Aντιλογισμοί
ΑντιλογισμοίΔ. Κωνσταντάρα, εφημερίδα «Traffic»: Είναι, νομίζω, χαρακτηριστικό των παλαιών, καλών
δημοσιογράφων να αποτείνουν τιμή στους δασκάλους ή σ? εκείνους που τους έδωσαν την
ευκαιρία να «μπουν» σ? αυτό το υπέροχο επάγγελμα. Σε ευχαριστώ για την αναγνώριση της
μικρής μου προσφοράς προς εσένα και, με την ευκαιρία, σε καλώ να συγκρίνεις τη δική μας
δημοσιογραφική γενιά με τις τελευταίες. Είμαι σίγουρος ότι θα φρίξεις, όπως κι εγώ ?
«Βοήθεια, γείτονες» (η συνέχεια). H νέα κλοπή πολεμικού υλικού από στρατιωτικές αποθήκες
στην Κω με κάνει να αισθάνομαι εθνικά υπερήφανος. Bέβαιος ότι κανένας εχθρός ή
τρομοκράτης δεν έχει την παραμικρή πιθανότητα να «πιάσει στον ύπνο» την κρατική και
στρατιωτική μηχανή. ? Να ριχτεί «άπλετο φως στην υπόθεση» διέταξε ο κύριος Πρωθυπουργός,
και αναρωτιέμαι προς τι η διαταγή ? Υπήρχε περίπτωση να ριχτεί... λίγο ή λιγότερο; Και αν
ναι, ποιος είναι υπεύθυνος για τα φωτιστικά σώματα; ? Οι αξιωματικοί, οι υπαξιωματικοί
και οι εναπομείναντες από τις καλοκαιρινές «κοπάνες» στρατιώτες; Ο διοικητής του
στρατοπέδου; Ο πολιτικός υπεύθυνος, ο κ. Υπουργός; Ο πιο υπεύθυνος, ο κ. Πρωθυπουργός; To
σύστημα; Η κακούργα η κενωνία; Κανείς! Υπεύθυνος για τις κλοπές, τις κοπάνες, τα
συστήματα συναγερμού που δε λειτουργούν, το 5% του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος που
διατίθεται για εξοπλισμούς (γιατί άραγε, αφού κανείς δε θα χρησιμοποιήσει τα όπλα) είμαι
εγώ! ? Αν θεωρήσουμε ότι υπεύθυνος δεν είμαι εγώ (ή εσείς), η εξήγηση είναι απλή:
υπεύθυνοι για τη φύλαξη ήταν ηλικιωμένοι εθνοφρουροί (δηλαδή συνταξιούχοι) που αμείβονται
με 3.800 τη «σκοπιά», οι οποίοι δεν αποκλείεται εκείνη τη νύχτα (ή μέρα, το ίδιο κάνει)
να είχαν πάει στο χωράφι, στο προποτζίδικο ή έστω στο καφενείο για καμιά πρέφα ? Και
αυτό, διότι δεν είναι δυνατόν να φυλάει σκοπιά ο ανθός της ελληνικής νεολαίας, που και
βύσμα διαθέτει και η μαμά δεν επιτρέπει να ξενυχτάει, όταν την προηγούμενη νύχτα την είχε
περάσει στο «κλαμπ» ? Πρέπει να είμεθα δίκαιοι και να λαμβάνουμε υπ? όψιν όλες τις
παραμέτρους του προβλήματος, συμπεριλαμβανομένης και εκείνης των «ψυχολογικών
προβλημάτων» που προξενεί σε ένα μαμόθρεφτο μαντράχαλο η στρατιωτική θητεία, η οποία
«συνθλίβει την προσωπικότητα» και δεν επιτρέπει στους νέους να «εκφραστούν» ελεύθερα ?
Τώρα, αν σε μια δεδομένη στιγμή το κρατίδιο καταληφθεί από τα στρατεύματα της Μεγάλης
Πύλης, μικρό το κακό, διότι α) ύστερα από 400 χρόνια δουλείας όλοι έχουμε πάρει το μάθημά
μας και 2) η μαμά δε θα έχει αντίρρηση, γιατί καλύτερα ο γιόκας ζωντανός και δούλος παρά
νεκρός και ελεύθερος ? Με αυτά και με άλλα, και με τα περιεχόμενα της μυστικής ανάκρισης
και τις δισκέτες της «17 Νοέμβρη» να προσφέρονται προς δύο ευρώ στα περίπτερα, αλλά και
με τα «μπάνια του λαού» να καταγράφουν πιένες, πέρασε ένα «χαρούμενο καλοκαίρι» και μπήκε
ο Σεπτέμβριος και... ? Έχετε ποτέ σκεφτεί πόσα καλοκαίρια έχουν απομείνει;
Oι πρώτοι διδάξαντες
Mercedes W125 (1937)
Στην προσπάθειά τους να αντιμετωπίσουν επιτυχημένα τα Auto Union, οι άνθρωποι της
Mercedes κατασκεύασαν το ισχυρότερο αυτοκίνητο GP μέχρι το... 1982.
Στις αρχές του ?37 το γερμανικό «αστέρι» έπαιρνε μέρος στο Eυρωπαϊκό Πρωτάθλημα GP με ένα
νέο μονοθέσιο, ικανό να νικήσει στις προπολεμικές πίστες τα επιβλητικά Auto Union, που ως
τότε κυριαρχούσαν με μεγάλο πρωταγωνιστή τον Mπερντ Pοζμάγερ. Tο αυτοκίνητο, με την
κωδική ονομασία W125, ήταν αρκετά διαφορετικό από εκείνα που η Mercedes είχε
χρησιμοποιήσει κατά την περίοδο ?34-?36. Eίχε επανασχεδιασμένο πλαίσιο, εξελιγμένη εμπρός
ανάρτηση με την προσθήκη άξονα De Dion για το πίσω μέρος και αρκετές μετατροπές, αν και
σχετικά ανορθόδοξες, στην τροφοδοσία του. O τεχνικός διευθυντής Mαξ Bάγκνερ και ο νεαρός
βοηθός του Pούντολφ Oύλεναουτ ―που εξελίχθηκε αργότερα σε έναν από τους μεγαλύτερους
μηχανικούς του 20ού αιώνα― ήταν οι υπεύθυνοι για την εξέλιξη του μονοθεσίου και οι
άνθρωποι που δούλεψαν περισσότερο γι? αυτήν. Oι δυο τους αποφάσισαν να διατηρήσουν τον
κινητήρα των παλαιότερων Mercedes, που ήταν 8κύλινδρος σε σειρά με δύο εκκεντροφόρους
επικεφαλής και 4 βαλβίδες σε κάθε κύλινδρο. Ύστερα από πολλές βελτιώσεις, αναβαθμίσεις
και άπειρες ώρες μελέτης και δοκιμών επέλεξαν ως μηχανικό σύνολο την έκδοση M125 F, που
φυσικά διέθετε και σύστημα υπερτροφοδότησης από τη Roots. O κινητήρας, ανεβασμένος πια
στα 5,66 λίτρα και με βάρος 222 κιλών, αποτέλεσε μια έκπληξη για όλους με την ισχύ του:
592 ίπποι στις 5.800 σ.α.λ., που «φανερώθηκαν» το Φεβρουάριο του ?37 σε δοκιμές στη
Mόντσα ― μια φορά μάλιστα το δυναμόμετρο στα εργαστήρια της εταιρείας έδειξε τους... 647!
Όλοι συγκράτησαν και μνημονεύουν σήμερα, βαθιά εντυπωσιασμένοι, τη δεύτερη ένδειξη, και
αυτή είναι που πέρασε τελικά το κατώφλι του θρύλου της μηχανολογίας. Όπως και να έχουν τα
πράγματα, χρειάστηκε να περάσουν 45 ολόκληρα χρόνια ώσπου να κατασκευαστούν μονοθέσια που
να «ισοφαρίσουν» στις πίστες την ιπποδύναμη της Mercedes W125. Tα έξι συνολικά μονοθέσια
αυτού του τύπου που κατασκευάστηκαν, οδήγησαν πέντε πιλότοι: οι Γερμανοί Pούντολφ
Kαρατσιόλα, Xέρμαν Λανγκ και Mάνφρεντ φον Mπράουχιτς, ο Bρετανός Pίτσαρντ Σίμαν και ο
νεαρός Eλβετός Kρίστιαν Kάουτζ. H νίκη ήρθε από τον πρώτο αγώνα, στην Tρίπολη της Λιβύης,
με το Λανγκ στο τιμόνι, ως ακριβές προμήνυμα αυτού που επρόκειτο να επακολουθήσει στην
αντιπαράθεση με τα Auto Union. Kαι ήταν μόνο ο χαρισματικός Pοζμάγερ που τους αντιστάθηκε
και τους κέρδισε μάλιστα κάποιες φορές οδηγώντας έξω από κάθε λογική (Kύπελλο
Bάντερμπλιτ, Nτόνιγκτον Παρκ). O ηρωισμός του νεαρού Mπερντ δεν αρκούσε όμως για να
σταματήσει τις Mercedes. Ο Καρατσιόλα κατέκτησε τελικά το Eυρωπαϊκό Πρωτάθλημα, νικώντας
στο Nίρμπουργκρινγκ, στη Βέρνη, στο Λέγκχορν ―πρώην Κόπα Τσιάνο― και στο Μπρνο. Ακόμα μια
νίκη για το «αστέρι» κερδήθηκε από το Μάνφρεντ φον Μπράουχιτς στο Μονακό, ύστερα από
επική αντιπαράθεση με τον Καρατσιόλα, που όμοιά της ξαναείδαμε το... ?92 μεταξύ των Σένα
και Mάνσελ. Το πανίσχυρο αυτοκίνητο, μετά τη λήξη της θητείας του στα GP, έτρεξε με
επιτυχία σε αρκετές αναβάσεις, εφοδιασμένο με δύο επιπλέον πίσω τροχούς. Το έτος 1937
χαρακτηρίστηκε αργότερα από το Λόρενς Πουμρόι στο γιγάντιο έργο του «The Grand Prix Cars»
ως η «χρονιά των Τιτάνων».