Bασίλης Bασιλικός
Born to be Wild«... Nα έχεις πάντα δύο δολάρια επάνω σου. Nα τα δώσεις αμέσως μόλις σου ριχτεί. Tα
πρεζόνια ηρεμούν και μ? ένα δολάριο...»
ΦETOΣ κλείνουν εκατό χρόνια και από τη γέννηση του Zαν Kοκτό και από τη «γέννηση» της
Harley Davidson. O πρώτος γιορτάζεται με μια έκθεση-σταθμό στο Πολιτιστικό Kέντρο
Πομπιντού στο Παρίσι, ενώ επανεκδόσεις των έργων του και φεστιβάλ με τα πρωτοποριακά του
έργα στον κινηματογράφο γίνονται παντού στη γαλλική επικράτεια. H Harley Davidson είχε
την τιμητική της στην Παγκόσμια Έκθεση Δύο Tροχών, στον εκθεσιακό χώρο της Porte de
Versailles, που έκλεισε τις πύλες της την Kυριακή 5 του περασμένου μήνα (Oκτωβρίου, ο
χωρίς «μ» μήνας, καθώς έγραφε κι ο Pιχάρδος Σωμερίτης).
H σύμπτωση με γύρισε είκοσι πέντε χρόνια πίσω, όταν το σπίτι μου στη Nέα Yόρκη ήταν
ακριβώς δίπλα από μια γιάφκα Harle-άδων στο Lower East Manhattan. Tότε λέγονταν, ίσως και
σήμερα, Hell?s Angels. Ήταν κάτι τυπάδες μαυριδεροί, γενειοφόροι, άγριοι, που κάθε βράδυ
που έμπαινα στο σπίτι μου έτρεμα μη μου τη φέρουν. Δεν ήξερα, τότε, ότι ήταν τύποι
ρομαντικοί και ότι εκείνο ακριβώς που ζητούσαν ήταν η ανθρώπινη συνεύρεση. Tο «Born to be
Wild» των Steppenwolf και το «Paranoid» των Black Sabbath με ξεκούφαιναν. H γειτονιά αυτή
ήταν από τις πιο εξαθλιωμένες της Nέας Yόρκης. ¶στεγοι, φτωχοί -δίπλα ήταν ένα συσσίτιο
του δήμου-, κουρελήδες, και μέσα σ? αυτούς οι ¶γγελοι της Kόλασης με τις μηχανάρες τους.
Ένα βράδυ είχα χάσει το κλειδί. Δεν μπορούσα να μπω σπίτι. Tο ανακάλυψα στην είσοδο, μία
τα ξημερώματα. «Tώρα, πουτσίσαμε», σκέφτηκα τρομοκρατημένος, καθώς ακριβώς δίπλα μου
κάπνιζαν το μαύρο τους δύο Harle-άδες. Kατάλαβα ότι είχα πρόβλημα κι ένας γίγαντας σαν
τον Aστερίξ, μονόφθαλμος, με πλησίασε. «Ήγγικεν το τέλος», είπα μέσα μου. Kακοφωτισμένος
απ? τη μοναδική λάμπα του δρόμου, με ρώτησε ποιο ήταν το πρόβλημα, κι εγώ έστεκα έτσι
μπροστά σε μια πόρτα. Tου είπα την αλήθεια. Ότι είχα χάσει το εξωτερικό κλειδί και δεν
υπήρχαν κουδούνια παρά μέσα μονάχα. Έβγαλε τότε μια αρμαθιά κλειδιά και κάτι ειδικά
στιλέτα και, με τη βοήθεια μιας φαλτσέτας, παραβίασε την πόρτα. Tου είπα ένα μεγάλο
ευχαριστώ κι αυτός, με μια φωνή μελωδική, μου απάντησε: «Ξέρουμε ότι είσαι συγγραφέας.
Kάθε βράδυ που γυρνάς αργά, ένας από μας σε παρακολουθεί, μη σου ριχτεί κανένας
Πορτορικανός και σου τη φέρει. Nα έχεις πάντα δύο δολάρια επάνω σου. Nα τα δώσεις αμέσως,
μόλις σου ριχτεί. Tα πρεζόνια ηρεμούν και μ? ένα δολάριο. Aλίμονό σου, αν δεν έχεις.
¶ντε, καληνύχτα...»_ B. B.