Aποστολή στη Λιλαία
49ο PAΛI AKPOΠOΛIΣIN-OUT
Service park ή paddock;
Ένας συντάκτης της F1 στην πρώτη του αποστολή σε Pάλι Aκρόπολις? Kαι οι συγκρίσεις
ανάμεσα στους χώρους των paddock και των service park δίνουν και παίρνουν.
Kείμενο: Τάκης Πουρναράκης
Φωτογραφίες: T.Π., Γ.Π.
«ΤA ράλι τείνουν να γίνουν Formula 1», είναι η επικρατούσα άποψη τα τελευταία χρόνια. Yπό
αυτό το πρίσμα παρατηρούσαμε για τέσσερις μέρες τα δρώμενα στο service park του
Aκρόπολις, καλεσμένοι της Mitsubishi, της ομάδας που μέχρι πρόσφατα μονοπωλούσε τους
τίτλους στο ΠΠΡ. Κάτι σαν τη Ferrari δηλαδή. Aπό εκεί και πέρα όμως, καμία σχέση. Κατά τη
διάρκεια ενός GP, τα μέλη της Ferrari μετά βίας λένε καλημέρα μεταξύ τους. Όχι γιατί δεν
έχουν καλές σχέσεις, αλλά γιατί δεν προλαβαίνουν. Πρόσωπα παραμορφωμένα από το άγχος,
άνθρωποι-μηχανές συντονισμένοι πάνω στα μονοθέσια, κομμάτια τους θαρρείς. Στο service
park όλα κινούνται σε άλλους ρυθμούς. Ακόμη και όταν έρχεται το αυτοκίνητο για το
εικοσάλεπτο service, παρότι έχει καθοριστεί με σαφήνεια το τι κάνει ο καθένας, επικρατεί
ένας μικρός «δημιουργικός» πανικός. Ως δημοσιογράφος, κυριολεκτικά μπερδεύεσαι στα πόδια
των μηχανικών. Στη Mαλαισία το ?99, είχαμε ζήσει μία ώρα μέσα στα πιτ της McLaren με ρητή
εντολή να μη μετακινηθούμε από το σημείο που μας είχαν υποδείξει. Tο κλίμα εκεί θύμιζε
υπερσύγχρονο χειρουργείο. Aντίθετα, το service park μοιάζει περισσότερο με πρόχειρο
νοσοκομειακό καταυλισμό σε πεδίο μάχης. Όσο οι μηχανικοί ετοιμάζουν το αυτοκίνητο το
πλήρωμα βρίσκει την ευκαιρία να ξεκουραστεί λίγο και να τσιμπήσει (!) κάτι στον ίδιο χώρο
με τους μηχανικούς, τους καλεσμένους, τους δημοσιοσχεσίτες και τους δημοσιογράφους.
Xαρακτηριστική η σκηνή στην τέντα της Mitsubishi: ο Ντελεκούρ κάθεται σε μια καρέκλα που
του έχει κρατήσει η κοπελιά του, ενώ ο ¶. ΜακPέι ψάχνει να βρει πού θα καθίσει,
προσπαθώντας να αποφύγει μια παρέα χαβαλέδων που τον ζαλίζει με ερωτήσεις. Στην F1, στο
τριήμερο του αγώνα, υπάρχει ακριβές χρονοδιάγραμμα συνεντεύξεων για τους οδηγούς, το
οποίο τηρείται ευλαβικά. Mια δεκάλεπτη συνέντευξη στα paddock κανονίζεται εβδομάδες πριν
και μόνο αν ο P.R. της ομάδας κρίνει ότι η προβολή που θα πάρει θα είναι ικανοποιητική.
Eδώ, όταν ρωτήσαμε τους ανθρώπους της Mitsubishi πότε θα μπορούσαμε να μιλήσουμε με
κάποιον οδηγό, μας είπαν: «Όποτε θέλετε, ακόμη και τώρα!»
Aνάλογα φιλικοί είναι και οι μηχανικοί. Στη Ralliart ξεναγός μας ήταν ο μηχανικός της
ομάδας και συνεργάτης του περιοδικού, Mιχάλης Zώτος. Φιλικός, προσιτός και ανθρώπινος,
δεν απέφυγε να μας πει τι πραγματικά φταίει για την κρίση στη Mitsubishi, βασιζόμενος
στην εχεμύθειά μας. Την ίδια στιγμή, ο Νίκος Τομπάζης, που κατέχει αντίστοιχη θέση στη
Ferrari, χρειάζεται να πάρει ειδική άδεια για να μιλήσει στον Τύπο. Και όταν το κάνει,
είναι υποχρεωμένος να χρησιμοποιήσει ξύλινη γλώσσα, ακόμη και σ? εμάς.
Τέλος, όσον αφορά τα τηλεοπτικά? Oι άνθρωποι που είναι επιφορτισμένοι με την κάλυψη του
WRC διαθέτουν υπερσύγχρονο ψηφιακό εξοπλισμό. Οι απαιτήσεις της παραγωγής είναι, όμως,
αντίστοιχες ενός δελτίου ειδήσεων. Κινηματογραφούν τα δρώμενα, παίρνουν συνεντεύξεις από
τους πρωταγωνιστές, μοντάρουν ψηφιακά το υλικό και μοιράζουν μέσω δορυφόρου τη δουλειά
τους. Aπό την άλλη, το τηλεοπτικό χωριό που στήνεται σε κάθε GP είναι τουλάχιστον
δεκαπλάσιο, καθώς εκεί ζητούμενο είναι η απευθείας μετάδοση του αγώνα σε περισσότερες από
200 χώρες σε όλο τον κόσμο. Tο τελικό αποτέλεσμα, λοιπόν, κρίνεται ανάλογα και οι όποιες
συγκρίσεις δεν ευσταθούν μέχρι τα ράλι να μεταδίδονται live.
Εν κατακλείδι, το WRC έχει τη δική του ξεχωριστή ομορφιά, τη δική του γοητεία, και η
ολοένα αρτιότερη τηλεοπτική κάλυψη ―που προϋποθέτει πιο? σφιχτό σχεδιασμό των αγώνων―
βοηθά να έρθει πιο κοντά στο ευρύ κοινό. Όσο για τη ρήση «τα ράλι τείνουν να γίνουν F1»,
κατά την άποψή μας, δεν ευσταθεί. Γιατί τα GP δεν έχουν καμία σχέση με τους υπόλοιπους
αγώνες αυτοκινήτου. Ευτυχώς ή δυστυχώς?_ T. Π.
ΒOX
(συνοδήγηση φωτο με Ντελεκούρ)
Aπό το δεξί μπάκετ?
Eπόμενη μέρα του αγώνα στο Δίστομο, δίπλα στον Nτελεκούρ. Πάνω απ? όλα, μας αφήνει
άφωνους η λειτουργία των διαφορικών του Mitsubishi στα «πέταλα». Ο οδηγός σπάει την
ισορροπία του αυτοκινήτου φλικάροντας το λιγότερο δυνατό, γυρίζει το αυτοκίνητο με το
χειρόφρενο, και ενώ στην έξοδο περιμένεις τους πίσω τροχούς να «σκάψουν», η δύναμη περνά
μπροστά και το αυτοκίνητο εκτοξεύεται προς την επόμενη στροφή. Η ανάρτηση είναι μαγικό
χαλί και ο Ντελεκούρ θυμίζει χορευτή, όπως χρησιμοποιεί τα δύο πόδια και φρενάρει με το
αριστερό. O δρόμος στενεύει όσο ανεβαίνουν τα χιλιόμετρα (ο Γάλλος έβαλε δύο φορές 5η
στην κατηφόρα!), αλλά έχεις μια αίσθηση ασφάλειας κάθε στιγμή. H μεγάλη αποκάλυψη της
εμπειρίας σε αυτοκίνητο WRC; Eίπαμε, η? νοημοσύνη των διαφορικών και ας μας χαρακτηρίζουν
«ξενέρωτους» οι υπόλοιποι εδώ στους 4T?