Mετασεισμοί

Aπό «θαύμα» ζούμε
H αντιγραφή, της αντιγραφής, ω αντιγραφή... Aλλά, νομίζω, αξίζει τον κόπο.
Tο είδαμε, σερφάροντας στο Ίντερνετ, και ταράχτηκε το μυαλό μας. Γυρίσαμε τριάντα χρόνια
πίσω, στην παιδική μας ηλικία, και μέσα από ένα κείμενο ενός -κάποιου (;)- Γκράχαμ
Pότζερς είδαμε μια από τις υπερβολές στις οποίες έχει περιπέσει η σύγχρονη κοινωνία μας,
στην προσπάθειά της να σωθεί από τα φαντάσματα που η ίδια δημιούργησε.
Γράφει, λοιπόν, ο κ. Pότζερς κάτι που σχεδόν αυτολεξεί ισχύει για όλα τα μεταπολεμικά
παιδιά που σήμερα έφτασαν ακόμα και να κυβερνούν τη χώρα.
«Mε βάση όσα υποστηρίζουν οι σημερινοί νομοθέτες και τεχνοκράτες, όσοι ήμασταν παιδιά
στις δεκαετίες του ?60 και του ?70, δε θα έπρεπε να είχαμε επιβιώσει μέχρι τώρα, γιατί η
παιδική μας κούνια ήταν βαμμένη με μπογιά που περιείχε σίδηρο. Eμείς, γλείφοντάς την όλη
μέρα, θα έπρεπε να είχαμε πεθάνει από δηλητηρίαση. Tα φάρμακα εκείνης της εποχής δεν
είχαν ειδικά καπάκια ασφαλείας, ενώ, όταν ανεβαίναμε στα ποδήλατά μας, δε φορούσαμε
κράνη. Στο αυτοκίνητο των γονιών μας, δεν καθόμαστε ούτε σε ειδικά καθίσματα, ούτε ζώνες
φορούσαμε, ούτε αερόσακους είχαμε. Mάλιστα, γινόταν μεγάλο γλέντι, όταν έλειπε η μαμά και
ο μπαμπάς μάς επέτρεπε να καθίσουμε μπροστά.
Πίναμε νερό από τη βρύση και είχε την ίδια γεύση με αυτό που πίνουμε σήμερα εμφιαλωμένο.
Τρώγαμε ψωμί με βούτυρο, απίθανα γλυκά, πατάτες τηγανητές και δεν ήμασταν ποτέ
παχύσαρκοι, γιατί τρέχαμε συνεχώς έξω στις αλάνες και τους δρόμους παίζοντας. Δεν
καθόμασταν στον καναπέ ή στο κομπιούτερ. Το αναψυκτικό ή την μπύρα μας τα μοιραζόμασταν
από το ίδιο μπουκάλι ή τενεκέ με τους φίλους μας. Κανείς μας δεν πέθανε από αυτό.
Kατασκευάζαμε κάτι «γκο-καρτ» της συμφοράς με τις ώρες και έπειτα ανεβαίναμε στην κορυφή
μιας μεγάλης ανηφόρας και κατεβαίναμε χωρίς αύριο, ανακαλύπτοντας, πολύ αργά, ότι είχαμε
ξεχάσει να φτιάξουμε φρένα. Γκρεμοτσακιζόμασταν. Ματώναμε. Σπάγαμε χέρια και πόδια.
Πονούσαμε. Κλαίγαμε. Δε βάζαμε τους γονείς μας να κάνουν μήνυση στη μάντρα απ? όπου
είχαμε αγοράσει τα παλιοσίδερα με τα οποία είχαμε φτιάξει το καρτ μας. Και να ?μαστε!
Ακόμα ζωντανοί. Και ωραίοι.
Φεύγαμε από το σπίτι το πρωί και επιστρέφαμε λίγο πριν νυχτώσει. Κανείς δε μας γύρευε.
Ήξεραν ότι κάποτε θα επιστρέφαμε. Δεν είχαμε ούτε Play Station, ούτε XBox, ούτε video
game, ούτε 99 κανάλια στην τηλεόραση, ούτε ήχο surround, ούτε κινητά τηλέφωνα, ούτε
προσωπικούς υπολογιστές, ούτε chat room για μοναχικές ψυχούλες στο Ίντερνετ. Είχαμε
φίλους που βγαίναμε έξω για να τους συναντήσουμε. Παίζαμε και... ξύλο. Ξύλο άγριο,
μιλάμε. Όμως, ούτε ένας ποτέ δεν πήγε στη μαμά ή στον μπαμπά του, για να καταγγείλει
εκείνον από τον οποίον τις έφαγε.
Πηγαίναμε περπατώντας στα σπίτια των φίλων μας, στις αλάνες και στο σχολείο. Δε μας
πήγαινε η μαμά ή ο μπαμπάς, ούτε το σχολικό. Όταν δεν είχαμε τι παιχνίδι να παίξουμε,
ανακαλύπταμε καινούργια. Με ξύλα, με λαστιχάκια, με μπαλάκια, με πέτρες, με νερό, με...
τίποτα. Το παιχνίδι θέλει φαντασία. Κι εμείς τη δική μας φαντασία την καλλιεργούσαμε.
Νομίζω ότι από τη γενιά μας βγήκαν μερικοί από τους καλύτερους εφευρέτες, λύτες
προβλημάτων και ρισκαδόρους που έχουν βγει ποτέ. Είχαμε ελευθερία, επιτυχίες, αποτυχίες,
αλλά και υπευθυνότητα. Και μάθαμε να τα χειριζόμαστε όλα αυτά καλά. Είμαστε η γενιά που
στερήθηκε πολλά, αλλά είχε τα πάντα».
Mήπως είναι τελικά έτσι; Mήπως το παραπροσέχουμε το πράγμα την σήμερον ημέραν και δεν
ξέρουμε από πού να φυλαχτούμε; Σαν τον Aστερίξ κοντεύουμε να γίνουμε. Θα φοβόμαστε μη μας
πέσει ο ουρανός στο κεφάλι...
Mήπως, λοιπόν, πρέπει να γυρίσουμε τη σκέψη μας μερικές δεκαετίες πίσω και να ζούμε «πιο
χαλαράαα». Λέω, μήπως...;
Σ.Σ.:
1) Λίγο πριν βγουν στα περίπτερα οι παρόντες «Mετασεισμοί», εντοπίσαμε την ίδια επιστολή
στο άρθρο του «δικού μας» X. Mιχαηλίδη στην Eλευθεροτυπία, αλλά και πάλι νομίζουμε ότι
αξίζει τον κόπο.
2) Tι θα γίνει, ρε παιδιά της EΛ.AΣ.; Θα επιστρέψουν τα μπλόκα στην Aττική Oδό; Tα
αποσύρατε μία εβδομάδα πριν από τις εκλογές, έχουν ήδη περάσει δέκα ημέρες και ούτε
δείγμα από ραντάρ. Mήπως έχετε εντολές να μη μας δυσαρεστήσετε μέχρι και τις
Eυρωεκλογές...; Θα κακομάθουμε!
3) Tο ?πε καθαρά ο... κύριος (γιατί κύριος και όχι αρχιεπίσκοπος, όπως παλιά, δεν το ?χω
καταλάβει) Xριστόδουλος: η NΔ «βγήκε» και χάρη στο θέμα των ταυτοτήτων. Όμως, ο
«Kωστίκας» δεν έδειξε να το θυμάται. Oύτε νύξη δεν έκανε. Για να δούμε στις
προγραμματικές του δηλώσεις, γιατί βλέπω το λάβαρο της ¶γιας Λαύρας να κυματίζει πάλι στο
Σύνταγμα...
4) «Zεστά» ξεκίνησαν οι καινούργιοι κυβερνώντες μετά την -πρακτικά- εικοσαετή απραξία.
Λέτε να αλλάξει κάτι; Eγώ, πάντως, δε λέω, τουλάχιστον προκαταβολικά. ¶λλωστε, εκ του
αποτελέσματος θα κριθούν. Aφήστε, λοιπόν, τους πρόωρους πανηγυρισμούς και ας περιμένουμε
καχύποπτα και επιφυλακτικά την αναμενόμενη αλλαγή.
¶ντε και καλό Πάσχα. Mακάρι να μην είναι ο κυρίαρχος (;) λαός αυτός που θα σταυρωθεί και
πάλι._ N. T.