Εφημερίδα
Τα καταστήματα McDonald’s ήθελαν να ενισχύσουν το ειδικό πακέτο με φαγητό για παιδιά με ένα δώρο. Έτσι, πήραν τη φιγούρα της Λούσι από την ταινία «Νάρνια», την έκαναν κούκλα και την έβαλαν μέσα στο πακέτο. Το κακό είναι ότι η Λούσι σήκωνε το χέρι της σε ένα χαιρετισμό ακριβώς ίδιο με αυτόν του Χίτλερ. Ύστερα από διαμαρτυρίες σε χώρες της Δυτικής Ευρώπης, η κούκλα αποσύρθηκε και η εταιρεία αναγκάστηκε να ζητήσει συγγνώμη.
{ ΜΕ ΤΟ ΑΖΗΜΙΩΤΟ }
Φιλανθρωπία των δύο τρίτων
Μόλις το ένα τρίτο της βοήθειας για τον Tρίτο Kόσμο φτάνει στον προορισμό του. Τα άλλα δύο πηγαίνουν υπέρ πίστεως και... παρτίδος.
Μπορεί κανείς να γίνει πλούσιος μέσω της φιλανθρωπίας; Βεβαίως, απαντά η διεθνής οργάνωση ActionAid, η οποία εδώ και χρόνια ασχολείται με την καταπολέμηση της φτώχειας στον Τρίτο Κόσμο.
Σε υπόμνημα που υποβλήθηκε στη συνάντηση της ομάδας G-8 (της «αδελφότητας» των οκτώ πιο πλούσιων χωρών του πλανήτη) στη Σκοτία τον περασμένο Ιούλιο και το οποίο η οργάνωση δημοσιοποίησε προσφάτως, αποκαλύπτεται πως ένα πολύ μικρό μέρος της βοήθειας που συγκεντρώνεται από τη διεθνή κοινότητα καταλήγει στον προορισμό του.
Στην έκθεση, κάτω από τον εύγλωττο τίτλο «Βοήθεια από ποιον, σε ποιον και, κυρίως, για ποιον;», η ActionAid αναφέρει ότι τουλάχιστον τα δύο τρίτα των σχετικών πιστώσεων καταλήγουν στις τσέπες οργανώσεων αμφίβολης ηθικής, εταιρειών οι οποίες υπερτιμολογούν προϊόντα και υπηρεσίες που προσφέρουν στους φτωχούς και ολόκληρης στρατιάς «ειδικών» που υπηρετούν ως «τεχνικοί σύμβουλοι» φιλανθρωπικών οργανώσεων και οργανισμών.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα, το οποίο αναλύεται διεξοδικά στο υπόμνημα, είναι η Καμπότζη. Από το 1999, η βοήθεια που έχει -τουλάχιστον στα χαρτιά- χορηγηθεί ξεπερνά τα 3,5 δισ. δολάρια, χωρίς να περιλαμβάνονται τα δάνεια από την Παγκόσμια Tράπεζα. Την κεντρική ευθύνη διαχείρισης της βοήθειας έχει ο βρετανικός οργανισμός Oxfam, με επικεφαλής τον Τζιμ Χάουαρντ. Μηχανικός στο επάγγελμα, έγινε πολύ γρήγορα μύθος όσον αφορά τη φιλανθρωπική του δραστηριότητα και τιμήθηκε με ανώτατα παράσημα από τη βρετανική κυβέρνηση και τη βασίλισσα Ελισάβετ. Εγκαταστάθηκε στην Πνομ Πενχ, ακολουθούμενος από 740 (!) «ειδικούς» -στην πλειονότητά τους συμπατριώτες του- και υποσχέθηκε «άμεσο κλείσιμο των πληγών» της ταλαιπωρημένης αυτής χώρας.
Σήμερα, επτά χρόνια αργότερα, αποδεικνύεται ότι η φτώχεια έχει αυξηθεί, κανένα μεγάλο έργο δεν έχει ολοκληρωθεί και -το σημαντικότερο- ο Χάουαρντ έχει δημιουργήσει ένα δικό του μηχανισμό, υποκαθιστώντας τοπική κυβέρνηση και κρατικές υπηρεσίες.
Η μισή χρηματική βοήθεια αφορά μισθούς, αμοιβές και έξοδα διαβίωσης των εκατοντάδων ειδικών, οι οποίοι μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα έγιναν πλούσιοι. Η αμοιβή καθενός από αυτούς τους νέους «λεγεωνάριους», όπως τους αποκαλεί ο βρετανικός Tύπος, ανέρχεται σε 159.000 δολάρια το χρόνο, όταν για το εξειδικευμένο προσωπικό του ΟΗΕ η αμοιβή και τα έξοδα παρουσίας στην ίδια χώρα δεν ξεπερνούν τα 45.000 δολάρια το χρόνο! Όλα αυτά, σε μια χώρα όπου ο μισθός ενός ανώτερου δημόσιου υπαλλήλου δεν ξεπερνά τα 25 δολάρια το μήνα.
Όσο για το έργο που προσφέρουν... Κατά την ActionAid, «όλες οι αναλύσεις και προτάσεις τους για συγκεκριμένα πρότζεκτ έχουν αποδειχθεί λανθασμένες», «ασχολούνται με μελέτες που κανείς πλέον δε διαβάζει», ενώ επιτροπή της καμποτζιανής κυβέρνησης τους κατηγόρησε πως «ασχολούνται μόνο με τη δημιουργία παρακρατικών μηχανισμών που αποσκοπούν στην υποκατάσταση της κεντρικής κυβέρνησης».
Με το σταυρό στο χέρι
Βαφτίζονται χριστιανοί για να ζήσουν! Εκατοντάδες παιδιά ηλικίας από 5 έως και 18 χρόνων, από περιοχές της Ταϊλάνδης που επλήγησαν από το τσουνάμι, έχουν αλλάξει την πίστη τους, προκειμένου να μπουν σε προγράμματα βοήθειας από χριστιανικές οργανώσεις.
Τον περασμένο μήνα, με την ευκαιρία της συμπλήρωσης ενός χρόνου (26 Δεκεμβρίου 2004) από την καταστροφή, η Unicef μαζί με το βρετανικό και το σουηδικό Ερυθρό Σταυρό έδωσαν στη δημοσιότητα έκθεση για την πορεία της βοήθειας προς τους πληγέντες, και κυρίως τα παιδιά. Στην έκθεση κατηγορούνται φιλανθρωπικές χριστιανικές αποστολές από την Ευρώπη και τις ΗΠΑ ότι στους καταυλισμούς προσφύγων που έχουν δημιουργήσει και χρηματοδοτούν εφαρμόζουν προγράμματα προσηλυτισμού σε ορφανά παιδιά, οι γονείς των οποίων σκοτώθηκαν στο τσουνάμι. «Η κατάσταση σε πολλά ορφανοτροφεία είναι απαράδεκτη», κατά την Ίνγκερ Έστρεγρεν, εκπρόσωπο του σουηδικού Ερυθρού Σταυρού στην Μπανγκόκ. «Σε ένα χριστιανικό ορφανοτροφείο υπήρχε ξεχωριστό φαγητό και συνθήκες διαβίωσης για παιδιά που είχαν ασπαστεί το χριστιανισμό ή είχαν δεχτεί να το κάνουν και για άλλα που επέμεναν να κρατήσουν τη δική τους θρησκεία. Μπόλικο καλό φαγητό και διαμονή σε κτίρια για τα μεν και ένα πιάτο με λίγο ρύζι και διαμονή σε σκηνές για τα άλλα», δήλωσαν οι εκπρόσωποι της Unicef και των αποστολών του βρετανικού και του σουηδικού Ερυθρού Σταυρού.
Στη συνέντευξη Tύπου ήταν και εκπρόσωπος της βραβευμένης από τον ΟΗΕ ταϊλανδικής οργάνωσης Duang Prateep Foundation, ο οποίος παρομοίασε τη συμπεριφορά ορισμένων δυτικών χριστιανικών οργανώσεων με αυτήν των ιεραποστόλων του 17ου και του 18ου αιώνα. Αποκαλύφθηκε, μάλιστα, ότι η κυβέρνηση της Ταϊλάνδης αποφάσισε να μη χορηγηθούν άλλες άδειες λειτουργίας ορφανοτροφείων σε χριστιανικές οργανώσεις και να περάσει ο έλεγχος των ήδη λειτουργούντων στη Unicef και στον Ερυθρό Σταυρό.
{ ΑΔΕΛΦΟΠΟΙΗΣΗ }
You Fucking, me Condom!
Δύο χωριά ανακάλυψαν απότομα τη χάρη των ονομάτων τους.
Για εκατοντάδες χρόνια, οι κάτοικοι του χωριού Fucking της Αυστρίας δεν είχαν ιδέα τι σημαίνει το όνομα του χωριού τους στα αγγλικά. Λίγοι οι ξενόγλωσσοι και ανύπαρκτοι οι τουρίστες.
Το πρόβλημα παρουσιάστηκε τα τελευταία χρόνια, όταν άρχισαν να εξαφανίζονται οι πινακίδες με το όνομα του χωριού στον αυτοκινητόδρομο που περνούσε μερικά χιλιόμετρα μακριά. Το θέμα συζητήθηκε και στο κοινοτικό συμβούλιο, τα μέλη του οποίου απορούσαν για το φαινόμενο. Το μόνο που μπορούσαν να κάνουν ήταν να λάβουν την απόφαση να τοποθετήσουν πιο γερές πινακίδες, ώστε να μην μπορεί κανείς να τις αφαιρέσει. Τελικά, οι γλωσσομαθείς του χωριού πληροφόρησαν τους κοινοτικούς άρχοντες για το νόημα της λέξης και τους εξήγησαν ότι τις πινακίδες τις αφαιρούσαν οι τουρίστες για σουβενίρ.
Στην αρχή, οι τοπικοί ηγέτες σκέφτηκαν να εισηγηθούν στην κεντρική κυβέρνηση να αλλάξει η ονομασία του χωριού. Αντέδρασαν, όμως, οι περισσότεροι κάτοικοι, αφού το χωριό είχε πάρει το όνομά του τον 6ο αιώνα μ.Χ. από τον τοπικό ήρωα Focko. Ο καιρός περνούσε και οι τουρίστες, πλέον, δεν αρκούνταν να βλέπουν τις πινακίδες από μακριά. Σταματούσαν και κατευθύνονταν προς το χωριό.
Η συνέχεια; Σήμερα στο χωριό λειτουργεί κοινοτικό εργοστάσιο κατασκευής πινακίδων μόνο με το όνομα Fucking. Οι δουλειές πάνε πολύ καλά. Μόνο πέρυσι πουλήθηκαν 160.000 (!) πινακίδες σε τουρίστες που πέρασαν από το χωριό.
Το ίδιο συνέβη και σε ένα μικρό χωριό της νοτιοδυτικής Γαλλίας με το όνομα Condom. Το κοινοτικό συμβούλιο τοποθέτησε κάτω από τις πινακίδες αυτόματες συσκευές πώλησης προφυλακτικών, ενώ, παράλληλα, κατασκεύασε και Μουσείο Αντισύλληψης, με τη χορηγία μεγάλης εταιρείας προφυλακτικών. Τώρα οι τουρίστες κατακλύζουν το χωριό και η κοινότητα δωρίζει σε κάθε τουρίστα ένα πακέτο με προφυλακτικά, τα οποία κατασκευάζονται επίσης από τοπικό εργοστάσιο.
Τώρα που οι κάτοικοι συμφιλιώθηκαν με τα τοπωνύμια των δύο χωριών, ίσως θα ’πρεπε να σκεφτούν και την... αδελφοποίησή τους.
{ ΒΡΑΖΙΛΙΑ }
Μις Σωφρονιστήριο 2005
Όπως συμβαίνει με όλες τις νικήτριες διαγωνισμών ομορφιάς, η Αντζέλικα Μαζούα Νσάνγκου ελπίζει ότι η νίκη της στα καλλιστεία θα της ανοίξει το δρόμο για καριέρα στο χώρο του μόντελινγκ. Ωστόσο, δε θα την ενοχλούσε καθόλου, αν ο θρίαμβός της συνέτεινε τουλάχιστον στην... πρόωρη αποφυλάκισή της.
Η Νσάνγκου είναι η φετινή νικήτρια των καλλιστείων με πρωταγωνίστριες κρατούμενες στα σωφρονιστικά ιδρύματα του Σάο Πάολο. H -από την Αγκόλα καταγόμενη- Αντζέλικα εκτίει ποινή πενταετούς φυλάκισης για εμπόριο ναρκωτικών. Πέρα από το γόητρο, η νικήτρια κέρδισε και κάπου 150 ευρώ. Μαζί και την ελπίδα για πρόωρη αποφυλάκιση, όπως συνέβη με την περσινή νικήτρια, Φερνάντα Μαρία ντε Τζίσους (ασχέτως αν οι αρχές επιμένουν πως η αποφυλάκισή της ουδεμία σχέση είχε με τη στέψη της).
{ ΕΜΒΟΛΙΟ AIDS }
¶λλοι ερευνούν, άλλοι κερδίζουν
Οι φαρμακοβιομηχανίες δεν έχουν απολύτως κανένα κίνητρο να βρουν το εμβόλιο κατά του AIDS. Απλώς, περιμένουν να εκμεταλλευτούν την ανακάλυψή του από τα κρατικά εργαστήρια.
Η κυνική ομολογία δε θα προκαλούσε καμία εντύπωση, αν δεν προερχόταν από τον Aμερικανό αξιωματούχο ο οποίος προΐσταται των ερευνών για την αντιμετώπιση του θανατηφόρου ιού.
Ο Δρ Έντμοντ Τράμοντ έκανε τη δήλωση-σχόλιο κατά τη διάρκεια ένορκης κατάθεσης που έδωσε προσφάτως σε αστικό δικαστήριο της Ουάσιγκτον, τα πρακτικά της οποίας αποκάλυψε το πρακτορείο Associated Press. «Αν κάνουμε μια πρόβλεψη σχετικά με το εμβόλιο για το AIDS, αυτή είναι ότι θα εφευρεθεί. Όχι, όμως, από τις ιδιωτικές φαρμακοβιομηχανίες, οι οποίες έχουν εγκαταλείψει τις σχετικές έρευνες, επειδή θεωρούν ότι δεν έχουν κανένα απολύτως (οικονομικό) κίνητρο. Εμείς (δηλαδή το κράτος) θα πρέπει να το παρασκευάσουμε».
Ο επικεφαλής των επιστημονικών ερευνών για το εμβόλιο πρόσθεσε χαρακτηριστικά: «Αν το εμβόλιο που θα εφευρεθεί αποδειχθεί αποτελεσματικό, θα αρχίσουν να το παρασκευάζουν χωρίς να έχουν κάνει κάποια σημαντική επένδυση και θα το διαθέσουν στην αγορά έχοντας εξασφαλίσει σημαντικά κέρδη».
Οι ισχυρισμοί του Δρ Τράμοντ επιβεβαιώνονται από τα στοιχεία που έχει στη διάθεσή της η Διεθνής Πρωτοβουλία για το Εμβόλιο Κατά του AIDS (IAVI). Οι ετήσιες δαπάνες στην έρευνα για το AIDS δεν ξεπερνούν τα 682 εκατ. δολάρια. Το ποσό αυτό αντιστοιχεί μόλις στο 1% των συνολικών δαπανών για την παρασκευή σκευασμάτων υγείας. «Η συνεισφορά της ιδιωτικής πρωτοβουλίας μόλις που αγγίζει τα 100 εκατ. δολάρια ετησίως. Αυτό συμβαίνει, επειδή δεν υπάρχουν τα κίνητρα για τον ιδιωτικό τομέα να επενδύσει για την ανακάλυψη του εμβολίου κατά του AIDS. Οι έρευνες είναι πολυδάπανες και οι αναπτυσσόμενες χώρες
{ ΠΕΙΡΑΜΑΤΑ }
Αλκοόλ στο αλκοόλ
Όταν ο εθισμός δεν είναι δυνατό να γιατρευτεί, σταθεροποίησέ τον. Αυτό είναι το πικρό συμπέρασμα πρωτοποριακής έρευνας στον Καναδά.
Το αλκοόλ αποτελεί όπλο για τη βελτίωση της υγείας και την κοινωνικής συμπεριφοράς των αστέγων οι οποίοι είναι εθισμένοι στο... αλκοόλ.
Πρόκειται για το συμπέρασμα έρευνας που πραγματοποιείται στον Καναδά, τα αποτελέσματα της οποίας δημοσιεύονται στην τελευταία έκδοση του περιοδικού της Ιατρικής Ένωσης Καναδά.
Δεκαεπτά άστεγοι, όλοι με χρόνιο πρόβλημα κατάχρησης αλκοόλ, συμμετείχαν σε ένα τολμηρό πρόγραμμα το οποίο ξεκίνησε στην Οτάβα το 2002 και συνεχίζεται.
Οι αρχές τούς δίνουν κάθε μέρα δεκαπέντε ποτήρια κρασί. Ένα ποτήρι την ώρα, από τις 07:00 ως τις 22:00. Δεκαέξι μήνες μετά την έναρξη του προγράμματος, η συχνότητα με την οποία οι συμμετέχοντες είχαν προβλήματα με το νόμο μειώθηκε κατά 51%, ενώ κατά 36% μειώθηκαν τα περιστατικά εισαγωγής τους στα έκτακτα εξωτερικά ιατρεία των νοσοκομείων της πόλης.
«Με τη διάθεση μικρής ποσότητας αλκοόλ, σταθεροποιείται ο εθισμός τους και, επιπλέον, είμαστε σε θέση να τους έχουμε υπό ιατρική παρακολούθηση», δήλωσε ο Δρ Τζεφ Τέρνμπαλ. «Έρχονται σ’ εμάς για το αλκοόλ και σιγά σιγά αναπτύσσεται μια σχέση εμπιστοσύνης, η οποία μας επιτρέπει να τους θεραπεύσουμε από άλλες νόσους που μπορεί να έχουν προσβάλει τον οργανισμό τους».
Τρεις από τους δεκαεπτά συμμετέχοντες πέθαναν, πάντως, κατά τη διάρκεια του προγράμματος, από ασθένειες που είχαν σχέση με το αλκοόλ. Οι υπεύθυνοι της έρευνας δηλώνουν ότι και οι τρεις ήταν σε κάθε περίπτωση «χαμένοι».
{ ΙΝΔΙΑ-ΗΠΑ: 35-10 }
Ποιος έχει το μεγαλύτερο... IQ!
To outsourcing καταδυναστεύει μια γενιά Ινδών. Ένα best-seller έρχεται να τους δικαιώσει έναντι των Aμερικανών «εκμεταλλευτών».
Ο Σίαμ Μέχρα απεχθάνεται τους Αμερικανούς που τον φωνάζουν «Σαμ». Απεχθάνεται ακόμα περισσότερο τον προϊστάμενό του, όταν τον φωνάζει «Σαμ».
Ο Μέχρα είναι ένας εκ των πρωταγωνιστών του τελευταίου ινδικού best-seller «One Night Αt Τhe Call Centre» (Ένα Βράδυ στο Τηλεφωνικό Κέντρο).
Στις σελίδες του περιγράφεται μια περιπετειώδης βραδιά σε ένα τηλεφωνικό κέντρο κάπου στην Ινδία, το οποίο εξυπηρετεί τους πελάτες εταιρείας ηλεκτρονικών και ηλεκτρικών οικιακών συσκευών με έδρα τις ΗΠΑ.
Κεντρικοί ήρωες είναι έξι υπάλληλοι που η ζωή τους έχει καταντήσει ανυπόφορη. Δύσκολο το αφεντικό, παράλογες οι απαιτήσεις των (Aμερικανών) πελατών, ψυχολογία στο ναδίρ. Μόνο ένα τηλεφώνημα από το Θεό μπορεί να τους σώσει.
Στη θέση του Μέχρα και της παρέας του θα μπορούσε να είναι οποιοσδήποτε από τους εκατοντάδες χιλιάδες Ινδών που «βαπτίζονται» με δυτικά ονόματα και εκπαιδεύονται σε ψευτοαμερικανικές προφορές, για να τεθούν στην υπηρεσία των πελατών -αμερικανικών κυρίως- εταιρειών. Αποτελούν τη ραχοκοκαλιά του συνεχώς αναπτυσσόμενου κλάδου outsourcing της Ινδίας, ο οποίος αυτήν τη στιγμή απασχολεί 700.000 άτομα και συνεισφέρει 17 δισ. δολάρια στην οικονομία.
Ξεκινώντας τη βάρδιά τους, η Ραντίκα Τζα γίνεται Ρετζίνα Τζόουνς και η Έσα Σινγκ Ελάιζα Σίνγκερ. Για την καλύτερη εξυπηρέτηση των πελατών που δεν μπορούν να ανοίξουν τις ολοκαίνουργιες ηλεκτρικές τους σκούπες...
Ο εκπαιδευτής που έχει αναλάβει την προετοιμασία των νεοπροσληφθέντων γράφει στον πίνακα το χρυσό κανόνα για το «χειρισμό δύσκολων πελατών»: 10/35
«Να θυμάστε ότι ο εγκέφαλος και το IQ ενός 35χρονου Αμερικανού είναι σαν το μυαλό ενός 10χρονου Ινδού... Οι Αμερικανοί είναι ηλίθιοι. Θα πρέπει να το αποδεχθείτε. Δε θέλω να χάνετε την ψυχραιμία σας...», θα διδάξει ο εκπαιδευτής τους μαθητές του στην τάξη. Ο αντιαμερικανισμός είναι διάχυτος.
Οι πωλήσεις του βιβλίου απογειώθηκαν από την πρώτη μέρα. Mόλις τον πρώτο μήνα της κυκλοφορίας του (τον περασμένο Οκτώβριο) πουλήθηκαν πάνω από 100.000 αντίτυπα. Ο αριθμός είναι από μόνος του εντυπωσιακός, αλλά θεωρείται ακόμα πιο εντυπωσιακός, αν αναλογιστεί κανείς ότι στην Ινδία το 5.000 είναι ικανοποιητικό νούμερο για την είσοδο ενός βιβλίου στη λίστα των best-seller.
Συγγραφέας του είναι ο 31χρονος Τσέταν Μπαγκάτ. Είναι τραπεζικός στο επάγγελμα και ζει στο Χονγκ Κονγκ. Ο Μπαγκάτ επιμένει ότι αυτού του τύπου οι δουλειές κατασπαταλούν τις ικανότητες της νέας γενιάς των Ινδών. «Έπαθα σοκ βλέποντας επαγγελματικά καταρτισμένους δημοσιογράφους και τραπεζικούς να δουλεύουν σε τηλεφωνικά κέντρα. Πιστεύετε ότι ένας Aμερικανός πτυχιούχος θα έκανε ποτέ αυτήν τη δουλειά;»
{ SLOW FOOD }
Τους τύλιξε σε μια πίτσα
Μπορεί ένας μικρός φούρνος να κλείσει ολόκληρο McDonald’s; Ναι, με όπλα του ελαιόλαδο, μανιτάρια καύσιμα από βελανιδιά.
Για το μικρόκοσμο του κινήματος Slow Food (βλ. «Αντίλογο» Νοεμβρίου 2004), έχει όλα τα χαρακτηριστικά ενός ήρωα. Στην πραγματικότητα, ως μικρός ήρωας αντιμετωπίζεται από όλους στην Ιταλία ο 35χρονος Λούκα Ντετζέσου. Είχε το θράσος να ανοίξει το μικρό του φούρνο δίπλα σε ένα McDonald’s στην Αλταμούρα, μια πόλη 65.000 κατοίκων στον ιταλικό νότο.
Ο Ντετζέσου άνοιξε το φούρνο πριν από πέντε χρόνια και επιδόθηκε σε αυτό που πέντε γενιές τώρα ξέρει να φτιάχνει η οικογένειά του. Ψωμί, αλλά και πίτσα από αγνά υλικά. Με ντόπιο ελαιόλαδο, μανιτάρια της περιοχής και έναν ειδικό τύπο βελανιδιάς στο φούρνο.
Όταν ξεκίνησε, το McDonald’s της διπλανής πόρτας απασχολούσε δέκα άτομα. Ο ίδιος πάλευε μόνος του. Το McDonald’s πριν από λίγο καιρό έκλεισε. Ο Ντετζέσου είχε κερδίσει τους πελάτες, την... παγκοσμιοποίηση και μια απρόσμενη δημοσιότητα.
Οι Γάλλοι αρτοποιοί, οι οποίοι απειλούνται από τις μονάδες μαζικής παραγωγής της περίφημης μπαγκέτας, εξέφρασαν το θαυμασμό τους. Εκπρόσωποι του κινήματος Slow Food δεν μπορούσαν να κρύψουν την ικανοποίησή τους γι’ αυτήν τη μικρή-μεγάλη νίκη. Οι Ιταλοί σχολιάζουν ότι η επιτυχία του Ντετζέσου οφείλεται στη χρήση αγνών υλικών, τα οποία, μάλιστα, είναι τοπικής προέλευσης.
Ο 35χρονος φούρναρης από μόνος του σίγουρα δεν αποτελεί απειλή για τα 310 καταστήματα McDonald’s που λειτουργούν στη γειτονική χώρα ή για τις αλυσίδες σουπερμάρκετ των προϊόντων μαζικής παραγωγής. Ωστόσο, κάποιοι ήδη φαίνεται ότι ανησυχούν. Πολλά σουπερμάρκετ έχουν αρχίσει να φιλοξενούν στα ράφια τους μεγαλύτερη ποικιλία ψωμιών, με πιο αγνά υλικά, ενώ πολλά φαστφουντάδικα ανανεώνουν το μενού τους με την εισαγωγή τοπικών συνταγών.
Ο Ντετζέσου δείχνει το δρόμο (και στα φαστφουντάδικα).
{ ΜΑΚΑΒΡΙΟ E-MAIL }
Δικαίωμα στην αυτοκτονία!
«Αγαπητέ κ. Χάουαρντ, είμαι σίγουρη ότι, αν πηδήξεις από ένα πολύ ψηλό κτίριο, θα σκοτωθείς. Γνωρίζω, επίσης, ότι, με το νέο νόμο που ψήφισες, το mail αυτό είναι παράνομο».
Είναι ένα από τα e-mail που απέστειλαν τα μέλη μιας ομάδας διαδηλωτών στον Aυστραλό πρωθυπουργό Τζον Χάουαρντ. Kάπου είκοσι άτομα συγκεντρώθηκαν στις αρχές του περασμένου μήνα σε βιβλιοθήκη του Σίδνεϊ, με σκοπό να εκφράσουν τη δυσφορία τους για το νέο νόμο με τον οποίο απαγορεύεται η προαγωγή ή προώθηση της ιδέας της αυτοκτονίας μέσω mail, τηλεφώνου ή Internet.
Η 71χρονη Ζακλίν Χιούι ξέσπασε σε λυγμούς, όταν ερωτήθηκε από δημοσιογράφους γιατί ενδιαφέρεται τόσο πολύ για το θέμα. Μίλησε για έναν αγαπημένο της φίλο, ο οποίος μετρά τρεις αποτυχημένες απόπειρες αυτοκτονίας.
Εκπρόσωπος του υπουργείου Δικαιοσύνης, πάντως, δήλωσε ότι το e-mail που έστειλαν οι διαδηλωτές στον Aυστραλό πρωθυπουργό... δεν είναι παράνομο.
{ ΒΙΟΚΟΣΜΗΜΑΤΑ }
Σ’ αγαπώ μέχρι το κόκαλο
Οι ερωτευμένοι στρέφονται, πλέον, στα ιατρικά εργαστήρια και όχι στα κοσμηματοπωλεία για να εκφράσουν στην πράξη την αιώνια αγάπη τους προς το έτερον ήμισυ.
Η νέα μόδα φέρει την ονομασία «βιοκόσμημα». Πρόκειται για δακτυλίδια τα οποία αποτελούνται από το... κόκαλο του συζύγου, συντρόφου ή εραστή, τα οποία κατασκευάζονται από την καλλιέργεια του DNA του... θύματος.
Πρόκειται για μια μοναδική έκφραση απόλυτης αφοσίωσης. Μοναδική, οδυνηρή και επίπονη, αφού ο δωρητής θα πρέπει να προσφέρει έναν φρονιμίτη κι ένα κομματάκι κόκαλο από το σαγόνι του. Aυτά αποτελούν τις πρώτες ύλες...
Σύμφωνα με τον Τόμπι Κέριτζ, ερευνητή του Βρετανικού Βασιλικού Κολεγίου για τις Τέχνες και εμπνευστή της ιδέας, κάθε δακτυλίδι στοιχίζει περίπου 7.300 ευρώ.
Τα κύτταρα από το σαγόνι «σπέρνονται» σε ένα καλούπι που έχει το σχήμα δαχτυλιδιού, όπου καλλιεργούνται για διάστημα έξι-οκτώ εβδομάδων. Την επεξεργασία του στη συνέχεια αναλαμβάνει η Νίκι Σκοτ, σχεδιάστρια κοσμημάτων και συνεργάτης του Κέριτζ, η οποία δίνει στο κόκαλο-δακτυλίδι την τελική του μορφή.
{ ΕΥΡΩΣΥΝΤΑΓΜΑ Νο 2 }
Απ’ την κατάψυξη στο ψυγείο
Πενταετές πλάνο της Κομισιόν προβλέπει το επαναλανσάρισμα του καταστατικού χάρτη χωρίς θεαματικές αλλαγές.
Και, ξαφνικά, πέρυσι το καλοκαίρι, ύστερα από δύο χρόνια καταιγισμού από πληροφορίες και προπαγάνδας, το θέμα του Ευρωσυντάγματος εξαφανίστηκε εντελώς από την επικαιρότητα.
Είχαν προηγηθεί τα δύο δημοψηφίσματα, σε Γαλλία και Ολλανδία, που, ως γνωστόν, απέρριψαν την πρόταση για το ευρωπαϊκό σύνταγμα. Ακολούθησε μια συζήτηση για το τι μέλλει γενέσθαι και μετά... σιωπή. Κανείς πλέον δε μιλά για το μεγαλεπήβολο σχέδιο της πολιτικής ένωσης της Ευρώπης μέσω ενός κοινού καταστατικού χάρτη.
Οι πολέμιοι του Ευρωσυντάγματος άρχισαν να μιλούν για «ταφόπλακα στα σχέδια των φεντεραλιστών και νεοφιλελευθέρων», οι ευρωσκεπτικιστές για την ανάγκη μιας νέας πρότασης, ενώ η αμηχανία είναι εμφανής στους υποστηρικτές της ευρωπαϊκής ενοποίησης.
Τελικά, ούτε ταφόπλακα μπήκε στην ιδέα της καθιέρωσης ενός Eυρωσυντάγματος, αλλά ούτε μεγάλες τομές φαίνεται να προκύπτουν. Αυτό που θα αλλάξει είναι, απλώς, ο τρόπος με τον οποίο θα πλασαριστεί εκ νέου το Ευρωσύνταγμα και η καμπάνια -δηλαδή η προπαγάνδα- για την υπερψήφισή του από τους Eυρωπαίους πολίτες.
Η νέα τακτική που φαίνεται να χαράζει η Κομισιόν έχει ως εξής: μέχρι το φθινόπωρο του 2007, δεν πρόκειται να συμβεί τίποτα. Το θέμα θα παραμείνει στο ψυγείο και τότε η πορτογαλική προεδρία θα προχωρήσει στη δημιουργία μιας νέας επιτροπής Ευρωσυντάγματος. Η επιτροπή θα μελετήσει όλους τους τρόπους επανεκκίνησης της διαδικασίας κύρωσής του, είτε από εθνικά κοινοβούλια είτε μέσω δημοψηφισμάτων σε ορισμένες χώρες. Δύο χρόνια αργότερα, το 2009, η επιτροπή θα υποβάλει τις τελικές της προτάσεις, οπότε θα αρχίσει η νέα καμπάνια.
Δύο θα είναι τα σημεία όπου θα επικεντρώσει την προσοχή της η επιτροπή:
Πρώτον, ο καλύτερος συντονισμός της καμπάνιας, ώστε να πειστούν οι Eυρωπαίοι πολίτες για την αναγκαιότητα της υπερψήφισης του συντάγματος (αυτό θα επιτευχθεί κυρίως μέσω της διάθεσης περισσότερων χρημάτων για διαφημιστικούς λόγους). Δεύτερον, η επεξεργασία διακήρυξης, όπου θα τονίζεται η κοινωνική διάσταση της ενωμένης Ευρώπης, η οποία θα περιληφθεί στο προοίμιο του Eυρωσυντάγματος.
Σύμφωνα με τους «εγκεφάλους» της Κομισιόν, ένας σχεδιασμός καλύτερος από αυτόν του 2005 θα οδηγήσει το εγχείρημα σε επιτυχία.
{ ΑΔΕΛΦΟΙ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΙ }
Δεύτερη δύναμη στην Αίγυπτο
Η διεθνής συγκυρία επέτρεψε στην παράνομη ισλαμιστική οργάνωση να αναγεννηθεί και να αποκτήσει ευρύ βουλευτικό μανδύα.
Βρίσκονται εκτός νόμου πενήντα χρόνια, ευθύνονται για δεκάδες πολιτικές δολοφονίες, αλλά πήραν μέρος κανονικά στις εκλογές, και μάλιστα κατέλαβαν και θέσεις στο αιγυπτιακό κοινοβούλιο!
Οι «Αδελφοί Μουσουλμάνοι», η φοβερή αυτή οργάνωση της Αιγύπτου, πέτυχε το ακατόρθωτο. Παρά τους δρακόντειους νόμους του ημιδικτατορικού καθεστώτος του Μουμπάρακ, πήραν μέρος στις εκλογές με 137 υποψηφίους, εξέλεξαν πάνω από 100 βουλευτές (σ.σ.: ο αριθμός δεν μπορεί να προσδιοριστεί ακριβώς, λόγω του ότι έχουν κατεβεί με πολλά διαφορετικά ψηφοδέλτια ή ως ανεξάρτητοι) και αναδείχθηκαν δεύτερη δύναμη στην 444μελή Βουλή.
Οι «Αδελφοί Μουσουλμάνοι» είναι η παλαιότερη ισλαμιστική οργάνωση στον αραβικό κόσμο. Κατά περιόδους ασκούσε σημαντική επιρροή στην πολιτική σκηνή, όπως την εποχή που συνεργάστηκε με το διεφθαρμένο βασιλιά Φαρούκ. Το καθεστώς του Νάσερ τους συνέτριψε και το 1954 τέθηκαν εκτός νόμου. Συνήλθαν γρήγορα, αναδιοργανώθηκαν και το 1981 οργάνωσαν την εκτέλεση του προέδρου Σαντάτ (διαδόχου του Νάσερ), όταν αυτός προχώρησε σε διαδικασίες συμφιλίωσης με το Ισραήλ και τις ΗΠΑ.
Κατηγορούνται για τις πρόσφατες βομβιστικές επιθέσεις σε τουριστικά παραθεριστικά κέντρα και η αύξηση της πολιτικής τους επιρροής ανησυχεί όχι μόνο το Ισραήλ και τις ΗΠΑ, αλλά και πολλές αραβικές χώρες.
{ ΤΑΜΠΛΟΪΝΤ }
Κίτρινος ψεύτης Ήλιος
Για άλλη μια φορά, πήραν τη φωτογραφία και της έβαλαν λεζάντα-μαϊμού. Μόνο που, αυτήν τη φορά, την είχαν πατήσει.
Μία εικόνα, πέντε λέξεις (αλλά όλες λάθος). Στις 9 Νοεμβρίου, η ταμπλόιντ βρετανική εφημερίδα Sun δημοσίευε στην πρώτη σελίδα μια μεγάλη φωτογραφία που έδειχνε ένα από τα θύματα της τρομοκρατίας της 7η Ιουλίου. Λίγα λεπτά μετά τις εκρήξεις του Λονδίνου, ο κοστουμαρισμένος κύριος ήταν αιμόφυρτος και σοκαρισμένος. Και ο πηχυαίος τίτλος έγραφε: «Αντιτρομοκρατικός Νόμος: “Πείτε στον Τόνι πως έχει δίκιο”».
Ήταν οι μέρες που ο Τόνι Μπλερ προσπαθούσε να περάσει το αντιτρομοκρατικό νομοσχέδιο. (Tο νομοσχέδιο τελικά δεν πέρασε. Ήταν η πρώτη κοινοβουλευτική ήττα του Μπλερ). Το υπονοούμενο ήταν σαφές: το εικονιζόμενο θύμα έστελνε το δικό του μήνυμα υποστήριξης στον Μπλερ. Η φωτογραφία αναπαρήχθη και από άλλα ΜΜΕ, ακόμα και από το BBC.
Ο κύριος στη φωτογραφία της Sun ήταν ο Τζον Τάλοτς, πράγματι θύμα της 7ης Ιουλίου. Με μια διαφορά: όχι μόνο δεν υποστηρίζει το νομοσχέδιο του Μπλερ, αλλά, αντιθέτως, απεχθάνεται τον πρωθυπουργό. Δύο ημέρες μετά το πρωτοσέλιδο της Sun, σε συνέντευξή του στην Guardian, δεν κρατιόταν: «Πρόκειται για κλασικό παράδειγμα χειραγώγησης από τα ΜΜΕ. [...] Μου έβαλαν στο στόμα μια άλλη φωνή, αυτήν του Μπλερ». [...] Νιώθω πολύ περισσότερη οργή για τους πολιτικούς, παρά για τους ίδιους τους βομβιστές».
Η Sun είχε πέσει στην περίπτωση: ο Τάλοτς διδάσκει ανάλυση των ΜΜΕ στο πανεπιστήμιο και μετά τις βομβιστικές επιθέσεις ετοίμαζε ένα βιβλίο για το πώς οι εικόνες χρησιμοποιούνται για να προωθήσουν συγκεκριμένη πολιτική ατζέντα...
{ EIΔOΣ YΠO EΞAΦANIΣH O MAXIMOΣ AKTIBIΣMOΣ }
GREEKPEACE
Η ελληνική Greenpeace αυτολογοκρίνεται! Ασχολείται με τα μικρά ψάρια και όχι με τα (ελληνικά) μεγάλα.
Ο «Αντίλογος» αγαπάει την Greenpeace. Πολλές φορές τη χρησιμοποιεί σχεδόν με κλειστά μάτια ως πηγή του. Μόλις τον περασμένο μήνα, δημοσιεύσαμε ένα ρεπορτάζ που απομυθοποιούσε τα ελληνικά λαχανικά. Πηγή ήταν μια αποκαλυπτική έρευνα της Greenpeace Γερμανίας, σύμφωνα με την οποία τα ελληνικά λαχανικά παρουσιάζουν μεγάλη συγκέντρωση φυτοφαρμάκων.
Αυτήν τη φορά, αντί θαυμασμού, εκφράζουμε την απογοήτευσή μας, όχι για την Greenpeace γενικά, αλλά για την ελληνική Greenpeace.
Υπό κανονικές συνθήκες, εδώ θα διαβάζατε ένα ρεπορτάζ για το -άγνωστο στην Ελλάδα- θέμα της διάλυσης των πλοίων. Όταν τα πλοία γερνούν, οι πλοιοκτήτες τα στέλνουν στις ακτές του Μπαγκλαντές, της Ινδίας και της Τουρκίας για διάλυση. Οι ντόπιοι εργάτες τα σπάνε χειρωνακτικά σε κομμάτια και τα υλικά πωλούνται ως «σκραπ» (παλιοσίδερα). Η πρακτική αυτή είναι τρομερά επιζήμια για το περιβάλλον, αφού τοξικά υλικά κυριολεκτικά πετιούνται στις παραλίες και τις θάλασσες. Υπάρχει και το ανθρώπινο κόστος: κάθε μέρα ένας εργάτης χάνει τη ζωή του.
Η διεθνής Greenpeace μιλά για «περιβαλλοντικό έγκλημα» κι έχει ξεκινήσει μια εξαιρετικά δυναμική καμπάνια με τίτλο «Stop Shipbreaking». Στο site της η οργάνωση λέει τα πράγματα με το όνομά τους: η διάλυση των πλοίων αφορά πρωτίστως τις ελληνικές ναυτιλιακές εταιρείες. (Φυσικά, όχι όλες. Αρκετοί Έλληνες πλοιοκτήτες επιλέγουν φιλικούς για το περιβάλλον τρόπους τερματισμού της ζωής των πλοίων τους).
Αυτά κάνει η διεθνής Greenpeace. Η ελληνική τι κάνει; Tα θέματα τόσο της ρύπανσης των θαλασσών από τα εμπορικά πλοία όσο και της διάλυσης των πλοίων απουσιάζουν πλήρως από την ατζέντα του ελληνικού γραφείου, παρ’ ότι πρόκειται για κατεξοχήν ελληνικό ζήτημα. Ή, μήπως, γι’ αυτό ακριβώς;
Από το ελληνικό τμήμα της Greenpeace μάς απάντησαν πως το θέμα της διάλυσης των πλοίων αποτελεί προτεραιότητά τους, αλλά, δυστυχώς, δεν επαρκεί το προσωπικό. Μας απάντησαν ευγενικά, όχι όμως πειστικά. Μας είπαν ότι έχουν επανειλημμένα εκδώσει δελτία Tύπου. Τα αναζητήσαμε στο ελληνικό site και διαπιστώσαμε πως το πιο πρόσφατο χρονολογείται το 1999!
Συνεχίσαμε την αναζήτηση. Στο site της διεθνούς Greenpeace, στην εκστρατεία κατά των τοξικών, προβάλλεται μια ανακοίνωση της 12ης/12/2005 για τη διάλυση των πλοίων. Στην αντίστοιχη σελίδα (εκστρατεία τοξικών) στο ελληνικό site, η ίδια ανακοίνωση απουσιάζει...
Δυστυχώς, τα παραδείγματα αφθονούν: στις 24/10/2005 η Greenpeace Ελλάδας εκδίδει δελτίο Tύπου πάνω στην ευρωπαϊκή οδηγία για τη ρύπανση των θαλασσών. Το θέμα αφορά πρωτίστως τους Έλληνες εφοπλιστές, κι όμως, στην ελληνική ανακοίνωση δεν αφιερώνεται ούτε λέξη στο αρνητικό μητρώο της ελληνικής ναυτιλίας.
Τελευταία μας ελπίδα, η εκστρατεία για τη «θαλάσσια οικολογία». Στο ελληνικό site, αντί να βρούμε κάτι για τα ελληνικά «βρόμικα πλοία», διαβάζουμε για τη... φαλαινοθηρία. Πιο κάτω, η ελληνική Greenpeace τα βάζει με τις ιχθυόσκαλες στο Κερατσίνι, λες και οι ψαράδες της μαρίδας είναι το μόνο πρόβλημα. Για τη μαρίδα φωνάζουμε, για τα μεγάλα ψάρια όχι.
{ ΝΙΚΗ ΣΕ ΔΥΟ ΤΑΜΠΛΟ }
Σπαρτιάτικο πείσμα στο Κονέκτικατ
Το δημοτικό συμβούλιο του Στάμφορντ ήθελε να απαλλοτριώσει το εστιατόριο δύο Ελληνίδων. Όχι μόνο δεν τα κατάφερε, αλλά απέκτησε και αντιπολίτευση.
Αρχικά, ο δήμος προσπάθησε να κατεδαφίσει το diner (παραδοσιακό αμερικανικό εστιατόριο) της. Έπειτα, όρθωσε ένα φράχτη που της έκοψε την πρόσβαση στο πάρκινγκ και στους κάδους απορριμμάτων. Αλλά στις αρχές Νοεμβρίου «η Maria Aposporos, μια δυναμική γυναίκα με προφορά βαριά όσο ο καφές από την πατρίδα της, την Ελλάδα, ανταπέδωσε το χτύπημα», γράφει η ρεπόρτερ Στέισι Στόου στους New York Times.
Αφού τα έβγαλε πέρα στη δικαστική διένεξή της με το δήμο, η κ. Aposporos, 58 ετών, γεννημένη στη Σπάρτη, εξελέγη για την επόμενη τετραετία στο δημοτικό συμβούλιο του Στάμφορντ, χάρη σε μια δυναμική καμπάνια πόρτα-πόρτα, κατά την οποία υποσχόταν φροντίδα στους απλούς συμπολίτες της.
Το «Curly», το μαγαζί που η Aposporos και η αδελφή της, Eleni Anastos, διατηρούν από το 1977, έχει σπεσιαλιτέ του τα αυγά, σερβιρισμένα σύμφωνα με την προτίμηση του πελάτη. Είναι ένα «χωνευτήρι» όπου συντρώγουν δικηγόροι, επιχειρηματίες, αστυνομικοί και άνεργοι.
Ξαφνικά, το εστιατόριο βρέθηκε στη δίνη ενός οικιστικού σχεδίου 100 εκατ. δολαρίων. Πριν από λίγα χρόνια, οι δύο αδελφές απέρριψαν πρόταση του δήμου να εξαγοράσει την ιδιοκτησία τους έναντι 300.000 δολαρίων. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ, ο δήμος προσπάθησε εν συνεχεία να το απαλλοτριώσει, αλλά οι δύο αδελφές δικαιώθηκαν το 2002 από το Aνώτατο Δικαστήριο του Κονέκτικατ. Ο δήμος κατεδάφισε όλα τα γύρω κτίρια, ακόμα κι ένα που ήταν μεσοτοιχία με το εστιατόριο, αναγκάζοντας τις αδελφές να πληρώσουν 80.000 δολάρια για τη στήριξη του τοίχου.
Η Μαρία Αποσπόρου όχι μόνο διέσωσε το εστιατόριο, αλλά πήρε και τη ρεβάνς.
{ ΑΛΛΑΓΗ ΠΟΡΕΙΑΣ }
Χατζής από την Καλαμάτα
Η παράξενη διαδρομή του Έλληνα Κυριάκου Κύρελου από το χριστιανισμό στο Ισλάμ.
Δύομισι εκατομμύρια πιστοί από 180 χώρες. Ανάμεσά τους ένας Έλληνας. Όχι, όπως θα περίμενε κανείς, μετανάστης από χώρα του Ισλάμ, ούτε μουσουλμάνος της Θράκης. Χωρίς καταγωγή από μουσουλμάνο πρόγονο. Ένας Καλαματιανός, πρώην χριστιανός ορθόδοξος και τώρα χατζής στη Μέκκα.
Όπως για κάθε θρησκευόμενο μουσουλμάνο, για τον 30χρονο Έλληνα Κυριάκο Κύρελο η μεγαλύτερη εμπειρία στη ζωή του είναι η στιγμή που επισκέπτεται την ιερή Μέκκα για το Εΐντ Αλ ¶χντα. Είναι η γιορτή της θυσίας, την οποία μοιράζονται και οι τρεις μεγάλες μονοθεϊστικές θρησκείες: ο ιουδαϊσμός, ο χριστιανισμός και ο ισλαμισμός. Η δοκιμασία στην οποία έβαλε ο Θεός τον Αβραάμ (ή Ιμπραχίμ) για να θυσιάσει το γιο του Ισαάκ (ή Ισμαήλ). Ως γνωστόν, ο Θεός την τελευταία στιγμή αντικατέστησε τον Ισαάκ με ένα πρόβατο.
Ο πατέρας του Κυριάκου ήταν επιχειρηματίας με συμφέροντα στη Μέση Ανατολή. Ο ίδιος ο Κυριάκος κάνει αυτήν την εποχή ένα MBA στο πανεπιστήμιο του Μπέρμινγκχαμ στην Αγγλία. Διηγείται στο Arab News το πώς ασπάστηκε το Ισλάμ: «Είχα στην Ελλάδα ένα φίλο από την Υεμένη. Ήμασταν πολύ φίλοι, εκεί γύρω στα τέλη της δεκαετίας του ’80. Τον έλεγαν Αχμέντ και ήταν γιος του πρέσβη της Υεμένης στην Ελλάδα. Αυτός με έφερε κοντά στο Ισλάμ. Μου έκανε ένα πολύτιμο δώρο. Το ¶γιο Κοράνι, μαζί με την ελληνική μετάφρασή του. Εντυπωσιάστηκα όταν το διάβασα! Τότε ήμουν χριστιανός ορθόδοξος. Στην αρχή, έβρισκα συνεχώς ομοιότητες με τη Βίβλο. Για παράδειγμα, το “Ινσαλάχ” και το “Χάμντουλιλα” υπάρχουν και στην παλιά μου θρησκεία. Εμείς οι Μουσουλμάνοι θεωρούμε τον Ιησού προφήτη, ενώ οι Χριστιανοί τον λένε Υιό του Θεού».
Ο ρεπόρτερ των Arab News, o οποίος συνάντησε τον Κυριάκο στη Μίνα της Σαουδικής Αραβίας, τον παρακολουθεί «να σιάζει το ιχράμ του». Αναζητήσαμε τη σημασία του ιχράμ: είναι το ρούχο που ο προσκυνητής φορά κατά την εκτέλεση του Χατζ. Αποτελείται από δύο κομμάτια χωρίς ραφές και είναι λευκό, αν και συχνά επιτρέπονται κόκκινες ρίγες. Δεν επιτρέπονται παπούτσια, ούτε σανδάλια. Ιχράμ, όμως, λέγεται και η κατάσταση αγνότητας του προσκυνητή. Ο Κυριάκος, πριν εκτελέσει το χατζ, πρέπει να καθαρίσει τον εαυτό του - να πλύνει το σώμα του, να βάψει τα νύχια του, να βάλει άρωμα.
{ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΑ ΚΑΥΣΙΜΑ }
Φούλαρέ το με Μπορντό 2005!
Ήταν καλή η περσινή χρονιά για τα αμπέλια; Για το τραπέζι μας όχι, για το ρεζερβουάρ ίσως.
Θυμίζει εκείνη την παλιά διαφήμιση για σαμπουάν από... μπίρα. Μόνο που εδώ πρόκειται για κρασί: «Μην το πιείτε, κάψτε το» Την επόμενη φορά που ο βενζινάς σάς ρωτήσει με τι να γεμίσει το ντεπόζιτο του αυτοκινήτου, απαντήστε του: «Φούλαρέ το με Μπορντό 2005».
Οι Γάλλοι οινοπαραγωγοί θα νομίζουν ότι ζουν σε εφιάλτη. Και παλαιότερα η Γαλλία μετέτρεπε μέρος της παραγωγής κρασιού σε ξίδι, αλλά μόνο από χαμηλής ποιότητας επιτραπέζιους οίνους. Το θέμα αφορά πλέον ακόμα και φημισμένα σε όλο τον κόσμο κρασιά, που γίνονται αιθανόλη και χρησιμοποιούνται ως καύσιμο. Ήδη από το 2002 η ζήτηση στην περιοχή Μποζολέ ήταν τόσο χαμηλή, ώστε 10 εκατομμύρια λίτρα κρασιού κατέληξαν να πωλούνται ως... ξίδι.
Στην αρχή του 2005, η Γαλλία ζήτησε έγκριση από την ΕΕ για την εμφιάλωση 150 εκατομμυρίων λίτρων με ονομασία προέλευσης. Μέχρι το τέλος της χρονιάς, 100 εκατομμύρια λίτρα, όσο δηλαδή 133 εκατομμύρια μπουκάλια, είχαν μετατραπεί σε καθαρή αιθανόλη. Πολλοί, μάλιστα, οινοπαραγωγοί φημισμένων ετικετών προσπαθούν να κρύψουν ότι το κρασί τους καταλήγει στα ρεζερβουάρ ανύποπτων οδηγών.
Η αιθανόλη πωλείται σε διυλιστήρια, όπου χρησιμοποιείται ως προσθετικό και αναμιγνύεται με το πετρέλαιο, στο πλαίσιο της καμπάνιας της ΕΕ για τη χρήση ανανεώσιμων καυσίμων. Το γαλλικό πετρέλαιο ήδη περιέχει σχεδόν 1% αιθανόλη, αλλά μέχρι το 2010 αυτό το ποσοστό θα πρέπει να φτάσει το 5,75%, ακολουθώντας τις ευρωπαϊκές νόρμες.
Σύμφωνα με τους New York Times, δύο είναι οι παράγοντες της απαξίωσης των γαλλικών κρασιών: