Nίκος Mάργαρης
Κίνημα Μικρού ΟχήματοςOTAN με ρωτάνε «ποιο είναι το καλύτερο ελληνικό νησί» και τους απαντώ «το Πήλιο», θεωρούν
ότι απλώς παραδοξολογώ. Γνωρίζω, βεβαίως, ότι το Πήλιο δεν είναι νησί. Αλλά, αν δούμε το
χάρτη με προσοχή, διαπιστώνουμε ότι έχει όλα τα προτερήματα ενός νησιού, αλλά κανένα από
τα ελαττώματα, το βασικό εκ των οποίων είναι η απομόνωση. Χώρια που υπάρχει και άφθονο
νερό, κάτι που λείπει από τα νησιά μας. Έτσι, στο Πήλιο δεν ανησυχώ ούτε για τα
απαγορευτικά ούτε για τις απεργίες, ούτε είναι απαραίτητο να βάλω μέσο για να βρω χώρο
στο φέρι-μποτ για το αυτοκίνητο. Γνωρίζω ότι ο χρόνος από το σπίτι των Αθηνών στο σπίτι
των Μηλεών είναι τέσσερις ώρες, άντε πέντε τις ημέρες αιχμής. Κάτι που είναι άγνωστο για
τη μετακίνηση στο σπίτι της Μυτιλήνης. Μολονότι, για να πούμε και του στραβού το δίκιο,
συχνά στη Μυτιλήνη πάω (με το αεροπλάνο!) γρηγορότερα απ? ό,τι κάνω για να φθάσω μερικές
φορές στο κέντρο της Αθήνας. Μόνο που το αεροπορικό εισιτήριο Αθήνα-Μυτιλήνη έφθασε τα
170 ευρώ και το κόστος για τη μεταφορά του αυτοκινήτου είναι σχεδόν μεγαλύτερο απ? ό,τι
το αντίστοιχο για Ιταλία.
Αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι γράφουμε σε περιοδικό «γι? αυτοκίνητα». Όταν, θυμάμαι,
είχε έρθει στη Μυτιλήνη ο Κώστας Καββαθάς, είχε εντυπωσιαστεί από τα πολλά, μεγάλα και
πολυτελή αυτοκίνητα που έβλεπε. Προσωπικά, πάντα απορούσα για το λόγο που κυκλοφορούν στη
Λέσβο τόσα Audi και τόσες Mercedes και ΒMW μεγάλης ιπποδύναμης, όταν η μεγαλύτερη
απόσταση που μπορεί να διανυθεί ―μερικές φορές το χρόνο― είναι 90 χιλιόμετρα. Για να το
έχουμε σκεπασμένο τις 300 ημέρες του έτους και να μη βρίσκουμε χώρο στάθμευσης στο κέντρο
της Μυτιλήνης που αναστενάζει; Όταν η απόσταση από το σπίτι στη δουλειά είναι μερικές
εκατοντάδες μέτρα;
Kαι βέβαια, όσα αναφέρω για τη Μυτιλήνη ισχύουν και για τη Σάμο, την Κω, τη Ρόδο, τη
Σύρο, τη Σαντορίνη. Δεν αναφέρομαι στη Μύκονο, γιατί δεν έχω πάει! Βεβαίως,
αντιλαμβάνομαι ότι η «μάρκα» του αυτοκινήτου συνιστά χαρακτηριστικό του κοινωνικού status
του ιδιοκτήτη τόσο στα νησιά όσο και στη χέρσο χώρα μας. Όμως, οι της χέρσου χώρας έχουν
το άλλοθι των αποστάσεων που πιθανώς θα διανύσουν, οπότε με το Audi μετακινούνται
ταχύτερα, με μεγαλύτερη ασφάλεια και χώρους αποσκευών.
Όμως εγώ, φέτος, το μισό μου καλοκαίρι το πέρασα στο Πήλιο, οπότε, σύμφωνα με ό,τι
υποστήριξα προηγουμένως, έπρεπε να συμπεριφέρομαι ως κάτοικος νησιού ακόμη και σε ό,τι
αφορά το αυτοκίνητο. Έτσι, χρησιμοποιούσα ένα Hyundai Atos. Κατ? αρχήν, θα πρέπει να
τονίσω ότι το status μου έπεσε σημαντικά. Όλοι οι βενζινάδες, όταν σε αυτούς έβαζα
βενζίνη στα μεγάλα και πολυτελή αυτοκίνητα, μου μιλούσαν στον πληθυντικό, ενώ με το Atos
το γύρισαν στον ενικό.
Όμως εγώ είμαι κατευχαριστημένος. Κινούμενος με τη γυναίκα και το σκύλο μας, έχω ησυχάσει
από χώρους για στάθμευση και τα τοιαύτα. Μάλιστα, επειδή έπρεπε να κατεβαίνουμε δύο φορές
την ημέρα στον κτηνίατρο, το Atos με διευκόλυνε πολύ, μια και δεν είχα κατανοήσει
παλαιότερα το απίστευτο πρόβλημα στάθμευσης που υπάρχει στο Βόλο. Όμως εγώ με το
κατσαριδάκι μου χωρούσα μέσα από τα κιγκλιδώματα του πεζόδρομου και πήγαινα το σκύλο μας
―που ταλαιπωρήθηκε απίστευτα από το δάγκωμα ενός αγριόσκυλου των? Βριλησσίων― ακριβώς
στην πόρτα του κτηνίατρου Γιάννη Κουκουσέλη, που, καλή του ώρα, τον περιέθαλψε.
Από την άλλη, έτσι όπως οδηγώ το Atos, άρχισα να προσέχω και τους άλλους που οδηγούν το
ίδιο αυτοκίνητο. Οπότε έκπληκτος διαπίστωσα ότι τουλάχιστον στο Πήλιο οι Βολιώτες έχουν
αντιληφθεί ότι βρίσκονται (και) σε νησί κι έτσι οδηγικώς συμπεριφέρονται καταλλήλως.
Χώρια που στους στενούς δρόμους με τις στροφές του Πηλίου η οδήγηση είναι πανεύκολη.
Είναι η πρώτη φορά που κατεβαίνω στην εξαιρετική ακτή του Κάλαμου, μετά την Αργαλαστή,
και δεν ανησυχώ για το αν θα διασταυρωθώ με κάποιο ογκώδες 4x4, επειδή η πρόσβαση γίνεται
μέσα από ένα στενότατο δρόμο. Αλλά και Κυριακή πρωί, στον Αϊ-Γιάννη, που η κυκλοφοριακή
συμφόρηση θυμίζει Σύνταγμα με απεργία και πορεία, όλο και κάπου βρίσκεις να το αφήσεις.
Με βλέπω σε λίγο να συμμετέχω στο ΚΙΜΙΝΟ (Κίνημα Μίνι Οχήματος!), μια και πραγματικά
διαολίζομαι, όταν κινδυνεύω να με πατήσουν στην ακρογιαλιά οι καμαρωτοί χάχες που φθάνουν
μέχρι την άκρη της θάλασσας με κάτι θηριώδη 4x4, τσαλαπατώντας στην καταπληκτική ακτή της
Ξινόβρυσης τους εξαίσιους κρίνους της θάλασσας που φυτρώνουν εκεί εδώ και χιλιάδες
χρόνια._ N. M.