Pέα Bιτάλη
Προσεχώς, εμφύλιος«... Και φτάσαμε σ? αυτό το καλοκαίρι. Του 2004. ΟΤΟ, Χαριστέας, Δέλλας, Καψής,
Νικοπολίδης... Και ξαφνικά, ομόρφυνε ο κόσμος όλος. Και σηκώσαμε κεφάλι...»
OΠOTE τη συναντούσα, λες και είχε κολλήσει η βελόνα... Από δω το πήγαινε, από κει το
έστριβε, στη μέρα της απελευθέρωσης από τους Γερμανούς κατέληγε. Κι ωστόσο, δεν είχα
βαρεθεί να την ακούω. ¶σε που βαθιά μέσα μου τη ζήλευα κιόλας. Θα ?θελα να την έχω ζήσει
κι εγώ αυτήν τη μέρα... Κι ας γνώριζα ότι υπήρχε υστερόγραφο στην ιστορία... Προσεχώς,
εμφύλιος. Ήταν, βλέπεις, εκείνη η διήγηση με μάτια-λαμπτήρες Philips -«Όλοι οι Έλληνες
βγήκαμε στους δρόμους. Αγκαλιαζόμασταν και φιλιόμασταν. ¶γνωστοι μεταξύ μας. Σαν
επιστήθιοι φίλοι»- που έλεγες χαλάλι σε όλα. Και ζήλια τη ζήλια, με λυπήθηκε κατά καιρούς
ο θεός Δίας και μου έδωσε την ευκαιρία να ζήσω τη Στιγμή, έστω και ξώφαλτσα. Κι ας υπήρχε
πάντα υστερόγραφο στην Iστορία... Προσεχώς, εμφύλιος!
Το 1987, ας πούμε, στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Μπάσκετ .Τι μέρες, Δία μου! Η κακομοίρα η
φίλη μου η Νταίζη είχε κάψει τα πνευμόνια της, γιατί πίστευε ότι, όποτε κρατούσε τσιγάρο
στο χέρι, έμπαινε καλάθι. Γκάλης, Γιαννάκης, Φασούλας, Χριστοδούλου, το τελευταίο καλάθι
του Καμπούρη. Ο προπονητής, Νίκος Πολίτης... Κι όλοι οι Έλληνες αγκαλιασμένοι στους
δρόμους. ¶γνωστοι μεταξύ μας...
Και μερικά χρόνια μετά, ήρθαν οι μέρες του Χρηματιστηρίου. Τι μέρες, Δία μου, κι αυτές!
Ιντερσάτ, Βιοσώλ, Eργάς, Connection... Κι όλοι οι Έλληνες αγκαλιασμένοι τρέχαμε στους
δρόμους με τα Bulgari στα χέρια και τα τζιπ στα γκαράζ, και εφημερίδες τύπωναν μυστικά
και δημοσιογράφοι-εκδότες έπιναν καφέ στο «Da Capo», ενώ πλήθος περαστικών τους έκλεινε
το μάτι με νόημα: «Ξέρεις κανένα καλό να παίξω, φίλε;». Αχ, μέρες... Μέρες!!! Κι ας
υπήρχε πάντα το υστερόγραφο στην Iστορία... Προσεχώς, εμφύλιος.
Και φτάσαμε σ? αυτό το καλοκαίρι. Του 2004. ΟΤΟ, Χαριστέας, Δέλλας, Καψής, Νικοπολίδης...
Και ξαφνικά, ομόρφυνε ο κόσμος όλος. Και σηκώσαμε κεφάλι. Και πήραμε ανάσα. Σαν
χανζαπλάστ στις πληγές και στα σιχτιρίσματα και στα τικ που μας αφήνουν κάθε μέρα ο χορός
των δισεκατομμυρίων, η ανευθυνότητα, οι λακκούβες, το παραπονεμένο βλέμμα ένα σωρό
καταστηματαρχών που χτυπάνε διάλυση μόνοι και αβοήθητοι. Και ξαφνικά, ομόρφυνε ο κόσμος.
Κι όλοι οι Έλληνες αγκαλιασμένοι, τρέχαμε στους δρόμους και φιλιόμασταν. ¶γνωστοι μεταξύ
μας... Και ξαφνικά, ομόρφυνε ο κόσμος, και ακόμα και η μορφή του Μητσοτάκη πάνω στις
μπλούζες «Kαλή τύχη στους Πορτογάλους» έμοιαζε τόσο αγγελική... Κι ας γνωρίζουμε ότι
υπάρχει υστερόγραφο στην Ιστορία..._ P. B.