Mετασεισμοί

Έλληνες «όλου» του κόσμου

Kαλοκαίριασε και σε καθένα από τα χιλιάδες λιμάνια ή αλιευτικά καταφύγια της χώρας
διαπιστώνεις ότι εμείς οι Έλληνες την παγκοσμιοποίηση την είχαμε ανακαλύψει και εφαρμόσει
πολύ πριν οι άλλοι αρθρώσουν τη λέξη.
Kρούιζερ, κοτεράκια, ιστιοπλοϊκά, υπερπολυτελείς θαλαμηγοί, συνωστίζονται...
μπουλμέ-μπουλμέ στα θαλάσσια πάρκινγκ, με τις ξένες σημαίες να ανεμίζουν υπερήφανες στα
ξάρτια, κάνοντες τους αφελείς να υποθέτουν ότι πήξαμε στους τουρίστες. Kάθεσαι σε
παραλιακό καφενέ για φραπόγαλο και δεν μπορείς να μη σκεφτείς ―έστω μια στιγμή― το
συναλλαγματικό ισοζύγιο, που με όλους αυτούς τους «άπερ κλας» τουρίστες θα εκτοξευθεί
θετικά. Pεμεντζάρουν τα πανάκριβα πλοία, προσπαθείς να θυμηθείς από τη γυμνασιακή
γεωγραφία ποιας χώρας είναι η σημαία που ξεδιπλώνεται στο άλμπουρο, σιχτιρίζεις τις
εθνικιστικές εξάρσεις (γιατί πολλές από τις σημαίες που ξέραμε έχουν αλλάξει) και να ?σου
ξεπροβάλλουν οι τυχεροί επιβάτες. Θορυβούν, φυσικά, γιατί πώς αλλιώς θα τους προσέξουν οι
πληβείοι, και άθελά σου γίνεσαι ωτακουστής. Σχεδόν όλοι μιλούν ελληνικά! ¶νδρες γυναίκες,
μικροί και μεγάλοι αλαλάζουν στη γλώσσα μας. Φιλέλληνες, σκέφτεσαι... Aλλά πάλι πώς
γίνεται; Kαλά στο ένα κότερο, αλλά και στο άλλο και στο παραδίπλα; Όλοι ξέρουν μία από
τις δυσκολότερες γλώσσες του κόσμου; Kαι την ομιλούν τόσο καλά; Kαι τη χρησιμοποιούν και
για τις μεταξύ τους συνεννοήσεις; Tί λες, ρε παιδάκι μου, εμείς τους κατακτήσαμε όλους με
τον πολιτισμό μας; Tο μέλλον του κόσμου είμαστε και δεν το ξέραμε;...
Aμ δε, που είναι έτσι. Σιγά μη μιλούσαν ελληνικά οι Mαλτέζοι, οι Aντιγκουανοί, οι
Παναμέζοι, οι Mονεγάσκοι και όλου του κόσμου οι φυλές (με βάση πάντα τις αναρτημένες
σημαίες). Kάνεις έτσι, ρωτάς την γκαρσόνα ή το γκαρσόνι (αν, βέβαια, ξέρουν ελληνικά...)
και εύκολα μαθαίνεις ότι μπροστά στο Mπέρετραμ είναι ο κύριος Φαταούλας, καταξιωμένο
μέλος της αθηναϊκής κοινωνίας, στο Mπουρλιέτο ο γιατρός Iκτίνος, στο Mπαρκέτι ο
μεγαλοδικηγόρος Aθωοσίδης, στο Πλάτερας ο χρηματιστής Mπαγασάκιας και πάει λέγοντας.
Σταματημό δεν έχουν οι συστάσεις, και όσο ακούς τόσο ζαρώνεις στην καρέκλα νιώθοντας την
ασημαντότητα της ύπαρξής σου, ενώ την ίδια ώρα δεν σκέφτεσαι με τόσο σεβασμό για τα
φτωχά... παντελόνια που σε γέννησαν και σου έμαθαν και από πάνω το σωστό τρόπο ζωής για
να μη γίνεις το ρεζίλι της οικογένειας...
«Mα καλά», λες (συνεχίζοντας το ρόλο του μ...), «όλοι αυτοί νοίκιασαν κότερα από όλες
αυτές τις απίθανες χώρες του κόσμου;» «Tί λες, άσχετε;» η απάντηση του πληροφοριοδότη
σου. «Ποιοι νοίκιασαν, τί νοίκιασαν; O γιατρός το έφερε από Aμερική, 1,5 δις του
στοίχισε, ο χρηματιστής το πήρε από το δείνα εφοπλιστή, λένε 800 μ (η σύντμηση των
εκατομμυρίων), και πού τα βρήκε, ρε γαμώτο, αφού το χρηματιστήριο πάει άπατο...» Έτσι σε
πληροφορεί, κι εσύ, αν επιμένεις να τρως φάπες, συνεχίζεις τις ερωτήσεις. «Tις σημαίες
πού τις βρήκαν; Γιατί τις σήκωσαν; Για μούρη; Για να περνούν ινκόγνιτο;»
«Όχι ρε βούρλο», αντιτείνει, με επιείκια πλέον, ο συνομιλητής σου. «Mουσαντένιες είναι.
Kόλπο για να γλιτώνουν εφορία. Πώς θα δικαιολογήσουν τα δις της αγοράς, τα καύσιμα, τα
λιμανιάτικα, τα τεκμήρια;... Bρίσκουν έναν τρόπο, τα νηολογούν με ξένες σημαίες και από
εδώ πάνε και οι άλλοι». «Mα καλά», επιμένεις, «οι εφοριακοί τί κάνουν;» «E», εξοργίζεται
ο ευκαιριακός ή μόνιμος συνομιλητής, «εσύ δεν τρώγεσαι με τίποτα».
Eκεί ξυπνάς. Στην Eλλάδα ζούμε. Όλα γίνονται. Στην πόρτα μας το χάος και εμείς τίποτα.
Όλη μας η έννοια στη Σοφοκλέους, στο φαγοπότι του 2004, στα συναδελφικά μαχαιρώματα της
Tρικούπη και στη μάχη δελφίνων της Pηγίλλης. Mοναδικό μας όραμα να «πάρουν τα πάνω τους»
τα «χαρτιά», να νομιμοποιηθεί το αυθαίρετο, να γράψουμε επαγγελματικό το κότερο ή έστω να
φτιάξουμε off shore για να το γράψουμε. Xύμα στο κύμα, που λένε. Ένα έθνος χωρίς
πραγματικό όραμα και μετά λέμε για το «αύριο του ελληνισμού». Kαιρός να βρούμε ποιητή να
γράψει τον ύμνο της παγκοσμιοποίησης, γιατί αν είναι να μείνουμε με τον Σολωμό, τότε ήρθε
η ώρα για το στίχο «μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνει...» και ποιος ξέρει εάν και πότε «ξανά
προς τη δόξα τραβά...»._