Mετασεισμοί
Πολίτες β? κατηγορίαςTο πρόσφατο συμβάν στη συμπρωτεύουσα με θύμα και πάλι το γόητρο της Eλληνικής Aστυνομίας,
έφερε στο προσκήνιο ένα θέμα που ταλαιπωρεί έως και εξαγριώνει, σχεδόν καθημερινά,
χιλιάδες εποχούμενους πολίτες των δύο μεγαλύτερων αστικών κέντρων της χώρας: τη
μετακίνηση των επωνύμων, είτε αυτοί είναι πολιτικά πρόσωπα είτε μεγαλόσχημοι ιδιώτες.
Διότι δεν μας φτάνει το απίστευτο κυκλοφοριακό κομφούζιο τις ώρες αιχμής, πρέπει να
υφιστάμεθα και την εξουσιαστική συμπεριφορά των ―με όποια έννοια― αρχόντων (ή μήπως
σύγχρονων τσιφλικάδων;...) του τόπου. Θέλει να πάει επίσκεψη ο πρωθυπουργός, ουαί κι
αλίμονο σε όποιον βρεθεί στο διάβα του. Πάει στο Πεντάγωνο ο Y.EΘ.A., μαύρη τύχη σε όσους
προσπαθούν να διασχίσουν τη Mεσογείων. Kατεβαίνει Kαραγιώργη Σερβίας ο... γελαστός, σαν
να γίνεται πορεία στο Σύνταγμα και στους πέριξ δρόμους. Bιάζεται να πάει αεροδρόμιο ή
λιμάνι ο X, ο Ψ, ο Z, μποτιλιάρει όποιος δρόμος διασταυρώνεται με την «επίσημη» πομπή.
Kαι να ήταν μόνο οι πολιτικοί, πάει κι έρχεται. Mε μεγάλο στομάχι όλο και κάποια
δικαιολογία μπορεί να βρεθεί. Tρέχουν, βλέπεις, για εθνικές υποθέσεις, για το καλό του
συνόλου (;) και τί να κάνουν; Προκειμένου να πάει η χώρα πίσω, ας γίνει μπάχαλο η
κυκλοφορία στο πέρασμά τους και ας ταλαιπωρηθούν κάποιοι άτυχοι πολίτες... για το καλό
τους, είπαμε.
Όμως, εδώ δεν ξέρεις από πού να φυλαχτείς. Γιατί να ?ταν μόνο οι εθνοπατέρες· το
καταπίνεις. Στο κάτω κάτω είναι εκλεγμένοι από το λαό, και για να λέμε και του στραβού το
δίκαιο, τα τελευταία χρόνια εκμεταλλεύονται πολύ λιγότερο (ή μήπως περισσότερο
διακριτικά;) τα «προνόμια» της θέσης τους. Aλλά κοντά τους δικαιούνται συνοδείας ―και
προστασίας― οι λεγόμενοι στόχοι, οι οποίοι συνήθως είναι πλούσιοι ιδιώτες που πιθανόν
κινδυνεύουν και σαφώς πρέπει να προφυλαχθούν (το γιατί με κρατική μέριμνα δεν το
καταλαβαίνουμε), δεν βλέπουμε όμως κανένα λόγο γιατί οι κύριοι αυτοί πρέπει να έχουν
περισσότερα δικαιώματα στο δρόμο από τον οποιονδήποτε. Στη δουλειά τους αυτοί, στη
δουλειά μας και εμείς. Ποιος είναι αυτός ο νόμος που τους δίνει το δικαίωμα να ενοχλούν
(για να μην πω παραβιάζουν τον KOK) τους κατά το Σύνταγμα ίσους συμπολίτες τους;
Kι όμως, εκεί που οδηγείς με το μάτι στο ρολόι και την ψυχή στο στόμα, βλέπεις το φανάρι
και προσεύχεσαι «κάνε, Παναγίτσα μου, να μείνει πράσινο να περάσω...», να ?σου ο
μοτοσικλετιστής, σε προσπερνάει και κάθεται στη μέση του δρόμου σαν οδόφραγμα (ή και
σαν... στόχος, όπως στην περίπτωση της Θεσσαλονίκης), ανεβάζοντάς σου την πίεση σε
επίπεδα εγκεφαλικού. Nα κόψει τη ροή της κυκλοφορίας, να διευκολύνει τον αφέντη του και
να φύγει έτσι ξαφνικά, αφήνοντας πίσω του συντρίμμια όλα τα σχέδια των συγκοινωνιολόγων
που ―υποτίθεται τουλάχιστον― έχουν μελετήσει την κυκλοφορία και ρυθμίσει ανάλογα τη
λειτουργία των φαναριών. Kαι αν ο εν λόγω δικυκλιστής είναι ένστολος, κάτι γίνεται. Σε
πνίγει η αγανάκτηση, αλλά μπορεί να το καταπιείς. Όμως, πολλές φορές είναι ένα φουσκωτό
ανθρωποειδές, ντυμένο στα δέρματα, με ακουστικό στο αυτί, σκούρο μακρόστενο...
αντικείμενο που εξέχει από το μπουφάν και δίκυκλο χωρίς αριθμούς κυκλοφορίας. Eκεί πλέον
είναι που σε μια στιγμή πας στην άλλη όχθη. Mαυρίζει το μάτι σου, σφίγγεται η καρδιά σου
και θες να αντιδράσεις με τρόπο τέτοιο, που δεν συνάδει με τα πολιτικά σου πιστεύω και
τις δημοκρατικές σου πεποιθήσεις.
Tο κωμικοτραγικό της υπόθεσης είναι ότι τις ελάχιστες φορές που σου δίνεται η ευκαιρία να
επωφεληθείς από αυτές τις αυθαιρεσίες, όταν δηλαδή η πορεία σου συμπίπτει με αυτή του
προνομιούχου συμπολίτη σου, παίρνεις πολλά ρίσκα που ξεκινούν από ψυχολογικό εκφοβισμό
(απειλητικές ματιές, «ψαλιδάκια» των συνοδευτικών οχημάτων) και φθάνουν μέχρι και
ξυλοδαρμό, στην περίπτωση που ενσυνείδητα ή ασυνείδητα τολμήσεις να παρεμβληθείς ανάμεσα
στην κουστωδία.
Mερικές φορές δε, όλα αυτά τα παρατράγουδα που εξαγριώνουν ακόμα και τον πλέον φιλήσυχο,
γίνονται ερήμην των υψηλών (εντός και εκτός εισαγωγικών) προσώπων, από υπερβάλλοντα ζήλο,
δουλοπρέπεια και έλλειψη παιδείας οφικιαλίων, οι οποίοι με τη συμπεριφορά τους εκθέτουν
τον προϊστάμενό τους και προκαλούν το δημόσιο αίσθημα. Aπό την άλλη όμως δεν είδαμε ή
ακούσαμε ποτέ κανέναν επώνυμο να νουθετεί ή τιμωρεί ανάλογες συμπεριφορές του
περιβάλλοντός του, ούτε τόλμησε κανένα αστυνομικό όργανο να σταματήσει (πόσο μάλλον να
κόψει κλήση...) σε κάποια από τις ιδιωτικές αποστολές ταχείας μεταφοράς που χωρίς κανένα
δικαίωμα παρακωλύουν συγκοινωνίες και παραβιάζουν συλλήβδην τον KOK.
Σύμπτωση ή τελικά εμείς οι ανώνυμοι είμαστε πολίτες β? κατηγορίας; Kαι αν είμαστε, γιατί
δεν το αναφέρει το νέο Σύνταγμα, να το πάρουμε απόφαση τουλάχιστον και να μην πάμε να
σκάσουμε από το κακό μας κάθε φορά που συναντάμε ανάλογα φαινόμενα ρατσιστικής οδικής
συμπεριφοράς?Nίκος Tσάδαρης
e-mail: [email protected]