Xριστόφορος Kάσδαγλης

«? Είναι αδιανόητο να βάζεις τουρκική ομάδα να αγωνίζεται ανήμερα το Μπαϊράμι, ισραηλινή
ομάδα να παίζει ανήμερα το εβραϊκό Πάσχα, ελληνική την ώρα της περιφοράς του Επιταφίου?»

Κύπελλο από πικρή σοκολάτα

ΤAΞIΔEΨA τριάντα χιλιόμετρα επαρχιακού δρόμου για να παρακολουθήσω τον Παναθηναϊκό να
διεκδικεί το Eυρωπαϊκό Kύπελλο του μπάσκετ, στη φωλιά της Κίντερ. Η ορεινή Κορινθία
βρίσκεται εκτός της εμβέλειας του συνοικιακού καναλιού TV Magic, που κέρδισε από σπόντα
τα τηλεοπτικά δικαιώματα του «φάιναλ φορ».
Τι ήταν αυτό που με ώθησε να εγκαταλείψω τη θαλπωρή του πασχαλινού τζακιού και να κινηθώ
νυχτιάτικα στις φουρκέτες της Ζήριας; Προφανώς είχα καταλάβει κάτι, το οποίο είχαν
αντιληφθεί και οι πολυάριθμοι ενθουσιώδεις θαμώνες της καφετέριας, στην παραλία του
Ξυλοκάστρου. Προφανώς είχα καταλάβει κάτι που δεν είχαν αντιληφθεί τα μεγάλα τηλεοπτικά
κανάλια, οι εφημερίδες του Μεγάλου Σαββάτου, οι πολυπράγμονες διαφημιστικές εταιρείες, οι
διάφοροι εθνικοί χορηγοί και οι «αγαπημένες μας διαφημιζόμενες εταιρείες».
Στο δρόμο της επιστροφής, αργά τη νύχτα, είχα όλο το χρόνο να αναλογιστώ αρκετούς λόγους
για τους οποίους ο Παναθηναϊκός ΔΕΝ έπρεπε να πάρει αυτό το Kύπελλο.
Αγαπάω το μπάσκετ, όπως και εκατομμύρια άλλοι Έλληνες. Θυμάμαι το μακρινό ?68, όταν η ΑΕΚ
του Τρόντζου και του Αμερικάνου κατανικούσε τη Σλάβια στο κολασμένο Παναθηναϊκό Στάδιο.
Είδα το Νίκο Γκάλη να ίπταται επί ατέλειωτα δευτερόλεπτα στον αέρα, προτού να στείλει την
μπάλα με ένα σπάσιμο του καρπού στο καλάθι της Τρέισερ. Έζησα σε ατελείωτα ριπλέι τις
βολές του Αργύρη Καμπούρη. Ήπια σαμπάνια από το πρώτο Eυρωπαϊκό Kύπελλο στο Μπερσί των
Παρισίων και κάπνισα με τη φαντασία μου δεκάδες πούρα μαζί με τον Παναγιώτη Γιαννάκη, το
Φάνη Χριστοδούλου, τον Παναγιώτη Φασούλα. Έζησα το έσχατο ελληνικό τρίποντο του Πρέντραγκ
Στογιάκοβιτς και βρέθηκα παρέα με τον Αντώνη Φώτση στα σαλόνια του ΝΒΑ. Ταξίδεψα με την
Εθνική Ελλάδας στο Σπλιτ, το Τορόντο, το Μπουένος ¶ιρες και έκλαψα μαζί της για το χαμένο
Σίδνεϊ και την απολεσθείσα Ινδιανάπολη.
Ε, έπειτα απ? αυτές τις συστάσεις, νομίζω ότι νομιμοποιούμαι να διατυπώσω την εκτίμηση
ότι η Ελλάδα δεν το δικαιούνταν αυτό το Eυρωπαϊκό Kύπελλο. Ήταν μαθηματικά βέβαιο ότι μία
ή περισσότερες ελληνικές ομάδες θα προκρίνονταν στο «φάιναλ φορ» του 2002 στην Μπολόνια.
Κι όμως, οι τέσσερις εκπρόσωποι της χώρας μας δεν μπόρεσαν, αλλά ούτε και θέλησαν, να
επιβάλουν εγκαίρως την άποψη ότι δεν μπορεί να διεξάγεται ημιτελικός ανήμερα τη Μεγάλη
Παρασκευή, δεν μπορεί να παίζεται τελικός ανήμερα το Πάσχα. Δε διέθεταν την έξωθεν καλή
μαρτυρία, καθώς αγωνίζονταν όλη τη χρονιά μπροστά σε μισοάδειες κερκίδες. Δεν είχαν το
επιχείρημα της ισχύος, καθώς δεν κατόρθωσαν να πλασάρουν στα ελληνικά κανάλια το προϊόν
τους ― ούτε καν σ? αυτά που αναζητούσαν εναγωνίως το αντίπαλο δέος του Bar και του Big
Brother.
Πηγαίνουν σαν φτωχοί συγγενείς στα ευρωπαϊκά όργανα και εκλιπαρούν για να εισπράξουν όχι
κάποιες έξτρα ενισχύσεις από τα «διαρθρωτικά ταμεία», αλλά απλώς τα συμφωνηθέντα.
Αδυνατούν να παρέμβουν στην κρίση που δημιούργησε ο διοικητικός διχασμός του μπάσκετ σε
ευρωπαϊκό επίπεδο, γιατί το διχασμό τον έχουν ήδη μέσα τους. Κι όταν έρχεται η ώρα της
αγωνιστικής αναμέτρησης, σπεύδουν να προεξοφλήσουν τη δυσμένεια της διαιτησίας, αντιδρούν
σπασμωδικά και εκ προοιμίου, διαμορφώνοντας μονομερώς προϋποθέσεις δυσμενούς
μεταχείρισης. Φωνάζουν εκ συστήματος, πολύ πριν να εμφανιστεί ο λύκος. Κι όταν
εμφανιστεί, αδυνατούν να συμπράξουν, ώστε να πείσουν τους ανιστόρητους Eυρωπαίους
διοργανωτές, τους εταίρους τους, για το αυτονόητο: ότι είναι άστοχο να βάζεις τουρκική
ομάδα να αγωνίζεται ανήμερα το Μπαϊράμι, ισραηλινή ομάδα να παίζει ανήμερα το εβραϊκό
Πάσχα, ελληνική την ώρα της περιφοράς του Επιταφίου...
Δε δικαιούται σήμερα το ελληνικό μπάσκετ να διεκδικεί κορυφαίες θέσεις σε πανευρωπαϊκό
επίπεδο. Όχι, τουλάχιστον μέχρι να πείσει τους ίδιους τους Έλληνες ότι ανήκουν στο σκληρό
πυρήνα της μπασκετικής... ΟΝΕ. Παναθηναϊκός, ΑΕΚ και Περιστέρι έπαιξαν πενήντα δύο αγώνες
για την «Ευρωλίγκα» και η ελληνική τηλεόραση μετέδωσε μόλις τέσσερις! Ο Ολυμπιακός έπαιξε
είκοσι αγώνες και μεταδόθηκαν περίπου οι μισοί. Οι τρεις αγώνες του «φάιναλ φορ»
καλύφθηκαν από το TV Magic (και την ψηφιακή πλατφόρμα της NOVA), και η διαφημιστική αγορά
παρέμεινε επιδεικτικά ασυγκίνητη. Ο αγώνας του Παναθηναϊκού στον ημιτελικό δεν ήταν πρώτη
είδηση στις αθλητικές σελίδες των εφημερίδων, ενώ η πρόκρισή του στον τελικό δε
συμπεριελήφθη καν ―λόγω του προχωρημένου της ώρας― στην πρώτη έκδοση των φύλλων του
Μεγάλου Σαββάτου. (Το πώς εννοούν την επικαιρότητα, όταν αδυνατούν να καλύψουν μια
―προβλέψιμη― είδηση που έχει διαμορφωθεί την παραμονή στις 9:00 το βράδυ, είναι μια άλλη
πονεμένη ιστορία.)
Αν οι εγχώριοι πόλοι εξουσίας δεν πείθονται να σεβαστούν το ελληνικό μπάσκετ και την
αγωνιστική του ισχύ, γιατί θα έπρεπε να το σεβαστούν ο διαιτητής κ. Μπετανκόρ και η παρέα
του; Και γιατί θα έπρεπε να το φοβηθούν και να το λογαριάσουν οι οικοδεσπότες-αντίπαλοι,
ο Έτορε Μεσίνα, ο Τζινόμπιλι, ο Σμόντις, ο Γιάριτς, ο Ριγκοντό;
Βέβαια, ο Παναθηναϊκός μπόρεσε τελικά να κερδίσει την υπέροχη σοκολατένια ομάδα μέσα στο
σπίτι της. Αλλά το ξεχωριστό αυτό γεγονός δεν αναιρεί τα προαναφερθέντα. Απλώς εξηγεί πώς
και γιατί αποφάσισα να ταξιδέψω εξήντα χιλιόμετρα πήγαιν' έλα. Πασχαλιάτικα?_ Χ. Κ.