Ρέα Βιτάλη
Διαπλοκή Plan«... O αιματορούφης, o απατεώνας, βαφτίστηκε τώρα και διαπλεκόμενος...»
EIXA την τύχη να βρεθώ, από την ώρα της γέννησής μου, δίπλα σε ένα σπουδαίο επιχειρηματικό μυαλό, που μέσα στα 39 χρόνια της ζωής του κατάφερε να δημιουργήσει χωρίς φανφάρες έναν κολοσσό.
Τον παρακολουθούσα να εργάζεται ακόμα και τις Κυριακές, να φέρει την ευθύνη 500 εργαζομένων, να τους ανταμείβει με έντιμους μισθούς, να τους εμπνέει την άνοδο, να πληρώνει τεράστια ποσά σε φόρους, να ρισκάρει, να αγωνιά, ενώ είχε απέναντί του ένα κράτος αψυχολόγητα αδιάφορο, στην καλύτερη περίπτωση, και επικίνδυνα εχθρικό, συνήθως, με βιαστικές αποφάσεις και νομοθεσίες της στιγμής. Ένα κράτος που, αν και τον είχε ανάγκη, δεν τον υπολόγιζε ποτέ... Και, παρ’ όλα αυτά, εκείνος συνέχιζε να δημιουργεί, ίσως γιατί το «επιχειρείν» ήταν γι’ αυτόν ό,τι η αναπνοή για τους υπολοίπους.
Ήταν τη δεκαετία του ’70. Αντίστοιχα, η εικόνα των επιχειρηματιών στην ελληνική κοινή γνώμη παρουσιαζόταν σαν τον Κωνσταντάρα σε ρόλο εμπόρου. Να περνάει από το γραφείο του για καμιά υπογραφή και μετά να φεύγει με το πανάκριβο αυτοκίνητό του. Και, βέβαια, αυτή ήταν η γραφική όψη. Γιατί υπήρχε και μια άλλη, που βάφτιζε τους επιχειρηματίες «αιμοτορούφηδες» του ελληνικού λαού. Κι αυτά, ενώ το δημόσιο μετέτρεπε τους υπαλλήλους σε μίζερους μισανθρώπους, που το μόνο μέλημά τους ήταν να «τρουπώσουν» και μετά να περιμέεεεενουν πότε θα βγουν στη σύνταξη, αμειβόμενοι με ψίχουλα ως αντάλλαγμα στη διαπλοκή του «αφού μπήκες, μη βγάζεις άχνα».
Και μετά μπήκαμε στις δεκαετίες ’80-’90. Αιματορούφης, τέλος. Κρατικοποίηση! Νέο σύνθημα! Εταιρείες παραδίδονταν σε άσχετους, για να διορίζουν αβέρτα και στο τέλος να θανατώνουν την επιχείρηση, παίρνοντας στο λαιμό τους όλο τον κλάδο. Αλλά, είπαμε. Αφού οι επιχειρηματίες «έστελναν τα λεφτά τους στην Ελβετία και κατάκλεβαν το κράτος», ανέλαβε να γίνει επιχειρηματίας το έντιμο και φιλεύσπλαχνο κράτος!...
Και φτάνουμε στο 2000. Χρηματιστήριο... Οι έμποροι πια έπαιζαν μετοχές παρέα με το κράτος. Από κοντά και ο λαός. Πίστεψαν ότι όλοι θα γίνουν πλούσιοι. Και να bodyguard και πούρα, ρούφηξαν και κόκα... Οδηγός και κράτος μαζί σε ένα τιμόνι, να τρέχουν χωρίς προορισμό. Τι περιμένεις!
Και φτάσαμε στο 2004. Ο αιματορούφης, ο απατεώνας, βαφτίστηκε τώρα και διαπλεκόμενος. Το κράτος, ωστόσο, διορίζει και άλλους στο δημόσιο, για να τους μετατρέψει σε «μισανθρώπους». Και οι πολίτες, ζώντας με δανεικά, σπουδάζουν διαπλοκή σε όλους τους τομείς.
Καμιά φορά, κοιτάω προς τον ουρανό. Βλέπετε, από την ώρα που ο γνωστός μου επιχειρηματίας «μετακόμισε», έχουμε μια δική μας συνομιλία... Του κλείνω, λοιπόν, το μάτι και του λέω. Τελικά, τούτο το κράτος «κανακεύει» και τιμάει κυρίως εκείνα τα ανθρωπάκια που κάθονται στα καφενεία, ξύνοντας τα «αμελέτητά τους», και λένε με μνησικακία ότι οι επιχειρηματίες είναι μεγάλοι απατεώνες. Για να δικαιολογήσουν τη δική τους αιώνια διαπλοκή με τη απραξία... Ίσως, γιατί η θέση τους «τακιμιάζει» πολύ με αυτήν του κράτους._ P. B.