Nίκος Mάργαρης
Να μη γίνει τίποτε!«... Έχουμε τους μόνους αρχιτέκτονες στον κόσμο που αρνούνται τα νέα κτίρια και
εκστασιάζονται με οτιδήποτε παλιό...»
EXEI σκεφτεί κανείς το χαμό που θα γινόταν από τους «τοπικούς» προστάτες του
περιβάλλοντος, τους συλλόγους των αρχιτεκτόνων και τους υπόλοιπους «διανοουμένους» της
εποχής, αν η κυβέρνηση του Καραμανλή του 1975 πρότεινε την «αναβάθμιση» του χώρου του ΦIΞ
στη Συγγρού; Aν ανέθετε στη συνέχεια (έπειτα από διεθνή διαγωνισμό) στον Iταλό
αρχιτέκτονα Ρέτζιο Πιάνο το σχεδιασμό και την κατασκευή ενός πολιτιστικού κέντρου με
κίτρινες σωληνώσεις, «ανοικτές» σκαλωσιές και άλλα παρόμοια «φουτουριστικά»; Ευτυχώς, ο
Πιάνο δε βρέθηκε στη θέση του κατηγορουμένου για... προσβολή του αττικού τοπίου. Χώρια
που κάθε κατασκευή θα ήταν αδύνατη, επειδή από κάτω οπωσδήποτε θα υπάρχουν ιστορικά
μνημεία ανυπολόγιστης αρχαιολογικής αξίας. Χώρια που είναι δίπλα στον (πρώην) Ιλισό
(είναι η Καλλιρρόης), από όπου πέρασε ο Σωκράτης και έβρεξε τα πόδια του! Περιγράφω, όπως
ίσως αντελήφθησαν μερικοί, το περίφημο πολιτιστικό κέντρο Μπομπούρ στο Παρίσι, το
σχεδιασμό και την κατασκευή του οποίου οι αφελείς Γάλλοι (που αγνοούν, όπως γνωρίζουν τα
τοπικά σαΐνια, την ιστορική τους παράδοση!) ανέθεσαν -αφού γκρέμισαν (οι ιερόσυλοι, αν
είναι δυνατόν!) τα προϋπάρχοντα «παλαιοκλασικά κτίρια»- σε Iταλό αρχιτέκτονα. Λες και δεν
είχαν Γάλλους, όπως εμείς, που έχουμε πάντοτε πρώτο «ντόπιο» πράμα - το Μπομπούρ θα ήταν
αδύνατο να γίνει στην Αθήνα, ακόμη και στα Λιόσια!
Μπορεί να φανταστεί κάποιος την περίπτωση να υπήρχε, για ένα χώρο όχι πρώτης οικιστικής
αξίας (όπως στο Παρίσι, στο προαύλιο του Μουσείου του Λούβρου!), πρόταση για το κτίσιμο
μιας γυάλινης και μεταλλικής πυραμίδας; Αναλογίζεται κανείς τις διαμαρτυρίες των
αρχιτεκτόνων αν επρόκειτο να γίνει η πυραμίδα, που σήμερα είναι στο Λούβρο, στην
Καισαριανή ή στο Αιγάλεω;
Είναι γεγονός ότι στην Αθήνα η όλη αισθητική της οικιστικής ανάπτυξης είναι
προβληματικότατη. Γι? αυτό, κατά τη γνώμη μου, ευθύνεται η απίστευτη και μόνιμη
οπισθοδρομικότητα των Eλλήνων «διανοουμένων» στους οποίους οι λεγόμενοι σύλλογοι
αρχιτεκτόνων κυριαρχούν. Έχουμε τους μόνους αρχιτέκτονες στον κόσμο που αρνούνται τα νέα
κτίρια και εκστασιάζονται με οτιδήποτε παλιό -ιδιαίτερα αν είναι κάτω από τη γη-, οι
οποίοι, μολονότι είναι αδύνατο να ενταχθούν στην εποχή μας, θέλουν να αποφασίζουν κιόλας.
Κάτι που συμβαίνει τώρα με το Μουσείο της Ακρόπολης, που υποτίθεται ότι κάνουμε για να
βάλουμε και τα γλυπτά του Παρθενώνα!_ N. M.
Y.Γ.: Και κάτι ακόμη. Αν υπήρχε το σημερινό Συμβούλιο Επικρατείας στην κλασική
αρχαιότητα, δε θα είχαν γίνει η Ακρόπολη, οι Δελφοί και η Δήλος!