Nίκος Mάργαρης
Στην πόλη!ΕΞIMIΣI το πρωί, στο αεροδρόμιο της Αλεξανδρούπολης, μόλις έχουν ανοίξει τα μάτια μας.
Όταν φεύγεις στις πεντέμισι από Αθήνα, αυτό σημαίνει ότι είτε ξύπνησες στις τρεισήμισι
είτε, για τους περισσότερους επιβάτες, δεν κοιμήθηκες καθόλου. Και αναφέρομαι, βέβαια,
στους εκατόν τριάντα από τους εκατόν πενήντα επιβάτες της πτήσης, που ξεχωρίζουν σαν τη
μύγα μες στο γάλα ― είναι στρατιώτες, οι οποίοι επιστρέφουν στις μονάδες τους. Αρχίζουν
να βγαίνουν οι αποσκευές και με έκπληξη διαπιστώνω ότι είναι εκατόν είκοσι? ίδιες
ταξιδιωτικές τσάντες! Με χρώματα παραλλαγής, φυσικά, πράγμα που σημαίνει ότι γίνεται ένα
απίστευτο κομφούζιο, μια και άντε να βρεις τη δική σου. Στο πανδαιμόνιο που επικρατεί, οι
δικές μας βαλίτσες και τσάντες είναι, σίγουρα, ευδιάκριτες. Τις παίρνουμε και το ταξίδι
αρχίζει.
Είχαμε κανονίσει με τη Nissan να υπάρχει στο αεροδρόμιο ένα καινούργιο Primera νέας
τεχνολογίας και μορφής, με το οποίο θα πηγαίναμε στην Τουρκία. Η αερογέφυρα Αθηνών (κ.
Ντάνος), Θεσσαλονίκης (κ. Μπακανιάρης) και Αλεξανδρούπολης (κ. Αραμπατζής) είχε δουλέψει
ρολόι, κι έτσι στο χώρο στάθμευσης το αυτοκίνητο μας περίμενε.
Πρώτο βήμα, βέβαια, αφού ξεκλειδώσεις τις πόρτες, είναι να καταφέρεις ν? ανοίξεις το χώρο
των αποσκευών. Κάτι όχι τόσο εύκολο για το γηραιό κύριο που υπογράφει το κείμενο. Όταν
τακτοποιήθηκα και έβαλα εμπρός, διαπίστωσα ότι τα όργανα ήταν στη μέση του παρμπρίζ και
από κάτω υπήρχε μια οθόνη υπολογιστή. Εδώ και αν τα έπαιξα: από το πόσα χιλιόμετρα σου
μένουν μέχρι να τελειώσει η βενζίνη μέχρι το ποιους σταθμούς έπιανες στο ραδιόφωνο και το
πόσους βαθμούς ήθελες να είναι η θερμοκρασία μέσα στο αυτοκίνητο ― οι πληροφορίες που
έδειχνε ήταν ατελείωτες. Είναι ζήτημα αν κατάφερα να μάθω να χειρίζομαι το είκοσι τοις
εκατό από αυτές. Συγχρόνως, παρόλο που το ραδιόφωνο είναι για μένα στο αυτοκίνητο κάτι
παραπάνω από απαραίτητο, δεν μπορούσα να πιάσω κανένα σταθμό. Ας είναι, ήταν το μόνο
σημείο που βρήκα στο αυτοκίνητο να πάσχει.
Η διαδρομή προς Κωνσταντινούπολη ήταν εύκολη. ¶λλωστε, από ένα ταξίδι από την Πόλη προς
την Ίμβρο τον προηγούμενο Σεπτέμβριο γνώριζα τα δύο τρίτα. Το αυτοκίνητο, όσο έπαιρνε η
ώρα και το μάθαινα, τόσο περισσότερο μ? ενθουσίαζε.
Η Κωνσταντινούπολη έχει πληθυσμό τουλάχιστον 15 εκατομμύρια, περίπου μιάμιση Ελλάδα. Με
τα μιλιούνια να κυκλοφορούν στους δρόμους και τα αμέτρητα ταξί να στρίβουν και να
πηγαίνουν προς όλες τις κατευθύνσεις, η οδήγηση είναι μαρτύριο. Παρ? όλα αυτά φθάσαμε στο
ξενοδοχείο, στο «Ταξίμ», σπάζοντας ένα ακόμη προσωπικό μου ρεκόρ. Χάθηκα στους δρόμους
της Πόλης μόνο μία φορά! Το πάρκαρα στο υπόγειο του ξενοδοχείου κι αποφάσισα να το πάρω
μόνο αν πήγαινα στη Μαύρη Θάλασσα.
Δεν έχουν, σίγουρα, ενδιαφέρον οι άλλες δουλειές που είχα στην Κωνσταντινούπολη, αλλά θα
πρέπει οπωσδήποτε ν? αναφερθώ στην προσωπικότητα του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου.
Eίχαμε την τύχη να τον συναντήσουμε στη Χάλκη, στη Θεολογική Σχολή, η οποία, δυστυχώς, δε
λειτουργεί, αλλά που όλοι ελπίζουμε ότι θα τη δούμε ν? ανοίγει στο μέλλον. Είναι σ? έναν
εκκλησιαστικό χώρο στην κορυφή του ψηλότερου λόφου του νησιού αυτού των Πριγκιποννησίων,
το οποίο μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ?50 είχε σχεδόν αμιγή πληθυσμό Ρωμιών. Ο
Πατριάρχης πρέπει να είναι μέσα στις κορυφαίες προσωπικότητες της εποχής μας. Θεωρώ τον
εαυτό μου τυχερό που τον έχω γνωρίσει.
Παρακάλεσα το παιδί του ξενοδοχείου να μου ανεβάσει το αυτοκίνητο στην είσοδο, γιατί ήταν
αδύνατον να τα καταφέρω μόνος μου. Ο νεαρός έφθασε έκθαμβος, μια και διαπίστωσε ―εγώ δεν
είχα πάρει χαμπάρι― ότι όταν βάζεις όπισθεν στην οθόνη του υπολογιστή που υπήρχε στο
καντράν βλέπεις από? πίσω. Υπήρχε στο πίσω μέρος του εκπληκτικού αυτοκινήτου της Nissan
μια κάμερα, που έπαιρνε εμπρός όταν έβαζες όπισθεν. Μου έδειξε επίσης το κουμπί το οποίο
πατούσες και άνοιγε το πορτ μπαγκάζ.
Αποφασίσαμε «ν? ανηφορίσουμε» το Βόσπορο και να πάμε στη Μαύρη Θάλασσα. ¶λλη εκπληκτική
εμπειρία αυτή η διαδρομή. Απομακρυνόμενοι από την κίνηση των οχημάτων ―το καλύτερο είναι
να πέσεις πίσω από άδειο ταξιτζή και το χειρότερο εμπρός από γεμάτο!―, απολαύσαμε τη
διαδρομή όσο τίποτα στον κόσμο.
Στην επιστροφή για Αλεξανδρούπολη τα πήγα καλά, μόνο που στην Ελλάδα ―ανακουφισμένος που
γύρισα― δεν έστριψα προς το αεροδρόμιο, αλλά συνέχισα για... Κομοτηνή. Με την Εγνατία
«κλειστή» πέρασα την Αλεξανδρούπολη και κατάφερα να φθάσω στο αεροδρόμιο με την ψυχή στα
δόντια. Έχοντας πάντα πρόβλημα με το ραδιόφωνο, που δεν έπιανε κανένα σταθμό. Στο
αεροδρόμιο, φτιάχνοντας τα μπαγκάζια μας, διαπίστωσα ότι ―απλούστατα― δεν είχα βιδώσει
την κεραία, που μου την είχαν αφήσει μέσα, πάνω στο καντράν.
Τρέξαμε να δώσουμε τα μπαγκάζια μας και ανακαλύψαμε ότι το χάος που επικρατούσε ήταν
απερίγραπτο. Tότε θυμήθηκα ότι είχα μαζί μου μια (ληγμένη από τον Οκτώβριο!) χρυσή κάρτα
της Ολυμπιακής, οπότε πέρασα από τη μικρή ουρά της Business class. Eκεί, ο υπάλληλος
κόλλησε πάνω στις βαλίτσες και την ετικέτα «προτεραιότητα»!
Στην Αθήνα, οι αποσκευές μας δεν έφθασαν με εκείνες των υπόλοιπων συνεπιβατών.
Διαμαρτυρόμενος στα απολεσθέντα, με πληροφόρησαν ότι υπήρχε μια μικρή πιθανότητα να έχουν
φθάσει, όμως ―για λόγους που μου εξήγησαν, αλλά δεν κατάλαβα― να είναι «από πίσω». Όντως,
έτσι έγινε, και με καθυστέρηση μιας ώρας βγήκαν, έχοντας πάνω τους να ανεμίζει το χαρτί
«προτεραιότητα»!_ N. M.