Eφημερίδα
Υποχώρηση στο Αιγαίο. Με συμφωνία που ρυθμίζει «την εναέρια κυκλοφορία στο Αιγαίο για
τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004», η Ελλάδα δίνει χώρο για παράνομες τουρκικές πτήσεις.
Δεκτό το πάγιο αίτημα της Τουρκίας για στρατιωτικές ασκήσεις και δημιουργία πεδίου βολής
στην περιοχή της Λήμνου.
17 Σεπτεμβρίου
Με βέτο των ΗΠΑ απορρίπτεται στον ΟΗΕ ψήφισμα «προστασίας» του Αραφάτ. Ελεύθερο το Ισραήλ
να απελάσει τον Παλαιστίνιο ηγέτη.
18 Σεπτεμβρίου
Ανακοινώνεται ο νέος νόμος για νομιμοποιήσεις, ρυθμίσεις, εντάξεις και πρόστιμα για τα
αυθαίρετα. Ρεύμα και νερό σε όσα αυθαίρετα μέχρι 120 τ.μ. δηλωθούν ως κύριες κατοικίες.
20 Σεπτεμβρίου
Τα «πακέτα» παροχών της κυβέρνησης δε φαίνεται να επηρεάζουν τις προθέσεις των πολιτών.
Όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, η Ν.Δ. προηγείται του ΠΑΣΟΚ από 6,1 έως και 7,9%. Μόνη
παρηγοριά για τον Κώστα Σημίτη, το γεγονός ότι προηγείται ελαφρώς του Κ. Καραμανλή.
22 Σεπτεμβρίου
Προμελετημένη από το 2001 ήταν η επέμβαση στο Ιράκ, σύμφωνα με βιβλίο του απόστρατου
στρατηγού Ουέσλι Κλαρκ, ο οποίος διεκδικεί το χρίσμα των Δημοκρατικών στις προεδρικές
εκλογές.
Συνέλαβαν... γάιδαρο, γιατί πέρασε χωρίς διαβατήριο! Οι Τουρκοκυπριακές αρχές
προσβλήθηκαν και οδηγούν σε δίκη ιδιοκτήτη και συνοδούς.
23 Σεπτεμβρίου
Πεθαίνει σε ηλικία 80 ετών ο Κώστας Βερόπουλος, συνιδρυτής της ομώνυμης αλυσίδας σούπερ
μάρκετ. Εκτός από επιτυχημένος επιχειρηματίας, άφησε πίσω του και συγγραφικό έργο.
25 Σεπτεμβρίου
Νομοσχέδιο-τομή στο ιδιοκτησιακό καθεστώς της χώρας. Περισσότερο από το ένα τρίτο της
έκτασης της Ελλάδας, γύρω στα 50 εκατ. στρέμματα, βγαίνουν από τις προστατευτικές
διατάξεις της δασικής νομοθεσίας και «δίνονται» για κάθε μορφής αξιοποίηση. «Επιβράβευση
για τους καταπατητές, κοροϊδία για τους νόμιμους», το χαρακτηρίζει η αντιπολίτευση.
Η αντισεισμική προστασία σώζει ζωές. Σεισμός 7,8 Ρίχτερ στην Ιαπωνία προκάλεσε μόνο
τραυματισμούς και ζημιές!
26 Σεπτεμβρίου
«Μεγάλος Αδελφός» στα Σπάτα. Σάρωση της κόρης οφθαλμού στο αεροδρόμιο για όσους
ταξιδεύουν στις ΗΠΑ. Το «Ελευθ. Βενιζέλος» εφαρμόζει πιλοτικό πρόγραμμα για τα προσωπικά
δεδομένα όσων ταξιδεύουν στις ΗΠΑ.
27 Σεπτεμβρίου
Νέα επιθετικά δημοσιεύματα για την ασφάλεια του «2004» σε αμερικανικές εφημερίδες. Η
ελληνική κυβέρνηση τα αποδίδει σε προσπάθεια ν? ασκηθούν πιέσεις από ξένα συμφέροντα, που
επιδιώκουν έργα ή προμήθειες.
28 Σεπτεμβρίου
«Επιδημία» μπλακ άουτ. Μετά τις ΗΠΑ και το Λονδίνο, στο σκοτάδι και η Ιταλία. Χάος και
προβλήματα. Αιτία; Κεραυνός στην Ελβετία!
29 Σεπτεμβρίου
Μεταβολές στη δημόσια διοίκηση εξαγγέλλει ο Κ. Καραμανλής. Η Ν.Δ. υπόσχεται αντικατάσταση
του ΑΣΕΠ και προσλήψεις με «άλλο τρόπο», αλλά «χωρίς κομματικά κριτήρια», μείωση των
υπουργείων, εκλογή δημάρχων με 42%, συγχωνεύσεις ή κατάργηση υπηρεσιών κ.ά.
Πεθαίνει ο Ηλίας Καζάν. Από τους μεγαλύτερους σκηνοθέτες, όχι μόνο του αμερικανικού, αλλά
και του παγκόσμιου κινηματογράφου. Μοναδική σκιά, η στάση του στην Επιτροπή
Aντι-αμερικανικών Ενεργειών, όταν στην περίοδο του μακαρθισμού κατέδωσε φίλους και
συνεργάτες.
Στις νάρκες έσβησε το όνειρο. Επτά Πακιστανοί λαθρομετανάστες νεκροί στον Έβρο από νάρκη.
30 Σεπτεμβρίου
Ποινική δίωξη κατά του επιχειρηματία Σωκράτη Κόκκαλη άσκησε η εισαγγελία Αθηνών μετά από
μήνυση του Εθνικού Ιδρύματος Αθλημάτων της Ρωσίας. Κατηγορείται για πλαστογραφία και
ξέπλυμα βρόμικου χρήματος.
1η Οκτωβρίου
Ιεροί καβγάδες στην Ιερά Σύνοδο. Ιεράρχες «πυροβολούν» τον Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο για
τη διένεξή του με τον Πατριάρχη και αυτός απειλεί να τους πετάξει έξω από την αίθουσα.
Ηλεκτρονικό χαρτί κατασκεύασε η Philips. Κάνει δυνατή την αποστολή ειδήσεων και βίντεο με
τρόπο παρόμοιο της αποστολής σε επιπαλάμιους υπολογιστές (PDA) και συσκευές ασύρματου
Διαδικτύου.
2 Οκτωβρίου
Κατατίθεται ο προϋπολογισμός για το 2004. Προβλέπει αύξηση ΑΕΠ 4,2%, έλλειμμα 1,4%,
ανεργία 8% και αυξήσεις 6,4%. «Εκτός πραγματικότητας», λέει η Ν.Δ., ταξικό και αντιλαϊκό
τον χαρακτηρίζει το ΚΚΕ.
Στο Νοτιοαφρικανό συγγραφέα, πολέμιο του απαρτχάιντ, Τζον Μάξγουελ Κούτσι, απονέμεται το
φετινό Νόμπελ Λογοτεχνίας.
3 Οκτωβρίου
Η CIA καίει τον Μπους: «Δεν υπάρχουν όπλα», λέει η έκθεση του επικεφαλής της ομάδας
ερευνητών, Ντέιβιντ Κέι, ο οποίος βρήκε μονάχα ενδείξεις προσπάθειας για βιολογικά, και
μάλιστα σε μικρή κλίμακα!
4 Οκτωβρίου
Αποτυχία της Διακυβερνητικής για το Ευρωσύνταγμα. Η διακήρυξη της Ρώμης περιέχει
γενικολογίες και ευχολόγια, κρύβοντας κόντρες και οικονομικούς εκβιασμούς μεταξύ
Ισπανίας-Πολωνίας και Γαλλίας-Γερμανίας.
6 Οκτωβρίου
Και γκάλοπ για τη δίκη της 17Ν από τη VPRC και την Ελευθεροτυπία. Η συντριπτική
πλειοψηφία των Ελλήνων εκτιμά ότι οι κατηγορούμενοι είναι ένοχοι. Πάντως, υψηλά είναι και
τα ποσοστά εκείνων που θεωρούν ότι τα αδικήματα είναι πολιτικά, αλλά και η δίκη δίκαιη.
Όσο για τον Αλ. Γιωτόπουλο, το 44% τον θεωρεί αρχηγό, κάτι που αμφισβητεί το 17,9%.
7 Οκτωβρίου
Έλληνας πρόεδρος στο Ευρωδικαστήριο. Τρίτη ευρωπαϊκή επιτυχία για τη χώρα μας. Μετά το
Λουκά Παπαδήμο (Ευρωπαϊκή Τράπεζα) και το Νικηφόρο Διαμαντούρο (Ευρωπαίος Συνήγορος του
Πολίτη), ήρθε η σειρά του δικαστή Βασιλείου Σκουρή, που αναλαμβάνει την προεδρία του
Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου.
Κωδικός ANTΑΡΚΤΙΚΗ
[ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΟΣ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ]
Μετά το Ιράκ, τι; Η Ανταρκτική!
Τι κοινό έχουν το Ιράκ και η Ανταρκτική; Πρώτον, και τα δύο έχουν πετρέλαιο. Δεύτερον,
μετά το Ιράκ, οι ΗΠΑ φαίνονται διατεθειμένες να καταλάβουν και την Ανταρκτική...
H Ανταρκτική είναι κυριολεκτικά η τελευταία άγρια περιοχή του πλανήτη. Όμως, πολύ
σύντομα, ένα πρότζεκτ των ΗΠΑ ίσως δώσει τέλος σ? αυτή την απομόνωση. Μέχρι το τέλος του
2004, ο πρώτος μόνιμος δρόμος προς το Νότιο Πόλο θα είναι γεγονός. Το Traverse Highway
είναι ένας οδικός άξονας 1.600 χλμ. που θα ενώνει την ακτή με τον Πόλο, διασχίζοντας -από
πάνω- τις πλεούμενες πλατφόρμες του Ρος. Το σημαντικό για τους Aμερικανούς είναι ότι μ?
αυτό τον τρόπο θα ενωθούν οδικά οι δύο βάσεις τους: η βάση McMurdo (που είναι ταυτόχρονα
στρατιωτική και επιστημονική) και η Amundsen-Scott (ή αλλιώς The Dome, δηλαδή Ο Θόλος),
που βρίσκεται ακριβώς πάνω στο γεωγραφικό Νότιο Πόλο.
Όταν το έργο τελειώσει, υπολογίζεται ότι ο δρόμος θα είναι ανοιχτός 100 μέρες το χρόνο,
λόγω καιρικών συνθηκών. Η απόσταση μεταξύ των δύο σημείων θα καλύπτεται μέσα σε δέκα
μέρες, αφού τα οχήματα θα κινούνται με μέγιστη ταχύτητα 15 χλμ/ώρα.
Παρά την εκ των πραγμάτων αραιοκατοίκηση της ηπείρου (12.000 τουρίστες και 4.000
επιστήμονες κάθε χρόνο, αλλά μόνο μία χιλιάδα κατά τη διάρκεια του χειμώνα), το
οικοσύστημα έχει ήδη υποφέρει αρκετά. Aπό τον 19ο αιώνα, λόγω της εντατικής αλιείας, η
φώκια και η φάλαινα κινδύνεψαν με εξαφάνιση. Σήμερα, η παρουσία των επιστημονικών
εργαστηρίων αφήνει πίσω της χιλιάδες τόνους μεταλλευτικά και χημικά απόβλητα.
Στο μεγαλόπνοο σχέδιο των ΗΠΑ αντιδρά πρώτη η Greenpeace, που θεωρεί μεγάλο τον κίνδυνο
μόλυνσης από τα καύσιμα σε περίπτωση ατυχήματος, σε οποιοδήποτε σημείο της διαδρομής.
Ίσως, όμως, ο πραγματικός κίνδυνος να μην είναι μόνο περιβαλλοντικός. Ο Ρόμπερτ Σουάν, ο
πρώτος άνθρωπος που έφτασε με τα πόδια και στους δύο Πόλους, δηλώνει στη σουηδική
εφημερίδα Dagens Nyheter: «Οι δρόμοι επιτρέπουν τον απεγκλωβισμό. Όμως, ποιος μπορεί να
εγγυηθεί ότι αυτό δε θα καταλήξει στην εκμετάλλευση των φυσικών πόρων; Και τι θα συμβεί
αν οι Αμερικανοί υποστηρίξουν ότι ο δρόμος τούς δίνει το δικαίωμα να εξορύξουν
πετρέλαιο;»
Η λακωνική Συνθήκη της Ανταρκτικής (1959), θεωρητικά, τους κόβει την... όρεξη, αφού
απαγορεύει κάθε στρατιωτική δραστηριότητα και εδαφική διεκδίκηση. Επιπλέον, το Πρωτόκολλο
της Μαδρίτης, του 1991, απαγορεύει την εκμετάλλευση των μεταλλευτικών και πετρελαϊκών
πηγών για τα επόμενα πενήντα χρόνια. Oι HΠA θα σεβαστούν τα «χαρτιά», σε μια εποχή που η
υπερδύναμη δείχνει να μην υπολογίζει και πολύ τις διεθνείς δεσμεύσεις, ενώ επενδύει στη
γεωστρατηγική σημασία της Ανταρκτικής;
ΒΟΛΙΒΙΑ
[ΤΑ ΚΑΜΩΜΑΤΑ ΤΗΣ ΜΠΕΧΤΕΛΣ]
Ιράκ ? Βολιβία - λειψυδρία
Μια από τις πρώτες ενέργειες των Aμερικανών μετά τη «νίκη» τους στο Ιράκ ήταν η
ιδωτικοποίηση του δικτύου ύδρευσης της χώρας.
Η είδηση πέρασε στα ψιλά. Η εταιρεία Bechtels υπέγραψε συμβόλαιο ύψους 680 εκατ. δολαρίων
με την αμερικανική κυβέρνηση για την ανοικοδόμηση του δικτύου ύδρευσης του Ιράκ. Στο
συμβόλαιο αναφέρεται ακόμη ότι η Bechtels θα διαχειρίζεται για είκοσι χρόνια τους
υδάτινους πόρους της χώρας.
Δεν είναι η πρώτη φορά που η εταιρεία αυτή εμπλέκεται σε υποθέσεις εκμετάλλευσης υδάτινων
πόρων. Το 1999, η χορήγηση δανείου από την Παγκόσμια Τράπεζα στη Βολιβία για αρδευτικά
έργα στην περιοχή Κοχαμπάμπα συνοδευόταν και από τη «σύσταση» προς την κυβέρνηση της
χώρας να προχωρήσει στην ιδιωτικοποίηση της τοπικής δημοτικής επιχείρησης ύδρευσης.
Ανάδοχος της νέας εταιρείας που θα έλυνε το πρόβλημα της λειψυδρίας στην περιοχή ορίστηκε
η International Water, θυγατρική του ομίλου Bechtels, από τις μεγαλύτερες κατασκευαστικές
εταιρείες των ΗΠΑ.
Ένα χρόνο αργότερα, στην περιοχή αυτή, όπου κανείς μισθός δεν ξεπερνά τα 100 δολάρια και
μια μέση οικογένεια πέντε ατόμων ζει με 80 δολάρια το μήνα, η προμήθεια νερού κόστιζε 20
δολάρια μηνιαίως. Ακολούθησε ξεσηκωμός. Τον Ιανουάριο του 2000, οι κάτοικοι της περιοχής
ίδρυσαν την «Ένωση προς υπεράσπιση νερού και ζωής» και κατέλαβαν τις εγκαταστάσεις της
αμερικανικής εταιρείας. Ανέλαβαν τη διαχείριση και τη διανομή του νερού διώχνοντας τους
υπαλλήλους της Bechtels, χαρακτήρισαν τις εγκαταστάσεις δημόσια ιδιοκτησία και το νερό
«δώρο θεού και όχι εμπόρευμα». Η επιχείρηση δεν άργησε να αντιδράσει. Η κυβέρνηση της
Βολιβίας κήρυξε στην περιοχή στρατιωτικό νόμο. Το Φεβρουάριο του ίδιου έτους, ένοπλοι
άνδρες ιδιωτικών εταιρειών security και μισθοφόροι από άλλες λατινοαμερικανικές χώρες που
είχε μισθώσει η Bechtels προσπάθησαν να καταλάβουν τις εγκαταστάσεις. Ακολούθησαν επί δύο
μήνες συγκρούσεις των κατοίκων με τους μισθοφόρους, με πολλούς νεκρούς. Η υπόθεση πήρε
διαστάσεις και πολίτες από ολόκληρη τη Βολιβία έσπευσαν σε βοήθεια των κατοίκων της
Κοχαμπάμπα.
Στο τέλος, η κυβέρνηση της Βολιβίας αναγκάστηκε να παρέμβει. Στις 4 Απριλίου 2000,
υπέγραψε νόμο με τον οποίο η ύδρευση της Κοχαμπάμπα ανατέθηκε στην «Ένωση». Παράλληλα,
όμως, υποχρεώθηκε να πληρώσει υπέρογκες αποζημιώσεις στην Bechtels. Τώρα, η ίδια εταιρεία
ανέλαβε να ξεδιψάσει του Ιρακινούς.
[ΑΥΤΟΨΙΑ ΣΤΑ ΓΚΕΤΟ]
Σιδηρούν ευρωπαϊκό παραπέτασμα
Τούρκος συγγραφέας επισκέπτεται την Ελλάδα και χώνει το νυστέρι του στα γκέτο των
μεταναστών.
To Σεπτέμβριο του 2002, ο συγγραφέας Μπεχζάντ Γιαγκμαϊάν ταξίδεψε από την Τουρκία στην
Ελλάδα παρακολουθώντας τα καραβάνια των μεταναστών από τις χώρες της Μέσης Ανατολής
(Ιράν, Ιράκ, Αφγανιστάν, Πακιστάν) στον παράδεισο της Ε.Ε.
Από τα ελληνοβουλγαρικά σύνορα στα νησιά του Αιγαίου και από ?κει στο γκέτο της Πάτρας, ο
συγγραφέας περιγράφει την Οδύσσεια των μεταναστών προς την υποτιθέμενη Εδέμ: αστρονομικές
αμοιβές στους λαθρεμπόρους, ναρκοπέδια και βάλτοι στον Έβρο, τρικυμίες πάνω σε
καρυδότσουφλα στο Αιγαίο, βαρβαρότητα από τις ελληνικές αρχές και εξαθλίωση στα γκέτο των
ελληνικών πόλεων, όπως η «ολυμπιακή» Πάτρα. Αφήνουμε ένα κομμάτι από τη διήγησή του να
ξετυλιχτεί, όπως δημοσιεύτηκε στην ανεξάρτητη αμερικανική επιθεώρηση Counterpunch:
Η ιστορία του Κένεθ
«Γνώρισα τον Κένεθ σε έναν προσφυγικό καταυλισμό στη Σόφια, τέλη Οκτωβρίου του 2002.
Νεαρός από τη Νιγηρία, πέρασε κάμποσα σύνορα για να φτάσει στη Βουλγαρία. Καλοσυνάτος και
μόνιμα χαμογελαστός, μου μίλησε για τις ελπίδες και τα όνειρά του, έκανε αστεία, πόζαρε
στην κάμερα και με συνόδευε παντού για να με προστατεύσει από απρόβλεπτους κινδύνους.
Πέντε μέρες αργότερα, στα βουνά ανάμεσα στη Βουλγαρία και την Ελλάδα, το μακρύ ταξίδι του
Κένεθ έλαβε τέλος. Παγιδεύτηκε σε μια χιονοθύελλα και θάφτηκε μαζί με τα όνειρά του κάτω
απ? το χιόνι. Οι φίλοι του τον άφησαν πίσω για να σώσουν τις δικές τους ζωές. Έκλαψα στην
ιστορική Ακρόπολη των Αθηνών. [?] Ο Κένεθ πέθανε, πολλοί άλλοι, όμως, επιβιώνουν στο
ταξίδι μέχρι την Ελλάδα, μόνο για να ανακαλύψουν στην Ε.Ε. μια φρίκη που δεν είχαν
φανταστεί. [?]
Στη μετά την 11η Σεπτεμβρίου Ευρώπη, η Ελλάδα είναι ο ?πορτιέρης? της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Οι Ιρανοί, οι Κούρδοι του Ιράκ και οι Αφγανοί πηγαίνουν στο λιμάνι της Πάτρας, βασική
πύλη προς την Ιταλία και περιοχή των πιο κατάφωρων παραβιάσεων των ανθρώπινων
δικαιωμάτων, κακοποιούνται από τους κομάντος (έτσι αποκαλούν τους άντρες των αρχών
ασφαλείας), κρατούνται κάτω από υποτυπώδεις συνθήκες διαβίωσης και τους απαγορεύεται να
φύγουν από την Ελλάδα».
Στο γκέτο της Πάτρας
«Οι Αφγανοί της Πάτρας ζουν στα κέιμεχ (η σκηνή στα φαρσί), σπίτια από χαρτόκουτα και
πλαστικά, σε άδεια οικόπεδα, στο λιμάνι. Ο Αχμέντ ζει σε ένα μικρό κέιμεχ μαζί με άλλους
πέντε. Δραπέτευσε από το Αφγανιστάν όταν ήταν 7 ετών, έζησε δύο δεκαετίες στο Ιράν και
μετά πήγε στην Τουρκία, ελπίζοντας να βρει μια πατρίδα. Ο Αχμέντ είναι άπατρις. Έπειτα
από είκοσι χρόνια, οι ιρανικές αρχές τον θεωρούν Αφγανό, ενώ οι Αφγανοί, Ιρανό. Έδωσε
όλες του τις οικονομίες σε έναν Αφγανό λαθρέμπορο, ο οποίος τον κορόιδεψε και τον άφησε
ταπί στην Κωνσταντινούπολη. Δύο χρόνια μετά, ο Αχμέντ κατάφερε να φτάσει στην Ελλάδα.
Περνά τη μέρα του πίσω από το φράχτη -τις χοντρές σιδερόβεργες που προστατεύουν το λιμάνι
από ανεπιθύμητους εισβολείς- και ονειρεύεται την ημέρα που θα βρεθεί από την άλλη πλευρά,
σε ένα πλοίο που να πηγαίνει βόρεια.
Ο φράχτης φρουρείται από τους κομάντος και ελέγχεται από τους λαθρεμπόρους από το
Αφγανιστάν και το Ιράκ. Υπάρχουν επτά πύλες. Οι Κούρδοι ελέγχουν τις τέσσερις και οι
Αφγανοί τις δύο. Υπάρχει και μία ελεύθερη πύλη, όπου οι κομάντος έχουν το γραφείο τους.
Εκτός από τους εξαθλιωμένους Ιρανούς, κανείς δε διανοείται να αποδράσει απ? αυτήν. Οι
λαθρέποροι αποσπούν απλώς χρήματα από όποιον θέλει να περάσει στην Ιταλία. Από την έβδομη
πύλη, οι ταξιδιώτες είναι στο έλεος των κομάντος. [...] Ο Μοχάμεντ, μαζί με άλλους
τριάντα πέντε Ιρανούς, ζει σε ένα διώροφο εγκαταλελειμμένο κτίριο. Για τουαλέτα
χρησιμοποιούν το μπάνιο στο σιδηροδρομικό σταθμό, καίνε ξύλα στον πρώτο όροφο, βράζουν
νερό και πλένονται κάθε τόσο στην ύπαιθρο. Eλλείψει ηλεκτρισμού, έκατσα σε ένα δωμάτιο με
τέσσερα κεριά και άκουσα ιστορίες απογοήτευσης, ντροπής και αστυνομικής αγριότητας.
Φωτογράφισα τους μώλωπες στο σώμα του Χαμίντ. Συνελήφθη σε μια αποτυχημένη απόπειρα
διαφυγής στην Ιταλία. Ούρλιαζε και ικέτευε έλεος επί μία ώρα, μου είπαν μάρτυρες. Έπειτα
από έντεκα προσπάθειες, ο Μεχράν έχει αποδεχτεί ότι θα ζήσει επ? αόριστον στην Πάτρα.
Ύστερα από τόσο ξύλο, φοβάται να πλησιάσει το φράχτη. [...] ?Ποτέ δε θα ξαναγίνουμε
φυσιολογικοί?, μου λέει ο 23χρονος Ιρανός, πριν πάρω το λεωφορείο για την Αθήνα.
Καλωσήλθατε στη γη του Πλάτωνα, στην Ευρώπη της νέας χιλιετίας».
Behzad Yaghmaian, Counterpunch
[ΕΥΡΩΠΗ ΟΠΩΣ ΑΜΕΡΙΚΗ]
Παρουσιάστε, αρμ!
Eξήντα επτά εκατομμύρια ιδιωτικά όπλα βρίσκονται στα χέρια των Eυρωπαίων πολιτών. Αυτό
σημαίνει ότι σε κάθε εκατό Ευρωπαίους αντιστοιχούν 17,4 όπλα, χωρίς μάλιστα να
υπολογίζονται εκείνα που κατέχονται χωρίς νόμιμη άδεια.
Η πανευρωπαϊκή Έρευνα Μικρών Όπλων (Small Arms Survey) επιβεβαίωσε το χάσμα που χωρίζει
Αμερική και Ευρώπη, αλλά αποκάλυψε πως η τάση είναι τέτοια, ώστε η Ευρώπη πλησιάζει την
Αμερική. Όπως επισημαίνει η αγγλική εφημερίδα Independent, τα ευρωπαϊκά περιστατικά
μαζικών δολοφονιών σε δημόσιους χώρους πολλαπλασιάζονται. Ήδη, στη Γερμανία, αγοράζονται
κάθε χρόνο τόσα όπλα όσα και στις ΗΠΑ.
Η Ευρώπη είναι κάθε άλλο παρά ενωμένη στο θέμα της οπλοκατοχής, καθώς από χώρα σε χώρα οι
άνθρωποι έχουν τελείως διαφορετική σχέση με τα όπλα. Έτσι, ενώ στην Ολλανδία αντιστοιχούν
μόλις δύο όπλα σε εκατό κατοίκους, στη Φινλανδία, χώρα κυνηγών με ανεπτυγμένη την...
κουλτούρα του όπλου, αναλογούν τριάντα εννέα. Το μόνο που ανακουφίζει είναι η σύγκριση με
την Αμερική. Εκεί, η στατιστική φτάνει στο 1:1, δηλαδή ένα όπλο ανά κάτοικο!
K.K.I. (Σελ. 4-5)
[Κ.Κ. ΙΡΑΚ]
Οι κομμουνιστές στην (αμερικανική) κυβέρνηση
Συμμετέχει στην «κυβέρνηση» του Ιράκ το Κομμουνιστικό Κόμμα, για τρίτη φορά στην πολύπαθη
ιστορία του. Οι δύο προηγούμενες, πάντως, δεν του βγήκαν σε καλό.
Στην πρώτη αναμνηστική φωτογραφία του 25μελούς Συμβουλίου Διακυβέρνησης του Ιράκ, πλάι
στο γνωστό «Aμερικανάκι» Αχμέντ Σαλάμπι κάθεται ο Χαμίντ Μούσα, γραμματέας του
Κομμουνιστικού Κόμματος Ιράκ (ΚΚΙ). Μα τι γυρεύει ένας κομμουνιστής σ? αυτή την
αμερικανική κωμωδία;
Το ΚΚΙ είχε ταχθεί εναντίον της εισβολής και υπέρ της αποχώρησης των αμερικανικών
στρατευμάτων. Ωστόσο, την τελευταία στιγμή, αποφάσισε να συμμετάσχει στο Συμβούλιο που
διόρισαν οι Aμερικανοί. Λίγο αργότερα, στους κομμουνιστές, παραχωρήθηκε από τους
Aμερικανούς το υπουργείο Πολιτισμού της νέας «κυβέρνησης».
Ο τόνος είχε δοθεί ήδη λίγο μετά την «απελευθέρωση» της Βαγδάτης, με την κυκλοφορία της
εφημερίδας Tαρίκ Αλ-Σάαμπ (Ο Δρόμος του Λαού), επίσημου οργάνου του ΚΚΙ. Σε ένα από τα
πρώτα φύλλα (10 Μαΐου), O Δρόμος του Λαού δεν έκρυβε την απέχθειά του για το καθεστώς
Σαντάμ: «Με την κατάρρευση του τυράννου και του καθεστώτος του, εκπληρώθηκαν οι
προσδοκίες της συντριπτικής πλειοψηφίας του ιρακινού λαού». Αυτό, όμως, ήταν μόνο η
αρχή...
Η στάση αυτή βραχυκύκλωσε μέρος της ελληνικής και της διεθνούς Aριστεράς, πόσο μάλλον
όταν ο νέος υπουργός Πολιτισμού και μέλος του πολιτικού γραφείου του ΚΚΙ, Μοφέεντ
αλ-Τζαζίρι, δήλωνε στις 27 Σεπτεμβρίου για τη στάση των Αμερικανών: «Είναι ένα δείγμα ότι
η διαδικασία μεταφοράς της εξουσίας στον ιρακινό λαό έχει πάρει τη σωστή κατεύθυνση».
¶λλα μέλη του ΚΚΙ, ερωτώμενα από τους New York Times στις 14 Ιουλίου, απάντησαν: «Αυτό
που θέλουμε είναι μια οικονομία της αγοράς». Δεν είναι, λοιπόν, άξιο απορίας που ο
Ριζοσπάστης επιλέγει να μη δημοσιεύει αποσπάσματα του Δρόμου του Λαού... Είναι πάντως
χαρακτηριστικό ότι, πέρα από τη διεθνή κομμουνιστική Aριστερά, κατά τρόπο ανάλογο
σκανδαλίστηκαν στις ΗΠΑ υπερσυντηρητικά λόμπι και think-tank, τα οποία αποδοκίμασαν τον
πρόεδρο Μπους, επειδή τόλμησε να συνεργαστεί με κομμουνιστές.
Η ιστορία του ιρακινού ΚΚ, που ιδρύθηκε το 1934, είναι γεμάτη τέτοιες αντιφάσεις. Στην
πραγματικότητα, είναι η τρίτη φορά που συνεργάζεται με την εξουσία. Όσο κι αν φαίνεται
περίεργο για μια χώρα που ισορροπεί μεταξύ Δυτικής αποικιοκρατίας και αραβικού
εθνικισμού, οι Iρακινοί κομμουνιστές έχουν περισσότερες συμμετοχές σε κυβερνήσεις από
ό,τι οι περισσότεροι Eυρωπαίοι ομόλογοί τους! Την πρώτη φορά, στα τέλη του ?50,
εξαργύρωσε τη μεγάλη επιρροή που είχε στην κοινωνία με τη συμμετοχή του στην κυβέρνηση
Κασίμ, το 1959, που ένα χρόνο πριν είχε ανατρέψει τη μοναρχία. Όμως, η ανατροπή του Κασίμ
από το Κόμμα του Μπάαθ, το 1963, οδήγησε σε διωγμό των κομμουνιστών και εκτελέσεις
χιλιάδων μελών του.
Η δεύτερη φορά ήταν το 1972, με ανάλογα τραγικά αποτελέσματα: το ΚΚΙ, υπό την πίεση της
Μόσχας, τα βρίσκει με τους άλλοτε δήμιούς του, το Μπάαθ, και συνεργάζεται με την
κυβέρνηση. Η συνέχεια ήταν μοιραία. O Σαντάμ, αφού εκμεταλλεύτηκε τη λαϊκή απήχηση των
κομμουνιστών, στράφηκε εναντίον τους, δολοφονώντας, φυλακίζοντας και εξορίζοντας
χιλιάδες. Σήμερα, μετά τη δικτατορία του Κασίμ και την τυραννία του Σαντάμ, το ΚΚΙ
συμμετέχει σε μια κυβέρνηση ελεγχόμενη από τον Aμερικανό κατακτητή, θεωρώντας ότι δεν
υπάρχει άλλη λύση.
Τελικά, τι από τα δύο συμβαίνει; «Το ιρακινό ΚΚ βρίσκεται στο pay book των Aμερικανών»,
όπως καταγγέλλουν στο Indymedia Έλληνες αριστεροί, ή «μήπως οι Ιρακινοί ξέρουν καλύτερα
από μας εδώ, σύντροφοι», όπως διερωτάται ένας άλλος αριστερός;
MTV (Σελ. 4-5)
Παράπλευρες απώλειες στο MTV
Πολεμικός πυρετός στο MTV. Πρόσφατα διέρρευσε εσωτερικό μέμο του Μαρκ Σάντερλαντ
(διευθυντή Προδιαγραφών Προγράμματος MTV Ευρώπης), προς παραγωγούς και παρουσιαστές, κατά
τη διάρκεια του πολέμου στο Ιράκ. Επικαλούμενος τον Κώδικα Προγράμματος ITC, ο οποίος
απαγορεύει την «εκπομπή υλικού που προσβάλλει το καλό γούστο ή το δημόσιο αίσθημα», έβαζε
σε καραντίνα εκατοντάδες τραγούδια λόγω στίχων, πλάνων στα βιντεοκλίπ ή -απλώς- λόγω
τίτλου. Τη νύφη πλήρωσαν ακόμα και οι B-52?s. Όχι ότι τα τραγούδια τους θεωρήθηκαν
φιλοπόλεμα. Απλώς, το όνομά τους παραπέμπει... στο ομώνυμο αμερικανικό βομβαρδιστικό!
KAΠΝΙΣΜΑ (Μικρά)
Ευρώπη όπως Αμερική 2...
Πρότυπο για την Ευρώπη οι ΗΠΑ όσον αφορά το κάπνισμα. Τον περασμένο μήνα, οι Ευρωπαίοι
υπουργοί Υγείας αποφάσισαν να υιοθετήσουν την αντικαπνιστική πολιτική που εφαρμόζεται
στις Ηνωμένες Πολιτείες. Έτσι, πολύ σύντομα θα απαγορευτεί το κάπνισμα σε δημόσιους
χώρους σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες. Η αρχή έγινε ήδη στη Φινλανδία και ακολουθούν από το
νέο χρόνο η Ολλανδία και η Ιρλανδία, η χώρα με τα περίφημα pub, στα οποία δε θα υπάρχουν
ούτε οι ειδικοί χώροι για καπνιστές. Σύμφωνα με τον επίτροπο για θέματα υγείας της
Κομισιόν David Byrne, η «Ευρώπη χωρίς καπνιστές» αποτελεί στόχο της Ε.Ε. και «πολύ
σύντομα θα είναι πραγματικότητα».
ΣΤΑΖΙ (Σελ.10)
[28 ΑΓΝΩΣΤΟΙ ΦΟΝΟΙ]
ΤΟ ΑΙΜΑ ΣΤΑΖ(Ε)Ι ΑΚΟΜΗ
Μπορεί η ειδική επιτροπή της γερμανικής Βουλής να έκλεισε το «Φάκελο Στάζι», αλλά απ?
ό,τι φαίνεται, η δραστηριότητα της φοβερής ανατολικογερμανικής μυστικής υπηρεσίας έχει
πολλές ακόμη άγνωστες πτυχές.
Στις αρχές Οκτωβρίου, η γερμανική αστυνομία, με μια απόλυτα μυστική επιχείρηση σε μικρή
πόλη 100 χιλιόμετρα βόρεια του Βερολίνου, συνέλαβε τον 53χρονο Gurgen G. Παρά τη
μυστικότητα που καλύπτει την υπόθεση, η εφημερίδα Berliner Zeitung και το περιοδικό Focus
αποκάλυψαν ότι πρόκειται για μέλος του «κομάντο Χόνεκερ», ο οποίος μάλιστα ομολόγησε τη
δολοφονία είκοσι επτά ατόμων σε διάφορες χώρες. Μεταξύ άλλων, ομολόγησε και το φόνο της
Σουηδής δημοσιογράφου Κατς Φαλκ, το 1984, στη Στοκχόλμη, επειδή απειλούσε να αποκαλύψει
σκάνδαλο εξαγωγής προϊόντων υψηλής τεχνολογίας από σουηδικές και άλλες Δυτικές εταιρείες
στην κομμουνιστική, τότε, Ανατολική Γερμανία. Η Κατς Φαλκ είχε εξαφανιστεί το Νοέμβριο
του 1984 και έπειτα από επτά μήνες το πτώμα της βρέθηκε στον πυθμένα μικρού ποταμού κοντά
στο σπίτι της. Ο θάνατός της είχε αποδοθεί τότε σε δυστύχημα. Λίγες εβδομάδες πριν από
την εξαφάνισή της, είχε προβληθεί από την κρατική σουηδική τηλεόραση ρεπορτάζ της για τις
σχέσεις της γνωστής πολεμικής βιομηχανίας Bofors ?μια από τις εταιρείες που είχε ιδρύσει
ο ¶λφρεντ Νόμπελ? με το ανατολικογερμανικό κράτος. Τώρα ο Gurgen G. ομολογεί ότι η Φαλκ
δολοφονήθηκε γιατί «ήξερε πολλά».
Σύμφωνα με το γερμανικό Τύπο, από τις μέχρι τώρα έρευνες προκύπτει ότι η Στάζι είχε
δημιουργήσει τρία «κομάντο δολοφονίας», τα οποία έπαιρναν εντολές από τον ίδιο το
γραμματέα του κόμματος, Ότο Χόνεκερ, και τον υπουργό Δημόσιας Τάξης, Έριχ Μίελκε, γι?
αυτό και δεν υπάρχουν στοιχεία στο αρχείο της Στάζι.
Η σύλληψη του Gurgen G. έγινε δυνατή όταν Γερμανός αστυνομικός προσποιήθηκε ότι ήταν
πράκτορας της CIA και ζήτησε τη «συνεργασία» του. Ο πρώην πράκτορας της Στάζι αποδέχτηκε
την πρόταση και, προκειμένου να προσληφθεί, παρέθεσε στο... βιογραφικό του, εκτός από τα
άλλα προσόντα του, και τις είκοσι επτά δολοφονίες._ ΑΝΤΩΝΗΣ ΧΑΤΖΗΣ
ΦΑΒΕΛΑ (Καβάντζα)
[ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ]
H τράπεζα της φαβέλας
Μια τράπεζα χαμηλού μπάτζετ έδωσε ζωή και προοπτική στην Conjunto Palmeira, μια
παραγκούπολη 30.000 κατοίκων.
Θα μπορούσε να είναι μια οποιαδήποτε τράπεζα. Χορηγεί δάνεια στους πελάτες της,
καταναλωτικά ή επιχειρηματικά. Κυκλοφορεί τη δική της πιστωτική κάρτα. Επενδύει και
υποστηρίζει επιχειρηματικές ιδέες. Όμως, οι ομοιότητες της Banco Palmas με τις
συνηθισμένες τράπεζες σταματούν εδώ.
Η Banco Palmas είναι «η τράπεζα της φαβέλας», η προσπάθεια των κατοίκων μιας ξεχασμένης
βραζιλιάνικης παραγκούπολης να αντιμετωπίσουν τη φτώχεια τους χρησιμοποιώντας τα κόλπα
του καπιταλισμού με σκοπό την αλληλεγγύη.
Η φαβέλα του Conjunto Palmeira γεννήθηκε με δραματικό τρόπο το 1973, όταν μια κοινότητα
ψαράδων στην Πολιτεία Σεαρά εκδιώχτηκε από τη γη της για χάρη της κατασκευής ενός
πολυτελούς ξενοδοχείου. Όπως συμβαίνει στη Βραζιλία, στους άλλοτε ψαράδες δόθηκε μια
εγκαταλελειμμένη έκταση για να συνεχίσουν τη ζωή τους. Το 1997, οι 30.000 κάτοικοι της
φαβέλας, έπειτα από κοινωνικούς αγώνες ετών, είχαν πλέον αποκτήσει πρόσβαση σε νερό και
ρεύμα. Ωστόσο, το 95% του πληθυσμού ζούσε με εισόδημα μικρότερο του κατώτατου
βραζιλιάνικου μισθού.
Όταν η Banco Palmas ιδρύθηκε το 1997, έμοιαζε με ουτοπικό σχέδιο εναλλακτικής οικονομίας,
όπως έδειχνε και το ασθενικό της αρχικό κεφάλαιο: μια δωρεά 2.000 ρεάλ - μόλις 609 ευρώ!
Ελλείψει χρήματος, οι εμπνευστές της ιδέας έφτιαξαν το δικό τους «κοινωνικό» νόμισμα, το
palmas, που υποκαθιστά το βραζιλιάνικο ρεάλ και κυκλοφορεί μόνο εντός της φαβέλας.
Ελλείψει ρευστότητας, έφτιαξαν την Palmacard, τη δική τους πιστωτική κάρτα, με την οποία
κάθε κάτοικος έχει πίστωση 100 ρεάλ (30 ευρώ) στα τοπικά καταστήματα.
Έξι χρόνια μετά, η τράπεζα της φαβέλας δε μοιάζει διόλου με ουτοπία. Με χαρτοφυλάκιο
9.140 ευρώ, έχει χορηγήσει 1.200 δάνεια από 10 έως 100 ρεάλ (3 έως 30 ευρώ), με επιτόκιο
2 έως 3%. Aπ? αυτά, τα 850 δόθηκαν σε γυναίκες. Οι «τραπεζίτες», αντί να χρησιμοποιούν
τις συνηθισμένες μεθόδους ελέγχου του πελάτη, ρωτούν τη γειτονιά: «Θα δίνατε χρήματα στον
τάδε;» Και τα αποτελέσματα δεν είναι ευκαταφρόνητα: το ποσοστό αφερεγγυότητας κυμαίνεται
από 3 έως 5%.
Bασικός στόχος της τράπεζας ήταν η τόνωση της κατανάλωσης εντός της κοινότητας, καθώς
διαπιστώθηκε ότι μέχρι τότε οι κάτοικοι ξόδευαν όλο το εισόδημά τους αλλού. Έτσι,
εφαρμόστηκε η ιδέα του νέου νομίσματος και της πιστωτικής κάρτας που περνούν μόνο εντός
της φαβέλας.
Όσο κι αν τα ποσά που διακινεί είναι με τα δικά μας μέτρα πενιχρά, μέσα σε έξι χρόνια,
580 νέες θέσεις εργασίας δημιουργήθηκαν χάρη στην τράπεζα. Παράλληλα, όπως αναφέρει η
βραζιλιάνικη εφημερίδα Ο Estado de Sao Paulo, η τράπεζα ενθάρρυνε τα μέλη της κοινότητας
να πραγματοποιήσουν τα δικά τους επιχειρηματικά σχέδια, όπως η Palmarte, γυναικεία
επιχείρηση που παράγει 150 fuxico (πάτσγουορκ) το μήνα, αποδίδοντας 100 ρεάλ στην κάθε
συνέταιρο. Όσο για την Palmafashion, όπως λέει και το όνομά της, λανσάρει την τελευταία
λέξη της μόδας, όπως την αντιλαμβάνονται στο Conjunto Palmas...
ΦΥΡΕΡ (Σελ. 10)
[ΑΓΚΥΛΩΤΟ ΚΡΑΣΙ]
Φύρερ σε... συσκευασία λίτρου
Η ιταλική οινοπαραγωγική εταιρεία Alessandro Lunardelli ήταν μια από τις χιλιάδες
μικρομεσαίες οικογενειακές επιχειρήσεις στη γειτονική χώρα. Ασχολείται με την παραγωγή
κρασιών περισσότερο από έναν αιώνα, χωρίς να ξεχωρίζει από τις άλλες. Το μόνο που είχε
κατορθώσει ήταν να πουλάει χύμα κρασί σε εστιατόρια της βόρειας Ιταλίας.
Το 1990 προχώρησε στην εμφιάλωση των προϊόντων της, χωρίς και πάλι να σημειώσει ιδιαίτερη
επιτυχία. Έτσι, το 1995 αποφάσισε να στραφεί στο χώρο των συλλεκτικών κρασιών, ρίχνοντας
στην αγορά μια νέα σειρά που την ονόμασε «ιστορική σειρά». Πρόκειται για κρασιά που δε
στηρίζονται στην ποιότητα του προϊόντος, αλλά στην ετικέτα τους, στην οποία
απεικονίζονται διάσημα πρόσωπα της ιταλικής και παγκόσμιας πολιτικής ιστορίας, όπως ο
Γκράμσι, ο Τσε Γκεβάρα, ο Τσόρτσιλ, ο Ναπολέων, ο Μαρξ, ακόμα και ο Μουσολίνι. Η
πρωτότυπη αυτή ιδέα τράβηξε την προσοχή των μίντια, οι πωλήσεις αυξήθηκαν, όχι όμως τόσο
που να βγάλουν την εταιρεία από τη μιζέρια.
Όλα αυτά μέχρι πριν από μερικούς μήνες, όταν αποτόλμησε να κυκλοφορήσει το κρασί
F?hrerwein, με το Χίτλερ στην ετικέτα να χαιρετάει ναζιστικά και στο κάτω μέρος το
περίφημο σλόγκαν «Sieg Heil». Ξαφνικά, η επιχείρηση κατακλύστηκε από παραγγελίες. Στην
αρχή, επρόκειτο για ξενοδοχεία, εστιατόρια και καταστήματα τουριστικών ειδών που οι
πελάτες τους ήταν Γερμανοί τουρίστες. Σύντομα, όμως, ακολούθησαν παραγγελίες από τη
Γερμανία, καθώς το κρασί «Φύρερ» βρέθηκε πολύ ψηλά στις προτιμήσεις των Γερμανών.
Οι αντιναζιστικές οργανώσεις διαμαρτυρήθηκαν και η κυβέρνηση της Βόνης επικαλέστηκε νόμο
που απαγορεύει τη χρησιμοποίηση ναζιστικών εμβλημάτων, στην προσπάθειά της να σταματήσει
την εισαγωγή του κρασιού. Χωρίς επιτυχία πάντως, αφού ο νόμος δεν μπορεί να εμποδίσει τις
πωλήσεις μέσω του Internet.
ΜΗΤΡΩΟ 1 (Σελ 1)
[ΣΒΗΣΤΕ ΜΕ ΑΠΟ ΤΑ ΚΙΤΑΠΙΑ ΣΑΣ]
ΜΗΤΡΩΟ 13
Αρκεί μια αίτηση στην Αρχή Προστασίας Δεδομένων, ώστε να μη σας ενοχλούν για λόγους
τηλεμάρκετινγκ.
Τι είναι το Μητρώο 13; Όσο κι αν ακούγεται βαρύγδουπο, είναι ένας αρκετά αποτελεσματικός
τρόπος αντίστασης του πολίτη απέναντι στις εταιρείες.
Από τη μια μεριά, υπάρχει η μεμψιμοιρία για την παντοδυναμία του Μεγάλου Αδελφού, ο
οποίος με τη μορφή του κράτους ή των εταιρειών είναι εδώ για να κατασκοπεύσει, να
παρενοχλήσει ή απλώς να βγάλει χρήματα από το εμπόριο των προσωπικών δεδομένων μας. Από
την άλλη, υπάρχει η δράση. Ο «Aντίλογος» πιστεύει ότι η δράση έχει μεγαλύτερη αξία από τη
μεμψιμοιρία. Έτσι, παρουσιάζει σήμερα ένα μικρό μυστικό για να τα βάλει ο πολίτης με το
Μεγάλο Αδελφό, στην πιο απλή, καθημερινή, διαδεδομένη -και γι? αυτό ενοχλητική- μορφή
του.
Το Μητρώο 13 είναι το αντίδοτο στην αδιακρισία των εταιρειών που προωθούν προϊόντα και
υπηρεσίες μέσα από την επεξεργασία των προσωπικών δεδομένων. Αν θέλετε να αντισταθείτε,
απλώς συμπληρώστε την αίτηση της Αρχής Προστασίας Δεδομένων που σας εξαιρεί από τα target
group των εταιρειών.
Θα είσαι ο 583ος;
582. Αυτός είναι ο αριθμός των πολιτών που είχαν καταχωρίσει (έως τις 10 Οκτωβρίου 2003)
στην Αρχή Προστασίας Δεδομένων την επιθυμία τους τα προσωπικά τους δεδομένα να μην τύχουν
επεξεργασίας για λόγους προώθησης αγαθών ή υπηρεσιών εξ αποστάσεως. Η δυνατότητα
προστασίας μέσω του Μητρώου 13 υπάρχει εκ του νόμου από το 1997! Και όμως, μόλις 582
πολίτες την έχουν εκμεταλλευτεί.
Την ίδια ώρα, στις ΗΠΑ, όπου ο αντίστοιχος νόμος συμπληρώνει μόλις τέσσερις μήνες ζωής,
52 εκατ. τηλέφωνα έχουν καταχωριστεί στο αμερικανικό μητρώο κι έτσι προστατεύονται από
την αδιακρισία των εταιρειών τηλεμάρκετινγκ.
[ΚΟΙΝΟΚΤΗΜΟΣΥΝΗ ΤΩΡΑ]
Η Τζένι ανήκει σε όλους
Η Jenny Everywhere ίσως να είναι περισσότερο η ηρωίδα μιας νέας εποχής παρά ένας απλός
χαρακτήρας κόμικ. Η Τζένι, όπως λέει και το όνομά της, πάει παντού. Πηδά από στριπ σε
στριπ, από τον ένα σχεδιαστή στον άλλο. Δεν είναι ηρωίδα ΕΝΟΣ κόμικ, ούτε ανήκει σε ΕΝΑ
δημιουργό. Αντίθετα με τους συνηθισμένους ήρωες των κόμικ -αλλά και γενικότερα της
τέχνης-, δεν υπόκειται σε κανένα πνευματικό δικαίωμα.
Στην εποχή της αποθέωσης της ιδιοκτησίας, ένα νέο ήθος ανατέλλει, μια σύγχρονη εκδοχή της
κοινοκτημοσύνης. Δεν είναι μόνο η Τζένι. Το «open source» λειτουργικό σύστημα Linux τα
βάζει με τη μονοκρατορία της Microsoft στην πληροφορική... To ΜΙΤ, ένα από τα
σημαντικότερα πολυτεχνεία στον κόσμο, διαθέτει μέρος των προγραμμάτων σπουδών του δωρεάν
στο Διαδίκτυο (ocw.mit.edu)... Στο πρόγραμμα Creative Commons, άνθρωποι απ? όλο τον κόσμο
θέτουν τις δημιουργίες τους στη διάθεση του κοινού, απαλλαγμένη από πνευματικά
δικαιώματα...
H Tζένι έχει κοντά σκούρα μαλλιά. Φορά συνήθως αεροπορικά ματογυάλια και έχει ένα κασκόλ
τυλιγμένο στο λαιμό της. Όποιος θέλει να τη δει να χαμογελά και στη δική του ιστορία
μπορεί να τη δανειστεί από το www.jennyeverywhere.com, αρκεί να αποδεχτεί το βασικό
κανόνα: η Τζένι ανήκει σε όλους.
ΜΗΤΡΩΟ 2 (Σελ. 2-3)
[ΒΓΑΛΤΕ ΜΕ ΑΠΟ ΤΑ ΚΙΤΑΠΙΑ ΣΑΣ]
Στις ΗΠΑ don?t call me, εδώ de variesai...
Ένας στους τρεις Aμερικανούς είπαν όχι στις εταιρείες τηλεμάρκετινγκ. Εδώ, μόλις 582
έχουν συμπληρώσει την αίτηση της Αρχής Δεδομένων. Θέλεις να γίνεις ο 583ος;
Όταν η ελληνική Αρχή Προστασίας Δεδομένων ιδρύθηκε το 1997, κανείς δεν ασχολήθηκε σοβαρά
μαζί της. Η Πολιτεία την άφησε χωρίς προσωπικό και οικονομικά μέσα, τα ΜΜΕ την αγνόησαν,
οι πολίτες απλώς δεν πληροφορήθηκαν την ύπαρξή της. Χρειάστηκε να συμβεί το
πολιτικό-θρησκευτικό σίριαλ με τις ταυτότητες και την αναγραφή του θρησκεύματος σ? αυτές,
ώστε η Αρχή του κ. Δαφέρμου να αποκτήσει δημόσια οντότητα. Και όμως, ο αρχικός και
βασικός σκοπός της ήταν να προστατεύσει τους πολίτες από την καταχρηστική επεξεργασία των
προσωπικών τους δεδομένων από τις εταιρείες.
Ανάμεσα στους τρόπους άμυνας που διαθέτει ο πολίτης είναι το δικαίωμα της αντίρρησης του
Μητρώου 13. Το άρθρο 13 του N. 2472/97 εξηγεί το δικαίωμα αντίρρησης με πολύ απλά λόγια:
«Καθένας έχει δικαίωμα να δηλώσει στην Αρχή ότι δεδομένα που τον αφορούν δεν επιθυμεί να
αποτελέσουν αντικείμενο επεξεργασίας από οποιονδήποτε, για λόγους προώθησης πωλήσεως
αγαθών ή παροχής υπηρεσιών εξ αποστάσεως. Η Αρχή τηρεί μητρώο (γνωστό και ως Μητρώο 13)
με τα στοιχεία ταυτότητας των ανωτέρω. Οι υπεύθυνοι επεξεργασίας των σχετικών αρχείων
έχουν την υποχρέωση να συμβουλεύονται πριν από κάθε επεξεργασία το εν λόγω μη