Tρύφων Σωτηρόπουλος
Η νέα οικονομίαΗ ETAIPEIA λεγόταν Βοο.com, ιδρυτές της εταιρείας είναι δύο νέοι και όμορφοι Σουηδοί ―ένα
πρώην μοντέλο και ο φίλος της― και σκοπός της η πώληση αθλητικών ρούχων και αξεσουάρ μέσα
από το Διαδίκτυο. Η ιδέα ήταν προφανώς «cool» για τους επενδυτές, στους οποίους
συμπεριλαμβάνονται η οικογένεια Benetton και ο Γάλλος μεγιστάνας Bernard Arnaud, που
διέθεσαν $120 εκατομμύρια για τη δημιουργία της. Το ότι τα ρούχα θα παρουσιάζονταν σε 3-D
περιστρεφόμενες εικόνες ήταν προφανώς «super-cool» και παρουσιάστηκε σαν ένας από τους
κυριότερους παράγοντες έλκυσης επισκεπτών στο site. Την αναγγελία της επιχείρησης κάλυψαν
με πολυσέλιδα άρθρα τους τα εγκυρότερα διεθνή έντυπα, όπως το Newsweek, το Business Week
και το TIME. Μετά την άρνηση των επενδυτών να βάλουν άλλα $30 εκατ. για να σώσουν την
Βοο.com, τα έντυπα αυτά αφιερώνουν λιγότερο από μισή σελίδα για να ανακοινώσουν τη
χρεοκοπία της. Ο υπογράφων ζητά τη βοήθειά σας για να βρει τις απαντήσεις σε μερικές
βασικές ερωτήσεις: Tί τόσο ριζοσπαστικό υπάρχει στην ιδέα τού να διαθέτεις προϊόντα, που
υπάρχουν σε πολλά μαγαζιά σε κάθε πόλη κάθε χώρας, όταν μάλιστα τα προσφέρεις χωρίς καμία
μεγάλη διαφορά στην τιμή; Ποια στρατηγική κατάκτησης μεριδίου στις πωλήσεις υπήρχε, πέραν
της άφθονης διαφήμισης; Πώς ήταν δυνατόν η επιτυχία να επαφίεται στην ύπαρξη «σέξι»
τεχνολογίας και οι δημιουργοί της εταιρείας ―άσχετοι με την τεχνολογία, φυσικά― να μη
λάβουν υπόψη τους το πόσο αργή ήταν αυτή για τον τελικό χρήστη; Ποια επιχειρηματική
λογική επέτρεψε την ταυτόχρονη έναρξη λειτουργίας σε 18 χώρες της Ευρώπης; Ποιος
οικονομικός διευθυντής, που υποτίθεται ότι γνωρίζει τη βασική λογιστική αρχή
εξόδων-εσόδων και κερδοφορίας, επέτρεπε στο πρώην μοντέλο, το φίλο της και τους «συν
αυτοίς» να μένουν στα ακριβότερα ξενοδοχεία κάθε πόλης, να μετακινούνται με Concorde και
στην εταιρεία να έχει σαν πολιτική τη δωρεάν προσφορά οργανικών τροφών σε όλους τους
εργαζομένους και όλα αυτά προ της εμφάνισης του πρώτου cent κέρδους; Τελικά, η boo.com τί
περισσότερο πρόσφερε στον τελικό χρήστη από το να πάει στο πλαϊνό του κατάστημα, να
προβάρει τα προϊόντα που του αρέσουν, όπου θα τα παραλάβει αμέσως πληρώνοντάς τα και στην
ίδια τιμή; Κύριε εκδότα, γνωρίζοντας ότι είστε σοβαρός επιχειρηματίας, σας υποβάλλω με τη
σειρά μου το δικό μου επιχειρηματικό σχέδιο και αιτούμαι 200 εκατομμυρίων δραχμών ―μόνον―
για την ολοκληρωτική του εφαρμογή. Ιδρύω εταιρεία με όνομα whatever.com και σκοπό την
πώληση μεταχειρισμένων αυτοκινήτων. Το user-interface θα είναι «super high tech», ώστε οι
επισκέπτες να μένουν με ανοιχτό το στόμα. Με τα παραπάνω χρήματα θα προσλάβω 50 στελέχη
―εκ των οποίων και μερικοί κολλητοί μου― που θα υλοποιούν την ιδέα μου την ώρα που εγώ,
διαμένων εις Ritz, Ηilton?s και ενίοτε και Claridge?s, θα προωθώ σε άλλους επενδυτές το
μεγαλεπήβολον σχέδιό μου, το οποίο, όπως αντιλαμβάνεστε, ουδείς άλλος μπορεί να συλλάβει.
Τώρα, γιατί ο πελάτης θα αγοράζει αυτοκίνητο από το δικό μας site και όχι από τη
«μάντρα», όπου το βλέπει και κάνει και τα παζάρια του, πώς θα ενημερώνουμε το site με τα
πωλούμενα αυτοκίνητα, πώς θα φέρουμε επισκέπτες στο «cool» site μας και τί υποδομή θα
χρειαστούμε για να ανταποκριθούμε, θα μας τα απαντήσει κάποιος τεχνικός που ξέρει από
αυτά, τον οποίο και θα προσλάβουμε. Πώς είπατε; Εμένα τί με θέλετε; Μα, για την ΙΔΕΑ ΜΟΥ,
κύριε εκδότα! ?λλωστε, για μια ΙΔΕΑ δεν ζούμε όλοι σε αυτήν τη ζωή;_ T. Σ.
Υ.Γ. Αφιερωμένο εξαιρετικά σε όσους μαρκετινίστες/μιντιάδες και άλλα «φρούτα» ανακάλυψαν
«το τρένο που λέγεται Internet» (CyberView, Μάρτιος 2000), αυτοαναγορεύτηκαν σε ειδικούς
και έσπευσαν να ανέβουν. Και στους σκληρούς επιχειρηματίες που «αγοράζουν» την ιδέα του
κάθε άσχετου με την τεχνολογία, την αγορά της, τις δυνατότητές της, τις εφαρμογές της και
τα συγκριτικά της πλεονεκτήματα, επενδύοντας τα χρήματά τους σε εταιρείες που σύντομα θα
λειτουργούν κάτω από το domain «failures.com».