Χρήστος Μιχαηλίδης
O κανόνας είναι...«... οι λίγοι τελικά είναι εκείνοι που θα ’πρεπε να ήταν ο κανόνας...»
Όποτε κάτι πηγαίνει στραβά σε έναν τομέα, δεν υπάρχει περίπτωση να μην ακούσεις κάποιον να το κλείνει το θέμα με τη φράση «βεβαίως, μιλάμε για την εξαίρεση, καθότι η πλειονότητα του κόσμου…» και να συνεχίζει λέγοντας ότι «είναι καλός, είναι έντιμος, δε φοροδιαφεύγει, δεν περνάει με κόκκινο, δεν τριπλοχρεώνει την κούρσα, δεν ντροπιάζει την Eκκλησία, τη δημοσιογραφία, τους δημόσιους υπαλλήλους» και λοιπά.
Με τον καιρό και προσπαθώντας, κάπως διαστροφικώς, να μετρήσω αυτούς τους λίγους, υποτίθεται, που παρανομούν, που κλέβουν, που είναι, εν πάση περιπτώσει, αυτό που δε θα ’πρεπε να είναι, διαπιστώνω (αυθαιρέτως μεν, αλλά το διαπιστώνω καθαρά πλέον) ότι οι λίγοι τελικά είναι εκείνοι που θα ’πρεπε να ήταν ο κανόνας, όχι η εξαίρεση.
Έχω κάνει τα εξής πειράματα και σας προτρέπω να τα κάνετε κι εσείς:
Σταθείτε σε ένα φανάρι για δύο ώρες και μετρήστε πόσοι δε φορούν ζώνες ασφαλείας. Μετρήστε πόσοι περνάνε με κόκκινο, κυρίως όταν έχει σβήσει το πράσινο, έχει φύγει το πορτοκαλί κι όμως τρέχουν να προλάβουν. Ρωτήστε δέκα φίλους σας που συναλλάχτηκαν με πολεοδομίες και πείτε μου πόσοι σας είπαν μετά ότι έμειναν ευχαριστημένοι. Πηγαίνετε σ’ ένα νεκροταφείο, παρακολουθήστε τον παπά που κάνει τρισάγιο στους τάφους και σημειώστε πόσοι δε βιάζονται να τελειώσουν και πόσοι δεν απλώνουν αυτομάτως το χέρι.
Είναι βέβαιον ότι τα αποτελέσματα μιας τέτοιας μικρής έρευνας θα δικαιώσουν τη θεωρία ότι η εξαίρεση είναι όντως αυτή που θα έπρεπε να ήταν κανόνας - και αντίστροφα, βεβαίως.
Ακούω στο δικό μας σπίτι, το δημοσιογραφικό, να παπαγαλίζουμε το ίδιο παραμύθι. Ότι, δηλαδή, οι πολλοί είναι έντιμοι, και λοιπά, και λοιπά. Μπορεί να είναι έτσι. Αλλά, στα λεγόμενα ανώτερα κλιμάκια (και είναι αυτά, δυστυχώς, που καθρεφτίζουν και τους υπολοίπους), τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι.
Όχι, λοιπόν. Δεν είναι εντάξει οι περισσότεροι πολιτικοί. Οι λιγότεροι είναι. Το ίδιο ισχύει και για τους παπάδες, και για τους ταξιτζήδες, και για δεκάδες άλλες τάξεις ανθρώπων, που έμαθαν, ζώντας σε μια χώρα που ευνοεί και αφήνει ατιμώρητη τη διαφθορά, να πηγαίνουν και αυτοί διά της πλαγίας οδού. Εν γνώσει τους ότι έχει απαγορευτικό._ X. M.