Aντιλογισμοί
Με αμείωτο ενδιαφέρον συνεχίστηκε η «Nοεμβριάδα». Μη έχοντας τίποτα καλύτερο, οι ιερείςτης εισαγγελικής «δημοσιογραφίας» βομβάρδισαν το νοήμον κοινό με «καυτές» αποκαλύψεις,
που πάντα συνοδεύονται από «εντυπωσιακή» μουσική υπόκρουση, όπως στις ταινίες του
Σβαρτσενέγκερ ? Τατζούμ-τατζούμ-τατζούμ... Και ορίστε η συνέντευξη του φερόμενου ως
αρχηγού της «17 Ν» Γιωτόπουλου από το κελί «υψίστης ασφαλείας» και... απομόνωσης (!) του
Κορυδαλλού και οι ανοησίες των τηλεοπτικών παραθύρων ? Μακριά νυχτωμένοι, καθώς είναι
όλοι, δε βλέπουν και δεν ακούνε την καταιγίδα που πλησιάζει, την εξέγερση που θα κάνει το
Μάη του ?68 να μοιάζει με παιδικό πάρτι ? Αυτή είναι η μία, η αισιόδοξη άποψη. Γιατί
υπάρχει και η απαισιόδοξη, που λέει ότι στον αγώνα δρόμου ανάμεσα στους δημοκράτες και
στους νεοφασίστες νικητές θα είναι οι τελευταίοι, επειδή κρατάνε στα χέρια τους τα
εργαλεία του Μεγάλου Αδελφού ? Η μάχη ανάμεσα στο Καλό και στο Κακό (αυτό είναι το Καλό
και το Κακό, και όχι ο παράδεισος και η κόλαση των θρησκειών) μόλις ξεκίνησε και ο
καθένας πρέπει να πάρει θέση ? Με ποιον είμαστε; Με τους ανθρώπους ή με τα γουρούνια; ?
Mε τους ανθρώπους! ? Τους ελεύθερα σκεπτόμενους, ευαίσθητους στα κοινωνικά προβλήματα του
περιβάλλοντος, ευγενείς, δημιουργικούς και, πάνω απ? όλα, δημοκρατικούς ανθρώπους ? Που
ζουν και λειτουργούν σε χώρες που πιστεύουν στη χρυσή εποχή της ευρωπαϊκής δημοκρατίας
(1950-1980) ? Μπορεί η Ευρώπη να είχε τότε τα χίλια δυο οικονομικά και κοινωνικά
προβλήματα, αλλά η δημοκρατία λειτουργούσε και δεν ήταν το συντηρητικό κτήνος, σε στιλ
Robocop, που εμφανίστηκε (ακόμα και στην Ιταλία!) τον τελευταίο καιρό ? Ένας αληθινός
πανικός έχει ενσκήψει στην κοιτίδα της δημοκρατίας σχετικά με τη «βία στις πόλεις» και τη
νεανική «παρεμβατικότητα». Νέος όρος ο τελευταίος, που μηρυκάζουν οι (αγράμματες) κατίνες
των πρωινάδικων ? Το αποτέλεσμα είναι χώρες σαν τη Γαλλία, την Ιταλία, την Ισπανία και,
γιατί όχι, την Ελλάδα, όπου κάποτε λειτουργούσε η δημοκρατία, να παρασύρονται από τα
κηρύγματα περί «μηδενικής ανοχής» που έρχονται από χώρες στις οποίες ζουν τα «ευτυχισμένα
γουρουνάκια» του Όργουελ, σαν την Αγγλία και βεβαίως τις ΗΠΑ ? Και είναι κρίμα που η
Ευρώπη και ο «ανεπτυγμένος κόσμος» διολισθαίνουν σε νεοφασιστικές πρακτικές, που, κι εδώ
είναι το αστείο, εφαρμόζονται από «κεντροαριστερές» ή και «σοσιαλιστικές» κυβερνήσεις ?
Ακολουθεί εταιρική διαφήμιση ή αν δεν παινέσεις το σπίτι σου, θα πέσει να σε πλακώσει:
Songs in the Key of Cooking Vinyl. Ένα εκπληκτικό CD από την εταιρεία μας Hitchyke
Records. Να το ακούτε όταν η στενοχώρια και η θλίψη εισβάλλουν στο περιβάλλον σας, αλλά
και όταν ταξιδεύετε στην ελληνική ύπαιθρο, που αυτό το φθινόπωρο είναι όχι απλώς όμορφη,
αλλά? θεϊκή.
Oι πρώτοι διδάξαντες
Cisitalia 360
Tο άτυχο Type 360, με τις πολλές τεχνολογικές καινοτομίες, ήταν το πρώτο μονοθέσιο GP που
ξεπέρασε σε αναλογία ισχύος τους? 300 ίππους στο λίτρο.
H ιδέα για την κατασκευή του ήταν του Πιέρο Nτούζιο, ιδιοκτήτη των μικρών και
επιτυχημένων αγωνιστικών της Cisitalia. Aυτός, το Δεκέμβρη του ?46, ήρθε σε επαφή με τα
στελέχη του γραφείου Porsche, προκειμένου να προχωρήσει το σχέδιό του. O Kαθηγητής ήταν
τότε κρατούμενος στις φυλακές της Nτιζόν και δεν μπορούσε να διαπραγματευτεί απευθείας με
τον Nτούζιο. Έτσι, στις συζητήσεις και τις επιλογές για το νέο Cisitalia έπαιξαν ρόλο
τέσσερις κυρίως άνθρωποι ως εκπρόσωποι του γραφείου: ο αρχιμηχανικός Kαρλ Pάμπε, ο Kάρλο
¶μπαρτ, που τότε δούλευε για τους Πόρσε, ο μηχανικός Bάλτερ Xρούσκα και ο καθηγητής του
πανεπιστημίου της Δρέσδης Έμπερχαρντ φον Έμπερχορστ. Kαι ήταν εκπληκτικό το τι
αποφάσισαν, με τη σύμφωνη γνώμη του Nτούζιο: το Type 360 θα είχε επίπεδο 12κύλινδρο
κινητήρα 1,5 λίτρων, τοποθετημένο στο κέντρο, με δύο υπερτροφοδότες, κιβώτιο ταχυτήτων
πέντε σχέσεων, που θα λειτουργούσε όπως περίπου τα σημερινά σειριακά, και κίνηση στους
τέσσερις τροχούς. Ένας λεβιές κάτω από το τιμόνι θα μπορούσε να αποσυνδέσει τη μετάδοση
στους εμπρός τροχούς, όποτε θα το χρειαζόταν ο οδηγός του. Tο τελικό βάρος αναμενόταν στα
718 κιλά, τα οποία ήταν μοιρασμένα: τα 344 μπροστά και τα 374 πίσω. Tα πειράματα και ο
μονοκύλινδρος κινητήρας-μοντέλο που κατασκευάστηκε με αυτές τις προδιαγραφές έδειξαν πως
η ισχύς του μονοθεσίου θα έφθανε τους 450 ίππους, που σήμαινε... 305 στο λίτρο! Aυτό
βεβαίως ήταν αποτέλεσμα εργαστηριακών μετρήσεων, όμως στις γοητευτικές ιστορίες, συνήθως,
ο μύθος είναι αυτός που επιβιώνει. Δυστυχώς, η συνέχεια δεν ήταν αυτή που έπρεπε για το
Cisitalia. H υπεραισιοδοξία του Nτούζιο για το Type 360 αποδείχθηκε λανθασμένη, αφού
μέχρι το φθινόπωρο του ?48 δεν είχε ολοκληρωθεί το πρώτο αυτοκίνητο, ενώ εκείνος είχε
υποσχεθεί έξι στους πιστωτές του. H κατάρρευση της εταιρείας του τον ανάγκασε να πουλήσει
το πρόγραμμα του μονοθεσίου στην κυβέρνηση της Aργεντινής. Όμως την άνοιξη του ?49 το
αγωνιστικό είχε ακόμη προβλήματα με το κιβώτιο ταχυτήτων και το διαφορικό, γεγονός που
καθιστούσε αδύνατη την παρουσίασή του, παρά τις φωτογραφίες με το Nουβολάρι στο τιμόνι
που έκαναν το γύρο του κόσμου. Tο Mάη του ίδιου χρόνου το Cisitalia αυτό φορτώθηκε για να
ταξιδέψει στην Aργεντινή, μαζί με ένα ακόμη μονοθέσιο που είχε σχεδόν συμπληρωθεί. Tο
Γενάρη του ?53, όταν πια το Type 360 δεν μπορούσε να αγωνιστεί στα GP λόγω αλλαγής των
κανονισμών, έλαβε μέρος στις δοκιμές ενός αγώνα στο Mπουένος ¶ιρες. Για λίγους γύρους
κατέπληξε με το ρυθμό που πήγαινε, όμως ένα μεγαλοπρεπέστατο «μπαμ» στον κινητήρα σήμανε
και το τέλος της υποστήριξης από την κυβέρνηση του Περόν. Έμενε μόνο ο δρόμος για κάποια
ρεκόρ, αλλά, όταν αυτά επιχειρήθηκαν, ο κινητήρας αρνήθηκε να δουλέψει στο προβλεπόμενο
ύψος των στροφών του. Έξι χρόνια αργότερα, το περιφρονημένο από τότε αυτοκίνητο
τοποθετήθηκε στο μουσείο της Porsche, χωρίς να έχει πετύχει κανέναν από τους στόχους του.
Τα πράγματα που Λένε και? Γράφουν
Με δυσωδία οχετού...
«... Στο τρίμηνο μόλις των θλιβερών αποκαλυπτηρίων αυτής της άθλιας συμμορίας των
κουμπουροφόρων, δεν έμεινε τίποτα όρθιο. Ένας απερίγραπτος συρφετός λυμαίνεται τα
τηλεοπτικά κανάλια (ούτε τα κρατικά δεν άφησε αλώβητα ο ανταγωνισμός) και εισβάλλει
τρομοκρατικά, με δυσωδία οχετού, στο σπίτι κάθε πολίτη: Πατενταρισμένοι παλαιόθεν
παρακρατικοί· αδρά αμειβόμενοι επαγγελματίες τρομολάγνοι· πράκτορες και πρακτορίσκοι
ελληνικών και ξένων μυστικών υπηρεσιών· ξεφωνημένοι χαφιέδες και στρατοδίκες της χούντας·
αθεμίτως πλουτίσαντες σπουδαιοφανείς δημοσιογράφοι, στον αυτόκλητο ρόλο ανακριτή και
δημόσιου κατήγορου· σαλταδόροι και αριβίστες της πολιτικής, της δημοσιογραφίας και της
δικηγορίας· απόστρατοι, λόγω ανεπαρκείας, αστυνομικοί δημοσιολογούντες και δημοσιογράφοι,
κυνηγοί κεφαλών, μπάτσοι, χωρίς στολή? Tα πήραν όλα φαλάγγι: θεσμούς και δεοντολογίες,
διακριτούς ρόλους των εξουσιών, πολιτική και κόμματα, ανθρώπινα δικαιώματα και
δημοκρατικές ελευθερίες, συνταγματικές δεσμεύσεις, δημόσιο ήθος, σεβασμό της
προσωπικότητας του πολίτη και κοινωνική γαλήνη ― τα πάντα...»
Γ. Bότσης, Eλευθεροτυπία, 23.09.02