Noble M12
«Αντικείμενο πόθου»Το Μ12 είναι το καινούργιο «καθαρόαιμο» σπορ μοντέλο, το οποίο παράγεται από τις
εγκαταστάσεις της Νομπλ, κουβαλώντας μαζί του τις ελπίδες της βρετανικής εταιρείας ότι ο
«πολιτισμένος» του χαρακτήρας θα το βοηθήσει να έχει την επιτυχία που δεν γνώρισε ο
προκάτοχός του, το Μ10.
Φωτογραφίες: Paul Debois
ΔΕΝ είναι και πολλές οι φορές που μπορείς να συγκρίνεις ένα αυτοκίνητο με αντικείμενα του
«πόθου», όπως είναι ένα αγωνιστικό Φορντ Πούμα, ένα Τάσκαν, ένα Γουέστφιλντ, ένα
Μιτσουμπίσι Έβο 6, μία Λότους 340R, και να νιώσεις πως είναι καλύτερο. Κι όμως, το Νομπλ
Μ12 GTO είναι πολύ πιο διασκεδαστικό για τον πραγματικό οδηγό. 'Ενα ακόμη παράδειγμα
αυτοκινήτου, που ξεφεύγει από τα τετριμμένα, και είναι αφιερωμένο στη διασκέδαση, που
μπορεί να προσφέρει μία βόλτα στην πίστα, αφού οι αυτοκινητόδρομοι έχουν μετατραπεί πια
σε τεράστια? πάρκινγκ.
Η Νομπλ Ατομότιβ LTD είναι προσανατολισμένη ακριβώς στην κατασκευή τέτοιων αυτοκινήτων. Ο
Λι Νομπλ, ιδρυτής και «ψυχή» της εταιρείας, έχει σχεδιάσει τόσο το Μ10 όσο και το
νεόφερτο Μ12, ενώ δεν πρέπει να ξεχνάει κανείς ότι από το δικό του σχεδιαστήριο έχουν
βγει τα εκπληκτικά Ασκάρι και Ούλτιμα, καθώς και μερικές αγωνιστικές κατασκευές. Το Μ12,
όμως, δεν θα υπήρχε αν ο συνέταιρος του Λι, ο Τόνι Μόι ―το «οικονομικό μυαλό» της
επιχείρησης―, δεν απαιτούσε ένα πρότζεκτ με προοπτικές εμπορικής επιτυχίας. Και τί άλλο
θα μπορούσε να κατασκευάσει η Νομπλ πέρα από ένα αυτοκίνητο υψηλών επιδόσεων με
αγωνιστικές καταβολές;
Την απαραίτητη για τις επιδόσεις ισχύ προσφέρει ένας εκ βάθρων μεταποιημένος Φορντ
Ντούρατεκ V6, σαν αυτόν που χρησιμοποιείται στο Φορντ Μοντέο με απόδοση 168 ίππων. Δύο
υπερσυμπιεστές, ιντερκούλερ και ειδικοί εκκεντροφόροι, σε συνδυασμό με αγωνιστικά
πιστόνια, μπιέλες, κυλινδροκεφαλές και εξάτμιση έχουν ανεβάσει την ισχύ στους 310 ίππους,
υπερ-αρκετούς για τα μόλις 1.000 κιλά του πανέμορφου αμαξώματος (3,2 κιλά ανά ίππο!). Σε
συνδυασμό με την προσεγμένη αεροδυναμική, η ισχύς αρκεί για μόλις 4,5 δευτερόλεπτα για
0-98 μίλια/ώρα, μία τιμή απόλυτα αποδεκτή για ένα σπορ αυτοκίνητο, πόσο, μάλλον, τη
στιγμή που η επίδοση αυτή σημειώθηκε με βροχή. Εξίσου εντυπωσιακή είναι η τελική των 265
χλμ./ώρα, που μετρήθηκε στην πίστα του Μπράντιτχορπ, με τους ουρανούς να έχουν «ανοίξει»!
Ο V6 είναι ροπάτος και ανταποκρίνεται ικανοποιητικά, ακόμη και κάτω από τις 4.500 σ.α.λ.,
όπου μπαίνουν οι τουρμπίνες στο παιχνίδι. Από εκεί και πάνω αρχίζει το πανηγύρι: μέσα από
μια πανδαισία ήχων από την εξαγωγή και τις βαλβίδες ανακούφισης, τα οπίσθια του οδηγού
αισθάνονται την ισχυρή επιτάχυνση, που δεν τελειώνει παρά λίγο πριν από τον κόφτη, στις
7.500 σ.α.λ. Χωρίς ξεσπάσματα, δισταγμούς και ό,τι άλλο θα μπορούσε να θεωρηθεί απότομη
συμπεριφορά.
Οι πλημμυρισμένοι δρόμοι, σίγουρα, δεν επιτρέπουν να ξεδιπλώσει ένας τόσο δυνατός
κινητήρας τα πλεονεκτήματά του. Είναι, όμως, πρόκριμα για την οδική συμπεριφορά ενός
αυτοκινήτου. Κι εδώ είναι που το Μ12 κερδίζει ακόμη και τον πιο δύσκολο κριτή. Το
υποβοηθούμενο τιμόνι, με 2,5 στροφές απ' άκρη σ' άκρη, είναι ταυτοχρόνως γρήγορο και
ακριβές, πληροφορώντας εκπληκτικά τον οδηγό για τη θέση των τροχών. Mοναδικό, ίσως,
πρόβλημα ο μεγάλος κύκλος στροφής. Το σασί δείχνει πολύ στιβαρό και χωρίς τους
χαρακτηριστικούς κραδασμούς αντίστοιχων κατασκευών. Το ζύγισμα δείχνει ιδανικό, ακόμη και
στη βροχή με το πόδι στο πάτωμα, όπου το Μ12 είναι προοδευτικό και εύκολο στον έλεγχο.
Η άνεση είναι χαρακτηριστική! Συνήθως, οι ειδικές κατασκευές υποβάλλουν τους χρήστες τους
σε ασκήσεις υπομονής και επιμονής, όντας σκληρές και αφιλόξενες. Δεν συμβαίνει, όμως, το
ίδιο με το Μ12, που μπορεί να μην έχει γαλλικές αναρτήσεις, αλλά δεν καθιστά, όπως οι
«συνάδελφοί» του,... αιθεροβάμονα όποιον σκέφτεται ένα πολύωρο ταξίδι.
Μια ματιά στις προδιαγραφές των φρένων αρκεί να επιβεβαιώσει ότι το φρενάρισμα είναι
αντίστοιχο, αν όχι καλύτερο, των επιδόσεων και του κρατήματος: τεράστιοι αεριζόμενοι
δίσκοι, τετραπίστονες δαγκάνες της ΑΡ και σωληνώσεις αεροπορικού τύπου. Ο καιρός δεν
επέτρεψε την πλήρη εκμετάλλευσή τους, αλλά, με τα θεόφαρδα Μπρίτζεστοουν, το φρενάρισμα
επιτυγχάνεται χωρίς μπλοκαρίσματα και πέσιμο της απόδοσης. Η απουσία ABS είναι απόλυτα
αποδεκτή σε μία γνωστή πίστα, αλλά απαιτεί προσοχή στο δρόμο, απέναντι στον αγρότη που
εμφανίζεται ξαφνικά σε ένα γλιστερό, ανώμαλο, κατηφορικό, επαρχιακό κομμάτι. Εκεί, το
εμπρός μέρος μπλοκάρει πρώτο και πρέπει να ξεδιπλώσεις όλες τις γνώσεις για προοδευτικό
φρενάρισμα, για να αποφύγεις το «κακό». Εντάξει, το ABS προσθέτει σε κόστος, βάρος και
πολυπλοκότητα, αλλά σε καθημερινή χρήση είναι απαραίτητο.
Δεν είναι, όμως, μόνο πιο γρήγορο το Μ12. Είναι και περισσότερο «εξωτικό» από τον
προκάτοχό του ―το Μ10―, σε κάθε διάστασή του, από τον κινητήρα μέχρι την εξωτερική και
την εσωτερική αισθητική. Τα διάτρητα πεντάλ είναι τοποθετημένα πολύ κοντά και η θέση
οδήγησης καθαρά αγωνιστική. Ο πίνακας οργάνων και το ταμπλό έχουν αεροπορική χροιά, όπου
οποιαδήποτε πολυτέλεια δείχνει ξένη. Και, βεβαίως, το πιο εκπληκτικό είναι η διπλή ζώνη
ασφαλείας: πέντε σημείων για χρήση στην πίστα, τριών για την κίνηση μέσα στην πόλη! Αν
ήταν να αλλάξουν κάποια πράγματα, θα θέλαμε να φύγει το άσχημο λογότυπο από την άκρη του
ταμπλό, να γίνουν λίγο πιο άνετα τα καθίσματα σε πλάτος, να τοποθετηθεί κλιματισμός
(ιεροσυλία;) και μία ισχυρότερη κόρνα!
Μέχρι εδώ, καλά. Το πρόβλημα είναι να μπεις και να βγεις, αφού οι πόρτες είναι μικρές και
δεν ανοίγουν εντελώς. Και, βέβαια, ούτε λόγος για χώρο αποσκευών, εκτός ίσως από κάποιες
μαλακές βαλίτσες, που μπορούν να χωρέσουν πίσω από τα καθίσματα. Και για όσους πιστέψουν
ότι ―όπως σε κάθε ειδική κατασκευή που? σέβεται τον εαυτό της― ανάμεσα στα κενά του
ταμπλό μπορεί να χωρέσει η Κέιτ Μος, και πως οι τριγμοί μπορούν να αντικαταστήσουν το
απόν στερεοφωνικό, πρέπει να πούμε ότι το Μ12 είναι «χτισμένο» σαν ένα «τίμιο» αυτοκίνητο
παραγωγής. Τίποτε δεν κουνιέται, τίποτε δεν τρίζει, δεν υπάρχουν διαρροές και? «καυτά»
σημεία στην καμπίνα. Και με φινίρισμα, που θα ζήλευαν ακόμα και οι πιο έμπειρες εταιρείες
στο χώρο. Εντάξει, δεν είναι Μερτσέντες S, αλλά βρίσκεται πολύ πάνω από τις προσδοκίες,
που μπορεί να έχει κάποιος από ένα πλαστικό αμάξωμα περιορισμένης παραγωγής.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το Μ12 αξίζει να γίνει μια εμπορική επιτυχία. Βέβαια, το ίδιο
καλό ήταν το Μ10, το οποίο δεν μπορεί να θεωρηθεί πετυχημένο. Είναι γεγονός ότι το
έμβλημα της Nομπλ δεν έχει την αίγλη του αντίστοιχου της Λότους, της Πόρσε ή ακόμη και
της TVR. Δεν είναι εύκολο, όμως, να βρεις ένα αυτοκίνητο τόσο ευχάριστο στην πίστα και
στο δρόμο, όποιο και αν είναι το όνομά του.
Mοντέλο: Noble M12 GTO
Σασί: Aτσάλινος σκελετός με κλωβό ασφαλείας
Aμάξωμα: Συνθετικά υλικά
Kινητήρας: V6 24V 2xdohc, δύο τούρμπο
Kυβισμός: 2.595 κ.εκ.
Iπποδύναμη: 310 ίπποι/6.500 σ.α.λ.
Pοπή: 32,6 χλγμ./4.400 σ.α.λ.
0-98 χλμ./τελική: 4,5''/265 χλμ./ώρα
Kιβώτιο: Mηχανικό 5 σχέσεων
Mετάδοση: Kίνηση πίσω
Φρένα (E/Π): 330 χιλ. αερ. δίσκοι
Tιμόνι: Kρεμαγιέρα με υδραυλική υποβοήθηση
Aνάρτηση (E/Π): Διπλά ψαλίδια
Tροχοί (E/Π): 225/40 ZR18/265/35 ZR18
Διαστάσεις (MxΠxY): 4,089x1,828x1,143 χιλ.
Mεταξόνιο: 2,438 χιλ.
Bάρος: 980 κιλά
Tιμή: 24.722.500 δρχ. (τιμή Aγγλίας)