Ρέα Βιτάλη
Πάμε μια βόλτα«... είδα ξανά τη γάμπα μου καμένη από την εξάτμιση και τα γόνατα γεμάτα χαλικάκια και θυμήθηκα, και θυμήθηκα...»
«Έλα να σε πετάξω εγώ, αν θες. Καβάλα, σβέλτα!». Ανέβηκα. Τα πρώτα χιλιόμετρα κοίταζα, αλλά δεν έβλεπα. Πήγαινα... Μα ξαφνικά... Κάτι το φεγγάρι, σαν ταξιθέτρια παλιού κινηματογράφου που έδειχνε το δρόμο, κάτι οι μυρουδιές, που έρχονταν διαδοχικά... Χόρτα καμένα από τη ζέστη του καλοκαιριού, πικροδάφνες που αναδεύονταν, τσίκνα από ένα μπαλκόνι όπου κάποιος έψηνε μπριζόλες και ξανά οι πικροδάφνες, δάσος από πικροδάφνες και φραγκοσυκιές... Ένα τσακ στην καρδιά. O ήχος της εξάτμισης σαν μουβιόλα... Γύρισα πίσω... Με μιας, σαν να ξανακαβάλησα το κίτρινο Hondaκι των εφηβικών μου χρόνων. Το «Βουκεφάλα» μου! Και πού δεν είχα πάει με αυτό το Hondaκι! Και είδα ξανά τη γάμπα μου καμένη από την εξάτμιση και τα γόνατα γεμάτα χαλικάκια, και θυμήθηκα, και θυμήθηκα. Ένα κίτρινο 50άρι Hondaκι! Κι έγειρα στις στροφές της Βάρκιζας, και προσπάθησα να κάνω σούζα στο νεκροταφείο, και γκρεμοτσακίστηκα, και άκουσα τα γέλια να φτάνουν από μακριά, μέσα από το χωνί του χρόνου, και είδα ξανά το στεγνωμένο από τον αέρα σάλιο και δάκρυ σου, και κούρνιασα ξανά στην πλάτη σου... Πάντα τα μικρά στιγματίζουν τις στιγμές μας. Οι ήχοι, οι μυρουδιές, τα βλέμματα... Τα πιτσιρίκια της καθημερινότητας... Σε ποιες τσέπες της ψυχής καταχωνιάζονται οι στιγμές και ξεπετάγονται ξαφνικά; Πάντα ένα «τόσο δα» νετάρει τα χρόνια. Μια όμορφη άνω τελεία πιο ουσιαστική από όλες τις τελείες του κόσμου. Περίεργο που είναι! Περπατάς, κάνεις χιλιόμετρα, ούτε που τα μετράς... Ξεχνιέσαι! Διαβάζεις κάθε μέρα, μια χαρά τα μάτια σου, και ξαφνικά πας το χαρτί πιο μακριά, έτσι όπως κορόιδευες κάποτε τους ηλικιωμένους ότι διαβάζουν. Κι αυτό το δευτερόλεπτο σου λέει πιο πολλά από όλες τις ενδείξεις που ξεγέλαγες... Μεγαλώνουμε, φιλαράκο! Και η φράση αυτή, όταν βγαίνει από χορτασμένα χείλη, δεν έχει ούτε μια σταγόνα μιζέριας. Χορτασμένα χείλη και πάντα πεινασμένα. «Καβάλα, και σβέλτα» το σύνθημα. Κι αν καβάλησα! Κάποτε ήταν ένα κίτρινο Hondaκι... Μετά τα μάτια αυτών που αγάπησα. Τώρα οι πρώτες κουβέντες τού Κώστα... Κι αν έχασα και μερικές σκηνές από το έργο, ήταν όταν κοιμόμουν. Αλλά και πάλι όνειρα έβλεπα..._ P. B.