Eν Pιπή..
Η ζωή είναι ωραία?ΑKOMA και αν είσαι πιεσμένος, κάτι θα βρεις για να αλλάξεις ταχύτητα, να χαλαρώσεις. Δεν
είναι ανάγκη να οδηγείς Ferrari ή Porsche, ούτε να εμφανίζεσαι με κάποια μοντέλα σε
«κοσμικό» εστιατόριο! Eίναι τα απλά αυτά που στοιχίζουν λιγότερο, που αποδεικνύονται
σημαντικά. Aυτά που με συνοπτικές διαδικασίες και χωρίς φανφάρες οδηγούν αλλού. Πολλές
φορές, μάλιστα, έχουμε δίπλα μας το κάτι που δείχνει απλό και αποδεικνύεται σημαντικό?
Ουφ, υψηλή φιλοσοφία μέσα Ιανουαρίου ο Σ.Χ., θα πουν κάποιοι, προσθέτοντας πως, με όλα τα
γραφεία Τύπου να υπολειτουργούν και την ύλη να βγαίνει και να μη βγαίνει, πάει, του
σάλεψε. Καμία σχέση. Ύστερα από είκοσι δύο χρόνια εμπλοκής και περίπου δέκα ευθύνης, σιγά
τα ωά. Κάτι θα «καθίσει», θα ανασκουμπωθούν τα κομάντο, θα βγουν τα τρίποντα και δε θα το
σώσουμε απλώς, αλλά θα δώσουμε και το παραπάνω που απαιτείται σε σχέση με την ιστορία του
περιοδικού. Απλώς, κάτι το ένα, κάτι το άλλο, όντας πιο χαλαρός, έχεις τα περιθώρια να
εντοπίσεις και την άλλη άποψη. Πέρα από τα όποια εν οίκω, που δεν είναι εν δήμω, η βροχή
των GΤi που μας προέκυψε έτσι ξαφνικά (τι και αν δεν έχουμε οδηγήσει ακόμα το Honda
Type-R στην Ελλάδα;) και οι δύο επισκέψεις μας στην αυτοσχέδια χωμάτινη πίστα που
διαχειρίζεται ο Παύλος Μοσχούτης στα Κιούρκα (διαβάστε σχετικό σχόλιο του Νίκου Κουνίτη
στις ε.δ.) αρκούν, ώστε να αποκτήσουμε χαζοχαρούμενο χαμόγελο όχι στιγμιαία, αλλά με
διάρκεια, τόση μάλιστα που προβληματίζει όσους μας γνωρίζουν (ή, μήπως, δε μας
γνωρίζουν;) αρκετά ή πολύ καλά.
Τρελαθήκαμε με τη νέα Corolla ΤS; Καμία σχέση! Καλή ποιοτικά, αλλά μέχρι εκεί. Προσωπικά,
μάλιστα, διαφωνώ οριακά με τη δοκιμή που δημοσιεύσαμε τον περασμένο μήνα! Κινητήρας με
σκαλοπάτια, ηλεκτρονικά συστήματα που σκοτώνουν την οδηγική ευχαρίστηση, τιμόνι που
απαιτεί τουλάχιστον τη σύλληψη και την παραπομπή σε δίκη του τεχνικού που το ρύθμισε. Δεν
αρκούν οι απόλυτες επιδόσεις στις 10.000 σ.α.λ., τα φοβερά φρένα και η κορυφαία ποιότητα,
ώστε να χάσουμε τον ύπνο μας και να κάνουμε 1-2 πάνω κάτω από την Πεντέλη στον ¶γιο
Πέτρο. Επιλέγουμε την απλή 1.6 και τον εσωτερικό δρόμο με τα φανάρια και ξέρουμε πού
είμαστε και γιατί. Τίμια πράγματα. Απλώς, σε συνδυασμό με ό,τι έγραψε ο Χ.Α. για το Honda
και με τα θετικά στοιχεία που επιδεικνύει σε κάθε είδους μετακίνηση το Α3 των 180 ίππων,
ταξιδέψαμε χρόνια πίσω, ψάχνοντας τις ευχάριστες κατασκευές των τελευταίων 25 ετών.
Αυτοκίνητα δηλαδή περισσότερο ή λιγότερο GTi, ανάλογα με τη φιλοσοφία κάθε κατασκευαστή
και την ευχαρίστηση σε λογικό κόστος. Αυτή είναι η δική μας φιλοσοφία σε σχέση με τον όρο
GTi, που μέσα στην ιστορία της αυτοκίνησης κατακρεουργήθηκε, παρεξηγήθηκε και εντέλει
χρησιμοποιήθηκε από τους υπεύθυνους μάρκετινγκ των εργοστασίων. Αναμνήσεις από το
παρελθόν, λοιπόν, και δε θα αλλάζαμε για τίποτα την περίπου κίτρινη Alfa Sud ti, το πρώτο
μας ουσιαστικά αυτοκίνητο, τόσο σε επίπεδο μετακινήσεων όσο και αγώνων, αφού με αυτή
(εξελιγμένη στη Μotor Ελλάς, όπου με εντολή του ¶ρη Σταθάκη αποκτήσαμε δωρεάν αμορτισέρ
και ποδιά όντας διαπλεκόμενοι από τότε?) και το Γιάννο Αλβανό παραπλεύρως συμμετείχαμε το
1977 στον πρώτο μας αγώνα. Ουδέν σχόλιο για τους τρόπους και τις αντιδράσεις της με το
πιστόλι στον κρόταφο ή, αν προτιμάτε, με το χρονόμετρο στη θέση ΟΝ. ¶λλωστε, η αγωνιστική
παρουσία ανθρώπων και μηχανών εξαρτάται? Κρατάμε για πάντα την οδική της συμπεριφορά.
Ψοφίμι στην ευθεία, απογοητευτική, αν την οδηγούσαμε στη Θήβα και τοποθετούσαμε όργανα
μετρήσεων, μικρό καταδιωκτικό στο στροφιλίκι. Απίστευτο κράτημα. Χωρίς επεμβάσεις.
Χαλούσε, μάλιστα, η μαγεία με τα πιο σκληρά αμορτισέρ. Δεν είχες λόγους να πειράξεις
οτιδήποτε. Ένα Ρioneer για ν? ακούς καμιά κασέτα και να γλιτώνεις από το κρατικό
ραδιόφωνο και? αέρα. Όταν λέμε «αέρα», το εννοούμε. Όπου έστριβε, δεν έχανες από τίποτα
και από κανέναν. Τιμόνι, που αντίστοιχο δε βρίσκεις σήμερα, προβλέψιμη οδική συμπεριφορά
με εξαφανισμένη την υποστροφή, αν βεβαίως είχες ρυθμίσει σωστά για την περίσταση τον αέρα
στα Ceat Veltro, ελεγχόμενη υπερστροφή, με δική σου επιλογή, και τότε σε οδηγούσε εκείνη
(θηλυκό ήταν η Sud) στις ιδανικές τροχιές. Μάθαινες, μάλιστα, και να φρενάρεις.
Καλυτερότερος τότε στο «φρενάρω την τελευταία στιγμή», ο Νίκος Μακρυγιάννης (εξαιρετικός
κύριος, ταχύτατος οδηγός) τρελαινόταν να παίρνει τα πηδάλια στο Διόνυσο και να μας βγάζει
από το παρμπρίζ φρενάροντας ίσια και σχεδόν μετά τη στροφή. Εμείς φρενάραμε νωρίτερα,
προκαλώντας την υπερστροφή που μας ενθουσίαζε. Μας πήγαινε αλλού. Ο καθένας μας, τότε,
είχε τον τρόπο του. Ο Κωνσταντίνος έτσι, ο Παύλος αλλιώς (η παλιοπαρέα, και δεν έχει
νόημα να υπενθυμίζουμε τα ονόματα φίλων και συναθλητών), εντέλει καταλήγαμε στην οδό
Mιχαλακοπούλου, στου Τάσου φυσικά, για σχόλια-αναλύσεις και, βέβαια, σεμινάριο από αυτόν
το μεγάλο μαέστρο της πίσω κίνησης, που οδηγούσε άνεμο, μα άνεμο, τη δική του (εντάξει,
της Ελένης) κόκκινη Sud ti. Δεν επρόκειτο για κλασικό προσθιοκίνητο. Όπως ελάχιστα
σύγχρονα αυτοκίνητα, η Sud έστριβε με τα τέσσερα προκαλώντας τον οδηγό της για ακόμα
περισσότερο. Για ακόμα πιο γρήγορα. Το κυριότερο; Συγχωρούσε! Αντιλαμβάνεστε ότι δε
γεννηθήκαμε οδηγοί, και είναι σαφές ότι στα 20 τα βλέπεις όλα? ίσια και δε σε φοβίζει
τίποτα. Υπολογίστε ότι τότε, μετά τις 11 το βράδυ, πήγαινες «αέρα» ακόμα και στο κέντρο
της πόλης και εύκολα συμπεραίνετε πως δεν έλειπαν τα λάθη. Είπαμε, άλλες εποχές, άλλες
συνθήκες? Μην κάνετε συγκρίσεις σε σχέση με τους ρυθμούς. Η δική μας Sud του 2000; Το
γράψαμε και θα το ξαναγράψουμε. Απλώς, το Peugeot 106 Rallye. Αυτό το τελευταίας γενιάς
με οκτώ ή δεκαέξι βαλβίδες ή το προηγούμενο με τον κινητήρα-φορολογικό ατού των 1.300
κ.εκ. Γύρω του πάλι γαλλικά αυτοκίνητα θα κατατάξουμε. Θεωρητικά, εκείνο το καλό κόκκινο
5άρι Alpine του Κ.Κ., που όμως ποτέ δε συνυπήρξαμε μαζί του (στο Renault αναφερόμαστε),
και όποιο καλό 205, 306 και, βέβαια, Clio! ¶παιχτα. Αυτά ναι! Ήταν, είναι και θα είναι
GTi. Σύγχρονες Alfa Sud. Tι και αν δεν είχαν καμιά σχέση μεταξύ τους! Κρίμα που οι Ιταλοί
δε δοκίμασαν ξανά και έμειναν απλώς σε φιλότιμες προσπάθειες που αρνούμαστε να
καταγράψουμε. Έτσι θα περιορίσουμε το μέγεθος της Sud και των Γάλλων. Θα προδώσουμε την
Alfa και τα Peugeot, χωρίς να ξεχνάμε τα Clio? «Το Golf άνοιξε το δρόμο» κτλ., κτλ., και
εμείς δεν το καταγράφουμε. Εξαιρετικά αυτοκίνητα τα Golf στην κορυφαία τους έκδοση, αλλά
μέχρι εκεί. Δε σε προδιέθεταν για το κάτι άλλο. Ιδιαίτερα πολιτισμένα. Το GTi της συζύγου
και μέχρι εκεί. Οι μετατροπές τα έφεραν στο παιχνίδι και μας έδωσαν την ευκαιρία να
οδηγήσουμε, να δοκιμάσουμε και να συγκρίνουμε. Είπαμε, όμως, τίποτα παραπάνω. Δεν έχουμε
καμία ειδική διαδρομή να θυμηθούμε με Golf, ενώ για την Alfa και για οποιοδήποτε Rallye
μπορούμε να γράψουμε κατεβατά και να περάσουμε ώρες κουβεντιάζοντας για τη μια ή την άλλη
περιπέτεια. Τελικά, μπορείς να ζεις απλά και να είσαι ευτυχής χωρίς Ferrari ή Μerc. Είναι
χαρακτηριστικό πως ενώ έχεις γνωρίσει και έχεις συνυπάρξει με δαύτα, είναι τα άλλα, τα
πιo κοινά, αυτά που μένουν. Απλώς, ό,τι πιο πραγματικό βγάζει αίμα, ενώ στο τέλος της
ημέρας αποδεικνύεται και πιο τίμιο. Kαλό το παραμύθι αλλά μέχρι πότε;_ Σ. X.
METAΣEIΣMOI
O κακός μας ο καιρός
EΠITEΛOYΣ άσπρισε το μάτι μας. Tα χιόνια σκέπασαν την ηπειρωτική και νησιωτική χώρα και
οι δείκτες βροχόπτωσης διπλασίασαν τις συνηθισμένες τους επιδόσεις, απομακρύνοντας τον
ορατό μόλις πριν από λίγους μήνες κίνδυνο της λειψυδρίας. H νοτιοανατολική γωνιά της
Eυρώπης απεδείχθη, για μια ακόμη φορά, ευλογημένος τόπος και εμείς ως γνήσιοι Έλληνες?
αναθεματίζουμε τη μαύρη μας τη μοίρα για την κακοκαιρία που «πλήττει» τη χώρα.
Aν είναι δυνατόν! Aκόμα και οι εντεταλμένοι της EMY στα τηλεοπτικά δελτία μιλούν για
«κακοκαιρία» την ώρα που και ένα μικρό παιδί θα έπρεπε να γνωρίζει ότι ο καιρός δεν
μπορεί να είναι καλός ή κακός, τουλάχιστον αν με τις δύο αυτές λέξεις προσδιορίζουμε την
ηλιοφάνεια, την άπνοια, την ανομβρία και τη βροχή, τους ανέμους και το χιόνι.
Έτσι κι αλλιώς, στους πρώτους Mετασεισμούς του 2002 (αυτοί του Iανουαρίου έπεσαν θύμα της
πληρότητας του Safetrack), αντικείμενο δεν είναι το σημαινόμενο και το σημαίνον των
λέξεων της νεοελληνικής, αλλά τα γεγονότα που ζήσαμε και θα ζήσουμε ένα, δύο μήνες ακόμη
σε όλους τους δρόμους της επικράτειας.
Σκηνές απείρου κάλλους, όπου τρομοκρατημένοι οδηγοί και επιβάτες, εγκλωβισμένοι στα
αυτοκίνητά τους, αναθεμάτιζαν γενικώς και αορίστως το κράτος και τους αρμόδιους φορείς,
που δε φρόντισαν να κλείσουν τη χώρα σε? θερμοκήπιο με ελεγχόμενες καιρικές συνθήκες. H
«απρονοησία» των αρμοδίων «έφταιξε» για το απίστευτο αλαλούμ που πρωταγωνιστούσε στα
δελτία των 19:30, δίνοντας ατράνταχτο άλλοθι σε όλους εμάς τους άσχετους που επιμένουμε
ότι για την ανικανότητά μας ―στο τιμόνι― δε φταίνε τα μαύρα μας μεσάνυχτα αλλά ο «κακός»
καιρός και η ανεπάρκεια του κράτους, που δεν μπόρεσε να τον εξουδετερώσει. Δηλαδή στη
Γερμανία, όπου οι ουρές των μποτιλιαρισμένων λόγω χιονιού αυτοκινήτων έφτασαν τα 150
(ναι, σωστά διαβάσατε, εκατόν πενήντα) χιλιομέτρα, τι έφταιξε; H ανεπάρκεια του κράτους
μήπως; Kαι γιατί ανάλογα φαινόμενα δε συμβαίνουν στη Σουηδία, στη Nορβηγία, στη
Φινλανδία; Eίναι πιο? επαρκή εκεί τα κράτη ή μήπως είναι καλύτερα ενημερωμένοι (και
συνηθισμένοι σε χειμωνιάτικους καιρούς) οι πολίτες; Mάλλον το δεύτερο συμβαίνει και ας το
καταλάβουμε όλοι. O καιρός είναι αυτός που πρέπει να είναι, ανάλογα (ή σχεδόν) με τις
εποχές, και ευτυχώς που είναι έτσι, γιατί αλλιώς?
Tο θέμα είναι εμείς και το αυτοκίνητό μας να μάθουμε να ζούμε με αυτόν. Eν όψει του
χειμώνα πρέπει να κάνουμε την αυτοκριτική μας και να ελέγχουμε τακτικά τα συστήματα του
αυτοκινήτου μας. Λάστιχα, καθαριστήρες, μπαταρία, υγρό ψύξης κινητήρα, λειτουργία
καλοριφέρ/εξαερισμού, φώτα, αντίσταση πίσω παρμπρίζ είναι σημεία του αυτοκινήτου που
πρέπει να λειτουργούν άριστα κατά τη διάρκεια όποιας χειμωνιάτικης διαδρομής, και φυσικά
πρέπει να μάθουμε το χειρισμό τους. Eίναι γελοίο το θέαμα των σύγχρονων αυτοκινήτων που
κυκλοφορούν με όλα τα τζάμια θολωμένα (ο οδηγός βλέπει από «τρύπες» που ανοίγει συνήθως
με το? μανίκι), επειδή κανείς δε διάβασε τις οδηγίες χρήσης του αυτοκινήτου. Eίναι
ενοχλητική και επικίνδυνη η χρήση των φώτων ομίχλης, όταν δεν υπάρχει περιορισμένη
ορατότητα. Eίναι χοντρό αστείο να μαθαίνουμε το πού και πώς τοποθετούμε τις αλυσίδες σε
συνθήκες πυκνής χιονόπτωσης και θερμοκρασίας υπό το μηδέν.
Aπό την άλλη, καλό είναι να ξέρουμε ότι οι αλυσίδες δεν είναι πανάκεια. Συνήθως
χρειάζονται μόνο όταν το χιόνι έχει παγώσει ή όταν πρόκειται να ξεκινήσουμε σε ανήφορο.
Tοποθετούνται πάντα στους κινητήριους τροχούς και σε περίπτωση τετρακίνητων καλό είναι να
τις «φοράμε» στους τροχούς κατεύθυνσης, αν και ―μεταξύ μας― καλό είναι να αποφεύγουμε να
τις φοράμε γενικώς. Όμως, επιβάλλεται να τις έχουμε μαζί μας, γιατί μπορούν να μας
βγάλουν από μια δύσκολη κατάσταση.
Eπίσης, η θεωρία «έχω τετρακίνητο με αλυσίδες και δε σταματάω πουθενά» μόνο περιπέτειες
εγγυάται. O χειμώνας είναι σαν τη θάλασσα. Δεν καταλαβαίνει από? μάγκες και μαγκιές. Mόνο
αν τον σέβεσαι και τον φοβάσαι μπορείς να επιβιώσεις μέσα του, αλλιώς οι πιθανότητες να
καταλογιστείς στις παράπλευρες απώλειες είναι πολλές.
Όσο για την ευθύνη του κράτους, δε λέμε ότι δεν υφίσταται. Tο αντίθετο μάλιστα, είναι στα
ύψη. Όχι όμως επειδή δε διαθέτει τον υπερμηχανισμό αντιμετώπισης έκτακτων καιρικών
φαινομένων (θα ήταν πανάκριβη πολυτέλεια σε μια χώρα με εύκρατο κλίμα), αλλά επειδή δεν
έχει φροντίσει να εκπαιδεύσει τους οδηγούς, συντηρώντας ένα ξεχαρβαλωμένο, παλαιολιθικό
εκπαιδευτικό/εξεταστικό σύστημα, που ουσιαστικά δίνει άδειες (πρακτικά ισόβιες)
αυτοχειρίας ή δολοφονίας σε όποιον ενήλικο πολίτη ενσυνείδητα ή υποσυνείδητα αναλαμβάνει
το υπέρτατο ρίσκο της εποχής.
Eκεί εντοπίζουμε εμείς την ευθύνη κράτους και αρμοδίων, κάτι που βεβαίως κανείς δεν
επισήμανε στα άπειρα τηλεοπτικά παράθυρα, όπου εξαγριωμένοι πολίτες, δήθεν θύματα της
κρατικής αδιαφορίας, έδιναν τροφή σε τρεμάμενους από το κρύο δημοσιογράφους, που με τη
σειρά τους κυνηγούσαν την επαγγελματική καταξίωση, χωρίς να ασχοληθούν με την ουσία του
θέματος ή τη ρίζα του κακού.
Δεν είναι η «κακοκαιρία» που φταίει, είναι ο κακός μας ο καιρός που δε μας αφήνει να
δούμε τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση, επιλέγοντας την προσφιλέστατη λύση του
αναθέματος και της μεταβίβασης των ευθυνών μας σε αόρατους/αρμόδιους μηχανισμούς, που
ακόμα και αν είχαν πλήρη ευθύνη, γνωρίζουμε ότι πρακτικά είναι ανίκανοι/ανύπαρκτοι.
Kάτι ανάλογο ―για να μην ξεχνάμε και τα αγωνιστικά μας― γίνεται φέτος στην EΛΠA ή μάλλον
στην Eθνική Eπιτροπή Aγώνων. H τελευταία, μη έχοντας εμπιστοσύνη στους κατασταλτικούς της
μηχανισμούς, προσπαθεί να περιορίσει τους αλήτες που δυσφημούν όλη την αγωνιστική
οικογένεια με τον τρόπο που κάνουν αναγνωρίσεις στις διαδρομές των αγώνων? χτυπώντας το
σαμάρι. Προσπαθούν να περιορίσουν τις αλητείες βάζοντας όρια στα αυτοκίνητα των δοκιμών,
λες και αυτά ευθύνονται για όσα απίστευτα και εγκληματικά έχουν συμβεί κατά καιρούς,
εξαγριώνοντας κατά του μηχανοκίνητου αθλητισμού αναρίθμητες τοπικές κοινωνίες. Mε την
ίδια λογική τα ατυχήματα στους δρόμους θα σταματούσαν, αν περιορίζαμε τις ιπποδυνάμεις
και τις δυνατότητες των αυτοκινήτων.
Aλήθεια, κύριοι της Mεσογείων, πώς τόσες και τόσες κυβερνήσεις στον κόσμο δεν σκέφτηκαν
αυτή την απλή λύση που ανακαλύψαμε εμείς στην Eλλάδα του 2002, για να απαλλαγούμε από την
ανυπολόγιστη θυσία των δρόμων;? Kαι αφού το ανακαλύψαμε εμείς εδώ, γιατί δεν το?
πατεντάρουμε, να το πουλήσουμε ανά τον κόσμο, να ξεχρεώσει η λέσχη μας, να σώσουμε και
τον κοσμάκη; Δε σοβαρευόμαστε, λέω εγώ, να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα στη ρίζα του,
δηλαδή σε εμάς τους αγωνιζόμενους, μήπως και το λύσουμε ή έστω το περιορίσουμε; Γιατί την
επόμενη φορά που θα σκοτωθεί (όπως έγινε πέρσι και κάναμε όλοι την? πάπια) ανύποπτος
πολίτης από αυτοκίνητο αναγνωρίσεων έως 1.600 κ.εκ., με συμβατικά λάστιχα, χωρίς ρολ
μπαρ, μπάκετ και ζώνες έξι σημείων, κτλ., κτλ., τότε θα πρέπει να εγκαλέσουμε τους
νομοθέτες?_ Nίκος Tσάδαρης, [email protected]
Y.Γ. 1: Για την περίπτωση που ο χειμωνιάτικος καιρός διαρκεί, σημειώστε ότι σε μια
παγωμένη νύχτα καλό είναι να ακινητοποιούμε το αυτοκίνητό μας χωρίς χειρόφρενο και να
σηκώνουμε τους καθαριστήρες από τα παρμπρίζ.
Y.Γ. 2: Για την περίπτωση που πιστεύουμε ότι οι αναγνωρίσεις των αγώνων δεν
αστυνομεύονται, προτείνω να τις καταργήσουμε ή ακόμα και να σταματήσουμε τους αγώνες.
Γιατί δεν μπορώ να δεχτώ ότι ρισκάρουμε έστω και στο ελάχιστο τη σωματική ακεραιότητα και
την περιουσία όποιου πολίτη, επειδή εμείς θέλουμε να κάνουμε το χόμπι μας.