Γιάννης Eυσταθιάδης
Γιουροβίζιον-Γιουβέντους: 0-0«... Ολίγα για την παγκοσμιοποιημένη ενότητα της ψυχαγωγικής κουλτούρας...»
ANAPΩTIEMAI κι εγώ ποιος λόγος με ωθεί να γράψω αυτό τον τίτλο (και γι? αυτό το θέμα),
μια και είμαι ελάχιστα φίλος του ποδοσφαίρου και καθόλου, μα καθόλου του ευτράπελου
τραγουδιστικού θεσμού. Ακόμα, τι με κάνει να συνδέω δυο φαινομενικώς αταίριαστα θέματα.
Η πρώτη εξήγηση είναι πως και τα δύο συγγενεύουν ως θεάματα, γιατί ο διαγωνισμός της
Eurovision, παρά την ακουστική του πλευρά, μόνο ως θέαμα μπορεί να υπάρξει.
Η δεύτερη και πιο σημαντική είναι γιατί και τα δύο εντάσσονται στην παγκοσμιοποιημένη
ενότητα της ψυχαγωγικής κουλτούρας και οφείλουν να υπακούσουν στους κανόνες της
οικουμενικής αφομοίωσης.
Εξηγούμαι αμέσως: στον ποδοσφαιρικό αγώνα αναμετρώνται δυο ιταλικές ομάδες επί
βρετανικού, όμως, εδάφους. Ωστόσο, το ενδιαφέρον δεν είναι καθόλου τοπικό, καθώς οι
ομάδες έχουν αρκούντως διεθνοποιηθεί, ώστε να κόβουν όβολα ενός ενοποιημένου παγκόσμιου
κοινού.
Μετρώ με έκπληξη (ως αδαής) στις συνθέσεις των ομάδων: τρεις Γάλλους, δυο Βραζιλιάνους,
δυο Ουρουγουανούς, δυο Ολλανδούς, έναν Αργεντινό, έναν Τσέχο, ένα Σουηδό, έναν Κροάτη,
έναν Πορτογάλο, έναν Ουκρανό και τα ρέστα (λίγα), Ιταλοί.
Κατ? αναλογία (ίσως αντίστροφη αναλογία), είκοσι χώρες αποποιούνται το τοπικό ιδίωμα της
γλώσσας (σχεδόν όλες) και το μουσικό ιδίωμα της μελωδίας (όλες ανεξαιρέτως), υπακούοντας
σε ένα αποχαυνωτικό ενοποιημένο στιλ που κάνει το ακρόαμα συμβατό με την καταναλώσιμη
μιντιακή κουλτούρα.
Όπως ο Ουκρανός Σεβτσένκο τυπικά εκπροσωπεί του Ιταλούς, αλλά στην ουσία τον παγκόσμιο
θεατή, έτσι και η Σερτάμπ απεμπολεί διά των Aγγλικών την τοπικότητα και απευθύνεται στον
παγκόσμιο ακροατή.
«Απάτριδες» και οι δυο, σφραγίζουν το διαβατήριο της παγκοσμιότητας με δεξιοτεχνικές
μπαλιές και εξωστρεφείς νότες, χωρίς να αφήνουν ποτέ την αναπνοή του τοπικού ιδιώματος να
θαμπώσει το γυαλί στο οποίο αναπαύεται το οικουμενικό βλέμμα.
Το συμπέρασμα είναι αυθόρμητο και αρκούντως αποκαρδιωτικό: εκεί που παρεμβαίνει
απορροφητικά το βλέμμα, η Βαβέλ είναι επιθυμητή, μια και εξασφαλίζει τη λαμπερή
πολυσυλλεκτικότητα του θεάματος, ενώ όταν το λόγο έχει η γλώσσα, η Βαβέλ πρέπει να
εξορίζεται για να αφομοιώνεται ευκολότερα. Και στις δύο περιπτώσεις, εντέλει, υπάρχει μια
-εξ αντιθέσεως- ενότητα και κοινή συρρίκνωση που διατηρεί το αποτέλεσμα στα ισόπαλα
μηδενικά._ Γ. E.