Xριστόφορος Kάσδαγλης
«? Η αστυνομία δεν έπεσε στην παγίδα. Παρέδωσε στη δικαιοσύνη ένα μάτσο οικογενειάρχες,με σαγιονάρες και ανυπόληπτα επαγγέλματα, με περισσότερες ληστείες παρά δολοφονίες, με
περισσότερα μηδενικά στα βιβλιάριά τους απ? ό,τι χαρακιές στα εξάσφαιρά τους?»
Το όγδοο πέπλο της ΕΛ.ΑΣ.
EINAI κρίμα που οι συλληφθέντες ως μέλη της «17 Ν» αποφεύγουν να αναλάβουν τις ευθύνες
τους και αρκούνται, μέχρι την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, στη σιωπή ή στην ωμή
παράθεση κακουργηματικών πράξεων. Αν μιλούσαν, θα έσπευδαν ασφαλώς να ζητήσουν μια
τεράστια συγγνώμη για τον τρόπο με τον οποίο διέψευσαν το μύθο τους και τις προσδοκίες
μας. Θα έκαναν δημόσια την αυτοκριτική τους που ήταν λούμπεν προλετάριοι ή έστω
μικροαστοί, που απασχολούνταν σε επαγγέλματα β' διαλογής και στερούνταν πανεπιστημιακών
τίτλων και ακαδημαϊκών αξιωμάτων.
Ανάμεσα στα εγκώμια που διατυπώθηκαν το τελευταίο δίμηνο για τη δεινότητα της εγχώριας
αστυνομίας, δεν αναφέρθηκε η πιο λαμπρή επιτυχία της. Όλοι μάθαμε για την «επιχείρηση
επτά πέπλα», αλλά κανείς δε μας μίλησε για το όγδοο. Οι «Αντίλογοι» αποτελούν, νομίζω, το
καλύτερο βήμα για τη μεγάλη αποκάλυψη.
Ας γυρίσουμε στο καλοκαίρι του 1989, ένα χρόνο μετά την κατάληψη του αστυνομικού τμήματος
του Βύρωνα. Το διάστημα που μεσολάβησε θα ήταν ίσως επαρκές για κάθε άλλη αστυνομία. Με
πείσμα και με αποτελεσματικότητα θα είχε αντιδράσει στην ακραία πρόκληση, θα είχε
ανακαλύψει τους δράστες και θα είχε εξαρθρώσει την οργάνωση, προτού αυτή προλάβει να
αναβαθμιστεί στρατιωτικώς. Θα είχε τότε αποκαλυφθεί μια ομάδα επαγγελματιών τρομοκρατών,
εργένηδων, αποφασισμένων για όλα, οι οποίοι θα έμπαιναν σε άθλια κελιά με ψηλά το κεφάλι
και θα έβγαιναν απ? αυτά ως ήρωες με ηθικό ακμαιότατο ή ως ιδανικοί αυτόχειρες.
Κάθε άλλη ―λιγότερο διορατική― αστυνομία αυτό θα είχε κάνει. Η δική μας, όχι! Δεν
επέδειξε τέτοια επιπολαιότητα, δεν έπεσε στην παγίδα, και δρέπει τώρα τους καρπούς της
οξυδέρκειάς της, παραδίδοντας στη δικαιοσύνη ένα μάτσο οικογενειάρχες, με σαγιονάρες και
ανυπόληπτα επαγγέλματα, με περισσότερες ληστείες παρά δολοφονίες στο βιογραφικό τους, με
περισσότερα μηδενικά στα βιβλιάριά τους από ό,τι χαρακιές στα εξάσφαιρά τους.
Η Σωτηροπούλου δε θα είχε προλάβει να χτίσει τα σπίτια της, ο Κουφοντίνας δε θα είχε
καρπωθεί τις κοινοτικές επιδοτήσεις για τα μελίσσια του, τα γνωστά ερωτικά τρίγωνα δε θα
είχαν κυοφορηθεί και ο Γιωτόπουλος θα είχε αποφύγει τη διαμάχη με την τοπική αυτοδιοίκηση
για τις αιρετικές αρχιτεκτονικές αντιλήψεις του.
Η αντιτρομοκρατική υπηρεσία, από την άλλη, δε θα είχε βεβαίως αποκτήσει τα πολυάριθμα
ολοκαίνουργια αλεξίσφαιρα Cherokee. Ούτε πιστώσεις ούτε μοντέρνα οργανωτική δομή ούτε
νομοθετικό οπλοστάσιο ούτε λογισμικό τελευταίας τεχνολογίας ούτε περίβλεπτες διεθνείς και
δημόσιες σχέσεις ούτε στρατιά εθελοντών πληροφοριοδοτών απ? όλες τις κοινωνικές τάξεις.
Θα είχαν μείνει ―τώρα γίνεται φανερό― στην εποχή της τηλεκάρτας, όπως τότε στη Ριανκούρ.
Με ενοχλητικές εφημερίδες να κάνουν ρεπορτάζ και όχι αναμετάδοση διαρροών. Με άβουλους
πολιτικούς να παρεμβάλλουν εμπόδια στο έργο τους. Με δικηγόρους να προασπίζουν τα
δικαιώματα των κατηγορουμένων και τη δικονομική τάξη. Με μια κοινή γνώμη αδιάφορη. Χωρίς
τηλεοπτικά παράθυρα να διατρανώνουν την αίγλη, την αποτελεσματικότητα και το δαιμόνιό
τους, ούτε καν τη λεβεντιά τους, την άψογη τήρηση των συνταγματικών εγγυήσεων και την
πρωτοφανή πειθώ τους προς τους κατηγορουμένους, οι οποίοι ―ως γνωστόν― δε βρίσκουν λόγια
να εκφράσουν την ευγνωμοσύνη τους...
Αυτά θα συνέβαιναν αν η ελληνική αστυνομία είχε κάνει το λάθος να εξαρθρώσει εγκαίρως τη
«17 Ν». Και πολλά άλλα, που ξεπερνούν τα όρια της ασφαλούς πρόβλεψης και μπαίνουν στα
χωράφια της επιστημονικής φαντασίας. Ο εκσυγχρονισμός, ας πούμε, μπορεί να είχε αργήσει
ακόμη περισσότερο και, πάντως, δε θα είχε σήμερα να ποντάρει στο τελευταίο του χαρτί,
ώστε να ανατρέψει το συσχετισμό των πολιτικών δυνάμεων. Οι Aμερικανοί θα είχαν
ενδεχομένως αναζητήσει άλλους, πιο επώδυνους τρόπους διείσδυσης. Η αριστερά δε θα
εκλιπαρούσε συγχώρεση για την αντιδικτατορική της δράση. Μεγάλοι ρεπόρτερ θα είχαν χάσει
την ευκαιρία να αναδειχθούν, αποκαλύπτοντας τον Πάμπλο, τον Τσεκούρα, τον Κοροβέση ή τη
Φιλίνη ως αρχηγούς. Και η τηλεόραση θα είχε στερηθεί αυτή την τόσο πολύτιμη τονωτική
ένεση που έμελλε το καλοκαίρι του 2002, δεκατρία ολόκληρα χρόνια αργότερα, να δώσει
διέξοδο στις υπερβολικές προσδοκίες που είχαν προηγουμένως καλλιεργήσει υπερπαραγωγές
όπως το Big Brother και το Bar. Εντόπισαν ορισμένοι κακοήθεις ομοιότητες ανάμεσα στο
τηλεοπτικό σόου της εξάρθρωσης της «17 Ν» και στα reality παιχνίδια: η ιδεολογία της
κάμερας, οι κλήσεις των τηλεθεατών σε γραμμές 090, το δωμάτιο των εξομολογήσεων, τα
υπόγεια καρφώματα, οι διαδοχικές ψηφοφορίες που βγάζουν τους συμπαίκτες στη «σέντρα», οι
οπερατέρ στην έξοδο, η συνέχεια του παιχνιδιού στα τηλεοπτικά παράθυρα. Κάνουν λάθος, δεν
υπάρχει καμία σχέση. To Bar και το Big Brother μεταδίδονται σε ώρες που δεν παρακολουθούν
παιδιά._ X. K.
Υ.Γ.: Η έκπληξη για μένα δεν ήταν οι ―λίγοι, έστω― δημοσιογράφοι και σχολιαστές που
στάθηκαν με κριτική διάθεση και αξιοπρέπεια απέναντι στους αντιτρομοκράτες
τηλε-εισαγγελείς. Η έκπληξη ήταν η πικρή σοφία του πατέρα Περατικού. Δεν ξέρω αν τη
διέθετε ανέκαθεν ή την απέκτησε με το σκληρό τρόπο. Αυτό που ξέρω είναι ότι, μετά τις
πρώτες ημέρες, εξαφανίστηκε μόνος του από τα παράθυρα. Δε νομίζω να έφυγε για διακοπές.