Παγκόσμιο Πρωτάθλημα F1,GP Mονακό & Kαναδά,7ος & 8ος Γύρος
Βγήκε ανέπαφος! Η παθητική ασφάλεια των μονοθεσίων έχει φτάσει σε αξιοθαύμαστο επίπεδο. Το ατύχημα του Τζένσον Μπάτον το πρωί του Σαββάτου πριν από δέκα χρόνια θα ήταν δυστύχημα. Ο Βρετανός έχασε τον έλεγχο με 290 χλμ./ώρα στην έξοδο του τούνελ, χτύπησε αριστερά στην μπαριέρα και, με μεγάλη ταχύτητα, «καρφώθηκε» στο τέλος της κοντής ευθείας στα προστατευτικά λάστιχα. Ο 24χρονος μεταφέρθηκε και παρέμεινε στο νοσοκομείο το Σάββατο το βράδυ και, για προληπτικούς λόγους, δε συμμετείχε στον αγώνα. Δε νομίζουμε ότι υπάρχει άλλο όχημα στον κόσμο που θα επέτρεπε στους επιβάτες να βγουν ανέπαφοι ύστερα από τέτοια σύγκρουση!
Το πιο πολύτιμο έπαθλο για το Μοντόγια
Kείμενο: Tάκης Πουρναράκης
Φωτογραφίες: Reporter Images, Automedia
Νίκησε τους δαίμονές του!
Χρειάστηκαν είκοσι μήνες από την παρθενική του νίκη για να καταφέρει ο Μοντόγια να
νικήσει τον εαυτό του. Το κατάφερε, όμως, εκεί όπου μετρά περισσότερο...
Mε τον ερχομό του στην F1, το ?01, ο Μοντόγια, άθελά του, επωμίστηκε -από το βρετανικό
κυρίως Τύπο- έναν άκαιρο ρόλο, αυτόν του σφετεριστή. Οι Bρετανοί συνάδελφοι, στην
προσπάθειά τους να ανεβάσουν τις πωλήσεις, στήριξαν επάνω του ένα ολόκληρο σενάριο με
πρωταγωνιστή το νέο «θεό» που έρχονταν να κλοτσήσει «στα μαλακά» το Σουμάχερ. Στην πορεία
αποδείχτηκε ότι ο Μοντόγια ούτε μπορούσε ούτε ήθελε να παίξει έναν τέτοιο ρόλο. Αγώνα με
τον αγώνα, όμως, άρχισε να διαφαίνεται και κάτι άλλο. Ο Κολομβιανός ήταν ένας ταχύτατος
πιλότος, που, όταν κατάφερνε να περιορίσει τις παρορμήσεις του και να πειθαρχήσει τον
εαυτό του, αποτελούσε ένα διόλου ευκαταφρόνητο αντίπαλο. Είκοσι μήνες τώρα, ο Μοντόγια
προσπαθούσε, όμως άλλοτε έχανε από τον εαυτό του, όπως στην Αυστραλία εφέτος, και άλλοτε
από την αξιοπιστία της Williams, ή την οργάνωση στα πιτ, ή τη λανθασμένη επιλογή
στρατηγικής. Ήταν, όμως, μοιραίο κάποια στιγμή να τελειώσουν οι ατυχίες.
Στο Μονακό, λοιπόν, ο Μοντόγια επέλεξε τη σωστή γόμα, τη σωστή στρατηγική, έστησε σωστά
την FW25 και, παρότι εκκίνησε 3ος, κατάφερε αυτό που δεν είχε καταφέρει πέρυσι εκκινώντας
από την pole. Στο δρόμο προς τη νίκη, ο Κολομβιανός πέρασε, στα φρένα πριν από την πρώτη
στροφή, το Ράικονεν και, μετά το πρώτο πιτ στοπ, το Ρ. Σουμάχερ. Ο Γερμανός είχε βάλει
υψηλότερη πίεση στα λάστιχά του, για να πάει πιο γρήγορα στους πρώτους γύρους, αλλά αυτό
το πλήρωσε από το 15ο έως τον 20ό γύρο, όπου ο ρυθμός του παρέμεινε σταθερός, τη στιγμή
που ο Μοντόγια «ροκάνιζε» δέκατα. Ο Ρ. Σουμάχερ είδε, επίσης, το Ράικονεν και τον αδερφό
του να τον περνούν στα πιτ. Στη Ferrari έπαθαν ό,τι είχαν πάθει και στη Μαλαισία. Παρότι
ήταν σε στρατηγική δύο πιτ στοπ, όπως όλοι οι υπόλοιποι, μπερδεύτηκαν στις προσομοιώσεις
κι έβαλαν πολύ περισσότερα καύσιμα στην αρχή. Αυτό, σε συνδυασμό με την απόδοση των
Bridgestone, που παρουσίαζε έντονες διακυμάνσεις, τους υποχρέωσε να καταταχθούν στις
χειρότερες θέσεις που έχουν βρεθεί εδώ και αρκετούς αγώνες. Eπιπλέον, ως γνωστόν, οι
δρόμοι του πριγκιπάτου δεν προσφέρονται για προσπεράσεις. Αξίζει να παρατηρήσει κανείς
ότι δεν εγκατέλειψε κανένα από τα οκτώ μονοθέσια των τεσσάρων κορυφαίων ομάδων, τα οποία,
φυσιολογικά, κατέλαβαν τις οκτώ βαθμολογούμενες θέσεις._ Τ. Π.
GP Kαναδά 8ος γύρος
Γιατί δεν τόλμησες, Pαλφ;
Τετρακόσια εκατομμύρια άνθρωποι περίμεναν το Ραλφ να πιέσει τον αδελφό του. Τετρακόσιες
φορές το «ζύγισε» ο Γερμανός, μέχρι που προτίμησε τη σιγουριά της δεύτερης θέσης.
Kείμενο: Τάκης Πουρναράκης
Φωτογραφίες: Reporter Images, Automedia
To Καναδικό GP είχε όλα τα απαιτούμενα στοιχεία ώστε να επαναληφθεί η συναρπαστική
μονομαχία των αδελφών Σουμάχερ που είχαμε παρακολουθήσει δύο χρόνια πριν. Οι Williams
εκκινούσαν από την πρώτη σειρά, με το Μίκαελ να καιροφυλακτεί πίσω τους και το Ράικονεν
να εκκινεί τελευταίος. Μια σπασμένη πτέρυγα του Μπαρικέλο, ύστερα από σύγκρουση με τον
Αλόνσο, κι ένα λάθος του Μοντόγια (σ.σ.: υποχρεώθηκε να αλλάζει ταχύτητες, λόγω
δυσλειτουργίας του αυτόματου κιβωτίου, μπερδεύτηκε κι έβαλε πρώτη στο τελευταίο σικέιν,
με αποτέλεσμα ένα μεγαλοπρεπέστατο τετακέ) λειτούργησαν υπέρ των αδερφών Σουμάχερ. Mε το
Ραλφ να οδηγεί την κούρσα και το Μίκαελ κολλημένο πίσω του, όλα έδειχναν ότι θα είχαμε
μεγάλη μάχη. Φευ, όμως. Όταν μπήκε η Williams στα πιτ για πρώτη φορά, στον εικοστό γύρο,
ο Σουμάχερ οδήγησε οριακά για δύο γύρους τη Ferrari και κατάφερε να φτιάξει μια διαφορά
που του επέτρεψε να περάσει μπροστά από τον αδελφό του. Για 45 γύρους ο Ραλφ ακολουθούσε
σε απόσταση μικρότερη του 1 δλ., αλλά ποτέ δεν προσπάθησε να περάσει. Σύμφωνα με το Ρος
Μπράουν, η Ferrari αντιμετώπιζε πρόβλημα στα φρένα και, στον αντίποδα, οι μηχανικοί της
Williams δεν άλλαξαν εμπρός λάστιχα στο Ραλφ σε κανένα από τα δύο πιτ στοπ. Προς το
τέλος, έφτασαν πίσω τους οι Μοντόγια και Αλόνσο, αλλά και πάλι κανείς δεν έδειξε πρόθεση
να προσπεράσει.
Αξιοσημείωτη ήταν η αλλαγή στρατηγικής των ομάδων, που έως πέρυσι υιοθετούσαν τακτική
ενός πιτ στοπ, ενώ εφέτος οι περισσότεροι προγραμμάτισαν δύο και κάποιοι (Toyota και
Minardi) τρία.
Παρότι η στάση κόστιζε από 30 έως 32 δλ. και τα περίπου 12,5 λίτρα παραπανίσιο καύσιμο
συνεπάγονταν μικρή επιβάρυνση, της τάξης των 0,25 δλ. στο γύρο, η ιδιαίτερα υψηλή
κατανάλωση (σ.σ.: τα μονοθέσια κινούνται στο 60% του γύρου με το γκάζι στο πάτωμα), σε
συνδυασμό με τη διεκδίκηση μιας καλής θέσης στις δοκιμές, οδήγησε στην υιοθέτηση δύο
ανεφοδιασμών.
Είδαμε, επίσης, αρκετούς πιλότους με Michelin να μην αλλάζουν καθόλου τα εμπρός λάστιχά
τους: «Στην αρχή της ζωής τους παρουσιάζουν διακυμάνσεις στην απόδοσή τους», αιτιολόγησε
την επιλογή ο Ρ. Σουμάχερ. Βέβαια, ούτε λόγος για τα πίσω, που ταλαιπωρούνταν αφάνταστα
από τις βίαιες επιταχύνσεις στην έξοδο των σικέιν. Θυμίζουμε ότι το σύστημα ελέγχου της
πρόσφυσης δεν είναι ρυθμισμένο για να προστατεύει τα λάστιχα, αλλά για να τα φτάνει
συνέχεια στα όριά τους, χωρίς, όμως, να τα υπερβαίνει._ T. Π.