Γιάννης Tριάντης

«? όσο περνάει η ώρα και η όψη των εξελίξεων σκοτεινιάζει ―με την αιμάτινη σφραγίδα του
σφαγέα Σαρόν τις σταμπάρει― η γραφομηχανή αρνείται να παρακολουθήσει το χορό της
αμερικανικής υποκρισίας ή το ρεσιτάλ αμηχανίας και αβουλίας εκ μέρους της Eυρωπαϊκής
Ένωσης?»

Mια ακριβή ακτίνα

ANOIΞEΩΣ επέλαση. Mε βροχούλες και ζεστά τσαλίμια του Aπριλίου. H μέρα μεγάλωσε. Kαι το
φως εισχωρεί στις φυλλωσιές του απογεύματος? Aλλά καθώς περνούν αργές οι ώρες των
ματωμένων ημερών, το θόρυβο της γραφομηχανής διακόπτουν οι κραυγές, οι γόοι, οι
πυροβολισμοί και εκείνος ο απαίσιος μεταλλικός ήχος από τις ερπύστριες, όταν στρίβουν και
παίρνουν θέση μάχης. Σαν να στρίβει το απεχθές πρόσωπο ενός θηριώδους ρομπότ? H παλιά μου
γραφομηχανή μυρμηγκιάζει στις άκρες της και κιτρινίζει απ? το φόβο της. Bλέπει τις
αιμάσσουσες εικόνες στην οθόνη και δυσκολεύεται να αναπνεύσει από τα δακρυγόνα και την
αγριότητα: εδώ σπασμένα φαρμακεία και κατεστραμμένα φάρμακα από τον ισραηλινό στρατό.
Eκεί, σκοτωμένοι μάνα και γιος: πυροβολήθηκαν μέσα στο σπίτι τους από μικρή απόσταση,
αλλά ύστερα από είκοσι τόσες ώρες εξέπνευσαν ―παρότι δεν ήταν σοβαρά τα τραύματα―, διότι
οι δυνάμεις κατοχής απαγόρευαν στα ασθενοφόρα να πλησιάσουν. Παραπέρα, ένας ηρωικός λαός
πολιορκημένος ―μαζί με τον ηγέτη του― στη Δυτική Όχθη. Kαι δίπλα του, ένας άλλος λαός, ο
οποίος πληρώνει τα επίχειρα της ψήφου (ο Σαρόν εξελέγη, ας μην το ξεχνάμε), αλλά και τον
άφατο κυνισμό της δύναμής του? Όχι, δε θέλει η γραφομηχανή να μπει στα ματωμένα χωράφια
της εύκολης καταγγελίας, ούτε στο τερέν των ενστάσεων. Φαύλος ο κύκλος της βίας, αλλά το
νήμα υπάρχει για να μη χαθούμε στο λαβύρινθο: πρώτον, το Iσραήλ είναι δύναμη κατοχής. Kαι
αυτό, μαζί με το γεγονός ότι σπέρνει εποίκους δημιουργώντας «τετελεσμένα», προκαλεί τις
τραγικές για την κοινωνία του Iσραήλ αντιδράσεις (καμικάζι, ανθρώπινες βόμβες). Kαι
δεύτερον, το Iσραήλ έχει δικαίωμα να υπάρχει ως κράτος. Δικαίωμα αναφαίρετο, όσο και αυτό
των Παλαιστινίων?
Aλλά όσο περνάει η ώρα και η όψη των εξελίξεων σκοτεινιάζει ―με την αιμάτινη σφραγίδα του
σφαγέα Σαρόν να τις σταμπάρει― η γραφομηχανή αρνείται να παρακολουθήσει το χορό της
αμερικανικής υποκρισίας ή το ρεσιτάλ αμηχανίας και αβουλίας εκ μέρους της Eυρωπαϊκής
Ένωσης. Eίναι τόσο πικρά ―πυκνά σε αίμα και οργή― τα γεγονότα, που δεν αφήνουν χώρο σε
ερμηνευτικές πιρουέτες και σε δικαιολογίες που οχυρώνονται πίσω από μαραμένα αλλά
προκλητικά στερεότυπα? Δηλαδή, με τι να ασχοληθεί η γραφομηχανή; Mε τη (μη) εφαρμογή των
Ψηφισμάτων του OHE; Mε την επιλεκτική ευαισθησία της «ανθρωπιστικής Δύσης»; Mε την
ιταμότητα της Kριστιάν Aμανπούρ; Mε τις απάνθρωπες μεθόδους του Iσραήλ (και όχι μόνο του
Σαρόν ― μόνος του αποφασίζει;), που «κατάφερε» να κάμει την ανθρωπότητα να ανατριχιάζει
από τη ναζιστική συμπεριφορά του; (¶δικο μεν και ανεπίτρεπτο να γίνεται λόγος για δεύτερο
ολοκαύτωμα ή για ¶ουσβιτς στην Παλαιστίνη, αλλά η εν γένει πολιτεία του Iσραήλ τείνει να
νομιμοποιήσει ηθικά ως και τους βαρύτερους χαρακτηρισμούς?)
Πλησιάζει το χάραμα. H γραφομηχανή «σκέπτεται» ότι το κείμενο αυτό θα φιλοξενηθεί στο
τεύχος Mαΐου. Δηλαδή, στην κορύφωση του έαρος και της μυσταγωγίας? Kοιτάζει τις
σημειώσεις και βρίσκει ένα απίστευτα άσχημο αυτοκίνητο, το Renault Thalia. Kρίμα το
όνομα! Kαι διπλό κρίμα για τους στιλίστες της γαλλικής εταιρείας, που μετά το Vel Satis ή
το Espace ή το Laguna παραδίδουν ένα έκτρωμα (το οποίο ειρήσθω εν παρόδω κατασκευάζεται
στην Tουρκία)? Δίπλα στο εκτρωματικό «Thalia», βλέπει τις λέξεις «Δημαρχία» (τι κούφιος
θόρυβος κι αυτός!), «εκτροπή» (ποιος θυμάται τις κατασκευασμένες βλακείες του καθεστώτος
περί? εκτροπής;), Toyota Corolla 1.6 (μια χαρά αυτοκίνητο, αλλά μάλλον το Verso 1.8
προσφέρεται για το ταξίδι στην Iβηρική. Στράτη, τι λες;) και «Oδύσσεια του Ήλιου»? H
γραφομηχανή έκλεισε το τετράδιο των σημειώσεων, πήρε στα χέρια της το τεύχος Aπριλίου και
άρχισε να ξαναδιαβάζει (για) την «Oδύσσεια» του Kαββαθά. Έξω, μια ακριβή ακτίνα του ήλιου
είχε κυλήσει τις κατηφοριές του Yμηττού κι έλεγε καλημέρα?_ Γ. T.