Pέα Bιτάλη
Έρμε κοιλιακέ!«... Δύσκολοι καιροί. Πονάνε σαν λάθος νούμερο παπούτσι, κι όμως, πρέπει να τους διαβείς
με σκέρτσο, organizer στην τσάντα και κινητό στο αυτί...»
«SEX and the city» και τον κακό μας τον καιρό! Τι ενθουσιασμός συνοδεύει αυτό το έρμο
σίριαλ; Ζόρικο πράγμα να παρακολουθείς την κατάρα της σύγχρονης γυναίκας μόλις καβατζάρει
τα 30, έπειτα από μια πορεία σχολείο-πανεπιστήμιο-εύρεση εργασίας-καριέρα... Κάπου εκεί.
Που συγχρόνως αρχίζει να τη «βουρλίζει» η φύση της και δηλώνει «θέλω ένα παιδί». Και
μετά, «θέλω έναν άνδρα για να κάνω παιδί» και μετά «δεν ξέρω τι συμβαίνει και, ενώ
προσπαθώ, δεν μπορώ». Ο αναιδής κωμικοτραγικός ενικός των ημερών μας. Αφού σου λέω ΘΕΛΩ!
Τις χαζεύω στα γραφεία «να βγάζουν νύχια» με ασήμαντη αφορμή, ίσα για να επιβάλουν το
δικό τους, μετά να βάζουν στο στόμα τους κάτι με λίγα λιπαρά, να πετάγονται στο
γυμναστήριο (έρμε κοιλιακέ, τι τραβάς!) και μετά προς ανεύρεση του δότη... Sex and the
city. ¶νθρωποι που αγαπιούνται καθώς γυμνάζονται. Ακολουθεί σύντομη διακοπή για την
εγκυμοσύνη, επιστροφή στην καριέρα, διαζύγιο, ευθύνες μονοδιάστατες. Καθότι γι? αρκετούς
η μητρότητα είναι υποχρέωση, η πατρότητα, χόμπι.
Και οι άνδρες; Δύσκολα τα πράγματα... Έχουν και μια ευκολία στο να τα παίζουν όταν τους
αποσυντονίζεις. Καθώς αιώνες και αιώνες είχαν ζωστεί σαν σαμάρι ένα συγκεκριμένο ρόλο.
Είχαν ξενοιάσει. Κι ήρθαν οι γύπες με τους κοιλιακούς και χάλασαν τη δουλειά!
Δύσκολοι καιροί. Πονάνε σαν λάθος νούμερο παπούτσι, κι όμως, πρέπει να τους διαβείς με
σκέρτσο, organizer στην τσάντα και κινητό στο αυτί. Tι να κάνεις! Βέβαια, ξέρω...
Ανεργία, καταναλωτική κοινωνία, η ζωή ακρίβυνε, ανασφάλεια, όλα τρέχουν, πρέπει να
περάσεις και από το κομμωτήριο για χαλάουα, μην τύχει κανένα ξέμπαρκο... Ας παγώσουμε,
όμως, λίγο την εικόνα. Εις μνήμην των σχέσεων! Γιατί η άτιμη ζωή... Οι όμορφες στιγμές
δεν έφτασαν ποτέ «στις έτοιμες από καιρό», αλλά περιέργως μας χτύπησαν την πόρτα μια μέρα
που η τρίχα μας ήταν σαν του Καρεμπέ... Προέκυψαν, όταν σταματήσαμε να φωνάζουμε ΘΕΛΩ.
Και μόλις καταλάβαμε ότι δεν ήμαστε πολυμίξερ και χρειαζόμαστε χρόνο για ν? ακούμε, να
κανακεύουμε ο ένας τον άλλον. Αλλά, για να λέμε την αλήθεια, αυτό είναι κάτι που
μαθαίνεις αφού περάσεις τα 40 στα διόδια. Τότε που στο μπλόκο δεν καταδέχεσαι
δικαιολογίες, αλλά δηλώνεις απλά: «Τόσο τρέχει το όχημα»!_ P. B.
Υ.Γ.: Το κείμενο αφιερώνεται στην πλειονότητα των ανθρώπων που παλεύουν για το μέτρο, τη
συντροφικότητα, και βρίσκουν χρόνο να ζουμάρουν την καθημερινότητα και να της κλείνουν με
τρυφερότητα το μάτι...