Στη χώρα των Ζουλού με Toyota Hilux
SafaringΤο Hilux δεν ταυτίζεται πλέον μόνο με αγροτικές εργασίες, αλλά και με δραστηριότητες ελεύθερου χρόνου. Όπως το σαφάρι, για παράδειγμα...
ΚΕΙΜΕΝΟ: ΑΚΗΣ ΤΕΜΠΕΡΙΔΗΣ
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΝΙΚΟΣ ΜΗΤΣΟΥΡΑΣ
ΤΑ ντεσιμπέλ που παράγονται από τις πρέσες, τους ρομποτικούς βραχίονες συγκόλλησης και τα κλαρκ που πηγαινοέρχονται στην αλυσίδα παραγωγής δεν είναι διόλου ευκαταφρόνητα. Ωστόσο, όση ώρα ένας ξανθός τύπος μας ξεναγεί στο εργοστάσιο μιλώντας περίεργα αγγλικά, με δυσκολία κρατώ ανοιχτά τα βλέφαρα. Με δυσκολία θυμάμαι δε πού ακριβώς είμαστε. Σε μονάδα της Toyota σίγουρα, αλλά πού; Και γιατί οι περισσότεροι εργάτες είναι μαύροι; Λίγη ώρα μετά, βρισκόμαστε σε ένα πολυτελές πούλμαν το οποίο κατευθύνεται σε έναν αυτοκινητόδρομο τριών λωρίδων κυκλοφορίας με μια τεράστια νησίδα στη μέση. Όπως Αμερική! Το τοπίο είναι καταπράσινο, ο ουρανός νεφοσκεπής και η υγρασία στο 90%. Ιδρώνεις και μόνο που χασμουριέσαι. Η κίνηση ελαττώνεται όσο βγαίνουμε από την πόλη και τα εξοχικά δίνουν τη θέση τους σε λαμαρινένιες παράγκες. Στο Ντέρμπαν -σύμφωνα με τις πινακίδες- είμαστε, αλλά πού είναι αυτό; Να θυμηθώ: χθες το μεσημέρι φύγαμε από το «Eλ. Βενιζέλος», πήγαμε Παρίσι και από εκεί πήραμε το Boeing της Air France για Γιοχάνεσμπουργκ. Μα ναι, είμαστε στη Νότια Αφρική! Τώρα θυμάμαι: στην πτήση των δέκα και κάτι ωρών κοιμήθηκα μόνο δυο τρεις ώρες (αφού είδα όλες τις ταινίες στο DVD) και το πρωί έκανα ένα υπέροχο ντουζ στο Intercontinental του αεροδρομίου. Μετά, πήραμε ακόμη μια πτήση, φτάσαμε στο Ντέρμπαν και κατευθείαν μας πήγαν στο εργοστάσιο, που είναι δύο βήματα από το αεροδρόμιο. Eίκοσι επτά ώρες non stop! Να, γιατί δε θυμόμουν πού πατάμε και πού βρισκόμαστε. Είμαστε στην επαρχία Κουαζούλου Νατάλ της Νότιας Αφρικής. Στη χώρα των Ζουλού, μόνο και μόνο για να οδηγήσουμε το νέο Hilux! Ουφ...
Το ίδιο βράδυ θα διανυκτερεύσουμε στο Zimbali Lodge. Πρόκειται για ένα ολοκαίνουργιο ξενοδοχειακό συγκρότημα που καλύπτει μερικές χιλιάδες εκτάρια εδάφους στην ακτή του Ινδικού Ωκεανού και περιλαμβάνει ξενοδοχείο κι ενοικιαζόμενες βίλες. Είναι τόσο μεγάλο που σε πηγαίνουν με golf cart στο δωμάτιό σου. Η βλάστηση εδώ -ζούγκλα πραγματική- είναι τεχνητή. Το resort διαθέτει γήπεδο γκολφ και πριβέ παραλία. Μόλις 250 εκατ. ευρώ κόστισε η κατασκευή του - «ψίχουλα», δηλαδή, για τους κτηματομεσίτες από το Κουβέιτ που το διαχειρίζονται. Να, και τα Hilux παρκαρισμένα. Ευτυχώς, γιατί θλίβομαι αποκλεισμένος ων σε τεχνητούς παραδείσους, όταν ακριβώς απέξω η Αφρική περιμένει να την εξερευνήσεις. Αλήθεια, πώς ξεχωρίζεις το Hilux του 2007; Από την εισαγωγή αέρα στο καπό και τους προβολείς ομίχλης. Ας μην ξεχνάμε ότι το παρόν μοντέλο παρουσιάστηκε το 2005...
Ρινόκεροι ενόψει!
Η υγρασία έφερε ψιλόβροχο, αλλά και πάλι δε δρόσισε μέχρι το επόμενο ξημέρωμα. Έπειτα από ένα βασιλικό πρωινό κι ένα ατελείωτο briefing, επιτέλους μπορούμε να ξεκινήσουμε. Οι Afrikaner οδηγοί του γκρουπ έχουν εμμονή με την ασφάλεια. Τα αυτοκίνητα είναι αριστεροτίμονα και, με δεδομένο ότι στη Νότια Αφρική οδηγείς αριστερά, χρειάζεται προσοχή στα προσπεράσματα, αλλά γιατί τόσο άγχος πια; Η διαδρομή μέχρι το εθνικό πάρκο Σλουσλούι (Hluhluwe γράφεται) είναι από τις πιο ασφαλείς που μπορεί να κάνει κανείς σε τούτη την ήπειρο: μιλάμε για αυτοκινητόδρομο με ελάχιστη κίνηση και συνετούς οδηγούς. Παρέα με το φωτογράφο μας Νίκο Μήτσουρα, σ’ αυτό το τμήμα της διαδρομής θα εκτιμήσουμε την ποιότητα κύλισης του αφρικανικού Toyota και τα 20 επιπλέον άλογα του κινητήρα D-4D. Μπορεί το Hilux 2.5 να μην επιταχύνει εντυπωσιακά, ωστόσο με μισό γκάζι ταξιδεύει με 140-150 χλμ./ώρα, και μάλιστα ιδιαίτερα αθόρυβα. Και οικονομικά, αν κρίνουμε από το λίαν ακλόνητο δείκτη καυσίμου στην είσοδο του πάρκου, 198 χλμ. βορειότερα. Αλλά η περιπέτεια τώρα αρχίζει. «Θα σας δώσουμε έναν οπλισμένο φύλακα, για να κινείστε πιο ελεύθερα» μας λένε οι ιθύνοντες του πάρκου, το οποίο λειτουργεί από το 1895, παρακαλώ. Σύμφωνα με τον κανονισμό, δεν επιτρέπεται να βγαίνεις έξω από το αυτοκίνητο, αλλά εμείς θα μπορούμε. Με τον Αντρέα στο πίσω κάθισμα, οπλισμένο με ημιαυτόματο R1, να ’μαστε, λοιπόν, στο ασφάλτινο μονοπάτι με το βλέμμα γαρίδα, ώστε να εντοπίσουμε ζώα. «Με το καλημέρα», να ένα κοπάδι καμηλοπαρδάλεις. Τι όμορφο, τι ειρηνικό ζώο... Να και οι ζέβρες και τα βουβάλια στη χωμάτινη κυκλική διαδρομή. Να και ο Μήτσουρας έξω από το Hilux να τα σκοπεύει με τον 400άρη της Canon, o αθεόφοβος. Αν ερχόμασταν ξημερώματα, θα βλέπαμε περισσότερα μέλη των big five, όμως μέσα στο λιοπύρι μένουν στη σκιά τα ζωντανά. Αρκετά, όμως, αφού το πρόγραμμα είναι αυστηρό. Lunch time, ανεφοδιασμός (10,2 λίτρα η μέση κατανάλωση) στο Hilltop Camp και μετά γρήγορα προς τη βόρεια έξοδο του πάρκου. Η τύχη, όμως, είναι με το μέρος μας. Χίλια μέτρα πριν από το φυλάκιο πέφτουμε πάνω σε λευκούς ρινόκερους. Μια μητέρα με το παιδί της, μια ακόμη παραπέρα κι ένας αρσενικός από την άλλη πλευρά του δρόμου καταβροχθίζουν χορτάρι και δε δίνουν σημασία στα αυτοκίνητα που έχουν μαζευτεί γύρω τους, ούτε ανησυχούν από τα αλλεπάλληλα «κλικ» των φωτογραφικών μηχανών. Αφρικανικός σουρεαλισμός... Να έχεις έρθει για δοκιμή αγροτικού Toyota και να βλέπεις φάτσα κάρτα ένα από τα πιο σπάνια θηλαστικά του πλανήτη. Κι εκεί που πας να ξεχαστείς, να έρχεται ο λευκός Nοτιοαφρικανός που ηγείται της αποστολής και να σε μαλώνει που καθυστερείς. Για να μη μας πάρει η νύχτα, σωστά; Επικίνδυνη η Αφρική μετά τη δύση του ήλιου; ΟΚ, αλλά τι κακό μπορούν να πάθουν δύο ντουζίνες Ευρωπαίοι από τους Ζουλού στη διαδρομή των 80 χλμ. μέχρι την κατασκήνωση; Καμία σχέση με τους άγριους στα ανέκδοτα. Μιλάμε για φιλήσυχους αγρότες, σωστά, broer*;
* Aδελφέ στα afrikans.
Βασιλικό σαφάρι
Από το πρόγραμμα γνωρίζαμε ότι θα κάνουμε σαφάρι και ότι θα κοιμηθούμε σε μονόκλινες σκηνές με χημική τουαλέτα και ζεστό νερό. Ότι θα είχαμε, όμως, εξυπηρέτηση πέντε αστέρων μέσα στο bush, αυτό δεν το φανταζόμασταν. Hayward’s Safari λέγεται η εταιρεία που ανέλαβε να μας φιλοξενήσει τα επόμενα δύο βράδια σε ένα ιδιόκτητο (νορβηγικών συμφερόντων) καταφύγιο θηραμάτων, το Zebra Hills. Φανταστείτε μια κατασκήνωση που στηνόταν επί μία εβδομάδα. Προσωπικό 40 ατόμων μετέφερε υλικά 120 τόνων για να μη μας λείψει τίποτα στη μέση του πουθενά. Σε ένα μονοπάτι ελεφάντων, καλύτερα, στοιχείο που προσθέτει, όπως καταλαβαίνετε, πολλά στην όλη περιπέτεια. Τελικά, ούτε τα πούρα έλειψαν από τον καλό συνάδελφο, όταν τα ζήτησε, ούτε η απογευματινή επίσκεψη του ελέφαντα, ούτε τα βασιλικά δείπνα με κύριο πιάτο αντιλόπη και κροκόδειλο υπό το φως των κεριών και με χορευτές Zουλού να δίνουν παράσταση. Σαν αποικιοκράτες του 19ου αιώνα, αλλά με Hilux απέξω, αντί για άλογα. Πιο πολύ θα μας λείψει η συζήτηση με τον ίδιο τον Πέτερ Χέιγουορντ, ο οποίος έκανε επάγγελμα τον οικοτουρισμό από τη δεκαετία του ’70, πριν καλά καλά γίνει δόκιμος ο όρος. Από αυτόν μαθαίνουμε ότι στη Νότια Αφρική τα περισσότερα πάρκα και καταφύγια θηραμάτων είναι ιδιωτικά, γι’ αυτό και είναι περιφραγμένα. «Ο άνθρωπος είναι το πιο επικίνδυνο αρπακτικό» λέει ο ολλανδικής καταγωγής επιχειρηματίας, που χρεώνει από 700 έως 3.000 ευρώ (σε σεΐχηδες...) το άτομο με πλήρη διατροφή. «Τα ηλεκτροφόρα σύρματα είναι για να μη βγει αυτός στη φύση, όχι για να μην πλησιάζουν τα ζώα»! Κάπως έτσι θα μάθουμε ότι η νέα μόδα είναι το εικονικό κυνήγι ρινόκερου. Δίνεις 20.000 δολάρια, σου δίνουν όπλο και το δικαίωμα να βρεις το ζώο και να το πυροβολήσεις. Όχι με σφαίρες, αλλά με αναισθητικό. Αν το πετύχεις, η επιστημονική ομάδα που το συνοδεύει του παίρνει δείγμα αίματος και σπέρματος και σου το παραδίδει μαζί με επίσημο πιστοποιητικό ότι το «σκότωσες». Τα χρήματά σου πηγαίνουν στην έρευνα για τη διατήρηση του είδους. Πανέξυπνο!
Φυσικά, στις δύο επόμενες μέρες που μείναμε στη Νότια Αφρική δε μας έλειψε η οδήγηση. Το πρόγραμμα ξεκινούσε χαράματα με παρατήρηση ζώων και συνεχιζόταν με ολοήμερη οδήγηση στο χώμα. Στο στοιχείο του το Hilux, το οποίο αποδείχτηκε -πέρα από στιβαρό- και δεόντως άνετο. Μαζί του αλωνίσαμε τα πάρκα της περιοχής μέχρι το δέλτα της Σάντα Λουσία, όπου οι ιπποπόταμοι και οι κροκόδειλοι μας υποδέχτηκαν μάλλον... βαριεστημένα, αφού έχουν συνηθίσει το πλοιάριο με τους τουρίστες, ειδικά τώρα που ξεκινά η τουριστική περίοδος. Περισσότερο ενδιαφέρον είχε η επίσκεψη σε παραδοσιακούς οικισμούς Ζουλού, όπου είχαμε την ευκαιρία να πάρουμε μια γεύση από τη φτωχική, αλλά τόσο ξέγνοιαστη, ζωή των ντόπιων. Σημειωτέον, το βιοτικό επίπεδο στη συγκεκριμένη περιοχή της χώρας είναι αξιοπρεπές για τα αφρικανικά -πάντα- δεδομένα. Η πλούσια βλάστηση από τη μια και η ανάπτυξη του τουρισμού στα παράλια του Ινδικού από την άλλη εξασφαλίζουν τα προς το ζην στους περισσότερους κατοίκους και αυτό το καταλαβαίνεις από το σωματότυπο αρκετών γυναικών. Αρκετές οι παχουλές κυρίες, δηλαδή, κάτι ανήκουστο σε άλλες γειτονικές χώρες. Αρκετά και τα κινητά τηλέφωνα - ακόμη και σε χωριά χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα. «Για να επικοινωνούμε με τους συγγενείς μας», όπως θα μας πει με πονηρό βλέμμα μια κοπελίτσα, που φορτίζει στο σχολείο τη συσκευή της, τη στιγμή που δεν έχει καν κουζίνα για να μαγειρέψει. Eίπαμε, Αφρική σημαίνει σουρεαλισμός!_ Α. Τ.
Το φρεσκάρισμα του Hilux
Η έλλειψη δύναμης ήταν το -μοναδικό, ίσως- μειονέκτημα του Hilux. Έτσι, ο κινητήρας των 2,5 λίτρων πήρε βιταμίνες (βλ. 17% περισσότερη ισχύ και 25% περισσότερη ροπή από πριν), χάρη στην υιοθέτηση εναλλάκτη αέρα, ενώ υπακούει πλέον στον κανονισμό Euro4. Και πάλι, όμως, περιορίζει το Hilux σε ρόλο αγροτικού εργαλείου. Από τη στιγμή που θα οδηγήσεις την 3λιτρη έκδοση με το γνωστό -από το Land Cruiser- τουρμποντίζελ των 171 ίππων, τότε αντιλαμβάνεσαι τι χρειαζόταν το διπλοκάμπινο Toyota για να παίξει ρόλο SUV. Μιλάμε για ήρεμη δύναμη, είτε με το 5άρι χειροκίνητο είτε με το 4άρι αυτόματο κιβώτιο, το οποίο του ταιριάζει ακόμη καλύτερα. Μπορεί να μην είναι εκρηκτικό, είναι όμως αποτελεσματικό το 3λιτρο Hilux. Δεν έχει τη μετάδοση του Mitsubishi L200 με τα τρία διαφορικά ή τον εκρηκτικό χαρακτήρα και το 6άρι κιβώτιο του Navara, έχει όμως διαφορικό περιορισμένης ολίσθησης πίσω, που το βοηθά να ξεκολλά, όταν, σε ενδεχόμενο διαγώνιο πέρασμα, οι δύο διαγώνιοι τροχοί βρεθούν στον αέρα. Ο κλασικός επιλογέας μετάδοσης, πέρα από αξιόπιστος, παραμένει και εύχρηστος. Σου επιτρέπει να εμπλέκεις την τετρακίνηση με 80 χλμ./ώρα και τις κοντές σχέσεις εν κινήσει (με 8 χλμ./ώρα), κάτι σημαντικό, όταν συχνά το έδαφος αλλάζει μορφολογία, όπως στα πάρκα της Νότιας Αφρικής. Ακόμη πιο σημαντική αποδεικνύεται η στιβαρότητα του πλαισίου και η ενδοτικότητα της ανάρτησης σε πραγματικά ανώμαλα εδάφη, ακόμη και με άδεια καρότσα. Διαθέτοντας το Hilux ήδη όλα αυτά τα χαρακτηριστικά, αυτήν τη φορά η Toyota φρόντισε να το εκπολιτίσει ακόμη περισσότερο, ή, καλύτερα, να το κάνει πιο trendy, αφού προς αυτήν την κατεύθυνση βρίσκεται η αγορά πικάπ στην Ευρώπη (80% των πωλήσεων είναι πλέον διπλοκάμπινα). Έτσι, στην κορυφαία έκδοση SR-X, που συνδυάζεται με τον 3λιτρο κινητήρα, το Hilux απέκτησε δερμάτινο σαλόνι, έγχρωμη οθόνη αφής, σύστημα πλοήγησης, ιδιαίτερες ζάντες αλουμινίου και επιχρωμιωμένα μασπιέ.
Η Toyota στη Ν. Αφρική
Στις εγκαταστάσεις της Toyota South Africa Motors (TSAM), στο Ντέρμπαν, απασχολούνται περισσότεροι από 8.400 εργάτες. Οκτώ στους δέκα είναι μαύροι και το 14% γυναίκες. Η βιομηχανική μονάδα, που καλύπτει έκταση 42.000 τ.μ., είναι κάθετη. Περιλαμβάνει δύο γραμμές συναρμολόγησης αμαξωμάτων, τμήμα συναρμολόγησης κινητήρων και μια υπερσύγχρονη μονάδα βαφής που λειτουργεί από το Σεπτέμβριο, η οποία κόστισε 300 εκατ. ευρώ. Εδώ κατασκευάζονται 480 Hilux και Foruner ημερησίως (σε δύο βάρδιες) και 100 Corolla σεντάν και Run-X (5θυρα). Το 2009 η ετήσια παραγωγή της TSAM αναμένεται να αυξηθεί στις 220.000 μονάδες, με το 50% να προορίζεται για εξαγωγή.
Zulu speaking!
Η γλώσσα των Ζουλού είναι η πιο διαδεδομένη στη Nότια Αφρική. Συγκρατήστε, λοιπόν, τα βασικά:
γεια σαγουμπόνα
αντίο σάλα κάλε
ευχαριστώ νγκιαμπόνγκα
παρακαλώ τζαμπουλίσα
συγγνώμη ουξόλο
ναι γιέμπο
όχι τσα
νερό αμάντζι
ΣΤΟ ΙΝΤΕΡΝΕΤ
www.kznwildlife.com
Tα πάντα για την περιοχή Κουαζούλου Νατάλ.
www.suninternational.com/resorts/zimbali/
H μεγαλύτερη αλυσίδα ξενοδοχείων στη χώρα.
www.haywardsafaris.com
Tα σαφάρι που προτείνει ο Πέτερ Χέιγουορντ.