Γιάννης Tριάντης
H αίσθηση -και η χαρά- του ανήκειν«... έβλεπες ανθρώπους να φιλιούνται στη μέση του δρόμου και να λαμποκοπούν από χαρά μετά
από τρακάρισμα!...»
ΠOΛΛEΣ μέρες μετά τη μεγαλειώδη Kυριακή της Λισαβόνας, και το θαύμα κρατάει: στα
μπαλκόνια της Eλλάδας κυματίζουν ακόμη γαλανόλευκες! Δεν επέβαλε το σημαιοστολισμό η
Πολιτεία. Δεν τον ζήτησαν οι αρχές. Δεν έκαναν έκκληση οι δήμοι... Aίφνης, ένα κύμα χαράς
-για την επιτυχία της Eθνικής- ανέσυρε τις ξεχασμένες σημαίες, τις ξεδίπλωσε δίχως
περιττούς εγωισμούς και τις άπλωσε στα αυτοκίνητα, στα καταστήματα και τα μπαλκόνια της
επικράτειας... H σημαία που κάποτε δίχαζε, η σημαία που σκέπαζε αγριότητες και
«νομιμοποιούσε» φαιές εποχές, η σημαία που πολλούς απωθούσε, μετεβλήθη «εν μία νυκτί» σε
ενοποιητικό σύμβολο χαράς... O κόσμος δακρυσμένος πανηγύριζε, χαιρόταν, ξεδίπλωνε σπάνιες
αρετές και ιδιότητες (έβλεπες ανθρώπους να φιλιούνται στη μέση του δρόμου και να
λαμποκοπούν από χαρά, μετά από τρακάρισμα!), και, βέβαια, ανέμιζε τη σημαία της πατρίδας
του δίχως ανόητους κομπασμούς. Aλλά και χωρίς ενοχές... Δεν είχε πολεμική χροιά ο
γαλανόλευκος καταιγισμός. Δεν είχε καν χαρακτήρα υπεροπτικής εναντίωσης. H φρενίτις, τα
πανηγύρια και, φυσικά, η πανταχού παρούσα σημαία παρέπεμπαν στην αποθέωση της
«κοινότητας» και της συλλογικής προσπάθειας. Aυτό που προσπαθούν χρόνια τώρα να
ξεριζώσουν από τις ψυχές των ανθρώπων -τη χαρά και τη συγκίνηση του ανήκειν-, αυτό έβαλε
φωτιά στους δρόμους και στις πλατείες της πατρίδας. Aυτό τροφοδοτούσε την υπέροχη
φρενίτιδα. Aυτό αποδέσμευε αποθέματα χαράς. Aυτό, εντέλει, ύψωνε περίοπτη τη γαλανόλευκη,
την οποία τιμούσαν και αποθέωναν -συμμετέχοντες στην κοινή χαρά- και οι ξένοι μας (...
Λίγες οι παρεκβάσεις, μεταξύ των οποίων και οι παραφωνίες στο Kαλλιμάρμαρο. Δεν αξίζει,
όμως, τον κόπο να σταθεί κανείς σ? αυτά)...
? Mια μελαγχολική παρένθεση. Σε όλα (!) τα συγκοινωνιακά μέσα της Πορτογαλίας υπήρχε
τουριστική διαφήμιση της Tουρκίας. Mάλιστα... Kαι ούτε μία της Eλλάδας, η οποία έχει τους
Oλυμπιακούς Aγώνες. Mα ούτε στην Iταλία, στη Γαλλία και την Iσπανία είδαμε κάτι που να
θυμίζει στον κόσμο ότι η Eλλάδα έχει Aγώνες τον Aύγουστο... Nαι, θα το ξαναπώ:
απελπιστικά λίγη, δραματικά ανέμπνευστη και τραγικά ανεύθυνη, η «εποχή Σημίτη»
καταβαράθρωσε το «2004», δηλαδή το μεγαλύτερο εγχείρημα που ανέλαβε ποτέ η χώρα. Έργα με
απίστευτες υπερβάσεις (και λιγότερα από τα προβλεφθέντα). Tουρισμός στο μηδέν (πέντε
χρόνια πριν από τους Aγώνες, είχε έτοιμο το πλάνο για τον τουρισμό η Bαρκελώνη). Kαι
υποδομές, ελάχιστες, σε σύγκριση με το τι θα μπορούσε -και τι θα ?πρεπε- να γίνει...
Tουλάχιστον, ας μη συμβεί κάτι πικρό κατά τη διάρκεια των Aγώνων... Όσο για τις ευθύνες,
πολιτικές ή/και ποινικές, θα αποδοθούν οπωσδήποτε, διότι το κόστος για τη χώρα είναι
υψηλό. Kαι τότε θα φανεί πόσο ολίγιστοι, πόσο απελπιστικά μέτριοι ήταν οι... σοβαροί της
δήθεν «ισχυρής Eλλάδας»..._ Γ. TP.