Nίκος Mάργαρης
Της Τροχαίας...ΠPIN από μερικούς μήνες ερχόμουν από την Τρίπολη στην Αθήνα. Διαδρομή, κατά την οποία
έσπασα το ατομικό μου ρεκόρ για το τμήμα Ελευσίνα-Ασπρόπυργος. Για το οποίο μου
χρειάστηκαν μόνο 5 (ναι, πέντε!) ώρες.
Επρόκειτο περί μνημειώδους ανικανότητας της Τροχαίας και ειδικότερα του διοικητή της.
Τούτο, επειδή κάποια νερά μιας μπόρας γέμισαν το δρόμο στην παραλία, με αποτέλεσμα ένα
απίστευτο κυκλοφοριακό κομφούζιο. ¶κουγα ―που λέτε― τον κύριο Διοικητή ν? αναφέρει, για
παράδειγμα, ότι δεν μπήκε άλλη λωρίδα κυκλοφορίας, επειδή υπήρχε ραγδαία βροχή και αέρας,
ενώ (τα άκουγα και μου ανέβαινε το αίμα στο κεφάλι) δεν... έβρεχε! Τον άκουγα, επίσης, να
λέει ότι είναι βρεγμένος και προσπαθεί, με το συνεργείο της ΕΥΔΑΠ, ν? αδειάσει το νερό
από το δρόμο. Στον οποίο δρόμο το νερό δεν πέρναγε, επειδή από τη μεριά της παραλίας
υπήρχε ένα τοιχίο ύψους μισού μέτρου, στο οποίο θα μπορούσαν ν? ανοίξουν μία τρύπα ή να
το γκρεμίσουν. Ο διοικητής της Τροχαίας είχε παρατήσει την κυκλοφορία στην τύχη της και
άνοιγε τρύπες αποχέτευσης, οπότε θα έπρεπε ο πρόεδρος της ΕΥΔΑΠ ν? αναλάβει τροχονόμος.
¶σε που θα μπορούσαν να εκτρέψουν την κυκλοφορία από τη λεγόμενη λεωφόρο του ΝΑΤΟ. Όμως,
όλα αυτά προϋποθέτουν καταρχήν κρίση και στη συνέχεια ενδιαφέρον για τον πολίτη και
υπευθυνότητα. Για όλους εκείνους που, για παράδειγμα, έχασαν το αεροπλάνο, επειδή οι
υπεύθυνοι για τη ρύθμιση της κυκλοφορίας είτε αδιαφόρησαν και δεν έδωσαν πεντάρα για
όσους βρέθηκαν εγκλωβισμένοι, είτε ήταν ανίκανοι για τη δουλειά που τους ανατέθηκε και
δεν μπορούσαν να χωρίσουν δύο γαϊδουριών άχυρο. Τον άκουγα στο ραδιόφωνο να μας λέει
«υπομονή», έβλεπα τις απλούστατες λύσεις που υπήρχαν (από τις οποίες δεν χαμπάριζε!) και
έβγαινα από τα ρούχα μου.
Τόσο είχα θυμώσει, που την άλλη μέρα, ως πολίτης που ενδιαφέρεται για τα κοινά, αποφάσισα
και πήρα τηλέφωνο κάποιους «αρμόδιους». Να τους περιγράψω την Οδύσσεια κάποιων χιλιάδων
«εγκλωβισμένων», ούτως ώστε να επιστήσουν την προσοχή των υπευθύνων της Τροχαίας στο ότι
άλλο κυκλοφορία αυτοκινήτων, άλλο κυκλοφορία υδάτων. Οι οποίοι αρμόδιοι ασχολούνται,
μεταξύ των άλλων, και με τη λεγόμενη «καθημερινή διευκόλυνση του πολίτη». Των οποίων η
απάντηση στις παρατηρήσεις μου ήταν του είδους «τρέχα γύρευε» ή «παρ? τ? αυγό και κούρευ?
το».
Και αν έχετε άλλη άποψη για το κυκλοφοριακό των πόλεων, δείτε και το πώς η Tροχαία
αποκλείει «στο έτσι» μ? εβδομήντα τροχονόμους το κέντρο της Αθήνας και άλλους δεκαπέντε
δρόμους στην πρώτη πορεία είκοσι ατόμων. Αλλά είπαμε: γιατί να φροντίσουν τον πολίτη; Ή,
μήπως, τα πράγματα ―το σκέφτομαι κι αυτό― είναι ακόμη χειρότερα στη βάση του «τόσο τους
κόβει»! Μήπως είδατε ποτέ κάποια κίνηση «διευκόλυνσης» της κυκλοφορίας με εκτροπή και όχι
απαγορεύσεις και μου διέφυγε;
Όμως τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα, μια και, για να δουλέψει το σύστημα τελείως
λάθος, πρέπει να συμβαίνουν και άλλα συμπτώματα.
Ας πιάσουμε μια προσωπική ιστορία από την αρχή της. Από την εποχή που «μπήκε εμπρός» το
Μετρό αποφάσισα, ως φιλόνομος πολίτης που σέβεται το περιβάλλον και τους συνανθρώπους
του, να σταματήσω ―όταν είμαι στην Αθήνα― να πηγαίνω στο κέντρο με τ? αυτοκίνητο.
Στάθμευα στο άδειο πεζοδρόμιο χωρίς να εμποδίζω ούτε τους πεζούς ούτε τις γάτες, στην
άκρη του Νομισματοκοπείου ―ψηλά στη Μεσογείων― έπαιρνα το λεωφορείο μέχρι το σταθμό
Εθνικής ¶μυνας και από εκεί συνέχιζα με το Μετρό. Ιδιαίτερα με τη δημιουργία
λεωφορειόδρομου θεωρούσα, αφελώς, ότι θα κατέβαινα και γρηγορότερα. Κάτι που σπάνια
συμβαίνει, μια και ο λεωφορειόδρομος που υπάρχει στην κάθοδο της Μεσογείων φαίνεται ότι
είναι ανύπαρκτος για την Τροχαία. ¶σε το «χαμό» με τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα «μόνιμα»
και «έκτακτα» στα πεζοδρόμια της Μεσογείων. Όμως, για να λειτουργήσει κανονικά η «μηχανή»
(στην κυριολεξία!) της Τροχαίας θα πρέπει να συμβαίνουν δύο πράγματα: όχι μόνο να κάνουν
«τα στραβά μάτια» στην παράνομη στάθμευση, αλλά να γράφουν και αυτά που δεν εμποδίζουν.
Έτσι, λοιπόν, μ? έγραψαν και μου αφαίρεσαν τις πινακίδες για σαράντα (!) ημέρες, ενώ
ήμουν σταθμευμένος σχεδόν κανονικά σε έρημο σημείο, από όπου ουδείς ―ούτε πεζός!―
διέρχεται.
Όταν την άλλη μέρα πήγα στην Τροχαία Αγίας Παρασκευής, κάθισα στον ξύλινο πάγκο
περιμένοντας με τη σειρά μου να με δεχθεί η κ. υποδιοικήτρια. Ο θυρωρός?αστυφύλακας είχε
όμως «ξεχάσει» να μου δώσει «χαρτάκι» με αριθμό προτεραιότητας Το οποίο πήρα μισή ώρα
αργότερα και ―εφόσον υπήρχε σειρά― έπρεπε να τη σεβαστώ. Μόνο που ως μονίμως αφελής δεν
είχα προσέξει ότι στον πάνω όροφο ―όπου και το γραφείο παραπόνων― πήγαινε όποιος ήθελε,
όποτε ήθελε. Με αποτέλεσμα, όταν ανέβηκα, να διαπιστώσω ότι υπήρχε μια ακόμη τεράστια
ουρά. Φυσικά, χωρίς χαρτάκια και αριθμούς! Στην ουρά σκεφτόμουνα ότι έπρεπε να τονίσω το
απλό γεγονός ότι ακόμη και αν δεχθώ ότι παρανόμησα, δεν μπορώ να μην κάνω τη σύγκριση με
το πώς αντιμετωπίζουν τους «καταστηματάρχες» ένα χιλιόμετρο παρακάτω με αυτοκίνητα
σταθμευμένα ακόμη και στο λεωφορειόδρομο. Όταν κατάφερα και μπήκα, η κυρία υποδιοικήτρια,
χωρίς ούτε να με ακούσει ούτε να με κοιτάξει, μου ανακοίνωσε ότι «δεν γίνεται τίποτα».
Ανέφερε ότι ο κύριος «ταξίαρχος» είχε θυμώσει που θα περνούσαν εκείνη την ημέρα από τη
Μεσογείων κάποιοι «επίσημοι», έδωσε εντολή «να φύγουν όλα», τρόμαξαν οι παρακάτω και
όποιον πάρει ο Χάρος. Φεύγοντας σκέφτηκα ότι ευτυχώς που δεν διαμαρτυρήθηκα, μια και με
τη γενικότερη λογική που έχουν θα μπορούσαν και να με φυλακίσουν!_ N. M.