Xριστόφορος Kάσδαγλης
«... Δεν υπάρχει τίποτα ταπεινό στην ανάγκη ενός μεγάλου (πολύ περισσότερο ενός παιδιού)για το παιχνίδι. Αυτό το ξέρουν πολύ καλά όσοι κερδοσκοπούν πάνω σ' αυτή την ανάγκη,
συχνά συνδυάζοντάς τη με άλλα ―πιο ταπεινά― ένστικτα, όπως η απληστία και ο τζόγος...»
Παίζουν εν ου παικτοίς
ΠEITE το παλιμπαιδισμό, πείτε το ―αν θέλετε― επαγγελματική διαστροφή, πείτε το όπως
νομίζετε. Η αγάπη μου για το μπάσκετ, για τα σπορ, για το παιχνίδι, γενικότερα, με ώθησε
πριν από τρεις μήνες να συμμετάσχω σ΄ ένα παιχνίδι που φιλοξενεί ένα από τα μεγάλα
ελληνικά ειδησεογραφικά πόρταλ στο Internet. Λέγεται Virtual League και έχει να κάνει με
το ελληνικό πρωτάθλημα του μπάσκετ. Προφανώς, δεν το έκανα για τα «πλούσια δώρα» που
υπόσχονταν οι διοργανωτές, χωρίς άλλωστε να μπουν στον περαιτέρω κόπο να τα
προσδιορίσουν. Δεν ήταν ούτε η ματαιοδοξία της δημοσιότητας, αφού για να συμμετάσχω
δανείστηκα το ονοματεπώνυμο του μόλις δεκαοκτώ μηνών γιου μου. Το άλλοθι ήταν ότι
επρόκειτο για ένα crash test της ελληνικής εκδοχής του παιχνιδιού. Το αληθινό κίνητρο
ίσως και να ήταν το παιδί που κρύβουμε όλοι μέσα μας, ανεξαρτήτως ηλικίας, φύλου ή
κοινωνικής προέλευσης. Σ' αυτό συνηγορεί και η μακρόχρονη ενασχόληση με το αντίστοιχο
παιχνίδι που φιλοξενείται στο επίσημο site του αμερικανικού ΝΒΑ, το οποίο αντέγραψαν
―επιτυχώς ή ανεπιτυχώς, θα το δούμε παρακάτω― οι εγχώριοι μιμητές. Τα πράγματα δεν
πήγαιναν άσχημα, αν και τα γραφικά του παιχνιδιού είναι μέτρια, η τεχνολογία των βάσεων
δεδομένων που το υποστηρίζει πρωτόγονη και οι άνθρωποι που ανέλαβαν την παρακολούθησή του
νωθροί. Πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς το γεγονός ότι ενημέρωναν τις βαθμολογίες των
παικτών, όποτε εκείνοι γούσταραν; Ή ότι απέφευγαν να αναδιαμορφώνουν τα δεδομένα του
παιχνιδιού τακτικά, ως όφειλαν, ώστε να αποκτά μεγαλύτερο ενδιαφέρον με την πάροδο του
χρόνου και να επιβραβεύονται η γνώση, η προσοχή και η προβλεπτικότητα των αγωνιζομένων;
Τα πράγματα δεν πήγαιναν άσχημα, μέχρι τη στιγμή που το πρωτάθλημα βρέθηκε στο πιο
κρίσιμο σημείο του. Οι ομάδες έμπαιναν στην τελική ευθεία πριν από τα πλέι οφ, οι
προπονητές γύρναγαν στις σελίδες με τα πιο σοφιστικέ συστήματά τους, οι παίκτες
διαγκωνίζονταν ποιος θα πάρει καλύτερη θέση στο παρκέ. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, ξαφνικά,
το λογισμικό του παιχνιδιού άρχισε να ρετάρει. Προσπαθούσες να μπεις για να τροποποιήσεις
την ομάδα σου, αλλά το σύστημα σε πετούσε έξω. Για μία εβδομάδα, το παιχνίδι έμοιαζε να
έχει διακοπεί. Οι αρμόδιοι είχαν πάψει να ενημερώνουν τις βαθμολογίες των παικτών, χωρίς
να νιώσουν καν την ανάγκη να αρθρώσουν κάποια δικαιολογία ή έστω να εξηγήσουν στους
διαγωνιζομένους τί μέλλει γενέσθαι. Τραγική ειρωνεία, το γεγονός ότι είχαν μείνει
ζωντανές όλες οι ενδείξεις που σε παρακινούσαν «να μπεις στο παιχνίδι», «να φτιάξεις τη
δική σου ομάδα», «να κερδίσεις πλούσια δώρα».
Έπειτα από λίγες μέρες τα πράγματα φάνηκαν να διορθώνονται, μόνο που οι ομάδες των
διαγωνιζομένων έπρεπε να φτιαχτούν από την αρχή. Το χειρότερο είναι πως ό,τι πλεονέκτημα
είχες κερδίσει εξαιτίας των επιτυχημένων προβλέψεών σου, χάθηκε κι αυτό μαζί με το
φιλότιμο των υπευθύνων. Έπειτα από δύο ακόμη εβδομάδες, και ενώ τα πλέι οφ του είχαν
αρχίσει, το παιχνίδι εξέπνευσε οριστικώς, χωρίς και πάλι οι υπεύθυνοι να δώσουν την
παραμικρή εξήγηση. Ένας πίνακας ενημέρωνε μόνο για το νικητή του αντίστοιχου
ποδοσφαιρικού παιχνιδιού. Για το μπάσκετ, τίποτα!
Καλά, θα αντιτείνουν οι σοβαροφανείς, αξίζει τον κόπο να κάνεις τόση φασαρία για κάτι
επουσιώδες; Δεν είναι παρά ένα παιχνίδι.
Περί αυτού ακριβώς πρόκειται. Το παιχνίδι είναι ιερό! Εκατοντάδες άνθρωποι αφιέρωσαν το
χρόνο τους, τις γνώσεις τους, το μεράκι τους, τις συνδυαστικές και στρατηγικές ικανότητές
τους για να τιμήσουν αυτό το θεσμό που με τόση ελαφρότητα αντιγράφηκε, διαφημίστηκε και
φιλοδόξησε να ελκύσει τους επισκέπτες του πόρταλ. Δεν το έκαναν για τα πλούσια δώρα, αλλά
για τη χαρά να δουν τις προβλέψεις τους να πραγματοποιούνται. Για την αγωνία να
διαπιστώσουν πώς θα επιδράσουν αστάθμητοι παράγοντες στα προγνωστικά τους. Για τη
μαχητικότητά τους να συναγωνιστούν τις γνώσεις, το μεράκι, τις συνδυαστικές και
στρατηγικές ικανότητες άλλων, άγνωστων, αντιπάλων. 'Η, έστω, για την περιέργεια ή την
επαγγελματική διαστροφή τους. Εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο αγωνίζονται μέσω του
Internet σε εκατοντάδες στρατηγικά παιχνίδια που δεν προσβάλλουν τους παίκτες, δεν
μπλοκάρονται, δεν εγκαταλείπονται στην τύχη τους από τους διοργανωτές. Γι΄ αυτό, άλλωστε,
και όλοι αυτοί συνεχίζουν να παίζουν.
Δεν υπάρχει τίποτα ταπεινό στην ανάγκη ενός μεγάλου (πολύ περισσότερο ενός παιδιού) για
το παιχνίδι. Αυτό το ξέρουν πολύ καλά όσοι κερδοσκοπούν πάνω σ' αυτή την ανάγκη, συχνά
συνδυάζοντάς τη με άλλα ―πιο ταπεινά― ένστικτα, όπως η απληστία και ο τζόγος. Ανάμεσά
τους, και η ιδιοκτήτρια εταιρεία του συγκεκριμένου πόρταλ, η οποία έχει στήσει ολόκληρη
αυτοκρατορία πάνω σ' αυτό το συνδυασμό. Με την αθωότητα, λοιπόν, του παιδιού που δεν του
αγόρασαν το κουλούρι που του έταξαν, προσπάθησα να επικοινωνήσω με τους ιθύνοντες και να
τους ρωτήσω ευγενικά για την τύχη του παιχνιδιού. Τί ατυχία, δεν απάντησαν ποτέ (για την
ακρίβεια, μέχρι τη μέρα που έστειλα το κομμάτι στους 4ΤΡΟΧΟΥΣ). Πιστέψτε με, το γεγονός
ότι την ώρα που «πάγωσε» το παιχνίδι η ομάδα μου βρισκόταν στην πρώτη θέση (!) του
βαθμολογικού πίνακα δεν έχει την παραμικρή σημασία. Η συμμετοχή μου, άλλωστε, δεν ήταν
παρά ένα δημοσιογραφικό crash test..._ X. K.