Κώστας Λακαφώσης
«Γίνε Πρωταθλητής»Στο προηγούμενο «Πνεύμα», είχαμε ανακαλύψει, από μία τυχαία αφορμή, τις κρυμμένες
δυνατότητες που έχει ο άνθρωπος και δεν ξέρει πώς να «ψάξει» να τις βρει και να τις
εκμεταλλευτεί. Tο ίδιο σημαντική, όμως, είναι και η θέληση και το πείσμα για διάκριση.
Οι πρωταθλητές είναι μια διαφορετική ράτσα ανθρώπων. Οι αληθινοί, φυσικά, όχι αυτοί που
έτυχε να εκμεταλλευτούν το ταλέντο τους και κάποιες ατυχίες του ανταγωνισμού, έτσι ώστε
να κερδίσουν ένα πρωτάθλημα με την εύνοια και των περιστάσεων. Οι πραγματικοί πρωταθλητές
ξεχωρίζουν σε όλες τους τις δραστηριότητες και ο λόγος δεν είναι τόσο η ικανότητά τους σε
αυτό που κάνουν, όσο ο τρόπος που έχουν καταφέρει να οργανώσουν το μυαλό τους, με πείσμα
και θέληση, που οδηγεί προς έναν και μοναδικό στόχο. Είτε συμμετέχουν σε αγώνες
αυτοκινήτου, είτε ασχολούνται με το στίβο, την άρση βαρών, τη σκοποβολή ή την ιστιοπλοΐα,
οι πρωταθλητές ξεχωρίζουν σαφώς από τους υπολοίπους ― πολλές φορές και μόνο από το
βλέμμα. Αν δείτε βιντεοκασέτες από παλιές συνεντεύξεις του ?ιρτον Σένα, αν
παρακολουθήσετε τις δηλώσεις του Μίκαελ Σουμάχερ, αλλά και αν συναντήσετε τον Κάρλος
Σάινθ ή τον Τόμι Μάκινεν, θα σας «σηκωθεί η τρίχα» από την ένταση που εκπέμπουν. Σε
απόλυτη ταχύτητα (μια και αρχίσαμε με αυτοκινητιστικά παραδείγματα), οι διαφορές μπορεί
να είναι ελάχιστες και αν έπαιρνε κανείς τα δεδομένα της τηλεμετρίας για μια γρήγορη,
δύσκολη στροφή, θα έβλεπε ότι, για παράδειγμα, ο Σένα κι ο Μπέργκερ έστριβαν με την ίδια
ταχύτητα και περίπου με τον ίδιο τρόπο. Σε απόλυτη οδηγική ικανότητα, η διαφορά ανάμεσά
τους ήταν από ελάχιστη έως και ανύπαρκτη, όμως, η διαφορά βρισκόταν αλλού: ο Σένα δεν
δεχόταν να μην είναι ο πρώτος. Το πείσμα και ο εγωισμός, μαθαίνουμε από μικρά παιδιά,
είναι «κακά» στοιχεία που δίνουν αντικοινωνικό χαρακτήρα, όμως, οι πρωταθλητές εκεί
ακριβώς βασίζονται για να «κλειδώσουν» το μυαλό τους στο στόχο. Αν έρχεσαι τρίτος και λες
«μπράβο, καλά πήγαμε, την άλλη φορά καλύτερα», τότε δεν είσαι πρωταθλητής. Από την άλλη,
βέβαια, ας μην ξεχνάμε ότι η «νοοτροπία πρωταθλητή» έχει και τεράστιο προσωπικό κόστος:
όπως δήλωνε ο Μίκα Χάκινεν, στην αρχή της φετινής χρονιάς: «η περσινή χρονιά ήταν πολύ
πιεστική, με δυσκολία έκλεινα μάτι κάθε βράδυ από το άγχος».
Nico Kakla-makinen!
Την αφορμή για όλα τα παραπάνω δεν μας την έδωσε κάποιος αγώνας Φόρμουλα 1 ή κάποια
αγωνιστική εκδήλωση, αλλά η συνάντησή μας με ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα αληθινού
πρωταθλητή. Βρεθήκαμε με κάποια αυτοκινητιστική πρόφαση στην πίστα των Μεγάρων και ο
Νίκος Κακλαμανάκης συνελήφθη θεωρητικά έξω από τα νερά του! Ή, τουλάχιστον, έτσι νομίζαμε
αρχικά, όταν μεταξύ σοβαρού και αστείου αναλάβαμε το ρόλο του... εκπαιδευτή. Τα αστεία
περιορίστηκαν στο χώρο των πιτς, αφού αμέσως με την είσοδο στην πίστα, ο «μαθητής»
(σεβασμός! Ολυμπιονίκης είναι?) πήρε αμέσως σοβαρό ύφος, προσπαθώντας να μάθει πίστα και
αυτοκίνητο σε ένα μόνο γύρο, ώστε να καταφέρει να «πυροβολήσει» στον επόμενο. Η οδηγική
ικανότητα και η αίσθηση του αυτοκινήτου ολοφάνερη, από την πρώτη κιόλας στροφή. Το φυσικό
ταλέντο απέναντι σε μία μηχανή που κινείται γρήγορα ήταν φυσικά αναμενόμενο, οπότε, μέσα
σε μισό γύρο, έχουμε «περάσει όλες τις τάξεις» και πάμε απευθείας στην «τελευταία
προχωρημένη». Ως γνήσιος... Κακλα-μάκινεν, έχει μια τάση προς το «φλικάρισμα» και το
γλίστρημα, στοιχεία που, αν και μας... εκφράζουν σε χωμάτινο δρόμο, η θεωρία τα
απαγορεύει μέσα στην πίστα. Προσπαθούμε να του «στρογγυλέψουμε» τις γραμμές και ήδη σε
ένα γύρο το έχει «πιάσει», ειδικά όταν παρομοιάζουμε την οδήγηση στην πίστα με την
ιστιοπλοΐα: κι εδώ ψάχνουμε την ταχύτερη τροχιά με όσο το δυνατό λιγότερες τιμονιές, για
να μη χάνουμε τη φόρα μας. Αντικειμενικά, αυτό που κάνει πραγματική εντύπωση είναι η
εξαιρετικά απότομη καμπύλη μάθησης: μέσα σε λιγότερο από δέκα γύρους, ο Ολυμπιονίκης της
Ιστιοσανίδας έχει καταφέρει να γυρίζει στην (άγνωστη γι? αυτόν) πίστα των Μεγάρων με
ταχύτητα και, κυρίως, ακρίβεια που θα του επέτρεπε να πάρει μέρος σε αγώνα Ενιαίου και με
άνεση να βρίσκεται στη μέση της κατάταξης!
Όμως?
? να είστε βέβαιοι ότι, αν ποτέ καταφέρουμε να πείσουμε τον Νίκο να τρέξει σε αγώνα
αυτοκινήτων, αποκλείεται να ξεκινήσει «χαλαρά», στοχεύοντας απλώς στην εμπειρία και τη
μέση της κατάταξης. Θα προπονηθεί εντατικά και θα ψάξει και την παραμικρή λεπτομέρεια
στην οδήγηση, αλλά και στο αυτοκίνητό του, έτσι ώστε να προσπαθήσει ακόμα και για τη
νίκη! Αυτό, άλλωστε, είναι που τον κάνει να διαφέρει από όλους εμάς και πέρα από τη
φυσική του ικανότητα πάνω στη «σανίδα» και τη διαρκή βελτίωση της τεχνικής του, αυτή η
θέληση και ο (καλώς εννοούμενος) εγωισμός είναι που θα τον στείλουν και στο βάθρο της
επόμενης Ολυμπιάδας. Κι αν δεν το είχαμε καταλάβει μέχρι τότε, το συνειδητοποιήσαμε με
τον καλύτερο τρόπο, μετά τη σύντομη βόλτα μας εκείνο το μεσημέρι στα Μέγαρα: έστω κι αν ο
τρόπος, που αμέσως «βρήκε» τα μυστικά της πίστας και κατάφερε να υλοποιήσει όλα τα
θεωρητικά που του περιγράφαμε, ήταν πραγματικά εντυπωσιακός, ο ίδιος ήταν σκεπτικός και
πολύ αυστηρός με τον εαυτό του: «Είδες, αν είσαι καινούργιος σε ένα χώρο, ψάχνεσαι
συνέχεια, κι εγώ έχω συνηθίσει να τα κάνω πάντοτε όλα τέλεια?», μονολόγησε, με ένα έντονο
και διαπεραστικό βλέμμα που, σε μια στιγμή, μας τα είπε όλα. Αέρα στα πανιά σου, Νίκο. Το
«Πνεύμα Αντιλογίας» περιμένει τη φωτογραφία με το χρυσό μετάλλιο!
Ο Ρούμπενς Μπαρικέλο και ο Γιαν Μάγκνουσεν από την εποχή της Στιούαρτ. Σήμερα, ο ένας
είναι στη Φεράρι και ο άλλος είναι... στο σπίτι του, και αυτό δεν έχει να κάνει τόσο με
την απόλυτη οδηγική ικανότητα όσο με τη δύναμη του χαρακτήρα και την ικανότητα απόλυτης
αυτοσυγκέντρωσης μέσα κι έξω από την πίστα.
Virtual Greek Airspace
Τα online παιχνίδια μέσω Ίντερνετ είναι γνωστά εδώ και αρκετά χρόνια, μέχρι τώρα, όμως,
ξέραμε μόνο τα παιχνίδια δράσης, με έμφαση στον άμεσο ανταγωνισμό και την αντιπαράθεση
ανάμεσα στους παίκτες. Πρόσφατα, ανακαλύψαμε και κάτι αρκετά διαφορετικό και κατά την
άποψή μας πολύ ενδιαφέρον. Για τους φίλους της αεροπορίας, που έχουν φάει «άπειρες» ώρες
στις διάφορες εκδόσεις του Flight Simulator, προσπαθώντας να μάθουν να «πετούν» με
διαφορετικούς τύπους αεροσκαφών, υπάρχει και ολόκληρος ο ελληνικός εναέριος χώρος
«ζωντανά», με πλήρη έλεγχο εναέριας κυκλοφορίας από κάποιους άλλους «παίκτες», που
αναλαμβάνουν (και πάλι «ζωντανά») το ρόλο του ελεγκτή! Όσο περισσότεροι χρήστες τυχαίνει
να είναι συνδεδεμένοι τη δεδομένη στιγμή, τόσο πιο ενδιαφέρον το «περιβάλλον», ενώ
σημειώστε ότι ένας καλός ελεγκτής μπορεί να κάνει τα πράγματα ακόμα πιο ενδιαφέροντα,
δίνοντας καταστάσεις ανάγκης, εναλλακτικά αεροδρόμια και διαφορετικές οδηγίες κάθε φορά.
Ξεκινήστε από το www.avsim.com/greece/, πειραματιστείτε και, σε επόμενο τεύχος, τα
ξαναλέμε πιο αναλυτικά.
Γιατί χάλασε;
Ο Κόλιν Τσάπμαν της Λότους ήταν ο πρώτος που ανέπτυξε τη θεωρία ότι «ένα αγωνιστικό
αυτοκίνητο πρέπει να είναι τόσο ελαφρύ και οριακά φτιαγμένο, ώστε να αντέχει να φτάσει
πρώτο στον τερματισμό κι έπειτα ας διαλυθεί». Στη σημερινή εποχή των υπερ-αξιόπιστων
αυτοκινήτων και της υψηλής τεχνολογίας, κάνουν εντύπωση τα προβλήματα αξιοπιστίας που
αντιμετωπίζουν οι περισσότερες ομάδες της Φόρμουλα 1, στην αρχή κάθε χρονιάς. Είναι
δυνατό να μην μπορούν οι ομάδες να φτιάξουν, από την αρχή, τα μονοθέσιά τους αξιόπιστα; Ο
Μάικ Γκασκόιν, αρχιμηχανικός της Τζόρνταν, μας δίνει την απάντηση: «Ο συναγωνισμός είναι
τόσο οριακός, που ακόμα και η παραμικρή λεπτομέρεια παίζει το ρόλο της. Αν σχεδιάσουμε
από την αρχή ένα αξιόπιστο ―δηλαδή βαρύ― αυτοκίνητο, δεν θα καταφέρουμε ποτέ να το
εξελίξουμε, ώστε να είναι αρκετά γρήγορο σε σχέση με τον ανταγωνισμό. Κάθε χρόνο, λοιπόν,
ξεκινάμε με ένα αυτοκίνητο όσο το δυνατόν πιο ελαφρύ, αφού προσπαθούμε να το βγάλουμε
κάτω από το όριο του βάρους, ώστε να προσθέσουμε έρμα εκεί που θέλουμε, για να
κατεβάσουμε και το κέντρο βάρους. Έτσι, σχεδιάζουμε κάθε εξάρτημα όσο το δυνατόν πιο
ελαφρύ και όταν, τελικά, σπάσει, σημειώνουμε το όριο ζωής του και το κάνουμε ελάχιστα πιο
χοντρό, για να έχουμε ένα μικρό περιθώριο ασφάλειας. Στόχος μας, ένα οριακά αξιόπιστο
(δηλαδή πρακτικά αναξιόπιστο!) αυτοκίνητο, που θα αντέχει για τα 305 χιλιόμετρα κάθε
αγώνα, αλλά όχι παραπάνω. ?λλωστε, υπολογίζουμε κάθε φορά τα καύσιμα, ώστε το αυτοκίνητο
να τερματίζει πολύ κοντά στο όριο 600 κιλών, με όχι παραπάνω από ένα δύο λίτρα καυσίμου
στο ρεζερβουάρ και αντιστοίχως οριακός είναι ο σχεδιασμός ολόκληρου του αυτοκινήτου. Μας
παίρνει μερικούς αγώνες μέχρι να λύσουμε τα προβλήματα, αλλά μόνο έτσι υπάρχει ελπίδα να
έχουμε ένα γρήγορο μονοθέσιο».