Οδοιπορικό
TOYOTA DIAMOND COAST TRAILMαύρη μαγεία!
Το πρόγραμμα της Toyota Europe ήταν σαφές. Δεν επρόκειτο για παρουσίαση κάποιου
καινούργιου μοντέλου αλλά για επίδειξη των ικανοτήτων των οχημάτων 4x4 της Toyota σε
ποικίλα εδάφη, με χώμα, πέτρα και αμμόλοφους, και παράλληλα μια ευκαιρία για τον
ευρωπαϊκό Τύπο να πάρει μια μικρή γεύση της αφρικανικής ηπείρου.
Κείμενο και φωτογραφίες: Γιώργος Πέτραινας
Η ΠTHΣH της KLM από ¶μστερνταμ προσγειώθηκε στο Kέιπ Tάουν, με μια στάση για ανεφοδιασμό
στο Γιοχάνεσμπουργκ. Το Kέιπ Tάουν από ψηλά φάνταζε πόλη ονειρική μέσα στην απεραντοσύνη
της αφρικανικής ηπείρου. Οι παράγκες (με τους πρόσφυγες από τη Ζιμπάμπουε και τους
εσωτερικούς μετανάστες από την ενδοχώρα της Νότιας Αφρικής) στις δύο πλευρές του
αυτοκινητόδρομου που συνδέει το αεροδρόμιο με την πόλη μάς προσγείωσαν στην
πραγματικότητα. Η χώρα του απαρτχάιντ έχει μπει σε μια άλλη εποχή, καλύτερη για κάποιους
(τους πολλούς), χειρότερη για άλλους (τους λίγους).
Στο αεροδρόμιο, την ελληνική αποστολή υποδέχτηκαν δύο ξεναγοί που εκτελούσαν και χρέη
«οδηγών», με Toyota τύπου MPV εγχώριας συναρμολόγησης (και σχεδίασης;), που πιο πολύ
έφερναν σε Hi Ace με παράθυρα και καθίσματα παρά σε πολυμορφικά οχήματα (άκαμπτος πίσω
άξονας, σούστες κτλ.). Για κακή μας τύχη, η «περασμένης ηλικίας» ξεναγός ―κακή οδηγός
μεν, ευγενέστατη και υπέρ το δέον ομιλητική δε― επέμενε, πριν μας πάει στο ξενοδοχείο, να
μας ξεναγήσει (έπειτα από δεκαοκτώ ώρες ταξίδι!) στο Kέιπ Tάουν. Με όση ευγένεια
μπορέσαμε να? μαζέψουμε, προσπαθήσαμε να της εξηγήσουμε ότι έχουμε μέρες για κάτι τέτοιο
και ότι έπρεπε να πάμε στο ξενοδοχείο για να ξεκουραστούμε. Η λύτρωση ήρθε κάποια στιγμή,
όπως και τα κακά μαντάτα: «Αργήσατε! Σε μία ώρα κάτω για φαγητό και μετά επίσκεψη στο
Tέιμπλ Mάουντεν».
Tέιμπλ Mάουντεν
Το επιβλητικό βουνό, σήμα κατατεθέν της πόλης, είναι «κομμένο» οριζόντια, λες και το χέρι
κάποιου γίγαντα το σμίλεψε. Δύο οι τρόποι να το επισκεφτείς: με τα πόδια, κατόπιν
πολύωρης ορειβασίας (για όσους αντέχουν!) ή με τελεφερίκ χωρητικότητας πενήντα ατόμων
(για τους άλλους). Εντυπωσιακό το πώς οι άνθρωποι εφευρίσκουν τρόπους για να σου πάρουν
χρήματα. Το βουνό δεν είχε τίποτα περισσότερο από την ομολογουμένως εντυπωσιακή θέα του
Kέιπ Tάουν και τα «ντάσι», τα μικρά ζώα με όψη ευτραφούς χάμστερ. Κανένας τουρίστας,
όμως, δε φεύγει, αν δεν επισκεφθεί πρώτα το βουνό. Επιστροφή στο Kέιπ Tάουν με την ξεναγό
να μην προσέχει στο δρόμο και να αναλώνεται σε τουριστικές περιγραφές του είδους: «Eδώ
έζησε ο μεγάλος στρατηγός τάδε, που στον πόλεμο με τους ιθαγενείς έσωσε την πόλη μας?»
Κάποιες συνήθειες και? κατεστημένα που έχουν περάσει στο πετσί των ανθρώπων δεν
αποβάλλονται έτσι εύκολα μέσα σε λίγα χρόνια. Η βόλτα, όμως, που ακολούθησε με το
ιστιοφόρο στον κόλπο της πόλης μάς έκανε να χαλαρώσουμε.
Μάθημα 4x4
Η επόμενη μέρα άρχισε νωρίς, με μάθημα οδήγησης 4x4 σε ένα υπόστεγο του αεροδρομίου του
Kέιπ Tάουν τροποποιημένο σε αίθουσα διδασκαλίας και πρακτική εξάσκηση στον έξω από το
υπόστεγο, κατάλληλα διαμορφωμένο χώρο. Τελειώνοντας το μάθημα, πήγαμε στο διπλανό
υπόστεγο (ονόματι Θάντερσιτι), όπου φυλάσσονται αεροπλάνα και ελικόπτερα περασμένων
γενιών, ένα υποτυπώδες μουσείο που, όμως, σε βάζει στο κλίμα. Ανάμεσά τους και κάποια
βρετανικά διθέσια Buccaneer (για τους γνώστες), με τα οποία, καταβάλλοντας το αντίστοιχο
αντίτιμο, μπορούσες να πετάξεις για μία ώρα πάνω από το Kέιπ Tάουν και να πάρεις και τα
πηδάλια στα χέρια σου!
Έξω από το υπόστεγο, ένας τράκτορας ρυμουλκούσε ένα Convair ―δικινητήριο ελικοφόρο
αεροπλάνο―, το οποίο στάθμευσε έξω από το υπόστεγο. Η απορία μας για το λόγο της
παρουσίας του λύθηκε από τον υπεύθυνου Τύπου της Toyota Eλλάς, Γιώργου Παππά: «Με αυτό σε
μία ώρα και είκοσι λεπτά θα είμαστε στο Kλεϊνζί, για να παραλάβουμε τα αυτοκίνητα!»
Από το Kλεϊνζί στο Nουπ
Προσγειωθήκαμε στο πουθενά, σε ένα από τα εκατοντάδες αεροδρόμια της χώρας, τα οποία, ως
επί το πλείστον, βρίσκονται μέσα σε ερημικές και άγονες εκτάσεις. Το μόνο που δεν «έδενε»
με την όλη εικόνα ήταν τα είκοσι πέντε αυτοκίνητα της Toyota που βρίσκονταν σταθμευμένα
κοντά στον αεροδιάδρομο. Τα διαθέσιμα αυτοκίνητα ήταν όλα πετρελαιοκίνητα Land Cruiser 90
και Land Cruiser 100, όπως επίσης και τρία ημιφορτηγά Hilux με διπλή καμπίνα. (Tα
τελευταία προορίζονταν για δημοσιογράφους από τις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης, όπου η
πετρελαιοκίνηση και η διπλή καμπίνα σε ημιφορτηγό δε θεωρούνται εγκλήματα!)
Τα Land Cruiser 90 ήταν εφοδιασμένα με το νέο κινητήρα της Toyota 3 λίτρων, άμεσου
ψεκασμού, με απόδοση 163 ίππων και ροπή 34,9 χλγμ., σε συνδυασμό με ένα πεντατάχυτο
κιβώτιο. Τα Land Cruiser 100 «φορούσαν», αντίστοιχα, έναν υπερτροφοδοτούμενο
πετρελαιοκινητήρα 4,2 λίτρων, με απόδοση 204 ίππων και ροπή 43,8 χλγμ., σε συνδυασμό με
ένα χειροκίνητο κιβώτιο πέντε σχέσεων. Τέλος, το Hilux (που διατίθεται μόνο με δύο τύπους
πετρελαιοκινητήρων 2,5 λίτρων) είχε κάτω από το καπό του τη δυνατή έκδοση άμεσου
ψεκασμού, με απόδοση 102 ίππων και ροπή 19,7 χλγμ.
Η διαδρομή από το Kλεϊνζί έως το Nουπ διέτρεχε τη δυτική ακτή της Ν. Αφρικής μέσα από την
ιδιόκτητη περιοχή των De Beers (οι μεγαλύτεροι ιδιοκτήτες αδαμαντωρυχείων στη χώρα, με
εκατοντάδες χιλιάδες στρέμματα γης στην κατοχή τους). Μια περιοχή που έχει χαρακτηριστεί
προστατευόμενη λόγω της μεγάλης ποικιλίας ζώων, πουλιών και ερπετών που ζουν εκεί και
ουσιαστικά τώρα έχει αρχίσει να ανοίγει τις πόρτες της στο κοινό κάτω από αυστηρή
επιτήρηση.
Με πίεση 1 bar στα λάστιχα (αντί του κανονικού 2+), ξεκινήσαμε για να «κατακτήσουμε» τη
χώρα. Αρωγοί στην προσπάθειά μας, οι άνθρωποι της Λέσχης 4x4 από το Γιοχάνεσμπουργκ με
κατάλληλα εξοπλισμένα για εκτός δρόμου χρήση Toyota Hilux και δύο γιατροί με ένα Hilux
ειδικά τροποποιημένο για την παροχή πρώτων βοηθειών σε περίπτωση ανάγκης. Η διαδρομή μέσα
από αμμόλοφους και δίπλα στη θάλασσα ήταν ιδιαίτερα απαιτητική, αλλά όλα τα αυτοκίνητα
κατάφεραν να ξεπεράσουν τις δυσκολίες.
Χαρακτηριστικό της περιοχής, οι χαμηλοί λόφοι με την ελάχιστη βλάστηση και τα πολλά
ναυάγια (Ατλαντικός γαρ!) διάσπαρτα κατά μήκος της ακτής. Κουφάρια πλοίων που δεκαετίες
κείτονται στην άκρη του κύματος σκουριασμένα και παραδομένα στα στοιχεία της φύσης δίνουν
μια άγρια εικόνα στο τοπίο. Τα βότσαλα, που αρχικά νομίζαμε ότι κάλυπταν τις παραλίες,
δεν ήταν παρά δισεκατομμύρια καύκαλα μυδιών και αχηβάδων που περίτεχνα οι φώκιες, οι
γλάροι και οι κορμοράνοι, αφού ψάρεψαν και γεύτηκαν, άφησαν να παρασυρθούν από το κύμα
στην ακτή.
Tο σούρουπο, η αποστολή κατέληξε στο Noup Diving Camp, ένα μικρό οικισμό στο πουθενά, με
μικρές κατοικίες για τους δύτες που ψάχνουν διαμάντια στο βυθό της θάλασσας, για
λογαριασμό κάποιων εταιρειών. Η διανυκτέρευση ήταν μια ακόμα εμπειρία, αφού έγινε σε
σκηνές στημένες εμπρός από τον Ατλαντικό. Η κούραση της ημέρας, όμως, δεν επέτρεψε σε
κανέναν να? ταραχτεί από τα μεγάλα κύματα που χτυπούσαν με ορμή στα βράχια.
Από το Noυπ στους αμμόλοφους
Αναχώρηση πρωί πρωί. Προχωρήσαμε παραλιακά και καταλήξαμε σε ένα μικρό αδαμαντωρυχείο
(έκτασης «μόλις» 60.000 στρεμμάτων). Στη διαδρομή συναντήσαμε πολλές γαζέλες και
στρουθοκαμήλους, παίρνοντας μια? μικρή γεύση του τι εστί Αφρική: να κυκλοφορείς ανάμεσα
από άγρια ζώα που τις περισσότερες φορές δεν τρομάζουν με την παρουσία σου, αντίθετα
κοντοστέκονται και παρατηρούν το παράξενο αυτό είδος, δηλαδή τον άνθρωπο! Η ξενάγηση στο
χώρο εξόρυξης και διαλογής των διαμαντιών έγινε από τον ιδιοκτήτη, που αποδείχθηκε
αρκούντως αναλυτικός και φιλόξενος.
Συνεχίσαμε στην ενδοχώρα περνώντας ανάμεσα από αμμόλοφους, όπου τα αυτοκίνητα
αποδείχθηκαν εξαιρετικά ικανά να υπερκεράσουν τα ποικίλα εμπόδια της μαλακής άμμου σε
θερμοκρασία που έφτανε τους 45 βαθμούς Κελσίου. Αργά το απόγευμα, σε ένα άνοιγμα μεταξύ
δύο αμμόλοφων, συναντήσαμε τις γνώριμες, από την προηγούμενη μέρα, τέντες?
Η φωτιά σιγόκαιγε για ώρες κάτω από τα τσουκάλια όπου μαγειρευόταν η γαζέλα με πατάτες
μέχρι το σκληρό κρέας, χωρίς ίχνος λίπους, να γίνει μαλακό και εύγεστο. Όσοι το
συνόδευσαν με τοπικό γλυκό κρασί, γεύτηκαν με ένα διαφορετικό τρόπο την ομορφιά της
άγριας Αφρικής. Ο αφρικανικός ουρανός ήταν γεμάτος αστέρια, χωρίς αντανακλάσεις από τα
φώτα των πόλεων. Έτσι, μπορούσες να δεις τα πάντα. Ένας συνταξιούχος μηχανικός με? χόμπι
τα αστέρια μας ξενάγησε εκεί ψηλά. Επιτέλους, βρήκαμε το Σταυρό του Νότου, το φημισμένο
σύμπλεγμα αστεριών που δε φαίνεται στο βόρειο ημισφαίριο. Μεμιάς έκανε το μυαλό μας να
πετάξει σε άλλα μέρη, μας έκανε να ονειρευτούμε, να φύγουμε από την πεζή πραγματικότητα.
Λίγο πιο δίπλα, κάποιοι συνάδελφοι από το βορρά χαχάνιζαν κυριευμένοι από τις μεγάλες
ποσότητες μπίρας που είχαν καταναλώσει. Aυτή ήταν η πεζή πραγματικότητα των
ανθρώπων-ρομπότ, οι οποίοι, αφού πήγαν, είδαν και γύρισαν, το μόνο που ήθελαν ήταν μπίρα
και ζεστό νερό στο μπάνιο, ενώ γκρίνιαζαν για τον ήλιο που τους έκαψε. (Aκόμα δεν έχουμε
καταλάβει γιατί άφησαν τα ανήλια γραφεία τους με τον? κονσερβοποιημένο αέρα και πήγαν
στον ήλιο, στον καθαρό αέρα και σ? αυτήν τη χώρα με την αίσθηση ελευθερίας που αποπνέει.)
Από τους αμμόλοφους στο Σπρίνγκμποκ
Eκκίνηση με Land Cruiser 100 μέσα από τους αμμόλοφους, με κατεύθυνση την ορεινή περιοχή
που χωρίζει την ακτή από τον κύριο δρόμο που συνδέει το Kέιπ Tάουν με τη Ναμίμπια. Παλιά,
εκεί ήταν η καρδιά της βιομηχανίας εξόρυξης χαλκού. Το Σπρίνγκμποκ βρίσκεται σε μια στενή
κοιλάδα με 15.000 κατοίκους και είναι η πρωτεύουσα της Nαμάκαλαντ. Το 1852 ιδρύθηκε το
πρώτο ορυχείο χαλκού και έκτοτε συνεχίζεται ακατάπαυστα η εξόρυξή του. Παράλληλα, η
περιοχή έχει πολύ τουρισμό λόγω της χρωματικής πανδαισίας από τη μεγάλη ποικιλία
λουλουδιών την άνοιξη. Διατρέχουμε τα βουνά της Γαζέλας (Σπρίνγκμποκ), με τους
αλλεπάλληλους φράκτες που χωρίζουν τεράστιες ιδιωτικές εκτάσεις ― ασύλληπτες για τα
δεδομένα της χώρας μας. Το έδαφος, αλλού αμμώδες και αλλού πετρώδες, δε δυσκολεύει τα
αυτοκίνητα με τις συγκεκριμένες δυνατότητες. Καταλήγουμε, έπειτα από μια απαιτητική
κατηφορική διαδρομή, στο χωριό Mπουφελσριβιέ. Εντύπωση μας κάνουν τα σπίτια από λαμαρίνα,
στα οποία κατοικούν όσοι ασχολούνται με τη γεωργία, την κτηνοτροφία και την κατασκευή
τοπικών ενθυμίων από δέρμα. Aυτή είναι η πραγματική Αφρική! Στο σχολείο, όπου η τοπική
κοινότητα μας παραθέτει γεύμα, έχει μαζευτεί όλο το χωριό. Κλασική εικόνα, τα δεκάδες
πιτσιρίκια που κρέμονται πάνω σου ζητώντας κάτι? ψιλά, καραμέλες, οτιδήποτε!
Συνεχίζουμε προς το κέντρο του Σπρίνγκμποκ με Hilux αυτήν τη φορά, μέσα από μια
απαιτητική ανηφορική διαδρομή που διασχίζει τα βουνά. Μας ξενίζει η συμπεριφορά του
αυτοκινήτου (καλομάθαμε με τα Land Cruiser), που «χοροπηδά» και συντονίζει, σε ορισμένες
περιπτώσεις, στις ανωμαλίες. Τελικά, βγαίνουμε σε ένα πολύ φαρδύ, στρωμένο με 3Α
χωματόδρομο, με κατεύθυνση την πόλη. Eκεί, το Hilux είναι άλλο αυτοκίνητο ―καμία σχέση με
παλαιότερες εκδόσεις―, αφού αποδεικνύεται σταθερό και προβλέψιμο ακόμα και στα 120-130
χλμ./ώρα. Περιμέναμε ότι ο πίσω άξονας θα παρουσίαζε περισσότερα φαινόμενα? ανεξαρτησίας
σε σχέση με τις εντολές μας, αλλά τελικά οι παλιές εποχές μάλλον έχουν περάσει
ανεπιστρεπτί.
Xώμα, τέλος! ¶σφαλτος και έπειτα από δέκα χιλιόμετρα είσοδος στο αεροδρόμιο του
Σπρίνγκμποκ, όπου το γνωστό Convair μας περίμενε για επιστροφή στο Kέιπ Tάουν. Το Kέιπ
Tάουν είναι μια πόλη με μεσογειακές πινελιές ―λόγω ωκεανού―, με μυρωδιές και αίσθηση
Ευρώπης (Ολλανδοί, Bρετανοί και γενικώς μετανάστες από την Ευρώπη οι πρώτοι άποικοι και
οι απόγονοί τους). Παντού ευρωπαϊκά και ιαπωνικά αυτοκίνητα, και σχεδόν κανένα
αμερικανικό. Oι γειτονιές των λευκών θυμίζουν ευρωπαϊκή πόλη, και μόνο στα μέρη των
μαύρων συνειδητοποιείς ότι είσαι αλλού. Παρόλο που εδώ και οκτώ χρόνια τα πράγματα έχουν
αλλάξει προς το καλύτερο για τον έγχρωμο πληθυσμό της χώρας, οι αλλαγές γίνονται με
αργούς ρυθμούς και σταδιακά. Kάτι φυσικό άλλωστε, όταν μια χώρα είναι δομημένη σε
συγκεκριμένα πρότυπα, όπου κάθε προσπάθεια για ριζικές αλλαγές θα γκρέμιζε το όλο
οικοδόμημα και θα επέφερε αγιάτρευτες πληγές στη χώρα.
Το μόνο που έχουμε να σημειώσουμε ως επίλογο είναι ότι η διαφορετική προσέγγιση των
τετρακίνητων οχημάτων της Toyota ήταν επιτυχής, όπως επιτυχής ήταν, κατά τη γνώμη μας,
και η επιλογή της χώρας. Από αυτό το ταξίδι αποκομίσαμε πολλές, καλές αναμνήσεις που θα
μείνουν χαραγμένες στη μνήμη μας. Το Toyota Diamond Coast Trail μας έδωσε την ευκαιρία να
πάρουμε μια γεύση από μια ενδιαφέρουσα χώρα και έναν ιδιόμορφο λαό._ Γ. Π.
box
Diamonds are for ever
Τα διαμάντια δημιουργήθηκαν εκατομμύρια χρόνια πριν, σε συγκεκριμένες συνθήκες πίεσης και
θερμοκρασίας, πολύ κάτω από το φλοιό της γης. Εκρήξεις ηφαιστείων τα έφεραν στην
επιφάνεια με τη βοήθεια της λάβας. Κάποια από αυτά μεταφέρθηκαν από ποτάμια στη θάλασσα
και, στη συνέχεια, με τη βοήθεια των κυμάτων εναποτέθηκαν στις ακτές και στα αβαθή. Τα
υπόλοιπα βρίσκονται κάτω από την επιφάνεια του εδάφους, σε βάθος από 1 έως και 35 μέτρων,
ανάλογα με τις επιχωματώσεις στο πέρασμα του χρόνου.
Η ανακάλυψη των διαμαντιών βασίζεται σε ηλεκτρομαγνητικές μεθόδους από αεροπλάνα ή
δορυφόρους και δειγματοληψία του εδάφους που διενεργείται με τεράστια τρυπάνια διαμέτρου
έως και 2,5 μέτρων. Στην περίπτωση θετικού αποτελέσματος, αφαιρείται η επιχωμάτωση έως το
στρώμα που κρύβει τα διαμάντια. Στη συνέχεια, με τεράστιες σκούπες απομακρύνονται τα
περιττά χώματα και αρχίζει η διαλογή μέσα από σήτες, οπότε σταδιακά απορρίπτονται οι
πέτρες μέχρι το μέγεθος? φακής. Έπειτα, σε ειδικούς διαχωριστήρες, πλένεται το υλικό και,
αφού φυγοκεντρηθεί, περνά από ακτίνες Χ, οπότε κατακρατείται το υπόλειμμα με το πολύτιμο
φορτίο. Στη συνέχεια, χειρωνακτικά, γίνεται η διαλογή των διαμαντιών, τα οποία
τοποθετούνται σε κουτιά ασφαλείας για την προώθησή τους στο εμπόριο. Τα άχρηστα υλικά
επανατοποθετούνται στις τρύπες που έχουν ανοιχτεί, προστατεύοντας έτσι την πανίδα και τη
χλωρίδα της περιοχής.
Τα μεγαλύτερα και πιο ονομαστά ορυχεία είναι αυτά της Nαμάκαλαντ, στην περιοχή του
Kλεϊνζί. Το μεγαλύτερο μέρος δε της περιοχής ανήκει στην οικογένεια των De Beers, ενώ
δραστηριοποιούνται στον τομέα και άλλες επιχειρήσεις με πολύ μικρότερες (για τα εκεί
δεδομένα) εκτάσεις.
Τα μέτρα ασφαλείας είναι αυστηρά, και πλέον δύσκολα κάποιος από τους εργαζομένους μπορεί
να πάρει για δικό του όφελος κάποιο ακατέργαστο διαμάντι. Παλαιότερα, οι εργάτες που ήταν
στη διαλογή έμεναν κλεισμένοι σε ένα χώρο μέχρι εξήντα ημέρες μετά το τέλος της βάρδιάς
τους, για να είναι σίγουροι οι ιδιοκτήτες ότι δεν τους έχουν κλέψει κάποιο διαμάντι?
Σήμερα, που οι εποχές έχουν αλλάξει, τα πάντα ―ή σχεδόν τα πάντα― στηρίζονται στον
αμοιβαίο σεβασμό και στην εμπιστοσύνη.
box
Νότια Αφρική
Τοποθεσία: στο νότιο άκρο της αφρικανικής ηπείρου
Έκταση: 1.219.090 τετραγωνικά χιλιόμετρα
Σύνορα: μήκος συνόρων: 4.750 χιλιόμετρα. Συνορεύει με Μποτσουάνα, Λεσότο (το περικλείει
ολοκληρωτικά), Μοζαμβίκη, Ναμίμπια, Σουαζιλάνδη (την περικλείει σχεδόν εξ ολοκλήρου) και
Ζιμπάμπουε.
Ακτές: σε μήκος 2.798 χιλιομέτρων
Πρωτεύουσα: Πρετόρια
Πολίτευμα: δημοκρατία
Πληθυσμός: 43.586.000 κάτοικοι
Γλώσσα: 11 επίσημες γλώσσες (Αγγλικά, Afrikaans, Zulu, Ndebele, Pedi, Sotho, Swazi,
Tsonga, Tswana, Venda, Xhosa)
Αναλογία πληθυσμού: μαύροι: 77,6%, λευκοί: 10,3%, έγχρωμοι: 8,7%, Ινδοί: 2,5%, διάφοροι:
0,90%
Θρησκείες: χριστιανοί: 68%, μουσουλμάνοι: 2%, ινδουιστές: 1,5%, άλλες: 28,5%
Εθνική εορτή: Ημέρα της Ανεξαρτησίας: 31 Μαΐου 1910 (από τη Μ. Βρετανία)
Ώρα: πάνω από δύο ώρες από τον παράλληλο του Γκρίνουιτς
Νόμισμα: Pαντ
Ισοτιμία με ευρώ: 1 ευρώ: περίπου 10 ραντ
Ανεργία: 30%
Πληθυσμός κάτω από το όριο της φτώχειας: 50%
Πλουτοπαραγωγικές πηγές: ορυχεία χρυσού, χρωμίου, αντιμονίου, μαγγανίου, νικελίου,
φωσφόρου, ουρανίου, πλατίνας, χαλκού, άνθρακα, σιδήρου, κασσίτερου, βαναδίου, άλατος,
φυσικό αέριο
Βιομηχανία: χώρα με τη μεγαλύτερη παραγωγή στον κόσμο σε χρυσό, πλατίνα και χρώμιο,
συναρμολόγηση αυτοκινήτων, υφάσματα, σίδηρος και ατσάλι, χημικά, χαλυβουργεία, λιπάσματα,
είδη διατροφής
Μήκος σιδηροτροχιών: 21.431 χιλιόμετρα
Μήκος αυτοκινητόδρομων: 358.596 χιλιόμετρα
Αεροδρόμια: 741
Χαμηλότερο σημείο: Ατλαντικός Ωκεανός: 0 μέτρα
Υψηλότερο σημείο: Njesuthi: 3.408 μέτρα
Κλίμα: ξηρό, υποτροπικό στη δυτική ακτή, με ζεστές μέρες και κρύες νύχτες
Box
Λίγη ιστορία
1497. Ο Βάσκο ντα Γκάμα είναι ο πρώτος θαλασσοπόρος που φτάνει στην Ινδία μέσω του Kάπο
Tορμεντόσο (που μετονομάστηκε σε Kέιπ Στορμ και στη συνέχεια σε Ακρωτήριο της Καλής
Ελπίδας - Cape of Good Hope).
1550. Οι Ολλανδοί, Βρετανοί και Γάλλοι δείχνουν ενδιαφέρον για το δρόμο προς την Ινδία.
1652. Ο Γιαν Bαν Pίεμπικ υπογράφει συμφωνία με την ολλανδική εταιρεία ανατολικών Ινδιών,
για να στήσει ένα σταθμό επισκευών και ανεφοδιασμού για τα πλοία της στο Tέιμπλ Mπέι. Η
εγκατάσταση μεγαλώνει ραγδαία και πολλοί νέοι μετανάστες φτάνουν και προωθούνται στο
εσωτερικό της χώρας, κάτι που οδηγεί σε αιματηρές συγκρούσεις με τους αυτόχθονες
κατοίκους.
1795. Βρετανικά στρατεύματα κατακτούν το Ακρωτήριο, λόγω της στρατηγικής του θέσης στο
δρόμο προς την Ασία.
1814. Η κυριαρχία της ολλανδικής εταιρείας των ανατολικών Ινδιών παίρνει τέλος και η
περιοχή περνά πλέον στους Βρετανούς.
1833. Οι Βρετανοί καταργούν τη σκλαβιά.
1835. Πολλοί Mπόερς (οι πρώτοι Ολλανδοί άποικοι της περιοχής) πάνε βόρεια και περνούν τον
Κίτρινο Ποταμό, σε μια προσπάθεια να αποφύγουν τη βρετανική επιρροή. Τελικά, οι Βρετανοί
κατακτούν και τα νέα κράτη που ίδρυσαν οι Mπόερ. Το 1852 και 1854 αναγνωρίζουν το
Tράνσβααλ (η μετέπειτα Δημοκρατία της Νότιας Αφρικής) και το Oράνιε Φράιστατ ως
ανεξάρτητα κράτη.
1871. Ανακαλύπτονται τα πρώτα διαμάντια. Αρχικά, ο καθένας μπορούσε να ψάξει για
διαμάντια. Στην πορεία, οι Βρετανοί, που κατείχαν τη χώρα, το απαγόρευσαν,
καταλαμβάνοντας όλους τους χώρους εκσκαφής διαμαντιών προς όφελός τους.
1890. Ο Σεσίλ Pόουντς ενώνει όλα τα ανεξάρτητα κρατίδια κάτω από τη σημαία του Ηνωμένου
Βασιλείου, δημιουργώντας την Ένωση. Ως αντίδραση, οι Mπόερς, με ηγέτη τον πρόεδρο Πολ
Kρίγκερ, κηρύσσουν τον πόλεμο στους Βρετανούς το 1899. Το 1902, οι Βρετανοί κερδίζουν τον
πόλεμο και η κυριαρχία τους στο νότιο άκρο της ηπείρου είναι ασφαλής. Το 1906 και το 1907
οι επαρχίες Tράνσβααλ και Oράνιε Φράιστατ παίρνουν την κυριαρχία.
1910. Η Αποικία του Ακρωτηρίου (Kέιπ Kόλονι) και η Nατάλ ενώνονται και γίνονται μέλος της
Ένωσης Νότιας Αφρικής υπό τον έλεγχο της βρετανικής αυτοκρατορίας.
1912. Ιδρύεται το Εθνικό Αφρικανικό Κογκρέσο, με σκοπό να ενώσει τον πληθυσμό των μαύρων
και να οργανώσει ειρηνικές διαμαρτυρίες για την ολοένα και μεγαλύτερη ανισότητα με τους
λευκούς.
1931. Η Ένωση Νότιας Αφρικής γίνεται μέλος της Βρετανικής Κοινοπολιτείας.
1961. Η Νότια Αφρική γίνεται Δημοκρατία μετά από δημοψήφισμα και αποσύρεται από τη
Βρετανική Κοινοπολιτεία. Ο Νέλσον Μαντέλα ιδρύει τη Λόγχη του Έθνους, με σκοπό τη
διεκδίκηση ίσων δικαιωμάτων για όλους τους κατοίκους της Ν. Αφρικής.
1963. Ο Νέλσον Μαντέλα συλλαμβάνεται, φυλακίζεται και καταδικάζεται σε ισόβια κάθειρξη.
1990. Ο Πρόεδρος Ντε Κλερκ άρει την απαγόρευση για τα Kόμματα της αντιπολίτευσης και
διατάσσει την αποφυλάκιση του Μαντέλα.
1993. Ο Ντε Κλερκ και ο Μαντέλα παίρνουν το Νόμπελ Ειρήνης.
1994. Διοργανώνονται εκλογές και ο Μαντέλα είναι ο πρώτος μαύρος πρόεδρος στην ιστορία
της χώρας.
1999. Νέες εκλογές αναδεικνύουν το δεύτερο μαύρο πρόεδρο στην ιστορία της χώρας, το Θάμπο
Mπέκι.