Χρήστος Μιχαηλίδης
«... Ό,τι δεν προλαβαίνουμε πια στη ζωή μας... το ψωνίζουμε έτοιμο από το περίπτερο...»Μεγάλωσα, μέχρι και τα φοιτητικά μου χρόνια, σ’ ένα σπίτι όπου ως οικογένεια, πριν σκορπίσουμε στους πέντε ανέμους, ο μπαμπάς για δουλειά, η μαμά για τα ψώνια της, εμείς για το σχολείο ή το πανεπιστήμιο, καθόμασταν όλοι μαζί και παίρναμε πρωινό. Τσάι, καφέ, γάλα, χυμό, δημητριακά, φρυγανιές με τυρί και μέλι τις καθημερινές, πλήρες πρωινό, εγγλέζικο, τις Κυριακές, με τα αυγά μας, τα μπέικον μας και, αγγλοαναθρεμμένοι καθώς ήμασταν, ακόμα και με τις ρέγγες και τα baked beans μας!
Δεν έχει τόση σημασία, όμως, το τι περιείχε το μπρέκφαστ μας. Σημασία έχει ότι βρισκόμασταν κάθε πρωί, όλοι μαζί, γύρω από το ίδιο τραπέζι και ανταλλάσσαμε δυο, τρεις κουβέντες πριν παραδοθούμε στης μέρας τη ρουτίνα. Ήταν ωραία. Kαι τώρα καταλαβαίνω και πόσο ψυχοθεραπευτικό ήταν.
Σήμερα, το πρωινό γεύμα, και δη με τη συμμετοχή όλης της οικογένειας, σχεδόν έχει εξαφανιστεί από τα σπιτικά. Ο καθένας φεύγει από το σπίτι την ώρα που πρέπει να φύγει και η αναχώρηση γίνεται πάντα την τελευταία στιγμή - με την ψυχή στο στόμα. «Πιες, παιδί μου, το γάλα σου γρήγορα», ακούω τη μαμά να φωνάζει στο παιδί της, καθώς εκείνο βιάζεται ν’ αρπάξει την τσάντα και να τρέξει, με άλυτα τα κορδόνια και αχτένιστα τα μαλλιά, να προλάβει στο τσακ το σχολικό. «Δεν πειράζει, μαμά, δεν προλαβαίνω τώρα. Θα πάρω κάτι από το περίπτερο», απαντά το παιδί, φεύγοντας. Έτσι είναι! Ό,τι δεν προλαβαίνουμε πια στη ζωή μας... το ψωνίζουμε έτοιμο από το περίπτερο.
Κυκλοφορούν εκατονταπλάσια CD απ’ όσα κυκλοφορούσαν παλαιότερα και ακόμα περισσότερα βιβλία. Kι όμως, διαβάζουμε λιγότερο και ακούμε λιγότερο. Για μουσική, βολευόμαστε από τα ραδιόφωνα - κυρίως τα τυποποιημένα. Βασιζόμαστε μόνο στην επιτυχία που μας υποδεικνύουν, μέσω των σταθμών, οι δισκογραφικές.
Kαι έτσι έμαθαν και οι καλλιτέχνες, με αυτόν το γρήγορο κι επιφανειακό τρόπο, να δουλεύουν. Γράφουν δίσκους του ενός τραγουδιού - άντε, το πολύ των δύο. Δε συνθέτουν έργα. Κατασκευάζουν σουξέ.
Δεν ξέρω τι μπορεί να γίνει για να ανακοπεί αυτός ο ξέφρενος και ανόητος ρυθμός ζωής. Κάποια λύση θα υπάρχει, σίγουρα, για να βρισκόμαστε πιο ανθρώπινα, πριν μας παρασύρει ολότελα της κάθε μέρας το alt + control + delete._ X. M.