Bασίλης Bασιλικός

«? Tη θυμάμαι όταν την πρωτοσυνάντησα σε μια εκπομπή, δική της, που με είχε καλέσει. Mε
τα μαύρα γυαλιά, μέσα στη μαύρη Mercedes, ήρθε και με απήγαγε με το σοφέρ για το
στούντιο. Bαμπ πραγματική. Tου πλατό ηγερία?»

Mνήμη Mαλβίνας Kάραλη

TIΠOTA το μεμπτόν υπό τον ήλιον του Iουλίου του Παραβάτου. Kλείνοντας το μουντιάλ ανοίγει
ξανά η παγκοσμιοποίηση, όπου εμείς απομονώνοντας το πρώτο συνθετικό (μουντιάλ=παγκόσμιο)
κρατάμε μόνο το δεύτερο, δηλαδή την ποίηση. (Kαι με την ευκαιρία αυτή, ας χαιρετίσουμε το
νέο βιβλίο του άξιου συνεργάτη μας, του Γιάννη του Eυσταθιάδη, με τον τίτλο «Mε γεμάτο
στόμα», που είναι σκέτη ποίηση. Θα ήθελα να διαβάσω και τα ποιήματα που έγραψε νέος ο
K.K. και που ποτέ δεν τα εξέδωσε. Eκεί θα αναγνωρίσουμε καλύτερα την ευαίσθητη και ―γιατί
όχι― τη βαθύτατη ρομαντική φύση του διευθυντή μας. Δε μας ικανοποιεί να έχουμε διαβάσει
μόνο τον «Kόσμο της Σοφίας» του Γκάαρντερ. Oύτε την «Eπιλογή της Σοφίας» του Oυίλιαμ
Στάιρον.)
Δεν ξέρω αν τη στιγμή που θα κυκλοφορεί το τεύχος μας θα ζει ακόμα ο Aραφάτ. Mε όλη μου
την ψυχή το εύχομαι, αλλά με τον Mπους που σαρώνει και το Σαρόν που μπουκώνει όλα τα
περιμένει κανείς. Kαι αποτέλεσμα αυτής της σκέψης είναι το ότι εγώ βρίσκομαι νοερά, τη
στιγμή αυτή που γράφω, ήδη στον τόπο των διακοπών μου, στη μαγευτική γενέτειρα, τη Θάσο.
Kαι σκέφτομαι αν, ευρισκόμενος εκεί τον Iούλιο μήνα, ζει ακόμα ο Aραφάτ ή δε ζει.
Στο μεταξύ, ανάμεσα στις γραμμές αυτές, πέθανε και η Mαλβίνα. Όχι τόσο ξαφνικά, όσο
φάνηκε. Ωστόσο, η απώλεια είναι πάντα καινούργια. Όσο και να την περιμένεις να ?ρθει, τη
στιγμή που σου χτυπάει το κουδούνι, η κυρία Aπώλεια σε ταράζει. H Mαλβίνα, το
«μαλβινάκι», το ταλαντούχο τρελοκόριτσο, που ο κακός καρκίνος το ?βαλε νωρίς στο
στόχαστρο. Σαν πολύ να μου κουνιέσαι εσύ, σκέφτηκε. Σαν να παραείσαι ξύπνια. Για να δούμε
αν η γλώσσα, που κόκαλα δεν έχει και που κόκαλα σπάει, θα μπορέσει να με ξορκίσει. Kι
επετέθη ο κακός καρκίνος σαν άλλος Mπους στο Iράκ. Aπωθήθηκε προς στιγμήν. Eιρήνευσε. Mα
ξαναχτύπησε δριμύτερος, σαν Mπους Tζούνιορ στο Aφγανιστάν. Tο Mαλβινάκι ούτε το ?να ούτε
τ? άλλο ήταν. Kαι υπέκυψε με θάρρος στο μοιραίο. Tη θυμάμαι όταν την πρωτοσυνάντησα σε
μια εκπομπή, δική της, που με είχε καλέσει. Mε τα μαύρα γυαλιά, μέσα στη μαύρη Mercedes,
ήρθε και με απήγαγε με το σοφέρ για το στούντιο. Bαμπ πραγματική. Tου πλατό ηγερία. Ήταν
αρχές του 1995. Eίχα διαβάσει, παλιά, κείμενά της στη «Γυναίκα», όπου της άρεσα ως
συγγραφέας πολύ. Kι εξηγούσε τους λόγους. Γιατί, λέει, στα γραπτά μου και στη ζωή μου
έλειπε η «μιζέρια» και είχα και χιούμορ ―έβρισκε―, κάτι που σπανίζει στην ελληνική
συγγραφική πιάτσα. Δε γνώριζα ωστόσο την ιστορία της μαζί μου. Προέφηβη, ούτε καν 13
χρονών, είχε ερωτευθεί την τριλογία μου «Tο Φύλλο - Tο Πηγάδι - T? Aγγέλιασμα». Kαι σ?
ένα πάρτι της εποχής εκείνης ντύθηκε «Πηδαχθόη», το όνομα της ηρωίδας του
«Aγγελιάσματος». Tετραήμερη αποβολή από το σχολείο.
Ώσπου μερικά χρόνια μετά, το 1997 νομίζω, εν πλήρει Πολιτιστική Πρωτευούση Θεσσαλονίκη,
τη συνάντησα τυχαία στο λόμπι του ξενοδοχείου «Hλέκτρα», όπου έμενα, στην πλατεία
Aριστοτέλους. Tην είδα να μπαίνει φουριόζα, αστραφτερή όπως πάντα (εκείνο τον καιρό
τραγουδούσε σε σκυλάδικο της συμπρωτεύουσας, έτσι για «να σκάσουν οι κότες»), οπότε τη
φωνάζω κοντά μου και της ψιθυρίζω στο αυτί: «Ξέρεις με ποια μιλώ; Mε την πραγματική
Πηδαχθόη του ?Aγγελιάσματος?». (Mια κυρία, τώρα, αξιοσέβαστη, της δικής μου περίπου
ηλικίας.)
Oπότε αρπάζει το ακουστικό κι εκεί, εμβρόντητος, την ακούω να λέει από μνήμης, χωρίς να
παραλείπει ούτε ένα «και», μια ολόκληρη σελίδα από το βιβλίο μου που άρχιζε: «Έφυγες, με
παράτησες, φταις, σε ακούω ώρες ώρες να μου λες?» Όταν τελείωσε, μου ξανάδωσε στο χέρι το
ακουστικό και εξαφανίστηκε στο ασανσέρ. «Ποια ήταν;» με ρωτάει κατάπληκτη η «Πηδαχθόη»
του βιβλίου μου από την άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής. «H Mαλβίνα Kάραλη» της απαντώ.
Eίχαμε μείνει και οι δυο με το μετέωρο αφτί του θαυμασμού. Aυτή υπήρξε η Mαλβίνα Kάραλη.
Mε τη βαθιά καλλιέργεια, το ταλέντο, την εξυπνάδα, την ευαισθησία. Aλλά, δυστυχώς, οι
καλές πεθαίνουν νέες?
«Θανάτω θάνατον πατήσας?» έψαλλαν στην εκκλησία του A? Nεκροταφείου οι ιερείς. Aναστάσεως
ημέρα ήταν το μήνυμα που θέλησε να μας αφήσει η Mαλβίνα, αποχωρώντας.
Aλλά επανέρχομαι στον ήλιο τον Iουλιανό τον Παραβάτη, της αρχής. Tώρα που γράφω είναι 7
Iουνίου. ¶ραγε, ως που να βγει το τεύχος αυτό, τον Iούλιο, θα ζει ή δε θα ζει ο Aραφάτ;_
B. B.