ΠAΓKOΣMIO ΠPΩTAΘΛHMA PAΛI MONTE KAPΛO, 1ος γύρος
Κόκκινο στη ρουλέταΟ Τόμι Μάκινεν απέδειξε, για τρίτη συνεχόμενη χρονιά, ότι το κόκκινο της Μιτσουμπίσι είναι το χρώμα που πρέπει να ποντάρει κανείς στη... ρουλέτα του Μόντε Κάρλο. Η ανάσταση του Φινλανδού, σε συνδυασμό με την εγκατάλειψη των περισσοτέρων από τους άλλους διεκδικητές του τίτλου, ανακατεύει τα ζάρια μέχρι το επόμενο παιχνίδι στη Σουηδία, για το πιο συναρπαστικό ―όπως διαφαίνεται― παγκόσμιο πρωτάθλημα όλων των εποχών.
φωτογραφίες: Reporter Images/Νίκος Μήτσουρας
ΕINAI ΠIO EYKOΛO να κερδίσεις στη ρουλέτα του καζίνο, παρά να προβλέψεις το αποτέλεσμα του ράλι, λένε για το Μόντε Κάρλο, χρόνια τώρα. Ειδικά φέτος, στα γενέθλια των 90 χρόνων του πιο ιστορικού αγώνα του πρωταθλήματος, με τις συμμετοχές να είναι περιορισμένες στις 60, για «λογιστικούς» λόγους, οι υποψήφιοι για τη νίκη ήταν περισσότεροι από ποτέ. Με τις Σουμπαρού, Πεζό και Φορντ να παρατάσσουν από τρεις οδηγούς και το συνήθη πλέον ύποπτο, Μάκινεν, από πλευράς Μιτσουμπίσι, αποφασισμένο να πάρει το αίμα του πίσω, τουλάχιστον έξι «εργοστασιακοί» ήταν έτοιμοι για όλα. Όταν, μάλιστα, την Τετάρτη στο Σοσπέλ ―όπου έγινε το σέικνταουν―, το χιόνι έπεσε για τα καλά, κανείς από τους κ.κ. Νικολά, Λάπγουορθ, Γουίλσον και Ντόναλντσον δεν διακινδύνευε προβλέψεις. Όλοι, εξάλλου, είχαν κάνει αναγνωρίσεις στο στεγνό και, από τη στιγμή που οι Άλπεις της νότιας Γαλλίας είχαν φορέσει τα λευκά τους, το παιχνίδι θα καθόριζε, όπως πάντα, ο παράγοντας τύχη. Κυρίως όμως, η σωστή επιλογή ελαστικών από τέσσερις μόνο διαφορετικούς τύπους (δύο ασφάλτινους συν δύο για πάγο), οπότε το μεγάλο στοίχημα παιζόταν μεταξύ Μισλέν και Πιρέλι. Όποιος λάμβανε την καλύτερη ενημέρωση «της τελευταίας στιγμής» από τις ειδικές, θα είχε το πάνω χέρι. Έτσι, τα λαγωνικά των κ.κ. Σατάρ (Μισλέν) και Εμπρί (Πιρέλι) έπιασαν υπερωρίες μέχρι την εκκίνηση του αγώνα. Όσο οι ομάδες οργάνωναν παρουσιάσεις, οι οδηγοί φωτογραφίζονταν στην Πλας ντε Καζινό και ο Ντέιβιντ Ρίτσαρντς έκανε, για πρώτη φορά, αρχηγική εμφάνιση ως αφεντικό της ISC, δηλαδή ως Μπέρνι Έκλεστοουν του WRC...
Ο αγώνας αυτός καθαυτός επιβεβαίωσε τη φήμη του: την πρώτη μέρα, το χιόνι και ο «μαύρος» ―αόρατος― πάγος τρέλαναν τα χρονόμετρα, ρίχνοντας συχνά τους παγκοσμίους πίσω από ιδιωτικές ή γκρουπ Ν συμμετοχές! Καταραμένο αποδείχθηκε το πρώτο σκέλος, τόσο για τη Σουμπαρού όσο και για την Πεζό, βγάζοντας από τη μάχη έξι κορυφαίες συμμετοχές, αφήνοντας ουσιαστικά τους ΜακPέι, Μάκινεν και Σάινθ να μάχονται στην κορυφή, στο τέλος της ημέρας.
Την επομένη, ο ήλιος έλαμψε και πάλι πάνω από την Προβάνς, αλλά οι θερμοκρασίες το πρωί έπεσαν αρκετά κάτω από το μηδέν, με αποτέλεσμα όσοι επέλεγαν χαραγμένα λάστιχα να κινούνται σε αργή κίνηση, στα λευκά κομμάτια των ειδικών, και όσοι έτρεχαν με καρφιά να χάνουν, αντίστοιχα, χρόνο στο στεγνό, για να μην τα λιώνουν. Ο Μάκινεν, κάνοντας τη μεγάλη επίθεση στον ΜακPέι, στη θρυλική Σιστερόν των 36 χλμ., εκμηδένισε τη διαφορά του από τον Σκοτσέζο, για να περάσει μπροστά στην επόμενη ειδική, όπου ο δεύτερος είχε αντίπαλο το κοινό, που τον καθυστέρησε, προκαλώντας μάλιστα την οργή του. Οι απείθαρχοι θεατές, σε συνδυασμό με την... αφασία κριτών και αστυνομίας, δημιούργησαν θέμα ασφάλειας, για ακόμη μία φορά, στο Μόντε, υποχρεώνοντας τον υπεύθυνο ασφαλείας, Γιάσεκ Μπάρτος, να δώσει εντολή γι' ακύρωση της προτελευταίας ειδικής της ημέρας, που οδηγούσε προς το Καστελάν. Τα παρατράγουδα, μάλιστα, δεν έλειψαν, αφού ακόμη και λιντσάρισμα δέχτηκε ο Άλιστερ ΜακPέι, στο τέλος της ειδικής, από εξαγριωμένους θεατές. Το θέμα όμως έμεινε εκεί και το σκέλος έκλεισε με τον ΜακPέι να προηγείται οριακά του Μάκινεν (3,5 δευτ.), στο τέλος της ημέρας, μετά και τη νυχτερινή Σιστερόν, με τον Σάινθ σε απόσταση ασφαλείας και τους Σβαρτς-Ντελεκούρ σε δική τους μάχη για το βάθρο.
Στην τρίτη και τελευταία μέρα με τις δύο επαναλαμβανόμενες ειδικές ―η μία από τις οποίες περνούσε από το περιβόητο Κολ ντε Τουρινί―, η προσδοκώμενη μάχη Φορντ-Μιτσουμπίσι τελείωσε γρήγορα, όταν ο ΜακPέι έμεινε, στην πρώτη κιόλας ειδική, από κεντρική μονάδα γκαζιού, αφήνοντας ελεύθερο τον Μάκινεν να τερματίσει, χωρίς άγχος, νικητής στο Μόντε, για τρίτη μάλιστα συνεχόμενη χρονιά. Ένα χρόνο ακριβώς είχε ο Φινλανδός να γευτεί τη σαμπάνια της νίκης, οπότε, περισσότερο από το χατ τρικ, χάρηκε για το κλείσιμο της χειρότερης περιόδου της καριέρας του. Στη δεύτερη θέση, με το γνωστό μελετημένο του τρόπο, ο Σάινθ απάλυνε τον πόνο των Γουίλσον και Στάινερ (τεχνικού υπευθύνου της Φορντ) από την εγκατάλειψη ΜακPέι, ενώ η παρουσία του κατάλευκου Φόκους WRC στο βάθρο τεκμηρίωσε το ορθόν της επιλογής του Ντελεκούρ σε ρόλο μπαλαντέρ. Ο άνθρωπος που έκλεψε, όμως, την παράσταση στο φετινό Μόντε ήταν ο Άρμιν Σβαρτς, ο οποίος χάρισε τέσσερις βαθμούς στη Σκόντα (οι βαθμοί του Ντελεκούρ δεν μετρούν στους κατασκευαστές), αλλά και υπέροχο θέαμα, όλες τις μέρες, με το μακρύ Οκτάβια. Η 4η θέση του Γερμανού ήταν το καλύτερο, μέχρι στιγμής, αποτέλεσμα για την ομάδα του Πάβελ Γιανέμπα, σε επίπεδο WRC, και όλοι πλέον πρέπει να τη σέβονται περισσότερο. Την υπόληψη της Πεζό, από την άλλη, έσωσε η 5η θέση του Γκαρντεμάιστερ με το Γκριφόνε 206 WRC, μπροστά από τον ανανεωμένο Λόιξ με το δεύτερο Μιτσουμπίσι, που κέρδισε την πρώτη του ειδική μετά την Κύπρο, για να σώσει και ο ίδιος τη χαμένη του υπόληψη. Στη νορμάλ κατηγορία, κυριάρχησε ο Ελβετός Ολιβιέ Ζιλέ, μπροστά από τους Στολ, Τρέγες και Πότζο, τερματίζοντας στην 9η θέση, πίσω από τον Άλιστερ ΜακPέι και το δεύτερο οδηγό της Σκόντα, Μπρούνο Τιρί. Σε αναγνωριστικό ρόλο με Σαξό κιτ καρ, οι μελλοντικοί εργοστασιακοί τού Γκι Φρεκλέν στο τιμόνι της Ξαρά Τ4, Μπουγκαλσκί και Πούρας, έφυγαν από το Μόντε με νίκη στην Α6 (14ος γενικής ο πρώτος και εγκατάλειψη με σπασμένο κιβώτιο, από το πρώτο σκέλος, ο δεύτερος).
Επόμενη συνάντηση για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Pάλι στο κατάλευκο Κάρλσταντ της Σουηδίας, για τον πρώτο αγώνα υψηλής ταχύτητας της χρονιάς. Μέχρι τότε, Σουμπαρού, Πεζό και ΜακPέι θα έχουν διαγράψει εντελώς ένα ακόμη απρόβλεπτο Μόντε, το οποίο μόνον οι Μάκινεν και Σβαρτς θα θέλουν να θυμούνται._ A. T.
Μάκινεν (Άνοιγμα)
Δώδεκα μήνες «αστοχίας» είναι πολλοί για έναν τέσσερις φορές παγκόσμιο πρωταθλητή. Μετά από το 2000, που θέλει διά παντός να ξεχάσει, ο Μάκινεν πανηγύρισε έντονα την 21η του νίκη δίπλα στον Αλβέρτο του Μονακό, κάνοντας μάλιστα μία κίνηση με ιδιαίτερο νόημα για την ομάδα του: κερνώντας, μέσα από τους... αεραγωγούς του καπό, σαμπάνια στο Λάνσερ, ο Φινλανδός έδειξε, με τον τρόπο αυτό, ότι το Λάνσερ, χάρη στις βελτιώσεις του, είναι ξανά στο ύψος των περιστάσεων για μία πέμπτη διεκδίκηση του τίτλου. Μετά από μία σκανδαλώδη, κατά πολλούς, αλλά θεμιτή παράκαμψη των κανονισμών από τη FIA, επιτράπηκε στο μοναδικό ομάδας Α αυτοκίνητο του παγκοσμίου η υιοθέτηση πρωτότυπης πίσω ανάρτησης και ελαφρύτερου βολάν στον κινητήρα, ώστε να μείνει στο παιχνίδι η ομάδα της Ράλιαρτ μέχρι το Σαν Ρέμο, όπου θα παρουσιαστεί το εντελώς νέο Λάνσερ που θα συμφωνεί με τους κανονισμούς WRC. Κατά γενική ομολογία, η νίκη του Μάκινεν οφείλεται ―πέρα από τις αδιαμφισβήτητες ικανότητες του ίδιου― και στο νέο αέρα που έφερε στην ομάδα του Άντριου Κάουαν ο νέος μάνατζερ, Τζορτζ Ντόναλντσον, στη θέση του αποχωρήσαντα Φιλ Σορτ.
Δεν χρειάστηκε να κερδίσει παρά δύο μόνον ειδικές ο Σάινθ, για να πάρει την πολύτιμη 2η θέση στο βάθρο του Μόντε, εκμεταλλευόμενος την πλήρη απουσία προβλημάτων στο Φόκους του. Αντίθετα, ο ΜακPέι πλήρωσε ακριβά το drive by wire γκάζι, που τοποθετήθηκε για πρώτη φορά στο αυτοκίνητο. Το ίδιο πρόβλημα είχε παρουσιαστεί και στο τρίτο Φόκους του Ντελεκούρ, τη δεύτερη μέρα. Ο Γάλλος τη γλίτωσε φθηνά με επιλογή μηχανικού γκαζιού, ενώ ένα λάστιχο και κάποια προβλήματα στο ημιαυτόματο κιβώτιο δεν τον πτόησαν, ώστε να παίξει για την τρίτη θέση με τον Σβαρτς και να τον κερδίσει με επίθεση στο ανηφορικό ―στεγνό― κομμάτι του Κολ ντε Τουρινί, την Κυριακή.
Έπαιξαν και κέρδισαν οι Τσέχοι στο... Καζίνο του Μόντε Κάρλο. Εκπληκτικός ο Σβαρτς σε έναν αγώνα που του αρέσει ιδιαίτερα, αφού οι κακοτοπιές του τού θυμίζουν, σε αντιστοιχία, εκείνες του... Παρίσι-Ντακάρ, από το οποίο έχει πείρα ο Γερμανός. Οδηγώντας με εκπληκτικές πλαγιολισθήσεις το Οκτάβια σε άσφαλτο, πάγο ή χιόνι, χωρίς να υποπέσει σε λάθη, ο Σβαρτς έχασε την τρίτη θέση από τον Ντελεκούρ, από έλλειψη ισχύος και μόνο. Θετική και η 8η θέση του Τιρί, που χάρισε ακόμη ένα βαθμό στην ομάδα, παρά τα αρκετά προβλήματα με το τούρμπο, την αντλία βενζίνης, αλλά και τη μετάδοση στις δύο πρώτες μέρες.
Η κακή μέρα του Λιάτι από το σέικνταουν φάνηκε, όταν ο Ιταλός έπεσε σε δέντρο, σε ανηφορική ανοιχτή στροφή, 300 μ. μετά την εκκίνηση, πληγώνοντας το πλαίσιο και την ανάρτηση του Άξεντ. Ο νικητής του Μόντε του 1997 έκανε 4ο χρόνο στην πρώτη ειδική, για να μείνει από πίεση λαδιού στην επόμενη. Έτσι, το βάρος έπεσε στον Άλιστερ, που τελικά τα πήγε καλά στο πρώτο του Μόντε, παρά την ποινή 50 δευτ. στο πρώτο σκέλος και τις υπερβολές του στα παγωμένα κομμάτια των ειδικών: «Yπομονή μού δίδαξε ο αγώνας» έλεγε μετά ο Σκοτσέζος, που χάρισε 2 βαθμούς στην ομάδα του Ντέιβιντ Γουάιτχεντ.
Με νέο χορηγό (Τotal αντί Esso) και ασημοκόκκινο χρωματικό συνδυασμό γι' αυτή τη χρονιά, τα Πεζό έκαναν κακή αρχή φέτος ―όπως και πέρυσι― στο Μόντε. Ο Γκρέινχολμ, που δεν έκρυβε τις χαμηλές του προσδοκίες, λόγω απειρίας, δεν πρόλαβε να προχωρήσει πέρα από τη δεύτερη ειδική, μετά από βλάβη στην αντλία νερού. Η καταστροφή για την ομάδα του Νικολά ολοκληρώθηκε στην αμέσως επόμενη ειδική του Ροκεστερόν, όπου ο Πανιζί χτύπησε «με πολλά» σε δέντρο και έφυγε στον γκρεμό, ενώ ο Οριόλ, που προηγούνταν, χτύπησε τον πίσω αριστερό τροχό του στα τελευταία χιλιόμετρα, επιχείρησε να μπει στην 4η, αλλά οι κριτές δεν τον άφησαν. Έτσι, ο αρχηγός της Πεζό Σπορ, Κοραντό Προβερά, δεν έκρυψε την πικρία του, χαρακτηρίζοντας τον αγώνα καταραμένο για την ομάδα του. Τα προσχήματα για τους Γάλλους έσωσαν, εν μέρει, η Γκριφόνε και ο Γκαρντεμάιστερ (φωτ.), με μία αξιοσημείωτη 5η θέση, χωρίς μάλιστα ενημερωμένες σημειώσεις από τις παγωμένες ειδικές, κατά τη διάρκεια του αγώνα, που θα επέτρεπαν στο νεαρό Φινλανδό να πιέσει περισσότερο.
«Τα ράλι χρειάζονται ρίσκο» δήλωνε πριν από τον αγώνα ο διευθυντής της Προντράιβ, Ντέιβιντ Λάπγουορθ, δικαιολογώντας τις επιλογές της ομάδας του, σε επίπεδο οδηγών και τεχνικών λύσεων, στο νέο τετράθυρο Ιμπρέζα. Και το Μόντε Κάρλο αποδείχθηκε καταστροφικό για τα Σουμπαρού. Ο Μάρτιν δεν πρόλαβε να μπει καν στην πρώτη ειδική, λόγω αδιευκρίνιστου ηλεκτρικού προβλήματος. Ο Σόλμπεργκ, που ξεκίνησε δυναμικά τον αγώνα, για να βρεθεί προσωρινά στη 2η θέση, έκανε το λάθος στην 5η ειδική και εγκατέλειψε μετά από εντυπωσιακή ανατροπή. Όσο για τον Μπερνς, που ήθελε όσο κανένας τη νίκη στο Πριγκιπάτο, ο αγώνας τελείωσε στην ανασυγκρότηση του 1ου σκέλους, όταν ο Λάπγουορθ πήρε την απόφαση να τον βγάλει από το παιχνίδι, λόγω ανεπανόρθωτης ―όσο και αδιευκρίνιστης― βλάβης στον κινητήρα του Ιμπρέζα.
Ούτε ο Στολ, που είχε προβλήματα με το τούρμπο, ούτε ο Ιταλός Γκάλι, που εγκατέλειψε την τρίτη μέρα, ούτε ακόμη η λατινοαμερικάνικη «συμμορία» των Τρέγες και Πότζο, κατάφεραν να βάλουν φρένο στην πορεία του προσεκτικού Ολιβιέ Ζιλέ προς τη νίκη της νορμάλ κατηγορίας. Στο Μόντε, αρχικά, την έκπληξη πήγε να κάνει ο Γερμανός Γκάσνερ, που μάλιστα πήρε και τη 2η ειδική του αγώνα από τα WRC!
Ο βουλευτής πλέον, Άρι Βάτανεν, δεν έλειψε από το Μόντε Κάρλο και, φυσικά, δεν ξεχνά την εκπληκτική νίκη του εκεί, το '85, με Πεζό 205 Τ16. «Αν γινόταν, θα ήθελα να τρέξω ένα Παρίσι-Ντακάρ με καλό αυτοκίνητο», μας είπε ο Φινλανδός, όταν τον ρωτήσαμε αν θα ήθελε να κάνει κάποιον αγώνα. Στη φωτογραφία, παρέα με τον Άντριου Κάουαν, που επίσης συμμετείχε στο Μόντε τη δεκαετία του '70, με Χίλμαν και Σανμπίμ, παρακαλώ...
Ξεχάστε τον Ντέιβιντ Ρίτσαρντς με το μπλε πουκάμισο και το αξύριστο λουκ. Ο ιδιοκτήτης της Προντράιβ παρέδωσε το VHF στον ικανότατο Ντέιβιντ Λάπγουορθ, για να διαχειριστεί την ISC (International Sportsworld Communicators), την εταιρεία που αγόρασε, πέρυσι, από τον Μπέρνι Έκλεστοουν, με στόχο τον πλήρη έλεγχο των τηλεοπτικών (επικοινωνιακών γενικότερα), αλλά και των εμπορικών δικαιωμάτων του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος Pάλι. Στην εκδήλωση που διοργάνωσε η ISC, στο Μονακό, ανακοινώθηκαν τα μελλοντικά προγράμματα της εταιρείας και παρουσιάστηκαν όλες οι ομάδες ―συμπεριλαμβανομένης και της Σιτροέν―, σε πλήρη μάλιστα σύνθεση.
Από το Μπάνμπουρι στο Λονδίνο, καθημερινά, με ελικόπτερο, ο Ρίτσαρντς φροντίζει, από τη μία, την εξασφάλιση του πρώτου τίτλου για τον Μπερνς και, από την άλλη, τη μεταμόρφωση του αθλήματος βάσει ενός φιλόδοξου, πενταετούς σχεδίου. Με όλο και μεγαλύτερη τηλεοπτική κάλυψη σε 180 χώρες, δυνατή παρουσία στο Internet και στην «κατ' οίκον ψυχαγωγία» (βλ. παιχνίδια για το Playstation 2), νέο σύστημα χρονομέτρησης με επιμέρους χρόνους στις ειδικές και εισαγωγή «μαύρου κουτιού» και GPS στα αυτοκίνητα, στο μέλλον, ο τετραπέρατος Βρετανός σκοπεύει να ανεβάσει το WRC στην κορυφή της θεαματικότητας, παγκοσμίως, μπροστά ακόμη και από την ίδια τη Φόρμουλα 1, καθιστώντας εαυτόν ένα δεύτερο... Μπέρνι και τη FIA απλό ρυθμιστή των κανονισμών του WRC.
Εδώ γεννιούνται οι απίστευτες εικόνες που βλέπουμε τα βράδια κάθε αγώνα στο Eurosport. 22 κάμερες μέσα στα αυτοκίνητα και άλλες 8-10 στις ειδικές και στα ελικόπτερα, παράγουν βίντεο υλικό 250 ωρών, το οποίο μοντάρεται και στέλνεται καθημερινά, είτε με τη μορφή δωρεάν, τρίλεπτων βίντεο, σε κανάλια 80 χωρών όλου του κόσμου, είτε ως ολοκληρωμένες εκπομπές της μισής έως μίας ώρας, για όσους σταθμούς συνεργάζονται με την ISC. Το υλικό αρχείου βοηθά, παράλληλα, και στη βελτίωση της ασφάλειας αγωνιζομένων και θεατών. Στόχος, στο μέλλον, είναι η ζωντανή μετάδοση της δράσης μέσα από τα αυτοκίνητα, είτε μέσω ψηφιακής τηλεόρασης είτε από το Internet.