Γιάννης Ευσταθιάδης
«Τι είν’ η πατρίδα μας;»«... Δεν είναι η πατρίδα μας αυτή η ανακύκλωση των κοινότοπων δηλώσεων δυστυχίας...»
MEPIKA ερωτήματα είναι δύσκολο να απαντηθούν, άρα προσεγγίζω το θέμα αρνητικά, προσπαθώντας να ορίσω τι «δεν είναι».
Δεν είναι η πατρίδα μας -με όλο το σεβασμό σ’ εκείνους που πραγματικά πένονται- αυτή η συνεχής τηλεοπτική καταγραφή της εξαθλίωσης, της τριτοκοσμικής φτώχειας και της πένθιμης συμφοράς.
Δεν είναι η πατρίδα μας η ηχηρή προβολή του πλήθους των αναξιοπαθούντων γερόντων, που δε σέβεται καν την ιδιωτικότητα της υπερήλικης μοναξιάς.
Δεν είναι η πατρίδα μας αυτή η ανακύκλωση των κοινότοπων «δηλώσεων δυστυχίας», που αντικατέστησαν, μπροστά στην έκθαμβη κάμερα, τις παλαιές «δηλώσεις μετανοίας».
Δεν είναι η πατρίδα μας η ανθολογία πεισιθάνατων μαρτυριών ενώπιον μικροφώνων σε λαϊκές αγορές, στη θέα υπερτιμημένων ζαρζαβατικών, εσπεριδοειδών, μυρωνίων, σέσκουλων και, κυρίως, τηλεοπτικών μαϊντανών.
Δεν είναι η πατρίδα μας τα λαϊκά δικαστήρια των προθαλάμων των νοσοκομείων, όπου οι συγγενείς -με όλο το σεβασμό στο δίκαιο πόνο τους- εκδίδουν τελεσίδικες ιατρικές γνωματεύσεις και αντιπιστοποιητικά θανάτου.
Δεν είναι η πατρίδα μας ο εσμός γραφικών ιερωμένων, αργόσχολων σχολιαστών και απορρυπαντικών ηθικολόγων, που αναλύουν εν αγνοία μας το παρόν και οραματίζονται ερήμην μας το μέλλον.
Δεν είναι η πατρίδα μας η καρικατούρα της πραγματικής ζωής, το είδωλο ενός ανάπηρου χαυνωμένου κόσμου, η φιλαργυρία των συναισθημάτων και η γλισχρότητα της ασφαλούς ανωνυμίας.
Δεν είναι η πατρίδα μας το στερεότυπο του παροξυσμού, ο ψυχαναγκασμός του εφικτού και η μαρμαρυγή του εφήμερου.
Δεν είναι η πατρίδα μας τα απόκρυφα «ευαγγέλια» των ταρό και της χαρτομαντείας, οι ρωγμές των ροζ σκανδάλων, οι καυτές γραμμές, οι αμπελοφιλοσοφίες των «ανά την επικράτειαν καφενέδων» (για να θυμηθούμε τον απόντα στιλίστα Χάρη Μπουσμπουρέλη).
Αν πιστέψω όσα ακούω και όσα βλέπω, ζω σε μια χώρα όπου βασιλεύει, απ’ άκρη σ’ άκρη, μια πολυσήμαντη φτώχεια: πενία προσώπων, πενία ομάδων, πενία έργου, πενία ιδεών.
Ξαναθυμάμαι τα εύστοχα λόγια φίλου μου που ζει εδώ και χρόνια στη Νέα Υόρκη (ίσως γιατί δεν μπορούσε να αντέξει τη φειδωλία της εικόνας μας): «Και στην Αμερική υπάρχει φτώχεια - και, μάλιστα, μεγάλη. Όμως, δεν υπάρχει μιζέρια!»_ Γ. E.