Pέα Bιτάλη

«? Προ ημερών, ο Μανώλης, ένας γλυκός Kρητίκαρος που γνώρισα τυχαία στο πλοίο, μου είπε
μια μαντινάδα, καθώς αγνάντευε ένα ΠΟΥΡΟ με έναν άνθρωπο από πίσω: ?Καλοχαιρέτα τον πεζό,
όταν καβαλικέψεις, για να σε χαιρετά κι αυτός, όταν θα ξεπεζέψεις!?...»

Μια μαντινάδα για τον κ. Χλιδαρόπουλο

TO αυτοκίνητο σταμάτησε ακριβώς έξω από την πόρτα. Ο body guard έτρεξε να ανοίξει και τον
συνόδεψε με στενό μαρκάρισμα. ¶νοιξε τα χέρια, αλυσίδα γύρω από το κορμί του
Χλιδαρόπουλου, κοίταξε δεξιά αριστερά ελέγχοντας το χώρο και μίλησε σε ένα νέου τύπου
γουόκι-τόκι θυμίζοντάς μου τη Βανδή στην πίστα. Κύριε, ελέησον! Το έρμο αφεντικό είχε ένα
βλέμμα έπαρσης και τρόμου και έτρεχε με κομψά ελαφίσια βηματάκια. Το καταπληκτικό είναι
ότι όλα αυτά έγιναν προκειμένου να μπει σε ένα φυλασσόμενο χώρο, που μέσα υπήρχαν όμοιοί
του και μόνο. Κύριε, ελέησον.
Tι ζόρι τραβάνε αυτοί οι νέας γενιάς και εσοδείας πλούσιοι; Ποιος τους έκανε πλάκα και
τους έπεισε ότι τα πράγματα είναι τόσο επικίνδυνα; Σπάω το μυαλό μου να καταλάβω αν
κινδύνευε και από ποιον ο Χλιδαρόπουλος. Καταλήγω ότι κινδυνεύει από τον εαυτό του και
μόνο, για να μην πω από την ψωνάρα του?
Πριν από μερικά χρόνια βρισκόμουν σε ένα ορεινό χωριό. Mε έπεισαν να πάμε σε μοδάτο
στέκι, όπου κυριαρχούσε το τρικούβερτο γλεντοκόπι. Κόσμος στα τραπέζια, «βρήκες το
ευαίσθητο σημείο μου κι αυτό είναι μείον μου». Tραγούδια, χαρτοπετσέτες ντάνες στον αέρα.
Όλα μια χαρά. Μέχρι που βλέπω ένα παλικάρι να κάθεται μόνο, με ύφος «του αγοριού
απέναντι», να πίνει πορτοκαλάδα και, σε κάθε χαρτοπετσετιά που έσκαγε, να σηκώνεται και
να κοιτάζει γύρω, χωρίς να γυρίσει το κεφάλι, και να ξανακάθεται. Τικ θα ?ναι, σκέφτηκα.
Tι περίεργο τικ είναι αυτό; Τι παιδικό τραύμα πέρασε με τις χαρτοπετσέτες και τινάζεται;
Απορούσα. Μέχρι που ένας από την παρέα υπέδειξε ότι το τρισδιάστατο παλικάρι ήταν φύλακας
του Πλουσιόπουλου, που βρισκόταν ένα τραπέζι πιο ?κεί? Κύριε, ελέησον! Και να πω ότι δε
γνώρισα πλούσιους ανθρώπους στη ζωή μου! Τέτοιο πράγμα όμως δεν είχα δει, ούτε και
φανταστεί. Να άλλαξε τόσο πολύ ο κόσμος; Μπορεί, τι να πω! Θυμάμαι κάποτε, επί αειμνήστου
Ανδρέα, καθόμουν σε ένα ταβερνάκι κοντά στο Στρατηγείο του, δηλαδή στον Αστέρα
Βουλιαγμένης. Ξαφνικά κουρνιαχτός. Αυτοκίνητα μαύρα, μοτοσικλέτες προπορεύονταν,
σταμάτησε όλο το σύμπαν. Ένα παιδάκι ρώτησε τον πατέρα του: «Μπαμπά, ποιος περνάει;»
Eκείνος απήντησε κουνώντας το κεφάλι: «Οι σοσιαλιστές, παιδί μου». Πέρασαν τόσα χρόνια κι
ακόμα θυμάμαι την έκφρασή του, καθώς το έλεγε.
Πραγματικά δεν ξέρω ποιοι περνάνε, παιδί μου, αυτό όμως που ξέρω είναι ότι καλά δεν
περνάνε? Και στην Ελλάδα είναι να μην κάνει κάποιος την αρχή. Τα βλέπω να ?ρχονται. Θα
πάει ο body guard σύννεφο. Τέλος πάντων. Προ ημερών, ο Μανώλης, ένας γλυκός Κρητίκαρος
που γνώρισα τυχαία στο πλοίο, μου είπε μια μαντινάδα, καθώς αγνάντευε ένα ΠΟΥΡΟ με έναν
άνθρωπο από πίσω: «Καλοχαιρέτα τον πεζό, όταν καβαλικέψεις, για να σε χαιρετά κι αυτός,
όταν θα ξεπεζέψεις!» Aφιερωμένο, που λένε στα μπουζούκια. Πραγματικά με αγάπη. Συμπληρώνω
εγώ, και πιστέψτε με._P.B.

Y.Γ.: Kυρία Mαρία Mάκου, σας ευχαριστώ πολύ για το γράμμα. Mου δώσατε θέμα για το επόμενο
άρθρο. Eυχαριστώ!