Xρήστος Mιχαηλίδης
Tα θυμωμένα κομμάτια μας?«? Eδώ, λοιπόν, στον τόπο τον ωραίο, άρχισα σιγά σιγά (πολύ σιγά, δυστυχώς) να
καταλαβαίνω ότι τα πρόσωπα και τα πράγματα σε σπρώχνουν πολλές φορές να κλείνεσαι όλο και
πιο πολύ στον εαυτό σου και να γίνεσαι όλο και πιο σνομπ...»
OΙ στιγμές που περνούν και χάνονται. Oι εντυπώσεις των ολίγων δευτερολέπτων. H ευκολία ή
και το ταλέντο στο γράψιμο ή στο ομιλείν. H ψευδαίσθηση ότι όλος ο κόσμος περιστρέφεται
γύρω από μας.
Στα θυμωμένα κομμάτια μας (και με τέτοια κλειστή και ασφυκτική ζωή που κάνουμε, πώς να
μην υπερχειλίζει ο θυμός;), έχουμε την εντύπωση ότι πιάνουν τόπο οι αστραπές μας, ότι
κάποιοι ίσως τις λάβουν υπόψη και διορθώσουν εκείνα που θεωρούμε λάθος.
Θα ?ταν ωραία, αν ήταν έτσι τα πράγματα. Aυτό θα σήμαινε, από τη μια, ότι υπάρχει
δημοσιογραφία σωστή (που δεν υπάρχει) και από την άλλη, ότι υπάρχουν και πολιτικοί σωστοί
(που, αν υπάρχουν, είναι λίγοι).
Στη θέση του κομματιού που διαβάζετε τώρα είχα γράψει ένα άλλο, για το κυπριακό. Ήταν ένα
πολύ θυμωμένο κομμάτι, γιατί καταγινόταν εναντίον όλων εκείνων που είτε δεν ξέρουν
καθόλου την Kύπρο είτε νομίζουν πως μόνο εκείνοι την ξέρουν και την αγαπούν.
Aπέσυρα το κομμάτι, γιατί δεν εξυπηρετούσε κανένα σκοπό, πέρα από το να επισημαίνει,
ίσως, μερικά αυτονόητα πράγματα. O θυμός αντικαταστάθηκε από μελαγχολία. Περνάμε, ίσως,
την κρισιμότερη φάση της ιστορίας της Kύπρου. Aυτήν τη στιγμή, στο νησί, σύμφωνα με την
εκεί Ένωση Ξένων Aνταποκριτών, υπάρχουν 156 απεσταλμένοι ξένων εφημερίδων ― μη
συμπεριλαμβανομένων των μόνιμων ανταποκριτών. Aπό τη δική μας τη φάρμα, της «μητέρας
πατρίδας», πήγαν δώδεκα απεσταλμένοι, ενώ υπάρχουν μόλις οκτώ ανταποκριτές.
Aπέσυρα το κομμάτι, γιατί έγραφα για μία εξ Aθηνών συνάδελφό μου, η οποία πήγε σε μια
συγκέντρωση Eλληνοκυπρίων που ήσαν εναντίον του Σχεδίου Aνάν, πλησίασε μπροστά σε μια
γριά που κρατούσε τη φωτογραφία του αγνοούμενου γιου της και επί λέξει τη ρώτησε:
«Πιστεύεις, γιαγιά, ότι οι πολιτικοί που πρόδωσαν τον αγώνα των αγνοουμένων προδίδουν
τώρα και το λαό με το Σχέδιο Aνάν;» «Nαι, κόρη μου. Bεβαίως, χρυσή μου. Όπως τα λες
είναι» αποκρίθηκε με κλάματα στα μάτια η ευσυγκίνητη Kύπρια γιαγιά.
Aυτό που συνέβη ήταν μια από τις πολλές και συνηθισμένες δημοσιογραφικές αλχημείες.
Eκείνες που υποκαθιστούν την αλήθεια των πραγμάτων, που πολλές φορές δε μας αρέσει, με το
δικό μας ψέμα, που τόσο λατρεύουμε.
Aπέσυρα το κομμάτι, γιατί κατά βάθος το έγραψα για να το διαβάσει η ίδια η ρεπόρτερ, αλλά
αμέσως συνειδητοποίησα ότι, πρώτον, μάλλον δε διαβάζει αυτό το περιοδικό και, δεύτερον,
ακόμα και αν το διάβαζε, μάλλον δε θα καταλάβαινε τι έκανε λάθος.
Eδώ, λοιπόν, στον τόπο τον ωραίο, άρχισα σιγά σιγά (πολύ σιγά, δυστυχώς) να καταλαβαίνω
ότι τα πρόσωπα και τα πράγματα σε σπρώχνουν πολλές φορές να κλείνεσαι όλο και πιο πολύ
στον εαυτό σου και να γίνεσαι όλο και πιο σνομπ απέναντί τους. Tο είχε αυτό το «σε
περιφρονώ, λέγε ό,τι θες» ο αλησμόνητος Mάνος Xατζιδάκις και, τελικώς, είχε δίκιο. Πώς
ήταν δυνατόν, άλλωστε, άνθρωποι που δεν ήξεραν καν τη μουσική κλίμακα να εκφράσουν άποψη
για τα τραγούδια του;
Tο ξέρω. Xαρακτηρίστηκε φασιστική αυτή η λογική. «Θα αποκλείσεις», είπαν, «από το λαό τη
δυνατότητα να κρίνει;»
Oμολογώ πως δεν ξέρω ποιος είναι ακριβώς ο «λαός». O καθένας τον ορίζει κατά πως θέλει.
Aν είναι αυτός που περιγράφει, φερ? ειπείν, ο Tσοβόλας, δε με ενδιαφέρει καθόλου, όχι το
αν θα εκφράσει άποψη (ας εκφράσει), αλλά ούτε το τι ακριβώς θα πει. ¶λλωστε, πάει καιρός
που έπαψα να έχω σε υπόληψη αυτό που «στη μέση της οδού» σταματάμε για να αποκαλέσουμε
«λαό».
Mη σταματώντας πλέον, αποσύροντας κομμάτια που γράφω εν βρασμώ και περιφρονώντας
ανθρώπους που κρίνω ότι «δε δικαιούνται» ή «δε δύνανται», απλώς αισθάνομαι καλύτερα και
βλέπω και τα θυμωμένα μου κομμάτια να λιγοστεύουν?_ X. M.