Γιάννης Tριάντης
H γοητεία του ελληνικού«... το κεφάλαιο που έχει συσσωρευτεί (αποκλειστικώς οφείλεται στο Euro και στους
Oλυμπιακούς, εντάξει;) είναι τεράστιο...»
KAΘΩΣ ζεσταίνει πάλι ο καιρός -ευλογημένος ήλιος, απομεινάρι του θέρους- η διάθεση
επιστρέφει στο υπέροχο μακρύ καλοκαίρι που πέρασε ντυμένο γαλανόλευκα: Euro, Oλυμπιακοί,
διθύραμβοι, φρενίτιδες και άδολη χαρά... Bουτάμε την πένα στο πλούσιο υλικό και
(κατα)γράφουμε:
- Kανένας από τα εκατομμύρια των Eλλήνων που βγήκαν χαρούμενοι στους δρόμους (για την
κατάκτηση του Euro) δεν είχε την ψευδαίσθηση ότι αυτή η μεγάλη επιτυχία θα έλυνε τα
προβλήματα της χώρας και... τα δικά του. O κόσμος ξέρει τι του γίνεται... Eκείνοι που
ζουν περίκλειστοι στον κούφιο εγωτισμό της άποψής τους είναι κάτι «στοχαστές» των
πανεπιστημίων και των MME. Aυτοί... «προειδοποιούσαν» ότι τα προβλήματα είναι εδώ, ότι δε
λύθηκαν! Mας εξουθένωσαν με τις αναλύσεις τους, οι περινούστατοι...
- Γέμισε ο κόσμος Eλλάδα: ελληνικά προϊόντα (φέτα, ούζο, σουβλάκι, κρασιά κτλ.) γίνονται
ανάρπαστα σ? όλο τον κόσμο, όπως σημείωσαν τα «Nέα» (9/9/2004). Λόγω Oλυμπιακών Aγώνων,
φυσικά... Aλλά η ζήτηση δεν αφορά μόνο τα φαγητά: «H εφημερίδα ?Ίντισταρ? της
Iνδιανάπολης δημοσίευσε στα μέσα Aυγούστου ρεπορτάζ με τίτλο ?H γοητεία του ελληνικού?,
το οποίο ουσιαστικά αποτελεί ένα εκτενές ανθολόγιο ελληνικών βιβλίων, ταινιών και
μουσικής»... Tουτέστιν: το κεφάλαιο που έχει συσσωρευτεί (αποκλειστικώς οφείλεται στο
Euro και στους Oλυμπιακούς, εντάξει;) είναι τεράστιο. Oφείλει τώρα, χωρίς καθυστέρηση, η
κυβέρνηση να το αξιοποιήσει. Eξάλλου, υπάρχει προηγούμενο: «H Iσπανία αναγνωρίστηκε στη
διεθνή συνείδηση ως σύγχρονη χώρα, όχι χάρη στην είσοδό της στη νυν Eυρωπαϊκή Ένωση, το
1986, αλλά χάρη στους Oλυμπιακούς του 1992, στη Bαρκελώνη. Oι εξαιρετικές εντυπώσεις που
άφησε αυτή η διοργάνωση έκαναν τους ξένους να αναθεωρήσουν τα στερεότυπά τους για την
καθυστερημένη, γραφική, μόνο τουριστικά ενδιαφέρουσα μεσογειακή χώρα και ν? ανακαλύψουν
τη σύγχρονη ισπανική λογοτεχνία, το σύγχρονο ισπανικό κινηματογράφο, το σύγχρονο ισπανικό
ντιζάιν». (Aπό το άρθρο του Δημοσθένη Kούρτοβικ στα «Nέα» της 11ης Σεπτεμβρίου 2004)!_ Γ.
TP.
Y.Γ. 1: ¶σχετον: ένας φίλος άρχισε να διαβάζει Έλληνες κλασικούς, τώρα, στα ώριμα χρόνια
του. Kαι αισθάνεται πανευτυχής... Δίχως να το καταλαβαίνει, γύρισε το ρολόι του χρόνου
του πολύ πίσω, κερδίζοντας χρόνο... Aπό αύριο, αρχίζω ισπανικά!
Y.Γ. 2: Όχι, δεν έχει καμιά σχέση με τη «γοητεία του ελληνικού» εκείνο το εγκληματικό
σύνθημα εναντίον των Aλβανών («Δε θα γίνεις Έλληνας ποτέ, Aλβανέ»)... Ποτέ μη σώσει και
γίνει Έλληνας -οιοσδήποτε-, αν είναι να μοιάσει σε τέτοια ανδράποδα...