Xρήστος Mιχαηλίδης
O οδοντίατρος«... Χαμόγελο σαρδόνιο στα χείλη και μια έκφραση του στιλ ?τώρα θα σε φτιάξω, κερατά?...»
ΣTON προθάλαμο του οδοντιατρείου, ημέρες προεκλογικής σχιζοφρένειας, κάθομαι και περιμένω
μαζί με άλλους. Είναι πέντε. Νορμάλ πολίτες όλοι τους.
Κοιτάζονται, ανταλλάσσουν ένα χαμόγελο - είναι προφανές ότι ο καθένας θέλει να μιλήσει
για το πρόβλημά του. Αρχίζουν, λοιπόν, οι κουβέντες. Πρώτα με τα τυπικά και πολύ γρήγορα
φτάνουν στα πιο ουσιώδη.
― Από ποιο δρόμο ήρθατε;
― Βρήκατε κίνηση;
― Πόση ώρα κάνετε να πάτε στη δουλειά σας κάθε μέρα;
― Κατεβάζετε τα παιδιά στο σχολικό πριν φύγετε για την εργασία σας;
― Είστε ευχαριστημένοι από το σχολείο;
― Ιδιαίτερα κάνουν τα παιδιά;
― Φαντάζομαι πόσα πληρώνετε.
― Δεν πειράζει, η παιδεία είναι το παν.
― Γλώσσες. Εμένα μαθαίνει πολλές γλώσσες. Και δουλειά στην ειδικότητά του να μη βρει, με
τις γλώσσες κάπου θα βολευτεί.
― Καλά λες. Πάντως, τα παιδιά σήμερα έχουν περισσότερες γνώσεις απ? ό,τι είχαμε εμείς,
αλλά δεν έχουν την παιδεία που είχαμε.
― Οι γονείς μου, σπίτι, συζητούσαν και για πολιτικά, ξέρεις. Έλεγαν για την εξωτερική
πολιτική, τις σχέσεις μας με τους Εγγλέζους και τους Αμερικανούς. Συζητούσαν για
εκπαιδευτική μεταρρύθμιση. Για οικονομία.
― Σήμερα μιλάμε για τηλεόραση. Τι είπε ο Γιωργάκης, τι απάντησε ο Κωστάκης.
Νορμάλ συζητήσεις από νορμάλ ανθρώπους. «Σειρά σας, κύριε», ακούστηκε η φωνή του
οδοντιάτρου. Oοοπ! Η σειρά μου. Ακολουθεί η... ιερά εξέτασις. Ετυμηγορία: να βγει το
δόντι, το πίσω, για να μη σου καταστρέψει και τα άλλα. Μάλιστα.
Βγαίνουν τα εργαλεία. Βγαίνουν και οι ενέσεις. «Σιγά, άνθρωπέ μου, βρήκες δημοσιογράφο
και βγάζεις το άχτι σου;» ουρλιάζω.
Αλλά πού αυτός; Χαμόγελο σαρδόνιο στα χείλη και μια έκφραση του στιλ «τώρα θα σε φτιάξω,
κερατά»! Μα δεν είμαι Τράγκας, κύριε. Ούτε Κουρής. Ούτε...
― Ίδιοι είστε όλοι.
― Όχι. Διαφωνώ καθέτως.
― Αδυνατείς ακόμα κι αυτό. Είσαι οριζόντιος. Πες μου, ποιος θα κερδίσει.
― Τα γκάλοπ λένε Κωστάκης.
― Εσύ, ποιος λες;
― Δε λέω. Είμαι δημοσιογράφος εγώ.
― Α, μπα! Αμεροληψίες;
Κουβέντα χωρίς... γυρισμό. Το δόντι βγαίνει. Μπαίνουν τα ράμματα και οι γάζες. «Και να
θες, για μερικές ώρες, δε θα μπορείς να μιλήσεις», λέει ο γιατρός. «Πήγαινε σπίτι νωρίς,
να ξεκουραστείς. Σαν νορμάλ άνθρωπος».
Στον προθάλαμο, η κουβέντα συνεχιζόταν καθώς φορούσα το σακάκι μου. Είχε προστεθεί και
καινούργιος, νεοαφιχθείς. «Πο, πο, δεν είναι κατάσταση αυτή, ρε παιδιά! Μιάμιση ώρα να
περάσω τη Φιλολάου, επειδή το σούπερ μάρκετ φόρτωνε»._ X. M.