Πυροβολώντας

Υπαρξιακές ανησυχίες

Είχε νυχτώσει εντελώς, λίγο πριν την τελευταία ειδική του Μαύρου Ρόδου, του τελευταίου χωμάτινου ράλι της περυσινής χρονιάς. «Δεκατρία λεπτά προπορεία» απεφάνθη ο εκ δεξιών καθήμενος (στους αγώνες, αλλά και στο γραφείο), αφού είχαμε φτάσει στην αφετηρία για τα «Αθίκια ΙΙ» αρκετά νωρίτερα από την προβλεπόμενη ώρα εισόδου μας. Σβήσαμε τον κινητήρα του Στάρλετ και η απόλυτη ησυχία της νύχτας έσπασε μόνο από ρυθμικές γκαζιές, διακόσια μέτρα πιο μακριά. «3, 2, 1, GO!». Κάποιο αυτοκίνητο ξεκίνησε σπινάροντας, ο κινητήρας ακούστηκε να δουλεύει στο όριο των στροφών του και, μετά από λίγα δευτερόλεπτα, ο ήχος απομακρύνθηκε και χάθηκε. Γύρω μας, άλλα τρία πολύχρωμα, παράξενα αυτοκίνητα περίμεναν σιωπηλά μέσα στο σκοτάδι, σε έναν ερημικό χωματόδρομο ανάμεσα σε χωράφια και ελιές. Το σκηνικό ήταν τόσο σουρεαλιστικό και, ταυτόχρονα, τόσο αστείο, που θα έλεγε κανείς ότι προέρχεται από ταινία επιστημονικής φαντασίας. Αν ο Μαντ Μαξ είναι κινηματογραφικό δημιούργημα, τί να πούμε για την παράξενη αυτή δραστηριότητα κάποιων φυσιολογικών, ενήλικων ανθρώπων, που ντύνονται με φανταχτερά ρούχα και ξεχύνονται σε χωματόδρομους κουτρουβαλώντας όσο το δυνατόν πιο γρήγορα, οδηγώντας εξίσου αστεία, στην όψη, αυτοκίνητα, τα οποία μάλιστα έχουν πληρώσει πολύ ακριβά πριν τα υποβάλουν στην απίστευτη αυτή ταλαιπωρία… Αν φανταστούμε τους εξωγήινους να κατεβαίνουν από τον ουρανό, για να μελετήσουν τον ανθρώπινο πολιτισμό, μπορούμε ήδη να γελάσουμε με τις προσπάθειές τους να κατανοήσουν τη μαγική αυτή εικόνα.
Γιατί τρέχουμε, λοιπόν; Είναι μόνο μία ακόμη διεστραμμένη εκδοχή αυτού που οι Aγγλοσάξονες ονομάζουν «σπορ», όπως το μεσαιωνικό «κυνήγι της αλεπούς» ή οι ταυρομαχίες; Κατηγορηματικά όχι, είναι η απάντηση και, όσο κι αν το βασικό κίνητρο για τους περισσότερους που συμμετέχουν είναι η προσωπική ικανοποίηση (όπως κι αν την αντιλαμβάνεται ο καθένας), οι προεκτάσεις είναι πολλές. Δεν θα επαναλάβουμε τα γνωστά και χιλιοειπωμένα περί ενεργητικής και παθητικής ασφάλειας των σύγχρονων αυτοκινήτων, που έχει εξελιχθεί στα σημερινά επίπεδα αποκλειστικά και μόνο μέσα από την έρευνα των μηχανικών στους αγώνες. Το παράδειγμα και η αφορμή για το σχόλιο αυτού του μήνα προέρχεται από ένα δημοσίευμα από τους Financial Times, που ανακάλυψε και μας επισήμανε ο Κ. Κ. (ποιος άλλος, αφού αναφέρεται στο χώρο της Aεροπορίας). «Για να καταφέρει να ξαναπάρει άδεια πτήσεων το Κόνκορντ, οι μηχανικοί επικεντρώνονται στη βελτίωση της ασφάλειας της δεξαμενής καυσίμου, η οποία φαίνεται ότι τρύπησε από την πρόσκρουση ξένου αντικειμένου κάτω από την πτέρυγα, στο τραγικό δυστύχημα της Γαλλίας. Η λύση που προτείνεται είναι η εσωτερική επένδυση των δεξαμενών με λάστιχο ενισχυμένο με κέβλαρ, εφαρμόζοντας ακριβώς την ίδια τεχνολογία που χρησιμοποιείται και στις δεξαμενές καυσίμων των μονοθεσίων της Φόρμουλα 1». Είπατε τίποτα;_

Οι εταιρείες συμμετέχουν στους αγώνες, για να δώσουν την ευκαιρία στους μηχανικούς τους να εξελίξουν νέες τεχνολογίες σχετικές με την ενεργητική και την παθητική ασφάλεια, αλλά και για να βελτιώσουν την εικόνα του προϊόντος τους προς τον καταναλωτή. Χρειάζεται, όμως, και λίγος ρομαντισμός, λίγη θέληση… Η Φίατ Άουτο Ελλάς προβάλλει μία τηλεοπτική διαφήμιση με μια παρέα πιτσιρικάδων, που με ένα νορμάλ Πούντο τρέχουν «του σκοτωμού» σε ανοικτούς, δημόσιους δρόμους, προλαβαίνοντας μια αγωνιστική Ιντεγκράλε στην ειδική διαδρομή, και, ταυτόχρονα, «κόβει» το αγωνιστικό πρόγραμμα του Πάνου Χατζητσοπάνη με το Πούντο Κιτ Καρ. Κρίμα!