Pέα Bιτάλη

«... Tί όμορφα που γέλαγε, με σιδεράκια ή χωρίς, το Aύριο εκείνη τη νύχτα στο προαύλιο
των Eκπαιδευτηρίων Γείτονα. Tα χαμόγελα έγιναν φλας? Tα φιλμ πήραν φως!...»

THE END? η συνέχεια ΠPOΣEXΩΣ

TA καταφέραμε λοιπόν ή, μάλλον, για να είμαστε ακριβείς? τα κατάφερε. Aλλά χρησιμοποιώ
τον πληθυντικό της αγάπης. Eκείνο το απόγευμα καθόμασταν στις κερκίδες ανάμεσα σε άλλους
γονείς. Φορούσαμε τα καλά μας, όπως εκείνες τις παλιές αργόσυρτες Kυριακές της παιδικής
ηλικίας. Όπως κοίταζα τριγύρω, σκεφτόμουν ότι δύο πράγματα ενώνουν τους γονείς όλου του
κόσμου, όλων των αποχρώσεων και κοινωνικών τάξεων. H φράση «φόρα το πουλόβερ σου, θα
κρυώσεις» και τα μαύρα γυαλιά στην αποφοίτηση των παιδιών. H ιστορία αρχίζει κάποια μέρα,
με ένα μικρό κίτρινο σχολικό, που στο πλάι του γράφει διάφορα χαριτωμένα τύπου «Peter
Pan», «Tα χελιδόνια», «O κήπος των αστεριών» κτλ., και σταματάει κάτω από το σπίτι σας.
Tο στομάχι είναι σαν ναυτικός κόμπος και το χαμόγελό σας συναγωνίζεται το χαμόγελο της
συζύγου του ¶γγλου πρωθυπουργού Mπλερ, καθώς ο καρπός του γάμου σας ή (συνηθέστερα στις
μέρες μας) του διαζυγίου σας, πατάει το σκαλί του σχολικού και εξελίσσονται σκηνές από το
έργο «H επιλογή της Σόφης». Πρώτη μέρα στο σχολείο. Πρώτη μέρα μαθητικής ζωής. Kαι δώσ?
του? «ο κήπος γράφεται με ήτα» και συγκεντρώσεις γονέων «κύριε, μου πήρατε τη σειρά, εγώ
ήμουν πριν από σας, ντροπή σας!» και παιδικά πάρτι με μαμάδες «εμένα δεν συγκεντρώνεται
καθόλου, εσάς συγκεντρώνεται;» και γυμναστικές επιδείξεις με ντάλα τον ήλιο, που πάντα
ένας μπαμπάς-Mπιρσίμ με την κάμερα στο χέρι μπαίνει μπροστά στο πλάνο, μόλις ακριβώς
έχετε εντοπίσει το βλαστάρι σας ανάμεσα στα τόσα παιδάκια, «και ?μεις θέλουμε να δούμε,
κύριε!» και ώρες ατελείωτες να μάθετε μαζί το ποίημα και τον πολλαπλασιασμό του 8 και το
ΠIΣTEYΩ και αγωνίες και χαρές και γέλια και κλάματα και συζητήσεις με εμπνευσμένους
εκπαιδευτικούς ή, αντίστοιχα, με κομπλεξικούς. Kαι έρωτες και «μαμά, τα έφτιαξα με τον?»,
και εφηβείες, και «δεν ξέρω τί θέλω να σπουδάσω», και «ξέρω τελικά τί θέλω να κάνω, αλλά?
δεν είμαι και σίγουρη» και, και, και?
Kαι μέχρι ν? ανοιγοκλείσεις τα μάτια? Mέχρι ν? αλλάξεις το φιλμ στη φωτογραφική μηχανή
της ζωής σου? Φτάνει η μέρα της αποφοίτησης? Πόσο γρήγορα τρέχει ο χρόνος; Kαι φοράς
μαύρο γυαλί και σφίγγεις με πείσμα τα δάκτυλα μη γλιστρήσει κι αυτή η σκηνή μέσα από τα
χέρια? H στιγμή που περνά και χάνεται? Tα κοτσιδάκια που έγιναν ανταύγειες? Mπροστά σου
οι δεσποινίδες και οι κύριοι? Tο αύριο.
Oι νεαρές κυρίες που προσπαθούν να ισορροπήσουν πάνω στα ψηλοτάκουνα mules (άγιο είχαν,
δεν έπεσε καμία!), οι νεαροί κύριοι που λένε μεταξύ τους «ρε συ, είναι δύσκολο τελικά να
δένεις γραβάτα», οι γονείς που περιφέρονται με χαμόγελο Λεονάρντο ντα Bίντσι, οι
συνοδοιπόροι καθηγητές, η ελληνική σημαία που κυματίζει αισιόδοξη, η φορτισμένη
ατμόσφαιρα που γεννάει την αστραπιαία καζούρα, ας πούμε, ενός δυνατού φταρνίσματος, το
πέταγμα του καπέλου της τηβέννου ψηλά, δίπλα στα όνειρα που γέμισαν τον ουρανό?
Πολύχρωμο, νεανικό, πανέμορφο παζλ? Tί όμορφα που γέλαγε, με σιδεράκια ή χωρίς, το Aύριο
εκείνη τη νύχτα στο προαύλιο των Eκπαιδευτηρίων Γείτονα. Tα χαμόγελα έγιναν φλας? Tα φιλμ
πήραν φως!
Kαι μετά; Kανείς δεν ξέρει το μετά. Aυτή είναι τελικά η μαγεία?
Tο μέλλον δεν είναι δεδομένο για κανένα. Tο μόνο που υπάρχει είναι H στιγμή και η ευχή να
?ναι ευτυχισμένα. Στο κάτω κάτω, η ζωή μοιάζει με τα πασχαλινά αυγά. Ποτέ δεν ξέρεις πόσα
θα μείνουν γερά μετά το βράσιμο? Aρκεί μόνο να έχουν κόκκινο χρώμα.
Eλισάβετ, Tζώνη, Θένια, Aφροδίτη, Mάριε, Στέλιο, Γιώργο, Παύλε, Kωνσταντίνε, Mαρία,
Eλπιδοφόρε, Σία, Γρηγόρη, Aλέξανδρε, Nίκο, Γιάννη, Bασίλη και όλοι οι μικροί τελειόφοιτοι
ήρωες? Kαλή τύχη!
κ. Γείτονα, κ. Συμεωνίδη, κ. Λουκά, κ. Bαμβακερού, κ. Σοφία και όλοι οι συνοδοιπόροι των
παιδιών. Nα είστε πάντα καλά!_ P. B.

Y.Γ.: κ. Mαρία Mάκου διάβασα το γράμμα σας. Σας ευχαριστώ. Σας εύχομαι πολλές διαδρομές
με ευθείες, δεξιά στα σαράντα, αριστερή στα εκατό? άντε και καμία φουρκέτα για αλλαγή!_
P. B