Γιάννης Eυσταθιάδης
Θεματοφύλακες του στιλ«... Ποδόσφαιρο και media πιλάφι...»
OΣOI ψυχανεμίζονται παντού «ανθελληνικό» μένος και συνωμοσίες κατά του έθνους και της
φυλής θα άξιζε να διαβάσουν το άρθρο του Εμέ Ζακέ στη γαλλική «Λε Μοντ». Πρωτίστως, όμως,
πρέπει να το διαβάσουν όσοι είναι λάτρεις του στιλ της γραφής, κυρίως όταν αυτό
προέρχεται όχι από συγγραφέα, αλλά από έναν προπονητή (ο Ζακέ είναι ο εθνικός ήρωας των
Γάλλων, αφού οδήγησε την Εθνική τους στην κατάκτηση του παγκόσμιου πρωταθλήματος).
Προσέξτε, παρακαλώ, ύφος: «Ε, τόσα ανδραγαθήματα δεν είναι σπορά της τύχης. [...] Η
αλήθεια μίλησε στο γήπεδο. [...] Ο προπονητής της, Ότο Ρεχάγκελ, ανέδειξε με λεπτομέρεια
την ουσία αυτής της ομάδας. Έπαιξε με οικονομία. Αλλά το καλύτερό της ήταν η νηφαλιότητα,
η ψυχραιμία, η σαφήνεια».
Και συνεχίζει: «Απάντησε με μια εξυπνάδα παιχνιδιού ιδιαίτερα επεξεργασμένου και μια
μεγάλη συνοχή. [...] Οι παίκτες είχαν άριστη αλληλοκατανόηση. [...] Η δύναμη αυτής της
ομάδας ήταν επίσης η πειθαρχία, επιμελημένη με τις τακτικές του Ρεχάγκελ. Είχε ολύμπια
ψυχραιμία, δίχως να χάσει ποτέ τη συνεκτικότητά της».
Και το κείμενο του Ζακέ κορυφώνεται εξαίσια: «Ας δώσουμε τον ορισμό της: στην ομάδα αυτή
όλοι είναι θεματοφύλακες του στιλ της! Όλοι επιτίθενται. Όλοι αμύνονται. Τι απλότητα! Τι
μάθημα ταπεινότητας! Ε, ναι, λοιπόν. H Ελλάδα είναι μια πανέμορφη πρωταθλήτρια».
Ας μελαγχολήσουμε, γιατί η μιντιακή μηχανή δε διδάχτηκε τίποτε από την «απλότητα» και το
«μάθημα ταπεινότητας» των Ελλήνων παικτών και του προπονητή τους. Στην ντελικάτη ποιότητα
των ποδοσφαιριστών (ακόμα κι όταν μιλούσαν), τα μίντια αντιπαρέταξαν τον ανεξέλεγκτο όγκο
που σε στόμωνε με τις άναρθρες κραυγές. Πολύωρες συνδέσεις, ανταποκρίσεις, συνεντεύξεις,
ανούσιες περιγραφές.
Κάποτε μας δονούσε μόνο του «Διακογιάννη η φωνή» -που παραμένει πάντα Ευρωπαίος-, τώρα
επινοούμε καραγκιοζιλίδικες φανφάρες (εξάκις επανάληψη του «γκολ» ή λατινοπρεπώς το
«γκοοοοοολ» που στοχεύει στο πυροτέχνημα της εντύπωσης).
Καλά το είπε ο εξαίρετος και δαιμόνιος Πανούτσος: «Σε λίγο θα φορέσουμε όλοι φουστανέλα».
Τη φουστανέλα της αμετροέπειας τη φορέσαμε ήδη και νιώσαμε την αθεράπευτη μελαγχολία της
άναρχης ποσότητας. ¶μποτε τα μίντια να διδαχθούν κάτι από τη λακωνική αποτελεσματικότητα
των πρωταγωνιστών. ¶μποτε να γίνουν κάποτε θεματοφύλακες του ευκταίου ουσιώδους στιλ._ Γ.
E.