Mετασεισμοί
Συντομοτέρα η πλαγία οδός. Συμφέρει κιόλας...EΣTΩ και καθυστερημένα, δε θα μπορούσα να μην περιγράψω την ιστορία με τα διπλώματα
οδήγησης που υποσχέθηκα πριν από δύο μήνες.
Λοιπόν, ό,τι διαβάσετε από εδώ και κάτω είναι απολύτως συμβατό με αυτά που συμβαίνουν
σχεδόν σε όλους τους τομείς αυτής εδώ της τριτοκοσμικής χώρας που ανήκει -λένε- στην
Eυρώπη.
Όντας κάτοχος επαγγελματικού διπλώματος, έφτασα, περί τα τέλη του περασμένου Mαΐου, στο
τέλος της πενταετίας μετά την οποία πρέπει να γίνει η ανανέωσή του.
H διαδικασία, θεωρητικά απλή ή κάπως έτσι: επίσκεψη στην Eθνική Tράπεζα για αγορά των
σχετικών παραβόλων, επίσκεψη σε παθολόγο και οφθαλμίατρο, τέσσερις φωτογραφίες μαζί με το
παλιό δίπλωμα και την ταυτότητα και βουρ στο αρμόδιο τμήμα του Yπουργείου Συγκοινωνιών.
Πήρα βαθιά αναπνοή και, πρωί πρωί με τη δροσούλα, να ?μαι στην Eθνική. O αριθμός
προτεραιότητας που μου ?δωσε το μηχάνημα με έκανε να θέλω παράβολο για... καρδιολόγο. Tο
ξεπέρασα, όμως, και μιάμιση (!) ώρα αργότερα, ελαφρύτερος κατά 61,5 «γιούρο», είχα στην
τσέπη... εισιτήριο για παθολόγο, οφθαλμίατρο (58 και κάτι «γιούρο» και οι δύο, από τα
οποία μόνο τα 13 είναι για τους γιατρούς -μείον τις κρατήσεις- και τα υπόλοιπα 45 είναι
ουσιαστικά παράβολο υπέρ Δημοσίου, που διπλασιάστηκε σε μια νύχτα το 1999 χωρίς να πει
κανείς κουβέντα...), καθώς και απόδειξη αγοράς του καινούργιου ροζ διπλώματος με τα...
αστράκια της EOK.
Eδώ γιατρός (συμβεβλημένος), εκεί γιατρός, βρέθηκα όλως τυχαίως στα «υπερδυτικά» προάστια
και, συναντώντας φίλο επαγγελματία οδηγό, τον ρώτησα αν ξέρει κανένα συμβεβλημένο με το
Συγκοινωνιών στην περιοχή.
- Tι τους θέλεις; Mου λέει.
- Nα με εξετάσουν για αναθεώρηση του διπλώματος, απαντώ.
- Kαι τι τους χρειάζεσαι τους γιατρούς; Έλα να σε πάω εγώ να κάνεις τη δουλειά σου.
Πριν προλάβω να το σκεφτώ καλά καλά, μπαίνουμε σε ένα τεράστιο τζιπ με φαρδιά πλατιά τα
αυτοκόλλητα των 4Tροχών και σε δύο λεπτά παρκάρουμε φάτσα κάρτα στην τζαμαρία μιας σχολής
οδηγών.
- O φίλος από ?δω θέλει μια αναθεώρηση διπλώματος, λέει με αέρα ο φίλος.
- Eυχαρίστως, απαντά η επί της υποδοχής κυρία. Kαι συνεχίζει ακάθεκτη.
- Aφήστε μας το δίπλωμα, τέσσερις φωτογραφίες και δώστε μου την ταυτότητά σας να τη
φωτοτυπήσουμε. Eλάτε αύριο με 120 ευρώ να πάρετε το καινούργιο...
Kάγκελο εγώ! Aντιδρώ, ψελλίζοντας:
- Ξέρετε, έχω και τα παράβολα, θέλω και το καινούργιο δίπλωμα και αυτή την εποχή έχει
έλλειψη το Yπουργείο...
- Tο καινούργιο θα ?ναι, κύριε. Eλάτε αύριο να το πάρετε. Mου απαντά σίγουρα έως
επιτιμητικά -που την αμφισβήτησα- η κυρία, χωρίς καν να ασχοληθεί με τα παράβολα.
Kάτι είπα μέσα στην ταραχή μου, δήθεν ότι πάω να βγάλω φωτογραφίες, βούτηξα το
«μεσάζοντα», πήρα την τζιπάρα και άρχισα το γολγοθά μου...
Bόρεια μένω, βρίσκω έναν οφθαλμίατρο στο Mαρούσι, συμβεβλημένο, μπαίνω μέσα, περιμένω
σχεδόν μιάμιση ώρα, με εξετάζει άλλη μισή (ήταν κι ευσυνείδητος), πάει αυτό. Πιο δύσκολα,
εντοπίζω έναν παθολόγο στην Kηφισιά, μπουκάρω, περιμένω μία ώρα και τρία τέταρτα, δε με
εξετάζει καθόλου, με κρατάει, όμως, τρία τέταρτα εξηγώντας μου το πρόβλημα που έχει με
τους... Eβραίους και το τι χρειάζεται η ερώτηση για αφροδισιακά νοσήματα στο τσεκάπ του
οδηγού... Στα πρόθυρα του εμφράγματος, βγαίνω νύχτα από το ιατρείο και ονειρεύομαι ήδη το
καινούργιο μου Kοινοτικό δίπλωμα, που θα το δείχνω με καμάρι στους τεχνικούς ελέγχους των
αγώνων, μιας και με τους ανθρώπους του νόμου δεν έχω και πολλά νταραβέρια.
Kάνα δυο μέρες μετά, παίρνω αναπνοή και να ?μαι στο Συγκοινωνιών του Σταυρού. Aνεβαίνω
τους ορόφους, λέω τι θέλω, δείχνω τι έχω και με ξαναστέλνουν κάτω. Aίτηση, δήλωση κι
άλλο... παράβολο, αναθεώρησης αυτό υπέρ Yπουργείου, κτλ. κτλ. Συμπληρώνω αίτηση, βάζω
δίπλα και τη δήλωση και ξανά επάνω. Tο πράγμα αρχίζει να προχωρά καλά, όλα δείχνουν κατ?
ευχήν, αλλά έλα που ο διάολος έχει πολλά ποδάρια... Tο βλέπω καθαρά στα μάτια του
υπαλλήλου. Kολλάμε. Kαι γιατί κολλάμε; Γιατί -μου ?πε- οι γιατροί που πιστοποίησαν το ότι
βλέπω και δεν πάσχω από... αφροδίσιο δεν είναι της περιοχής μου.
- Δηλαδή, ποια είναι η περιοχή μου; Eγώ από χωριό είμαι, και μάλιστα χωριό της Aνατολικής
Aττικής, ψήφισα και Λεωνίδα Kουρή, να, μα την Παναγία..., ισχυρίζομαι.
- To Mαρούσι και η Kηφισιά, όπου εδρεύουν οι γιατροί, Aνατολική Aττική δεν είναι και
αυτά; Συνεχίζω -κάπως- επιθετικά.
- Nαι, αλλά άλλη Aνατολική Aττική αυτά, άλλη το χωριό σας. ¶λλωστε, ανήκουν και σε άλλον
όροφο αυτού εδώ του κτιρίου..., μου δίνει τη χαριστική βολή ο υπάλληλος. Kαι να τη στο
προσκήνιο ξανά φάτσα κάρτα η τζαμαρία της σχολής οδηγών και η -συμπαθέστατη, πλέον- κυρία
με το: «Eλάτε αύριο με 120 ευρώ να το πάρετε».
Eίπα να κάνω φασαρία, είπα να βλαστημήσω δίκαιους και άδικους φωναχτά, είπα να πω «ποιος
είμαι εγώ...» και «ξέρεις τι θα σου κάνω εγώ...», αλλά τι θα έβγαζα; Eίχα ήδη χάσει χρόνο
από τρεις ημέρες της ζωής μου. Mέτρησα πρόχειρα πρόχειρα ένα πλήρες οκτάωρο απασχόλησης
κι έκανα την... πάπια. Kαι καλά που την έκανα, γιατί στον αμέσως επόμενο τόνο μού
αποκάλυψαν ότι το δίπλωμά μου δεν υπήρχε σε βάση δεδομένων (ήταν από αυτά που κάηκαν
κάποτε στο Xολαργό) κι έπρεπε να ψάξουν για να βρουν αν και τι...
¶ντε να τους πω εγώ ότι πριν από πέντε χρόνια, που είχα κάνει αναθεώρηση, επίσης στο
Σταυρό, κανείς δε μου έκανε λόγο για κάτι τέτοιο. Θα άνοιγα μέτωπο και δε με συνέφερε,
γιατί ήδη προτίμησα, αντί για το έμφραγμα ή το εγκεφαλικό, να απευθυνθώ στους...
αρμοδίους. Aυτό, δηλαδή, που έπρεπε να είχα κάνει εξαρχής και αυτό που μου υπέδειξε άμεσα
ο επαγγελματίας φίλος.
Mάζεψα, λοιπόν, τα κομμάτια μου, πήρα τα δικαιολογητικά και, μόλις βγήκα από το
κολαστήριο, χτύπησα τα τέλια.
- Φίλε, έχω αυτά τα χαρτιά, θέλω αυτό και αυτό, μη με απασχολήσεις με το τι και το πώς...
Έκλεισα τη γραμμή, ήρθε ο φίλος, παρέλαβε και τρεις ημέρες μετά μου ?φερε -με το
αζημίωτο, φυσικά- το... παλιό δίπλωμα θεωρημένο.
- Ξέρεις, αυτήν τη στιγμή το Yπουργείο έχει έλλειψη καινούργιων διπλωμάτων... Θα το
φτιάξουμε μόλις φέρουν...
- Ξέρω, ξέρω, μουρμούρισα και κάνα μήνα μετά πήγα στην αστυνομία, του ?κανα
εξουσιοδότηση, του ?δωσα εκείνο το μικροπαράβολο μαζί με το παλιό δίπλωμα, του ?δωσα
-πάλι- και το κατιτίς και κατάφερα να... παραλάβω, τελικά, το θεωρημένο ροζ χαρτάκι με τα
εοκικά αστέρια σχεδόν δύο μήνες μετά τη μέρα που είχα την αφέλεια να αρνηθώ το: «Eλάτε
αύριο με 120 ευρώ».
Πρακτικό αποτέλεσμα: Πολύς χαμένος χρόνος και το ταμείο μείον, σχεδόν κατά 200 «γιούρο».
Συναισθηματικό αποτέλεσμα: Mεγάλη ηθική ήττα και σαφής η αίσθηση του «κερατάς και
ζημιωμένος».
Hθικό δίδαγμα: Πλαγία οδός συντομοτέρα πάσης άλλης και, αν πιστεύετε κάτι διαφορετικό,
μόλις διαβάσατε τι σας περιμένει..._ Nίκος Tσάδαρης
[email protected]