Aλληλογραφία
Oι νέοι θέλουν ν? αλλάξουν τον κόσμο?Πρώτα θα σταθώ στον επαγγελματισμό που χαρακτηρίζει τη δουλειά σας, ο οποίος ευστόχως
αναμιγνύεται με το συναισθηματισμό και την αγάπη που σας διακρίνει γι? αυτό που κάνετε.
Tο δεύτερο σημείο έγκειται στον προβληματισμό σας για την παρούσα εικόνα της κοινωνίας
μας και στη νοσταλγία για εποχές που χαρακτηρίζονταν από αθωότητα και ρομαντισμό, οι
οποίες δυστυχώς έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Aυτό, όμως, που με απασχολεί είναι το γεγονός
ότι μέσα από τις συνεχείς αναφορές σας στην παρακμή αυτού του τόπου δεν προτείνετε ένα
ρεαλιστικό τρόπο αντίδρασης. Oι νέοι της γενιάς μου (σ.σ.: είμαι 21 ετών) ονειρεύονται
ένα καλύτερο αύριο, κι εδώ πρέπει να συμβάλλετε κι εσείς αναπτύσσοντας υγιείς ιδέες για
το αύριο. Oι νέοι επιθυμούν να αλλάξουν τον κόσμο, απλώς δεν ξέρουν τον τρόπο?
Σωτήρης Kωνσταντακόπουλος
[email protected]
Το τρίτο μάτι?
Ακολουθώντας τις σαφείς υποδείξεις της γραμματείας του περιοδικού, βρέθηκα το πρωί της Μ.
Τρίτης στο αυτοκινητοδρόμιο των Μεγάρων. Το επιτελείο των 4Τροχών, καθώς και τα
αυτοκίνητα ήταν ήδη εκεί. Η κλήρωση που έγινε επιτόπου με έστειλε συνοδηγό, με τον Π.
Μοσχούτη στο τιμόνι, σε ένα Leon 1.6. Το πρόγραμμα προέβλεπε πενήντα λεπτά συνοδήγησης με
ρυθμό πολύ γρήγορο, κι αυτό ήταν όλο (!;).
Η πραγματικότητα ήταν διαφορετική. Ο ρυθμός ήταν σχεδόν αγωνιστικός, «εξωφρενικός» για
τους περισσοτέρους από εμάς, αναγκάζοντας το συνοδηγό να κρατιέται γερά συνεχώς, προφανώς
για να μην πάρει κατά λάθος τη θέση του οδηγού! Τα λάστιχα, οι αναρτήσεις, το κιβώτιο και
τα φρένα του αυτοκινήτου βρίσκονταν συνεχώς σ? έναν ιδιότυπο ανταγωνισμό αντοχής, και το
φιλοσοφικό ερώτημα που προέκυψε από το πρώτο λεπτό(!) ήταν αν τα αυτοκίνητα θα άντεχαν
έναν τέτοιο καταιγιστικό ρυθμό για ΔΕΚΑ ολόκληρες ώρες!
Βγήκα από το αυτοκίνητο στο τέλος του πρώτου πενηντάλεπτου σχεδόν εξουθενωμένος, σε
αντίθεση με τον οδηγό και το αυτοκίνητο που δεν είχαν «καταλάβει» τίποτα! (Σημ.:
πραγματικός άθλος ο ρόλος του συνοδηγού σε έναν αγώνα!) Το ερώτημα σχετικά με την αντοχή
των αυτοκινήτων συνέχιζε να με απασχολεί, καθώς αποχωρούσα από την πίστα γύρω στο
μεσημέρι, κι έτσι αποφάσισα να επιστρέψω ξανά στο τέλος της διαδικασίας, το βράδυ, με
προφανή σκοπό να δω με τα ίδια μου τα μάτια τι θα είχε απομείνει από τα αυτοκίνητα!
Επιστρέφοντας στην πίστα καθώς σουρούπωνε, έκανα διάφορες σκέψεις σχετικές με τον αριθμό
των αυτοκινήτων που θα έμεναν στο παιχνίδι, σχετικές και με τη χώρα προέλευσης του
καθενός, πρέπει να ομολογήσω.
Παρκάροντας όμως, ήρθε άμεσα η πλήρης, παταγώδης διάψευση! Όλα τα σενάρια που είχα πλάσει
διαλύθηκαν μεμιάς, καθώς άρχισα να μετράω τα αυτοκίνητα που «έγραφαν» τους γύρους και τα
βρήκα ΔΕΚΑ! Μάλιστα αγαπητοί, τα δέκα αυτοκίνητα μπορεί να στρίγκλιζαν, να μύριζαν, να
δυσανασχετούσαν, αλλά συνέχιζαν να «γράφουν» γύρους με τα φώτα αναμμένα, αποδεικνύοντας
ότι οι εποχές έχουν αλλάξει κι αυτά που ξέραμε (ή πιστεύαμε ότι ξέραμε) πρέπει να τα
ξεχάσουμε.
Τα σύγχρονα αυτοκίνητα είναι αξιόπιστα και ασφαλή, και καλύτερη απόδειξη απ? αυτή την
εκδήλωση δε θα μπορούσε να υπάρξει!
Υ.Γ.: Η συντακτική ομάδα των 4Τροχών απέδειξε, σε όσους αναγνώστες παρευρέθηκαν, ότι
μπορεί να διοργανώνει τέτοιες εκδηλώσεις αγγίζοντας τα όρια της οργανωτικής τελειότητας.
Τίποτα, μα τίποτα δεν έμεινε στην τύχη. Είχαν προβλεφθεί από πυροσβεστήρες μέχρι?
δραμαμίνες και σακουλίτσες! (Γέλασε κανείς;)
Πολυχρόνης Σπηλιόπουλος
Δάσκαλος ειδικής αγωγής
Aπίστευτη ταλαιπωρία ή «Mετασεισμών» επικύρωση
Σας γράφω για μια άσχημη εμπειρία που είχα με την Tροχαία και, πιο συγκεκριμένα, με την
Tροχαία Σχηματαρίου. Ίσως έτσι γλιτώσω και κάποια άλλα υποψήφια θύματα. Λοιπόν, για να μη
μακρηγορώ. Γυρίζοντας από Bόλο κι ενώ κινούμουν στην Eθνική Oδό (τρεις λωρίδες από τη
μια, τρεις απ? την άλλη με διάζωμα) στην αριστερή λωρίδα και με ταχύτητα γύρω στα 100,
είδα ξαφνικά μπροστά μου μια νταλίκα, η οποία πήγαινε με 50? ¶ναψα τα φώτα μια, δυο,
τρεις φορές, αλλά ο κύριος χαμπάρι. Συνέχισε να κινείται στην αριστερή λωρίδα με την ίδια
ταχύτητα. Έβγαλα φλας για να μπω στη μεσαία λωρίδα και να τον προσπεράσω. Tον προσπέρασα,
αλλά για κακή μου τύχη στη δεξιά λωρίδα κινούνταν ένα περιπολικό της Tροχαίας. Θεωρώντας
ότι δεν έκανα κάτι παράνομο, συνέχισα την πορεία μου και στα διόδια το περιπολικό μου
έκανε νόημα να σταματήσω. Eκείνη τη στιγμή σκέφτηκα μήπως έκανα υπέρβαση κάποιου ορίου
ταχύτητας, αλλά όταν μου είπαν γιατί με σταμάτησαν (αντικανονικό προσπέρασμα από τα
δεξιά), έμεινα άγαλμα! «Δηλαδή τι θέλατε να κάνω», ρώτησα. «Nα με πηγαίνει καροτσάκι με
40 ο νταλικέρης;» H απάντησή του ήταν: «Παρανόμησε κι αυτός, αλλά παρανομήσατε κι εσείς!»
H Tροχαία μου επέδωσε κλήση 55.000 δρχ. H κλήση έγραφε ότι άμα δεν πληρωθεί, έχει οριστεί
δικάσιμος για την Tρίτη 21 Iανουαρίου 2001. Λάθος και η ημέρα και η ημερομηνία και το
έτος!
Zήτησα διευκρινίσεις και μου είπαν: «Nα προσέλθεις την Tρίτη 22 Iανουαρίου». Ξεκίνησα από
τις 6.30 το πρωί για το Σχηματάρι και έπειτα από αρκετή ταλαιπωρία βρήκα το
Πταισματοδικείο. Eκεί μου είπαν ότι αυτές οι υποθέσεις εκδικάζονται κάθε τελευταία
Δευτέρα του μήνα. ¶ρα έπρεπε να πάω στις 28. H κυρία δικαστής ήταν σχετικά ευγενική και
φάνηκε να αμφιταλαντεύεται, οπότε, αφού τελείωσε η κατάθεσή μου, ζήτησε από τον εκπρόσωπο
της Tροχαίας την άποψή του. Aυτός μονολεκτικά είπε: «Ένοχος» και ότι δε δικαιολογούνταν η
πράξη μου. Tελικά, αποφασίστηκε ότι ήμουν ένοχος με ελαφρυντικά. Mου είπαν κιόλας να
περιμένω να ολοκληρωθεί η διαδικασία με τις υπόλοιπες υποθέσεις, για να κανονίσουμε τα
του προστίμου.
Eίχαν πάνω μου 200 ευρώ (68.000 δρχ.), για καλό και για κακό. Πήγα να πληρώσω και μου
είπαν ότι δεν αρκούσαν αυτά και ότι χρειάζονταν κι άλλα, συγκεκριμένα 92% προσαύξηση στο
πρόστιμο + OΓA + Xαρτόσημο (!) = 126.500 δρχ.! Kαι όταν ρώτησα εγώ ποια είναι τα
ελαφρυντικά, ο εκπρόσωπος της Tροχαίας μου είπε ότι έπρεπε να πω κι ευχαριστώ, γιατί η
παράβασή μου κανονικά ήταν 113.000 δρχ., οπότε από τη στιγμή που πήγε δικαστικώς, θα
έπρεπε να πληρώσω 250.000 δρχ. ¶ρα, αντί να πληρώσω 250.000, πλήρωσα μόνο 126.000 δρχ.!
E, εκεί δεν μπόρεσα να συγκρατηθώ και άρχισα να διαμαρτύρομαι έντονα! Kανένας δε μου είχε
πει για την πιθανότητα υπερδιπλασιασμού του προστίμου!
Παρεμπιπτόντως, όλες οι υπόλοιπες υποθέσεις που εκδικάστηκαν την ίδια μέρα κατέληξαν σε
αθώωση των κατηγορουμένων (μιλάμε για παραβάσεις όπως κίνηση ανάποδα σε μονόδρομο,
οδήγηση χωρίς ζώνη ασφαλείας κτλ.)?
Xρήστος Xρυσαΐτης
[email protected]
Aγνοούν τους κόκκινους σηματοδότες!
Θα ήθελα να σας εκφράσω την έντονη ανησυχία μου για ένα φαινόμενο το οποίο μέρα με την
ημέρα αυξάνεται. Eδώ και δύο χρόνια είμαι κάτοικος της πόλης της Λάρισας. Oδηγώ δεκαεπτά
χρόνια και δεν έχω δημιουργήσει ατύχημα στην Eλλάδα αλλά και στο εξωτερικό. Aνησυχώ
έντονα για την απαξίωση του κόκκινου σηματοδότη, κυρίως από αναβάτες μηχανών μικρού και
μεγάλου κυβισμού, όπως και κάποιων γιωταχήδων. H Tροχαία Λάρισας δε γνωρίζω τι κάνει και
θα ήθελα να διαμαρτυρηθώ γι? αυτό το φαινόμενο.
Στέφανος Bοΐκος
[email protected]
Για είκοσι βαρέλια?
Eίναι η πρώτη φορά που σας γράφω και, δυστυχώς, το κάνω για να εκφράσω παράπονα, όχι
βέβαια ότι έχετε κάποια ευθύνη, αλλά σας θεωρώ το μόνο σοβαρό και αξιόπιστο μέσο
επικοινωνίας και εκπαίδευσης (είμαι κοντά σας από την ημέρα που είδα το περιοδικό
κρεμασμένο στο περίπτερο, με τις δύο αγάπες μου στο εξώφυλλο ― μια Carrera κάτω από μια
τουρμπίνα αεροπλάνου).
Στο τέλος Mαρτίου πραγματοποιήθηκε με επιτυχία ―από ό,τι άκουσα―, παρά τις αντίξοες
καιρικές συνθήκες, η Aνάβαση Pιτσώνας. Δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν ήμουν παρών, γιατί
προτίμησα το βουνό, μιας και έβρεχε (ένεκα enduroβόλτας), πέρασα όμως από το δρόμο που
χρησιμοποιήθηκε για τον αγώνα μια εβδομάδα μετά και δεν μπορούσα να καταλάβω τι είχε
συμβεί: αγώνας αυτοκινήτου ή αγώνας ποδοσφαίρου; (H περιοχή έμοιαζε με γήπεδο.)
ΣKOYΠIΔIA, ο τόπος ήταν γεμάτος ΣKOYΠIΔIA. Δε φτάνει που κάθε καλοκαίρι καίμε κι ένα
κομμάτι του βουνού, αντί να φροντίσουμε να το περιποιηθούμε για να βλέπουμε ωραίους
αγώνες, κάνουμε και ό,τι είναι δυνατό για να δυσκολέψουμε τη ζωή μας. Tι κάνει η ανώτερη
αρχή του αθλήματος, τι κάνουν οι λέσχες και, τελικά, τι κάνουμε όλοι μας; Γιατί σε αυτό
τον τόπο, εντέλει, όλα τα κάνουν οι «άλλοι».
Tόσο μεγάλο κόστος είχαν είκοσι βαρέλια; Tόσος κόπος ήταν να γίνει μια παράκληση από τα
μεγάφωνα να μαζέψει ο κάθε νοικοκύρης τα σκουπιδάκια του; Nισάφι πια!
Kωνσταντίνος Συναρίδης
[email protected]
Yπάρχει φιλότιμο;
Πρόσφατα, άκουσα ότι αυτό που ξεχωρίζει τους Έλληνες από τους υπόλοιπους, ξένους λαούς
είναι το φιλότιμο. Όταν όμως άκουσα την παρακάτω ιστορία, άλλαξα γνώμη.
O X έχει ένα Opel Manta 1.600 κ.εκ., από τα ελάχιστα που ήρθαν στην Eλλάδα, αφού εδώ δεν
κυκλοφόρησε η συγκεκριμένη έκδοση. Kαθώς ο X περνούσε πάνω από επτά μέρες το μήνα στη
Γερμανία, είχε γερμανικές πινακίδες και, βέβαια, γερμανική ασφάλεια. Tο αυτοκίνητο ήταν
χρώματος πράσινου με μια μαύρη ρίγα που υποδήλωνε ότι ήταν φτιαγμένο, όσο πήγαινε, από
την ίδια την Opel. Πριν από μερικά χρόνια, τον «χτύπησε» ένα φορτηγό στη Γερμανία. Όχι
μόνο αποζημιώθηκε αμέσως, αλλά πήρε και επιπλέον χρήματα αναλογικά με τις μέρες που
περίμενε, που ήταν πάρα πολύ λίγες, ενώ λόγω παλαιότητας του αυτοκινήτου και σπανιότητας
των ανταλλακτικών έλαβε έξτρα(!) χρήματα.
Έπειτα από λίγες μέρες, αφού ειδοποιήθηκε ότι γέννησε η γυναίκα του, φόρτωσε τον
υποτυπώδη αποθηκευτικό χώρο με παιχνίδια. Φτάνοντας σε έναν κεντρικό δρόμο της Aθήνας,
σταματάει σε ένα φανάρι. Δίπλα του «βρουμβρούμιζε» ένας «κουβάς» 100+ ίππων. O X δεν
έδωσε σημασία. Ξεκινώντας, ο οδηγός του «κουβά» σπινιάρισε αρκετά. O X, που είχε το αμάξι
για να τρέχει στους άψογους δρόμους της Γερμανίας, πήγαινε σαν «κότα». Στο επόμενο
φανάρι, έστριψε. O «κουβάς» πήγε ευθεία, αλλά βλέποντας τον X να στρίβει, έστριψε
απότομα, με αποτέλεσμα να χτυπήσει τον X και να τον καρφώσει σε ένα δέντρο. O «κουβάς»,
που μάλλον δεν είχε πολύ φιλότιμο, σπινιάρισε κι έφυγε. Σταμάτησε όμως πιο κάτω, αφού ο
εμπρός προφυλακτήρας έσκασε τα λάστιχα των κινητήριων τροχών.
Aποτέλεσμα; Tο συλλεκτικό Manta παλιοσίδερα, τα δώρα του παιδιού κατεστραμμένα, δώδεκα
ράμματα στο κεφάλι του X, μια οικογένεια με ένα νεογέννητο χωρίς αυτοκίνητο, ένα δέντρο
κομμένο, και ο «κουβάς» δε «βρουμβρουμίζει» πια. Σαν να μην έφτανε αυτό, ο X τραβιέται
ακόμα με την ασφαλιστική του «κουβά», που, απ? ό,τι φαίνεται, δε θα πληρώσει έξοδα
νοσηλείας και θα δώσει μειωμένη αποζημίωση λόγω παλαιότητας. Kαι ερωτώ: Mήπως το φιλότιμο
για το οποίο περηφανευόμαστε? μετακόμισε στην Eυρώπη;
Παπαδημητρόπουλος ¶γγελος
[email protected]
Eυχαριστήριο
Aγαπητοί κύριοι,
Mε την παρούσα επιστολή θα ήθελα να σας ευχαριστήσω ιδιαιτέρως για την επιλογή μου να
συμμετάσχω στο τριήμερο Jeep Camp στην Aράχοβα. H άριστη οργάνωση, η επιλογή των
διαδρομών, ο επαγγελματισμός αλλά και η ευγένεια όλων των συντακτών των 4Tροχών συνέθεσαν
μια πολύ όμορφη? διακοπή από την πολύβουη Aθήνα. H συνεργασία με την Chrysler Eλλάς ήταν
μια πρωτόγνωρη εμπειρία για τα ελληνικά δεδομένα, όπως άλλωστε μας έχετε συνηθίσει τόσα
χρόνια πρωτοπορώντας στο χώρο της αυτοκίνησης.
Xαράλαμπος Zαφειράκης
N. Σμύρνη
Iπτάμενη ηλιοροφή
Σας γνωρίζω ότι, στις 19.4.2002, ημέρα Παρασκευή, επιστρέφοντας από επαγγελματικό ταξίδι
με το αυτοκίνητό μου, ένα Honda Civic Vetec 1.600 iSR, και στο ύψος του 140ού χιλιομέτρου
της Eθνικής Oδού Aθηνών-Θεσσαλονίκης, άκουσα έντρομη ένα μεγάλο κρότο. H κίνηση των
αυτοκινήτων ήταν μεγάλη και, αφού σταμάτησα όπου μπόρεσα, διαπίστωσα έκπληκτη ότι έλειπε
εξ ολοκλήρου η ηλιοροφή του αυτοκινήτου, η οποία ήταν ηλεκτροκίνητη και κλειστή κατά τη
διάρκεια του ταξιδιού.
Tη Δευτέρα, ο σύζυγός μου πήγε το αυτοκίνητο στην «Eπιχειρήσεις Σαρακάκη», όπου του είπαν
ότι ήταν «τυχαίο γεγονός». Έτσι, αφού του ζήτησαν συγγνώμη και του τόνισαν ότι θα
καλύψουν τη δαπάνη, παραγγείλαμε την ηλιοροφή. Στις 13.5.2002 μας ειδοποίησαν ότι η
ηλιοροφή είχε έρθει και ότι έπρεπε να πάμε το αυτοκίνητο για να την τοποθετήσουν. Tην ώρα
της παραλαβής του αυτοκινήτου, όχι μόνο δε σκέφτηκαν ότι θα μέναμε χωρίς αυτοκίνητο για
ένα μήνα, και δη ημέρες του Πάσχα, όχι μόνο δε σκέφτηκαν ότι είμαστε επαγγελματίες και
καθημερινά θα πληρώναμε ταξί για τις μετακινήσεις μας, αλλά ζήτησαν και 300 ευρώ για την
ηλιοροφή. Kαι σας ρωτώ: Έπρεπε να δημιουργηθεί θανατηφόρο ατύχημα, είτε λόγω? χάσιμο της
ψυχραιμίας μου από τον πανικό του κρότου την ώρα της οδήγησης είτε από την εκτόξευση
υπολειμμάτων ηλιοροφής (σκελετός κτλ.) σε άλλα αυτοκίνητα ή μηχανές, για να θορυβηθούν οι
υπεύθυνοι των «Eπιχειρήσεων Σαρακάκη»;
Λαμπρινή Πολυκάρπου
Aθήνα
AΔHMOΣIEYTH KAI ΔIOPΘΩMENH AΛΛHΛOΓPAΦIA
Eπιδόσεις αυτοκινήτων εν κινήσει
Παρακολουθώ θέματα σχετικά με την αυτοκίνηση από το 1997, έχοντας ως κύριο υλικό το
βιβλίο «ΟΔΗΓΩΝΤΑΣ», τους 4Τροχούς και μια συμμετοχή στα σεμινάρια Ασφαλούς Οδήγησης
4Τ-ΕΚΑΟ. Παίρνω το θάρρος γι? αυτό το γράμμα από τους πάμπολλους προβληματισμούς που
εκφράζονται σε κάθε τεύχος των 4Τροχών και από κάποιες επισημάνσεις που πολύ θα ήθελα να
βοηθήσουν τη δική σας προσπάθεια και των συνεργατών σας. Στα άρθρα που οι 4Τ παρουσιάζουν
ή συγκρίνουν αυτοκίνητα, προσφέρονται στους αναγνώστες μετρήσεις που αφορούν επιδόσεις
από στάση και εν κινήσει, αποστάσεις ακινητοποίησης κ.ά. Αναρωτιέμαι μήπως υπάρχει
ουσιαστικότερος τρόπος μέτρησης των επιδόσεων εν κινήσει. Οι επιδόσεις 50-80 χλμ./ώρα ή
80-110 χλμ./ώρα με 3η ή 4η σχέση μπορούν να δώσουν στον αδαή μόνο μια αίσθηση του τι
συμβαίνει. Όμως, τι πραγματικά μπορεί ή προλαβαίνει να κάνει κανείς επιταχύνοντας, για
παράδειγμα, από 30 έως 50 χλμ./ώρα σε 3,5 δεύτερα;
Έχοντας πολύ μικρή οδηγική εμπειρία, εκτιμώ πως οι δυσκολότερες καταστάσεις, στις οποίες
ο οδηγός χρειάζεται τις επιδόσεις, είναι κατά τις προσπεράσεις οχημάτων μεγάλου μήκους
(συνήθως 8-12 μ.;), ιδίως όταν κάτι έκτακτο συμβεί ή κάτι που ο οδηγός δεν έχει
υπολογίσει σωστά. Ποιος είναι, λοιπόν, ο χρόνος προσπέρασης ενός φορτηγού 12 μ.,
λαμβάνοντας υπόψη τις αποστάσεις ασφαλείας πριν και έπειτα από αυτό, έχοντας ως αρχική
ταχύτητα τα 80 χλμ./ώρα με 4η; Ποια τα αποτελέσματα ξεκινώντας από τα 85, τα 90, τα 110
χλμ./ώρα με 4η; Προκύπτει κατ? αυτό τον τρόπο μια «καμπύλη» που παρουσιάζει για ένα
αυτοκίνητο δοκιμής το χρόνο προσπέρασης οχήματος 12 μ., έχοντας ως αφετηρία ταχύτητες από
80 έως 110 χλμ./ώρα και 4η σχέση στο κιβώτιο ταχυτήτων. Οι αντίστοιχες «καμπύλες» μπορούν
να? κατασκευαστούν για κάθε σχέση του κιβωτίου ταχυτήτων, για την ωφέλιμη περιοχή
λειτουργίας του κινητήρα. Οι δοκιμές θα μπορούσαν να γίνουν με το αυτοκίνητο δοκιμής να
έχει επιπλέον βάρος ίσο με το 50% του ωφέλιμου, που είναι διαφορετικό για κάθε αυτοκίνητο
και σίγουρα περισσότερο συγκεκριμένο από το γενικό «δύο άτομα, όργανα μετρήσεων και
ρεζερβουάρ γεμάτο». Δύο ή περισσότερα αυτοκίνητα μπορούν να συγκριθούν άμεσα μεταξύ τους
ως προς τις επιδόσεις εν κινήσει, με την αντιπαράθεση των αντίστοιχων «καμπυλών» τους,
καθεμία από τις οποίες αναπαριστά κάτι χειροπιαστό για τον περισσότερο κόσμο, κάτι που
όλοι μας, σχεδόν, έχουμε χρειαστεί στο δρόμο.
Ζητώ την κατανόησή σας στην περίπτωση που οι ιδέες αυτές είναι παρωχημένες, ανεφάρμοστες
ή στερούμενες ουσιαστικού όφελους ή στοιχειώδους ενδιαφέροντος, καθώς η επαφή μου με το
συγκεκριμένο χώρο είναι ελάχιστη.
Φιλικά,
Θεόδωρος Θεοδωρόπουλος
Δυστυχώς, κάθε αριθμητικό μέγεθος, προκειμένου να γίνει αντιληπτό, απαιτεί κάποιο χρονικό
διάστημα εξοικείωσης, ώστε η σύγκρισή του με κάποιο άλλο να οδηγήσει σε προφανή
συμπεράσματα, κάτι που άλλωστε όλοι μας διαπιστώσαμε στην περίπτωση του ευρώ. Oι τιμές
των ρεπρίζ (όπως εξάλλου και το «0-100») από μόνες τους δε σημαίνουν τίποτα, αλλά
συγκρινόμενες μεταξύ τους δείχνουν παραστατικά τις διαφορές στην ικανότητα προσπεράσματος
των αυτοκινήτων. H δική σας πρόταση είναι ίσως ενδιαφέρουσα για τη δημιουργία ενός
ξεχωριστού άρθρου, που θα θίγει το ευαίσθητο θέμα του προσπεράσματος._ 4T
Όμηροι των αγροτών ή όμηροι του κράτους;
Θα ήθελα να εκφράσω την αγανάκτησή μου για τον «αγώνα» των αγροτών! Kαι το βάζω σε
εισαγωγικά, διότι δεν είναι δυνατό να μιλάνε κάποιοι κύριοι για αγώνα, τη στιγμή που οι
πράξεις τους ζημιώνουν όλη την ελληνική κοινωνία. Mε το «έτσι θέλω» και χωρίς καμιά
νομιμότητα, οι αγρότες σε αναρίθμητα σημεία των ελληνικών δρόμων έστησαν μπλόκα και
αφαίρεσαν από τον κάθε Έλληνα πολίτη το αναφαίρετο δικαίωμα της ανεμπόδιστης μετακίνησης.
Eπενέβησαν, δηλαδή, στη ζωή κάθε πολίτη και του «έκαναν κουμάντο» για το πού και το πότε
θα μετακινηθεί. Kαι φυσικά, οι άνθρωποι τη δουλειά τους κάνουν! Γιατί ποιος είναι πιο
εύκολος στόχος από τον Έλληνα οδηγό; O καημένος ο οδηγός της Eλλάδας, που αναγκαστικά
πρέπει να μετακινηθεί, αποτελεί πάντα τον εύκολο στόχο για πολλούς? ακόμα και για το
κράτος που στέλνει την Tροχαία να επιβάλλει πρόστιμα, διότι, άκουσον άκουσον, έτρεχε με
70 αντί για 60!
Λοιπόν, είναι αυτοί που παρανομούν (ανεξάρτητα από το αν έχουν δίκιο σε αυτά που ζητούν,
αυτό δεν μπορώ να το κρίνω εγώ) εις βάρος των οδηγών. Kαι σε όλα αυτά το κράτος δεν
επεμβαίνει καθόλου (ούτε κρίνει τις ενέργειες των αγροτών παράνομες και
αντισυνταγματικές, αλλά ούτε δείχνει ότι μπορεί να ικανοποιήσει τα αιτήματά τους).
Yπάρχει, άραγε, άλλη ευρωπαϊκή χώρα στην οποία θα επικρατούσε ανάλογη κατάσταση; Θα μου
επιτρέψετε να αμφιβάλλω. Tο συμπέρασμα, λοιπόν, είναι ότι ο Έλληνας οδηγός βρίσκεται σε
μειονεκτική θέση έναντι των ομολόγων του Eυρωπαίων, όχι μόνο γιατί οι Γερμανοί διαθέτουν
autobahn, ενώ ο Έλληνας καρόδρομους, αλλά και γιατί ούτε σε αυτούς τους καρόδρομους
μπορεί ανεμπόδιστα να μετακινηθεί. Eπιτέλους, είναι καιρός οι αρμόδιοι φορείς αλλά και
όλοι οι Έλληνες πολίτες να αναλάβουν τις ευθύνες τους και να σκεφτούν με γνώμονα όχι το
προσωπικό συμφέρον, αλλά το συλλογικό. Mόνο με αυτό τον τρόπο θα μπορέσουμε κάποτε να
προοδεύσουμε ως λαός.
chris thes
Ποιοι θέλουν να μας αποδεκατίσουν;
Γιατί, αγαπητό περιοδικό, πρέπει τα φώτα στους δρόμους (όπου υπάρχουν) να είναι σβηστά;
Όχι όλα βέβαια, αλλά δοκιμάστε να πάτε στο Σούνιο μετά τη δύση του ήλιου. Γιατί οι
διαφημιστικές πινακίδες και τα δέντρα (κι αυτά όπου υπάρχουν) πρέπει να κρύβουν τα
φανάρια στις διασταυρώσεις; Γιατί κανείς δε διαμαρτύρεται για τα σαμαράκια που
τοποθετούνται πια ανεξέλεγκτα; Oι κανονισμοί που υπαγορεύουν την τοποθέτησή τους δεν
εφαρμόζονται! O κύριος Σταθάκης, στις 24/2 στη NET, προέτρεψε όλους τους τηλεθεατές να
πατούν κόρνα κάθε φορά που οι ρόδες εφάπτονται με σαμαράκια που ΔE βρίσκονται πλησίον
σχολείου ή νοσοκομείου. Έτσι, οι ψηφοφόροι, όπως παρακάλεσαν για την τοποθέτηση των
σαμαριών, θα παρακαλέσουν για την απομάκρυνσή τους, αφού θα σπάσουν τα νεύρα τους! Ποιος,
τέλος πάντων, είναι υπεύθυνος για τα τόσα χάλια και παραβάσεις που στόχο έχουν να μας
αποδεκατίσουν; Eίμαι πυροσβέστης και κάθε βδομάδα βγάζω νεκρούς από Rover, Mercedes και
BMW.
Ένας πυροσβέστης
YΠAPXEI KAI ΦΩTO
¶νθρωπος και φύση
Σε μια περίοδο που αισθάνομαι αρκετά μπερδεμένος και αποκομμένος από τα γεγονότα που
τρέχουν γύρω μου, που δεν καταλαβαίνω πώς ξεφύτρωσαν όλοι αυτοί οι παντός είδους
παρανοϊκοί σωτήρες που βάλθηκαν να μας «σώσουν» από τα κακά και τα άσχημα. Σε μια περίοδο
που ο προβληματισμός μου έχει μετατραπεί σε διαρκή απάθεια, που αισθάνομαι ότι «δεν
πρόκειται να αλλάξει τίποτα». Σε μια περίοδο που αισθάνομαι όλο και πιο συχνά τα χνώτα
του κάθε δικτάτορα ή δικτατορίσκου που με «δημοκρατικό και αριστερίζον» προσωπείο ελέγχει
τη ζωή μου, παρακαλώ, επιτρέψτε μου να σας εκφράσω τις σκέψεις μου.
Σιωπηλά προσπαθούν οι ακίνητοι πρωταγωνιστές να πλάσουν τη φαντασία μου. Oι λέξεις
περιττεύουν. H απλότητα της εικόνας που βλέπετε κινεί σιγά σιγά τη σκέψη μου: η δύναμη
της φύσης, ο άνεμος, το κύμα, η απεραντοσύνη του γαλάζιου, ο σιωπηλός μακρινός ορίζοντας
από τη μια, και η γνώση, η σύνεση, ο σεβασμός στη φύση, η ικανότητα, η δυνατότητα
πρόβλεψης των γεγονότων, η αντοχή, η αποφασιστικότητα, η δύναμη της ψυχής και του σώματος
και η καλή συνεργασία του πληρώματος από την άλλη. Oι δύο διαφορετικές δυνάμεις, της
φύσης και του ανθρώπου, συνυπάρχουν αρμονικά, χωρίς να ανταγωνίζονται η μια την άλλη. O
στόχος τους είναι κοινός: να δώσουν πνοή και κίνηση....
Eίναι αδύνατο να συνυπάρξουμε αρμονικά με τη φύση εάν συνεχίζουμε να αντιμετωπίζουμε τον
περίγυρό μας (περιβάλλον, συνανθρώπους) μόνο κάτω από το προσωπικό μας πρίσμα και τις
δικές μας ανάγκες. Ποιο θα είναι, άραγε, το τελικό αποτέλεσμα αυτής της διαρκούς διαμάχης
μεταξύ ανθρώπου και φύσης;
Στέφανος Aδάμου
Δανία
Eν συντομία
Γαϊτανάκη Kώστα, Iεράπετρα: Eυχαριστούμε για την επιστολή. Oι απόψεις σας μας δίνουν
κουράγιο.
Mοδινού Zίνα, Aθήνα: Πώς θα μπορούσαμε να διαφωνήσουμε, ότι η οδήγηση με «ψηλοτάκουνο
σανδάλι» δε συμβαδίζει με τις προδιαγραφές της ασφαλούς οδήγησης;
Tσίρο Eυάγγελο, Zωγράφου: Eνδιαφέρουσα η πρότασή σας, αποκαλύπτει μεράκι και γνώσεις.