Kώστας Zουράρις

«... οι Iρλανδοί και Tούρκοι, δεν ?άντεξαν? πενηνταεφτά κι εβδομηνταεφτά μέρες: πέθαναν
στις πενηνταεφτά κι εβδομηνταεφτά μέρες. ¶λλο ?άντεξαν? κι άλλο ?πέθαναν??»

H εικοστή πρώτη μέρα

«Παχεία γαστήρ, λεπτόν ου τίκτει νόον»
(Mέγας Bασίλειος)

O IATPOΣ εξηγεί τις βιολογικές εξετάσεις: «Όλα καλά τα λοιπά, είναι και το ιστορικό σου
καλό, αλλά, αλλά υπάρχει το αλλά: η χολερυθρίνη?» «Tι πάει να πει;» «Πάει να πει, ότι
έχεις ηυξημένες, άνω του ανωτάτου φυσιολογικού, τιμές». «Δηλαδή;» «Δηλαδή, άρχισες να
αναπτύσσεις ίκτερο, λόγω αφαγίας». «E και;» «E και, αυτό σημαίνει ότι έχει αρχίσει να
προσβάλλεται το ήπαρ». «Mα, στις είκοσι μέρες, γιατρέ; Oι Iρλανδοί και οι Tούρκοι, οι
Tούρκισσες, άντεξαν πενηνταεφτά κι εβδομηνταεφτά μέρες και μάλιστα σε κτηνώδεις συνθήκες,
που θα ήταν ντροπή να τις συγκρίνω με τις εδώ ειδυλλιακές δικές μας, στον ¶η Γιώργη τον
Σεληνάρη, με τον βουνίσιο αέρα μας, την ελευθερία μας και την αγάπη των δικών μας? Γιατί
λοιπόν έτσι;» «Πρώτον», απαντά ο γιατρός, «οι Iρλανδοί και Tούρκοι, δεν ?άντεξαν?
πενηνταεφτά κι εβδομηνταεφτά μέρες: πέθαναν στις πενηνταεφτά κι εβδομηνταεφτά μέρες. ¶λλο
?άντεξαν? κι άλλο ?πέθαναν?? Δεύτερον, οι Iρλανδοί κι οι Tούρκοι ήταν όλοι τους
είκοσι-τριαντάρηδες. Eσύ είσαι εξήντα και?» «Kαι τι σημασία έχει;» «Για σένα καμμία, για
το ήπαρ σου, έχει και παραέχει. Πρέπει να φας». «? Δεν πρέπει να φάω, γιατρέ, πρέπει να
αντέξω μέχρι το συνέδριο του ΠAΣOK και τον ανασχηματισμό, καμμιά δεκαπενταριά μέρες
ακόμη?» «Ξάσου», απαντά ο Kρης ιατρός.
«Ξάσου»? Nαι, αυτό ήθελα ν? ακούσω, σκέφτομαι ανακουφισμένος και χαρούμενος. «Ξάσου», η
αγέρωχη κλαγγή των Kρητών της μετ? ευβουλίας πλήθους αριστοκρατίας: Ξάσου, εξουσά σου,
ξάμου μένα, εξουσία μου, εμένα! Tο καθ? ημάς αυτεξούσιον. Nαι! Tον άνθρωπο, τον έχτισε ο
θεός, ως «κτίσμα λογικόν», λέγει ¶γιος Iωάννης, ο Δαμασκηνός. Kαι, «παν κτίσμα λογικόν»,
είναι ες αεί, «αυτεξούσιον και εθελότρεπτον». Πρέπει όπου θέλει την θέλησή του, με την
θέλησή του. Aυτεξούσιον: ξάμου μένα. Eίμαι της «οικείας μου γνώμης ο αυτοκράτωρ», όπως
γράφει για μας ο Θουκυδίδης. Aυτοκράτωρ εγώ της απεργίας πείνας μου? Aυτοθέλητος και
εθελόρμητος.
Ξαναβλέπω, αυτές τις τρεις εβδομάδες. Σταμάτησε ο πρεσβύτης παπα-Γιώργης, λόγω
μαρμαρυγής. Eτών εβδομήκοντα και. Tώρα, εγώ μένω ο πρεσβύτερος, εδώ. Ξαναβλέπω: τρεις
εβδομάδες αγέρωχης ανεξαρτησίας, αγώνων, λαμπρών διαδηλώσεων στον ¶γιο Nικόλαο, στο
Hράκλειο, με καταλήψεις του Bορείου ¶ξονος, αλλά χωρίς παρεμπόδιση διευλεύσεως.
Mέρες γιορτής, παννυχίες γενικών συνελεύσεων του λαού, ολόσωμη νηστεία εμείς οι
δεκατέσσερις, που γίναμε δεκατρείς κι έπειτα δεκαπέντε.
Όλος ο κόσμος είναι μαζί μας. Aκόμη κι αυτοί, που είναι εναντίον μας? Διότι όλοι το
νοιώθουν: η απεργία πείνας, είναι η «ανώτερη μορφή πάλης». Aυτή που διασώζει το ιερό και
μονάκριβο πρόσωπο του ¶λλου: του εχθρού μου. Δεν σκοτώνω τον εχθρό μου. Προσπέφτω στα
πόδια του νικημένος ανίκητος, Oλόρθος εγώ, ξαπλωμένος στο χώμα και με σεβασμό αγάπης προς
τον εχθρό μου, του προσφέρω σιγά-σιγά την φθορά μου, που με σιγοσβήνει, εκεί, στα
νικητήρια πόδια του. Aπεργία πείνας: ηγούμαι στεφανούσθαι νικώντων άλλων, που λέει κι ο
όσιος Kαβάσιλας, το καρντάσι μου, το Σαλονικιό. Mειδιώ ενδομύχως και αδιαλλείπτως όλες
αυτές τις τρεις εβδομάδες της απεργίας πείνας, αφού αναγνωρίζω το οξύμωρον μέσα μου: τώρα
που είμαι απεργός πείνας, μου είναι αδύνατον να οργισθώ με τον όντως εχθρό μου. Tους
συναντώ συνεχώς εδώ και τρεις εβδομάδες, κρατικο-κομματόσκυλα ιδιοτελή. Mου είναι
αδύνατον να θυμώσω μ? όλους αυτούς τους μικρομεσαίους βολεψάκηδες και μικροπονήρους
εξουσιαστές: μου ανήκουν και τους ανήκω. Mειδιώ, ιλαρός, στις ατελείωτες ώρες των
«επαφών», που έχουμε μαζί τους, όταν εκλύεται από την στάση τους και το βλέμμα τους προς
εμάς, συνεχώς, αυτό το οξύμωρον συναμφότερον: πώς, από την μια, να μας παραπλανήσουν, να
μας κουκουλώσουν, να απαλλαγούν από μας και πώς, ταυτοχρόνως, μας λένε με το βλέμμα τους,
όλοι αυτοί οι μικρομεσαίοι, ότι σέβονται αυτό που είμαστε, κι ότι καλά κάνουμε και
είμαστε απεργοί πείνας? Aν θα υπάρξει «Δήμος Bραχασίου», «η Θέμις εστί», ή, αν θα
επικρατήσουν στον αιώνα τον άπαντα οι εκάστοτε αθέμιτοι της εξουσίας. Eκείνο που γνωρίζω,
διότι το ζω μαζί με τους συγχωριανούς μου συνατρόφους, είναι ότι το Bραχάσι μας έδωσε το
ωραίο ταξίδι? Kαμμιά φορά, βαθειά νύχτα, όταν με τυλίγει το κρύο στα κράσπεδα της Eθνικής
Oδού, όπου κοιμόμαστε, ευγνωμονώ το κρύο, γιατί είναι η μόνη αφή, που αγρυπνεί για μας
και είναι, ευτυχώς, ένα εδώ συγκεκριμένο, που πνέει ελεύθερο, ένα κρύο που νικά τον
ίκτερο και την κομματοκρατική τυραννία. Ποτέ μου δεν είχα νοιώσει, ότι το κρύο μπορεί να
είναι τόσο ελεύθερο πλάσμα. Kαι εδώ, μέσα στην άγρια ομορφιά, που μας αγκαλιάζει, με
βότανα, γυπαετούς, αρώματα, και γεύση φθοράς, εδώ στον ¶η Γιώργη τον Σεληνάρη, άρχισα να
υποψιάζομαι, πως δεν υπομένω την απεργία πείνας για να γίνει ο Δήμος Bραχασίου των
προγόνων μου, αλλά για να αναμετρηθώ με το κρύο και να του μοιάσω._ K. Z.