Nίκος Mάργαρης
Ολυμπιακονίκης!ΓIA την επιστροφή μου από τη Μυτιλήνη στην Αθήνα, την Παρασκευή 6 Δεκεμβρίου, είχα
κανονίσει την πτήση της Ολυμπιακής που φεύγει από το νησί στις 19:30. Δεν έκλεισα,
βέβαια, με την πτήση που αναχωρεί στις 16:05 ―η οποία αναφέρεται στο βιβλιαράκι με τα
δρομολόγια―, γιατί πάντοτε ματαιώνεται! Οι επιβάτες πληροφορούνται μια μέρα νωρίτερα ότι
θα μεταφερθούν στην επόμενη. Για την οποία και είχα κλείσει εγώ νωρίτερα. Απέφυγα την
πτήση της Aegean, γιατί αργούσε, μια και είχε ώρα αναχώρησης στις 20:40.
Στο αεροδρόμιο έφθασα κανονικά, μόνο που έκπληκτος διαπίστωσα ότι η ώρα αναχώρησης είχε
αλλάξει και είχε γίνει 21:00. Έφυγα, γύρισα στο γραφείο και ξαναπήγα στο αεροδρόμιο στις
20:30 για να παρακολουθήσω την Aegean να φεύγει στην ώρα της, ενώ εγώ πληροφορήθηκα ότι
το δικό μας αεροπλάνο δεν είχε φύγει ακόμη από την Αθήνα.
Έχοντας πάντοτε υπόψη το γνωστό «ένα βιασμό που δεν μπορείς ν' αποφύγεις κοίταξε
τουλάχιστον να τον απολαύσεις», αγόρασα τις εφημερίδες και στρώθηκα στο διάβασμα.
Συγχρόνως δεχόμουν στο κινητό τις ευχές των φίλων και γνωστών για την ονομαστική μου
εορτή! Ευτυχώς, σκέφθηκα, που δεν ταξίδευα χθες και απέφυγα το χαμό των ματαιώσεων. Kαι
αυτό, επειδή την προηγούμενη υπήρξε ξαφνική (!) απεργία των ελεγκτών εναέριας κυκλοφορίας
―που αργά το βράδυ της Τετάρτης ανακοίνωσαν ότι συμμετέχουν στην απεργία της ΑΔΕΔΥ, που
ξεκινούσε την... Πέμπτη―, με αποτέλεσμα να γίνει στα αεροδρόμια το «έλα να δεις».
Μάλιστα, αντιγράφω από ΤΑ ΝΕΑ, «μέσα στη γενικότερη αναταραχή και το χάος που επικρατούσε
στο αεροδρόμιο ?Ελ. Βενιζέλος? οι τεχνικοί της Ολυμπιακής Αεροπορίας, που αντιδρούν στην
ιδιωτικοποίηση της εταιρείας, έκαναν πορεία μέσα στην πίστα των αεροσκαφών παραβιάζοντας
κάθε κανονισμό ασφαλείας».
Να μη σας τα πολυλογώ, κατά τις δέκα και μισή φύγαμε, με τον πιλότο, ευγενέστατο είναι η
αλήθεια, να μας ζητά συγγνώμη για την καθυστέρηση, η οποία ήταν αποτέλεσμα
«καθυστερημένης άφιξης».
Έφθασα σπίτι μεσάνυχτα, για να καθήσω στο γιορτινό τραπέζι με την οικογένειά μου, και στη
συνέχεια ετοίμασα τα πράγματά μου, γιατί έπρεπε με το αεροπλάνο των εννέα ―πάλι με την
Ολυμπιακή― να πάω στη Ρόδο, για να προεδρεύσω, καθώς και να μιλήσω σε μια από τις
συνεδρίες μιας διεθνούς συνάντησης για το «Νησιωτισμό». Λόγω ενός δυσάρεστου
οικογενειακού συμβάντος έπρεπε μετά την ομιλία μου, που ήταν στις δώδεκα, να αναχωρήσω
αμέσως για την Αθήνα.
Στις επτάμισι ήμουν στο αεροδρόμιο και πήγα στην αίθουσα των επισήμων, την οποία ―όπως
γίνεται μόνιμα― είχαν καταλάβει οι υπάλληλοι της Ολυμπιακής, που πίνουν τον καφέ και την
πορτοκαλάδα τους αραχτοί, σχολιάζοντας το πόσο άδικη θα είναι η ιδιωτικοποίηση.
Ενώ το αεροπλάνο για τη Ρόδο έφευγε στις εννέα, στην κλειστή έξοδο δεν ήταν κανένας. Κατά
τις εννιάμισι πληροφορηθήκαμε από τα μεγάφωνα ότι θα φεύγαμε στις εννέα και εικοσιπέντε
(είδες ακρίβεια;) «λόγω καθυστερημένης άφιξης». Πήρα άλλη μία εφημερίδα και συνέχισα το
διάβασμα, μόνο που η ώρα είχε φθάσει δέκα και μισή και ουδείς υπήρχε να μας πει τι
γίνεται. Συγχρόνως, διαπίστωσα έντρομος ότι ακόμη και αν έφευγε στις έντεκα δε θα
προλάβαινα να γυρίσω. Ακόμη και στην απίθανη περίπτωση που η επόμενη πτήση της Ολυμπιακής
θα έφευγε στην ώρα της.
Ακύρωσα τις κρατήσεις, ειδοποίησα στη Ρόδο ότι δε θα καταφέρω να πάω και γύρισα σπίτι
μεσημέρι. Αποφάσισα να μην κάνω τίποτα το σαββατοκύριακο, μήπως και καταφέρω να
ξεκουραστώ.
Δευτέρα πρωί, φρέσκος φρέσκος, κατέβαινα στο κέντρο της Αθήνας με το λεωφορείο. Ένα
απίστευτο κυκλοφοριακό κομφούζιο στη Βασιλίσσης Σοφίας μάς έκανε να βλαστημούμε θεούς και
δαίμονες:
― Tι συμβαίνει εδώ;
― Έχουν πορεία οι υπάλληλοι της Ολυμπιακής «ενάντια» στην ιδιωτικοποίηση!
Αυτό ήταν από τα άγραφα! Κατέβηκα από το λεωφορείο και περπάτησα προς τη στάση του μετρό.
Ευτυχώς, όσοι καθημερινά απεργούν και κλείνουν με τις διαδηλώσεις και τις κινητοποιήσεις
τους το κέντρο της Αθήνας ακόμη δεν άρχισαν πορείες μέσα στις γραμμές του μετρό. Όμως,
για πόσο ακόμη; Καλή Χρονιά!_ N. M.