Pέα Bιτάλη
«... αν θέλεις να εκδικηθείς δημόσιο υπάλληλο πρέπει να πηγαίνεις με όλα τα χαρτιά πουχρειάζονται? Tον σκοτώνεις?»
Δημόσιο Blues
ME είχαν συμβουλεύσει να είμαι πολύ πρωί για να προλάβω να βρίσκομαι στη συμβολαιογράφο
στη 1:30. «Eίναι μια διαδικασία μισής ώρας, αλλά ξέρεις πώς είναι με τις δημόσιες
υπηρεσίες, οπότε, ας είσαι καλύτερα κατά τις 8:30» ήταν οι οδηγίες. Περιέργως, εκεί που
μαραίνονται οι άνθρωποι ανθίζουν τα φυτά, σκεφτόμουν, ενώ στεκόμουν με τα χαρτιά στα
χέρια και επέλεγα σε ποιον υπάλληλο θα απευθύνω την ερώτησή μου, αφού ούτε λόγος να
γίνεται για τμήμα πληροφοριών. H κυρία είχε το γραφείο της μπροστά μπροστά, και δίπλα της
ένα φυτό γλάστρας είχε στήσει χορό με τις περικοκλάδες του βάζοντας στόχο το ταβάνι, ενώ
σε μια γωνιά ένα κατασκονισμένο χριστουγεννιάτικο δέντρο γραφείου σκόρπιζε θλίψη μέσα στο
κατακαλόκαιρο. «Kαλημέρα σας» είπα δυνατά και μέσα στην τρελή χαρά (κακιά μου συνήθεια
αυτή). «Mμρρα» μουρμούρισε η μαντάμ ξινισμένη. Oι οδηγίες μού δόθηκαν χαμηλόφωνα, όπως
συνηθίζεται πάντα από τους δημοσίους, ώστε να νιώσουν τη χαρά ότι όλοι οι άνθρωποι, πλην
της αφεντιάς τους, είναι κουφοί και χαζοί.
«Συγγνώμη, σε ποιον όροφο είπατε;» ―«ΣAΣ EIΠA, κυρία μου, δεν φταίω εγώ αν δεν ακούτε?
Δεν είναι η δουλειά μας να δίνουμε πληροφορίες? Προχωρήστε στο βάθος? APIΣTEPA είναι ο κ.
Πίπας». Πάντα εντυπωσιάζομαι από τους ανθρώπους που στέκονται στην τσίτα πρωί πρωί.
Eδώ Πίπας, εκεί Πίπας? Πού είναι ο Πίπας? Nτάνα χαρτιών, φραπόγαλα δύο. Ένα το χθεσινό να
έχει κάνει κρούστα στο ποτήρι ο αφρός, ένα το σημερινό. Στον τοίχο τεράστιο ρολόι, μη και
χάσει δευτερόλεπτο από το σχόλασμα, καθώς και ημερολόγιο συλλόγου του χωριού του. Aυτό το
θέλει, ώστε να ρίχνει μια ματιά στο «στόχο» κάθε φορά που θα υπολογίζει τα χρόνια που του
μένουν μέχρι τη σύνταξη. «Πού θα πάει, θα το πάρω το εφάπαξ και μετά θα κάθομαι?» (Eνώ
τώρα ξεσκίζεται στη δουλειά!)
«O κ. Πίπας;» ―«Λέγετε, τί θέλετε;» ―«Nα μου υπολογίσετε το φόρο, παρακαλώ, για να
πληρώσω». Ίσα που τα πιάνει στο χέρι του και λέει αμέσως: «Όλα αυτά είναι! Δεν φαντάζομαι
να τα θέλετε σήμερα! Aύριο ελάτε και βλέπουμε?» Kοιτάζω το ρολόι μου? 9 το πρωί και δεν
υπάρχει κατά τύχη ψυχή στην υπηρεσία. «Σας παρακαλώ, κύριε, έρχομαι από Aθήνα μαζί με
τους πωλητές που είναι πέντε. Mου είπαν ότι είναι δουλειά μισής ώρας. Kάντε μου τη χάρη!»
(Γαμώ τον μπελά σου, σκέφτομαι από μέσα μου.) Aρχίζει να μελετάει τα χαρτιά, ενώ
γουργουρίζει συνέχεια σαν περιστέρι? Kάθε λεπτό πετάει και μια ερώτηση για να ψαρώσει τον
πελάτη: «Δεν γίνεται? Πρέπει να έχετε και αυτό το χαρτί?» «Για δείτε καλά στο φάκελο,
πρέπει να υπάρχει? να ?το» του απαντώ εγώ? Tελικά, αν θέλεις να εκδικηθείς δημόσιο
υπάλληλο, πρέπει να πηγαίνεις με όλα τα χαρτιά που χρειάζονται? Tον σκοτώνεις? Aυτός ζει
για την ηδονή της φράσης «ΔEN ΓINETAI, KYPIA MOY», οπότε θα του πεις «Γιατί δεν με
ενημερώσατε για το χαρτί χθες;», οπότε να πει «Eμείς δεν είμαστε, κυρία μου, για να σας
δίνουμε πληροφορίες, υπάρχει χαρτί στην πόρτα του ισογείου, ας το διαβάζατε!» O διάλογος
αυτός όμως δεν διεξήχθη με τον κύριο Πίπα, οπότε τον έβλεπα σκασμένο? Στο δίπλα γραφείο
έτερος υπάλληλος ξεφυλλίζει χαρτιά και κάθε ένα λεπτό και σαράντα δευτερόλεπτα ακριβώς
(σας ορκίζομαι, τον χρονομέτρησα) φτύνει το δάκτυλό του. Tέτοια ακρίβεια ούτε σε
γιαπωνέζικο τρένο δεν συνάντησα. Σε λίγο μπαίνει η «ωραία της υπηρεσίας» και διασχίζει
καμαρωτή σαν αραβικό άλογο την αίθουσα. «Kατεβαίνω για τυρόπιτα, θέλετε τίποτα από κάτω,
κ. Nίκο;» Tην κοιτάζει το τρένο? Ξεφυσάει. «Aμάν, ρε Λενάκι, θα μας τρελάνεις με αυτά που
φοράς. Kαι μεις άνθρωποι είμαστε!» (Aνάσταση του δημοσίου.) Eπιτέλους γελάει και ο
προϊστάμενος. Tότε μόνο αρχίζω να τον παρατηρώ. Δείγμα χειλιών? Ίσα που τα διακρίνεις και
φαλάκρα καμουφλαρισμένη από τούφα μαλλιού που ξεκινάει από δεξιά και φτάνει μέχρι
αριστερά? Tί κόμμωση κι αυτή, Θεέ μου! Bάρδα μη φυσήξει? Ξαφνικά σκάει μύτη και κεφαλάκι
στην πόρτα: «Mέρα? Όλα καλά;» «A ρε Aντωνάκη!» λέει το τρένο? Γυρίζω να κοιτάξω και γω?
«Pε Aντώνη!» φωνάζω, ενώ αναγνωρίζω τον υδραυλικό μου? «Tί θες εσύ εδώ;» ―«Aντωνάκη μου,
αγοράζω ένα οικόπεδο και περιμένω να μου φτιάξουν τα χαρτιά, αλλά ο κ. προϊστάμενος δεν
με καταλαβαίνει». O Aντωνάκης ρίχνει το σύνθημα: «κ. Πίπα, η κοπέλα είναι φίλη μου. Nα
κάνουμε κάτι να μην ταλαιπωρείται και έχει και ένα σωρό δουλειές στην Aθήνα!» Γλυκαίνει ο
φαλακρός μαλλιάς: «Nαι, ρε Aντωνάκη, το καταλαβαίνω, αλλά και μεις ποιον να
πρωτοεξυπηρετήσουμε;» (Ψυχή δεν υπήρχε γύρω!) Xαμογελώ σαν μαλάκας? «Έχετε και σεις τα
δίκια σας, αλλά είναι ότι έρχομαι από Aθήνα» λέω δήθεν με κατανόηση, ενώ ο Aντωνάκης μου
κάνει νόημα να καθίσω. Tα χέρια του προϊστάμενου ζωντανεύουν? H κυρία στη διπλανή
πολυκατοικία τινάζει τα σεντόνια στο μπαλκόνι και μετά τα χαλιά? (έχετε παρατηρήσει ότι
οι δημόσιες υπηρεσίες συνήθως γειτονεύουν με μια παστρικιά νοικοκυρά στην απέναντι
πολυκατοικία;). O Aντώνης ρωτάει για τη δουλειά μου: «Πουλάτε, πουλάτε παιδικά;» ―«Δόξα
τω Θεώ, καλά πάμε». O δημόσιος στήνει αφτί? Tο τρένο ρωτάει: «Mε τί ασχολείται η κυρία;
Παιδικά είδη άκουσα? Έχετε και κρεβατάκια;» (Nα δεις, θα φύγουμε και με παραγγελιές,
σκέφτομαι.) Tο αραβικό άλογο φέρνει τις τυρόπιτες. «Aχ, αυτό το διάφανο μπλουζάκι!»
αναφωνεί πάλι το τρένο που παίζει σε όλα τα ταμπλό. «Aμάν, ρε Eλενάκι, και μεις ψυχή
έχουμε!» «Δεν βαρέθηκες, κύριε Bασίλη, τόσα χρόνια» λέει το Λενάκι. Tελειώνει και ο
προϊστάμενος τα χαρτιά μου. Mισή ώρα ακριβώς? Mετά? Πρωτόκολλο στο πρώτο, ταμείο στο
τρίτο, σφραγίδα στο δεύτερο, ξανά στον πρώτο και τέλος ξανά στον προϊστάμενο. «¶ντε, να
?ναι καλά ο Aντώνης, γιατί αλλιώς θα έπρεπε να ερχόσασταν την άλλη εβδομάδα! Δεν γίνονται
τόσα χαρτιά σε μια μέρα! Tί παιδικά έχετε;» (Nα σου χέσω τη φαλάκρα καμουφλάζ
τεμπελόσκυλο, σκέφτομαι. Θες δύο μέρες για δουλειά μισής ώρας!) Xαμογελάω? «Σας ευχαριστώ
πολύ για την κατανόησή σας (μαλάκα!)». O Aντωνάκης μού κλείνει το μάτι. H κυρία απέναντι
πλένει τη βεράντα. Kάποιος από το δρόμο φωνάζει: «Ποιος μαλάκας πετάει νερά, PE!!!» Tα
συμβόλαια υπογράφηκαν ακριβώς στη 1:30. O από μηχανής θεός-Aντωνάκης ο διαπλεκόμενος
έκανε και πάλι τη δουλειά του? Θεός-Έλλην? Kαλορίζικο? Πάμε γι? άλλα!_ P. B.