Χρήστος Μιχαηλίδης
Σύγχρονος παπάρας«... Δεν τον αντέχω άλλο αυτόν τον επηρμένο και πάντοτε φωνασκούντα τύπο...»
Ο σύγχρονος ήρωας της ελληνικής κοινωνίας είναι ένας τύπος που δεν ξέρει πού πατά και που πηγαίνει. (Πιθανώς να ήταν τέτοιος, ακριβώς, και ο πιο αρχαίος τύπος, αλλά δεν ήμουν εκεί να τον παρατηρήσω, οπότε για τον τωρινό μόνο γράφω).
Παράδειγμα: έχει, λέει, την Παναγία μες στην ψυχή του, αλλά αυτή είναι και η πρώτη που βρίζει όταν ο Οκκάς χάνει σίγουρο γκολ η ο Ολιζατέμπε δε μαρκάρει τον αντίπαλό του.
¶λλο: εμφανίζεται υπέρμαχος της υγιεινής διατροφής, γίνεται Τούρκος όταν μαθαίνει ότι βρέθηκε λίγη μουχλίτσα μέσα σ’ ένα γιαούρτι και, την ίδια στιγμή, ανάβει το επόμενο τσιγάρο με τη γόπα του προηγούμενου.
Δεν μπορώ να τον ψυχολογήσω εύκολα αυτόν τον τύπο. Κάποτε μου φάνταζαν συμπαθητικές αυτές οι «αντανακλαστικές» του συμπεριφορές - ιδίως όταν ζούσα στο εξωτερικό και εκνευριζόμουν από τον άκαμπτο ορθολογισμό των ξένων.
Αυτή, όμως, η γραφικότης έπαψε τώρα να με διασκεδάζει και μου προκαλεί μόνον θυμό. Δεν τον αντέχω άλλο αυτόν τον επηρμένο και πάντοτε φωνασκούντα τύπο, που παραμονεύει σε κάθε γωνιά της καθημερινής μας ζωής, κηρύττοντας υπέρ όλων εκείνων που ο ίδιος στην πράξη απορρίπτει.
Τον βλέπω στα παράθυρα να ζητά κάθαρση στην εκκλησία, αλλά ο δικός του ο βίος είναι «άσ’ τα να πάνε». Τον ακούω να ωρύεται που το κράτος δεν τον προστατεύει από «τα οργανωμένα συμφέροντα της βιομηχανίας τροφίμων», αλλά ο ίδιος δεν προστατεύει τον εαυτό του από τρόφιμα και ουσίες (βλέπε καπνό) που ξέρει ότι με μαθηματική σχεδόν ακρίβεια θα τον στείλουν στον τάφο.
Είναι, εν τω μεταξύ, και πάντοτε ημι-πληροφορημένος. Διαβάζει ή ακούει μόνο τα μισά απ’ όσα γράφονται ή μεταδίδονται. Και από αυτά καταλαβαίνει ακόμα λιγότερα.
Και, με αυτήν την πάντοτε ελλιπή γνώση, βγαίνει μετά στα παράθυρα και τις παρέες του και φωνάζει «αμάν, θα πεθάνουμε», έχοντας υπ’ όψιν το μέλι (ή το γιαούρτι με μούχλα) και όχι το τσιγάρο που δε σβήνει ή το γκάζι που δεν ξεπατά ποτέ. Αυτός, ο σύγχρονος «αέρα πατέρας»._ X. M.