Στέλιος Γιαννακόπουλος
Το λες και το ξαναλές, το γράφεις για να το δεις τυπωμένο, ώστε να το πιστέψεις? Η εθνική
μας ομάδα ποδοσφαίρου είναι πρωταθλήτρια Ευρώπης!
Κείμενο: Τάκης Πουρναράκης
Φωτογραφίες: Θάνος Ηλιόπουλος
Ο TITΛOΣ αυτού του κειμένου θα μπορούσε κάλλιστα να ήταν «Ο δρόμος προς τη... λόξα».
Γιατί, κακά τα ψέματα, όλη η Ελλάδα παραφρόνησε μ? αυτά που έγιναν στο Euro 2004. Δεν
είναι λίγοι εκείνοι που ταξίδεψαν έξι φορές για να δουν από κοντά και τα έξι παιχνίδια.
Επιστρέφοντας από την Πορτογαλία, οι ποδοσφαιριστές μας εξαφανίστηκαν για ολιγοήμερες
διακοπές, προτού ξεκινήσει η προετοιμασία των ομάδων τους. Εμείς καταφέραμε να
εντοπίσουμε μεταξύ Μυκόνου και Πάρου το Στέλιο Γιαννακόπουλο και του ζητήσαμε να μας
μεταφέρει το κλίμα του Euro...
Πρώτο παιχνίδι, λοιπόν, με την Πορτογαλία στην έναρξη. Πώς ήταν η ψυχολογία σας;
Yπήρχε πολύ άγχος, αλλά αυτό συμβαίνει σε όλα τα παιχνίδια. Ίσως ως πρωτάρηδες να είχαμε
λίγο περισσότερο, γιατί αισθανόμασταν ότι κατά κάποιο τρόπο έπρεπε να διασκεδάσουμε τις
αρνητικές εντυπώσεις που είχε αφήσει η εθνική μας στις δύο προηγούμενες εμφανίσεις της σε
Μουντιάλ και Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. Βέβαια, για να λέμε την αλήθεια, σε καμία περίπτωση
δεν πήγαμε στην Πορτογαλία με όνειρο το Κύπελλο.
Βγαίνοντας στο γήπεδο, προτού σφυρίξει ο διαιτητής για πρώτη φορά σε αυτό το Ευρωπαϊκό
Πρωτάθλημα με τόσους Πορτογάλους στις κερκίδες, πώς ένιωσες;
Κοιτούσα γύρω μου και αναρωτιόμουν: «Τώρα εγώ είμαι εδώ και θα παίξω; Πού είμαι;» Αμέσως
μετά, όμως, η ψυχολογία μου γύρισε και άρχισα να σκέφτομαι τι τυχερός που είμαι και ζω
τέτοιες στιγμές στην καριέρα μου - η συμμετοχή σε ένα ευρωπαϊκό πρωτάθλημα είναι όνειρο
ζωής.
Πόσο σε επηρεάζουν κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού οι αντιδράσεις του κόσμου;
Επηρεάζει ο κόσμος αρκετά, αλλά έχουμε παίξει τόσο πολλά παιχνίδια, που αυτό κάποια
στιγμή πάει περίπατο. Όταν αρχίζει το ματς, αρχίζει το ματς· δεν υπάρχει τίποτε άλλο.
Έχεις δουλέψει στην καριέρα σου με αρκετούς προπονητές. Έχει κάτι ξεχωριστό, κάτι
διαφορετικό ο Ότο Ρεχάγκελ;
O χαρακτήρας του είναι έτσι, η προσωπικότητά του είναι τέτοια, που καταφέρνε να αγγίζει
τον καθέναν από τους ποδοσφαιριστές στις πιο ευαίσθητες χορδές. Όσοι έπαιζαν, αλλά και
όσοι κάθονταν στον πάγκο ή στην κερκίδα, όλοι έχουν κάτι θετικό να πουν γι? αυτό τον
άνθρωπο. Είναι ο τρόπος που μιλάει, ο τρόπος που συμπεριφέρεται... Ένα άλλο ξεχωριστό
στοιχείο του είναι η αυτοσυγκράτησή του. Δεν πανηγυρίζει έντονα, δεν παρασύρεται, ενώ με
το σφύριγμα της λήξης έχει ήδη ξεκινήσει να σχεδιάζει το επόμενο παιχνίδι. Σκεφτείτε ότι,
ακόμη και μετά τον τελικό, όπως και μετά από κάθε παιχνίδι, δεν πανηγύρισε μαζί μας στο
ξενοδοχείο, αλλά πήρε ένα ποτήρι κρασί και πήγε στο δωμάτιό του να ξεκουραστεί.
Στο ματς με την Ισπανία, στο ημίχρονο, τι σας είπε και άλλαξε τόσο η ψυχολογία σας, ώστε
μεταμορφωθήκατε στο δεύτερο ημίχρονο;
Δε λέει κάτι μαγικό ή κάτι διαφορετικό από τους άλλους προπονητές. Ο τρόπος που σ? το
λέει, ο τρόπος που προσπαθεί να σ? το μεταδώσει είναι τέτοιος, που σε αγγίζει μέσα σου.
Σε κάνει να βγεις έξω και να παίξεις και για πάρτη του· έτσι σε κάνει να νιώθεις.
Πιστεύεις πως το μυστικό της επιτυχίας αυτής της ομάδας ήταν το γεγονός ότι ο Ρεχάγκελ
κατάφερε να σας αξιοποιήσει όσο καλύτερα γινόταν;
Έτσι ακριβώς. Αξιολόγησε τα «εργαλεία» που είχε και κατάφερε να πάρει το 100% από τον
καθένα.
Αγώνα με τον αγώνα -Πορτογαλία, Ισπανία, Ρωσία, Γαλλία, Τσεχία-, ποια ήταν η διακύμανση
της ψυχολογίας σας;
Κακά τα ψέματα. H μεγαλύτερη ψυχολογική ανάταση για μας ήταν η πρεμιέρα. Μετά τη νίκη επί
της Πορτογαλίας στο εναρκτήριο παιχνίδι, αρχίσαμε σιγά σιγά να πιστεύουμε ότι μπορούσαμε
να πετύχουμε κάτι. Σε καμία περίπτωση, βέβαια, δε φανταζόμασταν ότι θα φτάναμε τόσο
μακριά. Όμως, μετά το παιχνίδι με την Πορτογαλία, αισθανόμασταν ότι μπορούσαμε να
παλέψουμε για να προκριθούμε στους οχτώ. Μετά, με την Ισπανία, δε χάσαμε, οπότε και πάλι
ανέβηκε η ψυχολογία μας. Λέγαμε πλέον: «Κερδίσαμε τους Πορτογάλους μέσα στο σπίτι τους,
στην πρεμιέρα, δε χάσαμε από τους Ισπανούς που μας την είχαν στημένη γιατί τους είχαμε
κερδίσει το 2003 στη Σαραγόσα και τους είχαμε στείλει σε μπαράζ για να προκριθούν».
Αυτομάτως, η ομάδα άρχισε να νιώθει μια αυτοπεποίθηση τρομερή, να πιστεύει στα πόδια της.
Στο παιχνίδι με τη Ρωσία, παίζαμε για δύο, τρία αποτελέσματα. Αυτό μας επηρέασε άσχημα ως
ομάδα και γι? αυτό ίσως στο παιχνίδι δείξαμε το χειρότερο εαυτό μας στην Πορτογαλία. Ήταν
τέτοιες οι συνθήκες του αγώνα, που η ομάδα ήταν μπλοκαρισμένη. Μπήκαμε μέσα στο ματς και
ήμασταν αλλού, γι? αυτό με το ξεκίνημα βρεθήκαμε να χάνουμε 2-0. Σ? εκείνο το σημείο, ο
αγώνας ήταν πολύ δύσκολος, γιατί εάν δεχόμασταν άλλο ένα γκολ, θα αποκλειόμασταν.
Ευτυχώς, βρήκαμε τα ψυχικά αποθέματα και μπορέσαμε να αντιδράσουμε, έβαλε το γκολ ο Ζήσης
(Βρύζας) και επανήλθαν οι καρδιές στη θέση τους. Στο παιχνίδι με τη Γαλλία, κερδίσαμε,
και από κει και πέρα αρχίσαμε να συνειδητοποιούμε ότι μπορούσαμε να φτάσουμε στον τελικό.
Οι Γάλλοι μας υποτίμησαν;
Εγώ τους είδα πολύ άνετους και πολύ σίγουρους. Το παίξιμό τους ήταν υπεροπτικό και
ένιωθαν ότι κουτσά, στραβά θα κέρδιζαν, επειδή έπαιζαν με την Ελλάδα. Δεν περίμεναν,
όμως, τέτοιο παιχνίδι από εμάς. Περίμεναν ότι θα κλεινόμασταν όλοι πίσω και θα παίζαμε
καταστροφικά, ενώ εμείς ήμασταν πολύ πειθαρχημένοι, επιδεικνύοντας μάλιστα ένα θράσος το
οποίο οι Γάλλοι δεν περίμεναν και αιφνιδιάστηκαν. Δε φαντάζονταν ότι η Ελλάδα θα κρατούσε
την μπάλα, θα δημιουργούσε ευκαιρίες, θα έκανε αισθητή την παρουσία της με τέτοιο τρόπο.
Εκεί τρελάθηκαν οι Γάλλοι... Θα πρέπει, όμως, εδώ να σημειώσουμε ότι τα περισσότερα
παιδιά που ξεκινούσαν, αγωνίζονται στο εξωτερικό και έχουν αποβάλει τη νοοτροπία του
αδύναμου, του υποδεέστερου...
Εσύ, Στέλιο, λόγω τραυματισμού, δεν έπαιξες με τη Ρωσία και τη Γαλλία. Πώς ένιωθες εκτός
παιχνιδιού;
Είχα την τιμή και τη χαρά να είμαι από τις βασικές επιλογές του προπονητή, οπότε ήξερα
ότι, εφόσον ήμουν υγιής, θα έπαιζα. Mετά τον τραυματισμό μου είχα κυριολεκτικά τρελαθεί.
Μπορούσατε να αντιληφθείτε τι γινόταν στην Ελλάδα εκείνες τις μέρες;
Όχι, δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε ακριβώς τι γινόταν... Μόνο από τηλεφωνήματα, απ? ό,τι
μας έλεγαν γνωστοί και φίλοι και καμιά εικόνα από δορυφορικό κανάλι που έδειχνε πλάνα από
Ελλάδα. Αυτό που συνέβαινε, όμως, δεν μπορούσαμε να το συλλάβουμε. Μάθαμε εκ των υστέρων
ότι βγήκε στο δρόμο κόσμος που δεν ήξερε καν τι είναι το ποδόσφαιρο. Εμάς μας έδινε
μεγάλη δύναμη να νιώθουμε τον παλμό του κόσμου στην πατρίδα. Eμψυχώνεσαι όταν νιώθεις ότι
δίνεις χαρά σε άρρωστους ανθρώπους, σε μοναχικούς, στην ομογένεια του εξωτερικού.
Βρίσκεσαι, λοιπόν, στα αποδυτήρια και ετοιμάζεσαι να βγεις για να παίξεις στον τελικό...
Λέγαμε ότι εδώ που φτάσαμε είναι θαύμα, αλλά δεν μπορείς να μην έχεις άγχος· παίζεις στον
τελικό του Euro. Ο καθένας από μας προσπαθεί να βρει χίλιους δύο τρόπους για να
καταπολεμήσει το άγχος. Ευτυχώς για μας, υπήρχε η μαγική συνταγή που ακούει στο όνομα
Τάκης Φύσσας, ο οποίος είναι το αντίδοτο γι? αυτές τις περιπτώσεις. Κι αυτός έχει άγχος
στο φουλ και προσπαθεί, επειδή είναι τρομερός χαβαλές, με μιμήσεις, με ανέκδοτα, με
φάσεις που έχουν γίνει στην προπόνηση και έχουν προκαλέσει το γέλιο, να μας κάνει να
χαλαρώσουμε. Μπορώ να πω ότι πέτυχε 100% το σκοπό του κι αυτό μας βοήθησε πάρα πολύ.
Η άφιξή σας στην Ελλάδα θα μπορούσε να είχε οργανωθεί καλύτερα;
Θα μπορούσε να είχε χρησιμοποιηθεί ένα ανοιχτό πούλμαν, μια πλατφόρμα, για να έχουμε
επαφή με τον κόσμο. Στο Παναθηναϊκό Στάδιο έπρεπε να είχε γίνει διαφορετική οργάνωση. Μας
στενοχώρησε πολύ όταν μας ζήτησαν να κάτσουμε στη γωνία· υποτίθεται ότι αυτή η γιορτή
ήταν για μας, ο κόσμος είχε έρθει να δει και να ακούσει εμάς...
Τι πιστεύεις ότι μπορεί να κερδίσει ποδοσφαιρικά η Ελλάδα απ? αυτή την επιτυχία;
Οι φίλαθλοι που ήρθαν έξω και είδαν πώς είναι το ποδόσφαιρο στην Πορτογαλία πρέπει να
βοηθήσουν να μεταφερθεί εδώ αυτό το κλίμα, αυτή η νοοτροπία. Οι Πορτογάλοι αγαπούν το
ποδόσφαιρο και τον ποδοσφαιριστή. Οι Έλληνες έβλεπαν μετά από κάθε παιχνίδι τους
Πορτογάλους να μας χειροκροτούν και να μας επευφημούν. Εάν παίζαμε στην Ελλάδα, εμείς,
μετά από ήττα, δε θα είχαμε τέτοια στάση. Αυτό πρέπει να κερδίσουμε, την κουλτούρα του
φιλάθλου. Εάν φτιάξει αυτό στην Ελλάδα, ο κόσμος θα γυρίσει στο γήπεδο.
Εσύ προσωπικά, ως πρωταθλητής Ευρώπης πλέον, αισθάνεσαι διαφορετικά; Μπαίνοντας στο
γήπεδο, θα κοιτάς λίγο αφ? υψηλού τους αντιπάλους σου;
Αφ? υψηλού όχι, δε θα το έλεγα, γιατί αν τη «δεις» έτσι, τρως αμέσως τη σφαλιάρα και
προσγειώνεσαι. Απλά έχεις αυτόν τον... άλλο αέρα, έχεις ένα τουπέ θετικό, πιστεύεις
αλλιώς στα πόδια σου, ενώ έχεις αποκτήσει και το σεβασμό των αντιπάλων σου και την
αναγνώριση. Για έναν ποδοσφαιριστή, αυτό είναι το καλύτερο συμβόλαιο που θα μπορούσε να
έχει ποτέ, ο σεβασμός και η αναγνώριση και, βέβαια, η υστεροφημία. Σίγουρα είναι ένα
βάρος η ετικέτα του πρωταθλητή, αλλά πιστέψτε με, την προτιμώ χίλιες φορές από τη
ρετσινιά του looser.
Πώς επηρέασε τη διαμόρφωση του χαρακτήρα σου η ενασχόλησή σου με το ποδόσφαιρο;
Το ποδόσφαιρο επέδρασε καταλυτικά στη διαμόρφωση του χαρακτήρα μου. Ήδη από πολύ μικρός,
από 16 ετών, όταν έπαιζα στη Δ? Εθνική, συναναστρεφόμουν μεγάλους άντρες, είχα συμπαίκτες
30 ετών. Αυτό το «ψήσιμο» που γίνεται σε βοηθά να ωριμάσεις πιο γρήγορα, να δεις τη ζωή
και τον αθλητισμό διαφορετικά, και αυτόματα η αντίληψη και η φιλοσοφία σου αρχίζουν να
αλλάζουν, και μάλιστα πολύ νωρίς σε σχέση με την ηλικία σου. Εγώ είμαι έτσι ως
χαρακτήρας, δε μου αρέσουν οι αντιπαραθέσεις. Την ώρα που οι άλλοι τσακώνονται, εγώ πάω
να πιω νερό ή, στη χειρότερη περίπτωση, προσπαθώ να τους χωρίσω. Δε θα με δεις ποτέ
πρωταγωνιστή σε καβγά.
Τα παιδιά σου, τον Αλέξανδρο και το Δημήτρη, θα τα παροτρύνεις να ασχοληθούν με το
ποδόσφαιρο ή με κάποιο άλλο αγώνισμα σε επίπεδο πρωταθλητισμού;
Είναι για μένα όνειρο ζωής κάποιο από τα παιδιά μου, ή μακάρι και τα δύο, να ασχοληθεί με
το ποδόσφαιρο. Σίγουρα θα επιδιώξω να ασχοληθούν με κάποια μορφή αθλητισμού, θέλω να
αθλούνται. Από κει και πέρα, εάν έχουν ταλέντο και θέλουν να συνεχίσουν σε επίπεδο
πρωταθλητισμού, θα τα βοηθήσω με όλες μου τις δυνάμεις.
Ποια άλλη μορφή αθλητισμού θα μπορούσε να σε τραβήξει;
Θα μου άρεσε να ασχοληθώ με αγώνες αυτοκινήτου. Μου αρέσουν τα γρήγορα αυτοκίνητα, μου
αρέσει η ταχύτητα, όπως και σε όλους τους ποδοσφαιριστές αρέσουν τα γρήγορα αυτοκίνητα·
είναι σαν φετίχ, ξέρετε, «toys for boys». Μου αρέσει, με ό,τι ασχολούμαι, να δίνω όλο μου
το είναι, για να το κάνω όσο το δυνατόν πιο καλά. Με εξιτάρουν οι αγώνες αυτοκινήτου
γιατί είναι μοναχικό άθλημα· εάν βγεις πρώτος, το έχεις καταφέρει εσύ, εάν σε περάσουν,
ξέρεις ότι φταις εσύ.
Πρόσφατα, αγόρασες μια Ferrari Modena. Μπορείς να συγκρίνεις την αίσθηση που αποκομίζεις
οδηγώντας τη με εκείνη που σου έχουν δημιουργήσει άλλα γρήγορα αυτοκίνητα;
Θα έλεγα ότι είναι σαν να φοράς απλά αθλητικά παπούτσια περιπάτου και να ανταλλάξεις δύο,
τρεις πάσες με κάποιον στο δρόμο τυχαία. Mε τη Ferrari, όμως, αισθάνεσαι ότι έχεις
φορέσει τα ποδοσφαιρικά σου παπούτσια για να παίξεις σε κρίσιμο παιχνίδι. Αισθάνεσαι ότι
η Modena είναι ένα με την άσφαλτο, ότι είναι φτιαγμένη για να τρέχει και να κάνει τη
διαφορά. Δεν ήταν όνειρο ζωής για μένα να πάρω Ferrari, όμως, όταν την οδήγησα για πρώτη
φορά στη ζωή μου, έμεινα με το στόμα ανοιχτό.
Πρωταθλητής και οικογενειάρχης, δύο ρόλοι που με μια πρώτη ματιά δείχνουν αντικρουόμενοι.
Όμως, μήπως τελικά η ισορροπημένη προσωπική ζωή αποτελεί σημαντικό παράγοντα για την
επιτυχία;
Η οικογένεια μου προσφέρει αφάνταστη σταθερότητα και ηρεμία. Καταρχήν, εάν δεν είχα
οικογένεια και παιδιά, δε θα μετακόμιζα στο εξωτερικό. Πρέπει να έχεις τρομερά ψυχικά
αποθέματα για να πας να ζήσεις μόνος σου έξω. Ελλάδα είναι μόνο μία, και έτσι όπως έχουμε
μεγαλώσει και μάθει εμείς εδώ, είναι πολύ δύσκολο να πας να μείνεις έξω μόνος σου. Εμένα
με βοήθησε αφάνταστα η οικογένεια. Σίγουρα, για τον ποδοσφαιριστή, είναι πολύ σημαντικό
να ξέρει ότι, όταν γυρίσει στο σπίτι, θα τον περιμένει ο άνθρωπός του, και στις καλές και
στις κακές στιγμές. Δεν είναι τυχαίο ότι εμείς οι ποδοσφαιριστές παντρευόμαστε σχετικά
νωρίς και κάνουμε οικογένεια. Στην αρχή, για τη Στέλλα, ήταν λίγο δύσκολο να συνηθίσει το
γεγονός ότι θα έλειπα από το σπίτι δύο ή και τρία βράδια την εβδομάδα και ότι τα
σαββατοκύριακά μας δε θα ήταν ελεύθερα.
ΠOIOΣ EINAI...
Ο Στέλιος γεννήθηκε στην Αθήνα στις 12/7/1974. Γιος ποδοσφαιριστή του Παναθηναϊκού,
ξεκίνησε να ασχολείται επαγγελματικά με το ποδόσφαιρο σε ηλικία 18 ετών με τον Εθνικό
Αστέρα. Στην πρώτη του χρονιά, συμμετείχε σε 32 αγώνες και σημείωσε 6 γκολ. Από τότε, εάν
εξαιρέσουμε το 1996, ο Γιαννακόπουλος πάντα πανηγυρίζει κάποιο τίτλο στο τέλος της
περιόδου. Το ?94 και το ?95 πανηγύρισε το πρωτάθλημα και την άνοδο με τον Πανηλειακό στην
A? Eθνική, όπου βρέθηκε από τη Γ? μέσα σε δύο χρονιές, ενώ κάθε χρονιά, από το 1997 έως
το 2003, στέφεται πρωταθλητής με τον Ολυμπιακό, και το ?99 πήρε και το Κύπελλο Ελλάδος.
Φέτος αγωνιζόταν με τα χρώματα της Μπόλτον, αλλά δεν πήρε κάποιο τίτλο στην Αγγλία,
στέφθηκε, όμως, πρωταθλητής Ευρώπης με τα χρώματα της εθνικής μας. Στην εθνική ομάδα ο
Στέλιος έκανε το ντεμπούτο του στις 12/3/97, σε φιλικό αγώνα με την Κύπρο, και μέχρι
σήμερα έχει σημειώσει 123 γκολ. Eίναι παντρεμένος με τη Στέλλα και έχει δύο αγόρια, τον
Αλέξανδρο και το Δημήτρη.
Η συνέντευξη έγινε στην Πάρο, στο ξενοδοχείο της μητέρας του Στέλιου «Η εξοχή της Φλώρας»
(τηλ.: 22840.23780). Για την πραγματοποίησή της, ευχαριστούμε τον Κώστα Τσολάκη, από το
τμήμα δημόσιων σχέσεων της Vodafone.