Aνδρέας Pουμελιώτης
Eίναι βαριά η... «μπιπ» του τσολιά!EINAI βαριά η πούτσα του τσολιά! Aσήκωτη, μιλάμε! Tο σύνθημα της ελληνικής εξέδρας στο
Euro 2004 δεν απειλεί κανένα αιδοίο. Σου τρυπάει κατευθείαν το κρανίο. Σου φεύγει το
μυαλό. Kρανιώνεσαι κανονικά! Πώς να το πω...
Έχουμε να κάνουμε εδώ μ? ένα μεταμοντέρνο φροϊδισμό. Tου πεζοδρομίου. Tο προφανές
πρόβλημα του κάθε παιχταρά άνδρα είναι που τον ευνούχισε η μητέρα του, για να ξετινάξει
από πάνω της τις ενοχές της νηπιακής αιμομιξίας. Γι? αυτό, τούτο εδώ τ? αγόρι που μου
?γινε άνδρας τ? αντιμετωπίζει όλα σαν φαλλικά σύμβολα, σαν ενισχύσεις της ήβης, σαν
προσθετικές πέους.
Γράφαμε, στο προηγούμενο σημείωμά μας για τη σχετική έρευνα του μεγαλύτερου γερμανικού
περιοδικού για τ? αυτοκίνητα, ότι ο άλλος βγαίνει στο δρόμο με το τουτού -νοητή επέκταση
του πέους του- με στιλ «τώρα θα σας γαμήσω όλους». Kαι όμως, ενώ οδηγεί επιδεικτικά την
κορυφαία Porsche, σύμφωνα με την έρευνα, δεν του κάνει «κούκου» η μαραμένη του γαρδένια.
Στο ποδόσφαιρο, τα πράγματα είναι πολύ πιο ξεκάθαρα (για τον τσολιά). Tο πόδι είναι ο
ονειρικός φαλλός που καλείται «να σκίσει το διχτάκι». Tην αναπηρία του ευνουχισμού
συμβόλιζε το χαμένο πέναλντι, η αστοχία μπροστά στο άδειο τέρμα. Ή μήπως δεν αποτελεί
υπολανθάνουσα ομοφυλοφιλία να φιλιούνται οι παίχτες και να κυλιούνται αγκαλιασμένοι μετά
το γκολ στο χορτάρι;
Θα μπορούσε κανείς να θεωρήσει τα συνθήματα της ελληνικής εξέδρας στο Euro 2004 ιερουργία
του φαλλοκρατισμού, που ματαίως προσπάθησε να ξορκίσει ο Xριστόδουλος, τα MME και οι
σπόνσορες, λογοκρίνοντας το «γαμημένο» σε «τιμημένο» ή... «ευλογημένο». Tο κορυφαίο αυτό
εθνικό σύνθημα σήμανε την απελευθέρωση απ? την ομο-φοβία ή ομοφυλοφιλο-φοβία και τη
διακόρευση, αφού τόσο ευθαρσώς όσο και σαρκαστικά ικέτευε τον... παιχταρά: «Σήκωσέ το το
γαμημένο, δεν μπορώ να περιμένω»!
Kατά τ? άλλα, ζήσαμε τη μεγαλύτερη αποθέωση του Πάνα και του φαλλού για πρώτη φορά μετά
τις αρχαίες ελληνικές τελετές - τα γράφω λατινικά για λόγους αυτολογοκρισίας. «Kante mas
mia pipa, sil vous plez, Trezegeut, Trezegeeeut!», «Phres tou Zidan to kilotakiii,
Zagorakhhh, Zagorakhhh!», «Einai megalhhh kai wraiaaa i pswlh, i pswlh tou Xaristeaaa!»,
«Tous gemises me xysia to pigouni, Karagkounhhh, Karagkounh», «Epaixes to rolo tou
Gkousgkounh, Karagkounhhh, Karagkounhhh». Kαι το πιο σουρεαλιστικό: «Exeis mia pswlh san
tou Psinakh, Zagorakhhh, Zagorakhhh!»
Aυτό που ζήσαμε και ευλόγησε ο Xριστόδουλος δεν ήταν μόνο αρχαιοελληνικό προσκύνημα στο
φαλλό, αλλά είχε μέθη, μέθεξη, ποίηση και σουρεαλισμό. Ήταν εξόχως Διονυσιακό. Πώς να το
πω... «Zidan, Zidan, t? arxidia mas ponan»._ A. P.